Zondag jongstleden stonden we met enkele Merijenniezeres aan de start voor de E3 prijs voor wielertoeristen. Deze rit die we de voorbije jaren reden als laatste voorbereiding op de Ronde van Vlaanderen, dit jaar zou het een gewone trainingstocht worden.
Zoals je al kon lezen waren er enkele die een kleiner tochtje gingen doen, hun verhaal moet je maar lezen in het verslag van Dieter. De rest, zijnde: Dirk, Jeroen, Steven, Maarten, Sven, Andy, Peter en ik reden de 130km.
Om te beginnen kregen we een vlakke aanloop richting de eerste beklimming van de dag, de Edelare. In de aanloop was Dirk al eens plat gevallen, na een jaar zonder platte band was het nu na 7km prijs. We reden een beetje van groep naar groep, met steeds onze hartslag in de gaten te houden, want de groep waarmee we aan de voet van de Edelare stonden lieten we rijden wegens te rap.
We reden verder langs de N8 richting Brakel, op weg naar La Houppe. We kregen nog enkele korte steile hellingen voor de wielen geschoven om zo aan de voet van La Houppe te komen die we elk op zijn tempo omhoog reden. Boven was de bevoorrading wel gekomen. De bidons werden bijgevuld, de muesli repen waren lekker.
Nu zouden de hellingen elkaar vlug opvolgen, te beginnen met Berg te Stene. Eerst kregen we nog een klein stukje kassei. Nog nooit reden we zo snel over deze kasseien, wat wind in de rug en de afdaling voor de kasseien die we vlug namen zullen hier wel iets mee te maken gehad hebben. Op de Berg te Stene reden we samen op hartslag naar boven. De Varent naar beneden is eens iets anders, Dirk nam hier het voortouw…de Varent blijft zijn helling.
De Boigneberg werd overwonnen of de Eikenberg stond al te wachten. Steven was hier outstanding en reed vlot naar boven. Ons bende was door de kasseien van de Eikenberg volledig uit elkaar geslagen. Het duurde toch een tijdje voor we weer allemaal samen waren, maar wachten op elkaar deden we allemaal na de beklimming.
De Taaienberg oprijden is altijd een uitdaging, elkaar een beetje de loef afsteken om hem omhoog te rijden op de kasseien of toch in het gootje. Ik begon in het gootje, wipte na een tijdje op de kasseien om voorliggers voorbij te rijden, boven gekomen terug in het gootje. Steven was weer gaan vliegen, de hazepaté ‘s morgens deed zijn werk.
Na deze klim hadden we een 10-tal km voor te recupereren. Voor sommigen onder ons was dit welgekomen, op de licht glooiende weg richting Kapelberg was het lekker rijden. De Kapelberg is het begin van de het zware drieluik met ook nog Paterberg en Oude Kwaremont.
De Kapelberg op zich is een “gemakkelijke” helling, maar na 90km kan dit toch al wat pijn doen aan de spieren. We reden terug in groep naar boven, op weg naar de Paterberg. Iedereen reed de Pater naar boven, alleen Peter bleef achter. Spaakbreuk op de Paterberg was deel, de pechdienst bellen was de enigste oplossing. Wij zouden verder rijden, Peter ging alleen verder rijden nadat de pechdienst hem geholpen had.
Ik was blijven wachten op Peter dus heb zo de Oude Kwaremont niet gedaan, hoe het daar verlopen is kan ik jullie dus niet vertellen. Ik zag de rest terug op de bevoorrading in de Ronde Van Vlaanderenstraat.
Na de bevoorrading hadden we nog twee hellingen voor de boeg: de Kluisberg en Tiegemberg. Eerst nog een lange afdaling richting Russiegnies, die we in de regen moesten doen. Gelukkig was het maar vijf minuten regenen en was het daarna terug droog. De Kluisberg langs de Waalse kant is toch een stuk lastiger dan de kant die we normaal doen langs de Vlaamse kant. De afdaling was voorbij, terug groeperen en Dirk begon aan zijn tijdritje. Wind in de rug nam Dirk iedereen op sleeptouw, we reden iemand voorbij, die pikte aan maar moest er later weer af…Dirk Cancellara.
De laatste helling lag 10km verder, Tiegemberg, ons allen bekend. Ikzelf trok alles op een lint in de aanloop, gaf de voorzet in het begin van de klim en hup, weg waren ze. Steven als eerste, Dirk en Sven volgden gezwind. Sven klopte uiteindelijk Dirk in een sprintje, ikzelf kwam nog redelijk vlot naar boven, trok nog een tijdje door en besloot dan ook op de rest te wachten.
Samen reden we naar de aankomst in Harelbeke. Nog wat losrijden op het einde en achteraf nog een Leffe. Weer een mooi ritje, volgend jaar zijn we er terug bij.
David
io,
BeantwoordenVerwijderenMooi verslag David. Voor mij zou dit alles toch te lang en te vlug gegaan zijn, maar proficiat met de prestaties. Den Pater na 90 km... das op de tanden bijten da kan niet anders ! Volgende week de rit van de gouverneur... en waarschijnlijk een goed weertje... het zal zalig zijn.
Weinig reacties op mijn verslag. De 'Beschikbaarheidsproblemen' zullen hier wel mee te maken hebben zeker...?
Dietn