28/6/2015 - Naar Mont St-Aubert

"Tien kleine negertjes gingen uit eten langs verre wegen. 

Eén stikte in zijn drankje – toen waren er nog negen."

Met acht man zetten we deze ochtend aan richting Doornik. Op papier klonk het als een zeer eenvoudige rit: eerst tegenwind en via Anzegem naar Mont St-Aubert en dan via het Niemandsland tussen Doornik en Kluisbergen (Allé, wie woont daar? Serieus? En vooral: waarom? Maar goed, dat zou je over inwoners van Wakken uit kunnen opwerpen). Acht man dus: Koen, Cédric en Wim van vorige week. Michael, Wouter, John en Eddy dienden zich aan als versterking. En met dank aan Cédric en Koen reden we met een mooi tempo af richting Doornik. Ondanks lichte tegenwind peddelden we toch met een gemiddelde van rond de 29 kilometer per uur. Wim bleek de eerste twee uur al opvallend veel sterker dan vorige week. Maar daarover later meer.

Om de rit echt te beschrijven, had je erbij moeten zijn. Maar voor wie afwezig was, is het kinderversje van de Tien kleine negertjes nog een beste vergelijking. Na een 40-tal kilometer draaide Michael als eerste af: familieverplichtingen noopten hem tot een ander parcours. Een vijftiental kilometer na Mont St-Aubert was Wouter aan de buurt: Ronse lag nu eenmaal ten westen en wij reden richting 'the nord'. Even terug naar Wim: die bleek immers net iets te gretig de eerste twee uren - of toch nog niet helemaal de oude. Want die was immers vanaf de Mont St-Aubert (en met nog 60 kilometer te gaan) overmand door krampen. Zeg maar choco. Elk hellend vlak, verkeersdrempels incluis, bleken voldoende om even te moeten lossen. Het tempo zakte wat - al hadden we met de meewind richting Machelen ook wel plots de snelheden ontdekt waarop we allemaal (jawel, allemaal) ons in het BK van Tervuren waanden. 

De voorzitter greep in en nam Wim op sleeptouw tot huis. Iets na 13 uur stuurde hij me een bericht: ze waren een half uur eerder ook terug bij vrouwlief geraakt. Met vier dus nog: Cédric, Koen, John en ik. Het tempo ging weer wat hoger - en al van bij kilometer één (sinds de herstart) bleek John de rol van Wim over te nemen. Toen hij begon aan te geven ook de route mee te hebben, werd ook duidelijk dat John gas zou terugnemen. En zo geschiedde. Met Deerlijk in zicht bleven we nog met drie over. En toen eerst Koen en wat later Cédric afdraaiden richting huis, was ik zowaar nog alleen om de laatste 16-17 kilometer vol te maken. Gelukkig blies de wind nog steeds heerlijk in de rug - en kon ik de rit als laatste kleine neger volmaken. Merci voor de rit!

"Eén klein negertje bleef helemaal alleen. 
Hij hing tenslotte zich maar op – dus bleef er toen niet één."

21/6/2015 - Naar Knesselare

Zondag 21 juni, geen zeerit op het programma. Wel een - helaas, mistige - rit richting Knesselare. Geen stralende zon deze ochtend, wel vijf guitige glimlachen. Met terug van te lang weggeweest: Wim! Hoewel. Hélemaal terug is Wim nog niet. De herkenbare demarrages op de meest onlogische momenten (bij voorkeur net voor een STOP-bord of  voor een rood verkeerslicht) waren er niet bij. Blijkbaar was het voor Wim niet alleen met MNRZ een innig terugzien, ook zijn fiets had hem al een poos niet meer gezien. Maar goed, ondanks het pittige tempo (net geen 31 gemiddeld) kwam hij nooit in problemen. Voor we het 't weten, springt Wim weer weg als we in een volgende zondagsrit bijna opnieuw thuis staan of een rood licht naderen. Dus, Steve, als je dit leest: kom ook maar gauw nog eens meerijden. We hebben immers alle Power Ranger-krachten om nog eens die grote robot te kunnen vormen.

Naast Wim ook present: Tom, Koen én Cédric. Afhankelijk van wie je 't vraagt, krijg je ongetwijfeld een andere omschrijving van de rit. Voor mij voelde hij aan als een warme, oude, Britse, lederen fauteuil bij het haardvuur. Van start tot finish (op een paar strepen na) hebben Cedric en Tom zich op kot gezet - en kon ondergetekende zich als in een Britse mansion laten meedrijven bij het knetterend vuur. HEERLIJK. Enige punt van kritiek - Michael, dit is naar jou geschreven! - is een strook van (of zo voelde het toch) vast 2 kilometer onverhard. Het begon als een weinig aangenaam grindpad, maar verbasterde al snel tot een licht technische single track. Geen van ons vijven sprak het uit, maar ongetwijfeld dachten we allemaal hetzelfde: "fuck, wij tamzakken, hadden we maar rondgereden."

Bedankt voor de rit, kompanen!

STARTLOCATIE rit morgen 14juni : RONDPUNT KRUISHOUTEM 8h00

Beste leden,

Bij deze wil ik laten weten dat uitzonderlijk morgen 14 juni gestart wordt vanop het rondpunt in Kruishoutem centrum (thv de kerk), om 8h00.

Groeten
Michael

Zeerit 2015

Voor de leden info beschikbaar op het intranet. Ook graag daar erop te reageren.

Foto gemaakt tijdens een rit of activiteit van mrnz ?

Aan alle leden die recent of minder recent een foto maakten tijdens een rit of andere activiteit van onze club : zou je die kunnen overmaken aan het bestuur, zodat we die kunnen centraliseren op de site bij 'foto's' en wie weet daar nog iets anders leuks mee kunnen maken ? Michael

07/06/2015 - Naar Erpe-Mere

Zes stuks. Met zoveel tekenden we vandaag present voor de rit richting Erpe-Mere. Vijf leden met duidelijk goesting om eens hard op de pedalen te duwen ... en ik. Op het appèl: Nick ('Na een halve rit ging al proactief pijn voelen als hij naar voor trok om kop te doen'), Maarten ('Die na een hele week kennis in het hoofd rammen, duidelijk ook eens stevig op de trappers wou rammen'), Wouter ('Experimenteerde de hele rit met het gegeven: 35km/u rijden bij een cadans van 40'), Eddy ('Fuck, wat rijdt 'ie beter dan de voorbije weken') en Michael ('Na wereldrecordhouder te zijn geworden in de discipline 'ik-blijf-in-winterslaap-fietsmodus' in ijltempo toch aan het pieken richting Pyreneeën). En mezelf dus: met flanellen benen na de Flanders Field Classic op zaterdag, waarbij Koen demonstreerde dat een Koen-zonder-buikpijn de Koen-met-buikpijn zo los uit het wiel kan kletsen. Dus ja, ondergetekende was erg blij toen we na exotische richtingborden ('Burste, 'Massemen', 'Mere' - waar is 'den tijd' dan gemeenten op -gem eindigden?), toch ook opnieuw de klassiekers tegenkwamen.

Maar goed, met zes dus. En bij werkelijk stralend weer, over lichtglooiende wegen, fietspaden en een handvol fietstunnels. Wij content - en partners ook, want met 29 km/u gemiddeld stonden we wellicht allemaal op tijd thuis om zelf nog de patatten te schillen. Voor dagen als vandaag is de hobby ooit uitgevonden.