Zon 24 juli 2011 : ons ardennenoffensief...

Tegen 7h15 stonden we paraat met 5 van de 7 vooraf ingeschrevenen : maarten, wouter, kevin vandenberghe, eddy en ikzelf.

Het was vroeg, maar het weer stimuleerde alvast meer dan de voorbije dagen: deze morgen geen natte wegen of gurende wind. Een vrij rustig weerbeeld, wel frisse temperaturen.

Over het weer in de ardennen trouwens geen klagen : we zijn gestart op opdrogende wegen, kregen in het eerste halfuur nog wat gedruppel, maar tegen dat we de eerste helling aansneden, bleef het droog. Verder dan op droge wegen kunnen rijden. Halverwege werd het zelfs wat warmer en we eindigden met stilaan open trekkende lucht.

En nu, op weg naar huis in de auto, is er zelfs volop zon!

Soit, vooraleer we vertrokken nog melding maken van onze sterren van de dag : 2 mederijders (die apart vanuit Wetteren waren vertrokken en die heel kort na ons ook arriveerden in camping dieupart, waar we voor achteraf een douche hadden besteld) die de rit op mountainbike hebben meegereden : stijn en fran.
Tegen klokslag 10uur vertrokken we dan aldus met zijn 7enen.

De eerste 12km waren vlak (de enige van het traject). En dan draaiden we rechtsaf : de col de lorcé. Iedereen zocht rap zijn tempo. Maarten en Wouter reden al snel op kop, een constante doorheen de dag. Kevin volgde frequent. En dan kwam eddy en ikzelf, gevolgd door de mtb'ers. Chapeau voor fran!
De de Lorcé kwamen we dan op een stuk grotere wegen terecht, met daarin de volgende 2 hellingen : de cote de Werbomont en de klim naar l'Ancienne Barrière.

Na deze hellingen was het afdalen richting trois ponts, waar de echt mooiere hellingen begonnen. Eerst langs de spoorweg beginnend de cote de Wanne.
In de afdaling hiervan een knal : lekke band 1 voor de verslaggever.... Met de deskundige hulp van eddy en snufjes van stijn waren we al snel terug op pad.

Beneden gekomen in stavelot direct rechtsaf : de Stockeu. Met zijn strook van 22% toch echt wel een kuitenbijter. De uitloper lieten we voor wat het was, en draaiden terug linksaf naar Stavelot. Enkel maarten en wouter reden de ganse beklimming door.
In Stavelot zochten en vonden we een prima bakkerij. We kochten er elk ons proviand koeken en drank en konden in de ondertussen opwarmende temperaturen die opeten op het terras voor de bakkerij. Even later kwamen ook maarten en wouter eraan.
Fran bleef ondertussen maar koeken en pistolets binnenmorzelen : ze had het vervolg van het traject gehoord....

Na onze 'lunch' zetten we onze rit verder via de col de la haute levée. Een ferm steile klim in het begin, wel langs de grote weg, met een uitloper. Hier terug een knal : lekke band 2 van de verslaggever
Boven nog wat verder de hoofdweg oplopend volgen en dan via een binnenwegje naar Ruy, waar we kort rechts de col du Rosier opdraaiden.
Prachtige beklimming met grote stukken doorheen het bos.
Boven ging het linksaf via een lange afdaling richting La Reid. Daar vatten we de klim van de col de la Vecquée aan.
 
Fran en Stijn vervolgden hier de hoofdweg, die iets minder glooiend was en hen na 20Km in remouchamps deed uitkomen. Ook zij reden in totaal een dikke 100Km!!! Die Ventoux zal geen probleem zijn!

De Vecquée is een lastige vrij lange helling met het steilste stuk in de eerste kilometer. De benen begonnen toch stilaan bij iedereen wat zuurder te voelen, maar we gingen dapper door.
Boven verder afdalend, een heel lang stuk de weg vervolgend.

Na deze verpozing sloegen we dan linksaf, de col de maquisard op. Een eerder ongekende maar prachtige helling. Hierna dan de vrije val naar remouchamps.
En wie zat daar op het terras elk een orvalleke te drinken : onze mountainbikende fran en stijn. Schol!
Na nogmaals een proficiat vervolgden wij de weg naar de redoute. Kevin oordeelde dat hij de benen hiervoor niet meer had en schoof nog efkes mee aan aan het terras.

De 4 overige musketiers vatten dan de legendarische redoute aan. Het was voor iedereen buigen of barsten.
Maar iedereen kroop erop!
Echt voldaan reden we nog de afdaling verder om zo terug in Aywaille te geraken. Daar net voorbij de rode lichten : lekke band nr 3 voor de verslaggever. Ik reed er gewoon verder op door : we waren in de laatste kilometer.

In de camping (Camping Dieupart) konden we genieten van een zalige douche. Bedankt voor de prima service aldaar.

Voila zie, ondertussen een blitz-stopke gedaan langs de autostrade : iedereen nog wat 'nuttige calorieën' en ikzelf een zeikkoffie binnen.

We zijn al bijna gerecupereerd voor een volgend avontuur!!
Zon 28augustus wordt de rit naar het heuvelland verreden en daarvoor natuurlijk de wekelijkse zondagse afspraak.

Michael

Zon 17 juli 2011: Good old Vlaamse Ardennen...

Dat het zondagmorgen zou regenen, dat waren de weervoorspellers allemaal eens.  Alleen hebben we geen regen gehad, op enkele druppels na. Blijkbaar kon de weervoorspelling 7 man niet afschrikken om toch aanwezig te zijn.  De namen: David, Dirk, Eric, Frederiek, Jeroen, Maarten en Steve.  De wind was er ook, alleen hadden we deze niet uitgenodigd.

We vertrokken langs het centrum van Machelen richting de Marolle.  De zandvlooi voorbij, op weg naar Lozer.  De eerste helling van de dag die op het programma stond hebben we moeten laten vallen wegens een vinkenzetten.  Elk zijn hobby hé.  Dan maar wat verder een andere helling opgezocht en zo kwamen we ook in Huise terecht.  Na Huise ging het via Mullen en Heurne naar de Schelde. 

De Schelde reden we af in Ename, op naar de tweede helling van de dag: de Kattenberg.  Vlak voor ons reed er een ander groepje toeristen, de ideale springplank voor ons.  Vlug zaten we in het wiel en al even vlug waren we er met ons zevenen voorbij.  Eens we boven waren deden we nu eens Wolvenberg naar beneden om dan 100 meters verder terug naar boven te rijden.  We kwamen boven op de Edelare.  We bleven op en neer gaan want nu reden we de Ladeuze naar beneden. 

De Ladeuze voorbij op weg naar de Eikenberg, maar niet links maar wel rechts, de klim van de Ellestraat.  Lang maar wel eens leuk om te beklimmen.  Aan de molen boven even wachten tot we weer samen waren.  Bij sommige begon het al wat door te wegen, door het slechte weer deze week werden er niet veel kilometers getraind.  Even ontstond er wat paniek toen men dacht dat de parkoersbouwer de Taaienberg had opgenomen in het parkoer, het was geen waar, we reden enkel die richting uit. 

Wat ons wel nog stond te wachten was Berg Tenhoute.   Een helling die ik heb leren kennen tijdens de Van Petegem Classic, met een piek in van 14%.  Ieder reed hier op zijn tempo naar boven, de een wat rapper dan de andere.  Boven was het tijd om wat energievoorraad op te slaan, daarna reden we de afdaling richting Schorisse.  De laatste helling van de dag was Berg te Stene.  Deze helling doen we regelmatig aan, dus voor niemand nog geheimen.  Wederom elk zijn tempo naar boven. 

Na deze klim zat het klimmen erop voor vandaag.  We reden nog voorbij de Molenberg, zo naar Zingem waar we terug de Scheldeboorden opzochten.  In Asper verlieten we de Schelde, moesten we nog eens rondrijden wegens een rommelmarkt, maar reden we nog even op het parkoers waar Steven enkele weken geleden zijn gloriemoment beleefde door de tijdrit in de ronde van Nazareth te winnen. 

We reden verder richting Oudenaarde tot Steve dorst begon te krijgen.  De eindstreep werd deze keer getrokken ter hoogte van de Zandvlooi.  Een treintje werd opgezet, het tempo ging de hoogte in, de Cavendishen en de Greipels begonnen zich al klaar te maken tot plots…een auto 100 meter voor ons besloot traag op de weg te komen.  Weg spurt maar geen probleem want de Zandvlooi verwachte veel volk voor een bbq, gelukkig was er nog plaats voor 7 renners een Ename te laten drinken.  Na deze uitgedronken te hebben reden we elk naar huis.

Ondanks het mindere weer, de vele wind hebben we toch een mooi ritje achter de rug, met hier en daar onbekende hellingen.  Volgende week staat de Ardennenrit op het programma.

David

Marmotte 2011: Vinnie in the Alps

Ongeveer een jaar geleden rijpte het plan om de Marmotte te proberen uit te rijden. Mijn fietservaring was op dat moment heel beperkt. Twee jaar geleden reed ik de Lautaret/Galibier op zonder fietstraining met een huurfiets, sportschoenen en in loopoutfit, maar vanaf die dag kreeg ik de smaak te pakken. Vorig jaar in juni kocht ik een deftige koersfiets, en begon ik vanaf de zomer af en toe te fietsen, en reed ik de Stelvio op. Dit lukte relatief goed, maar 1 berg oprijden is natuurlijk nog een groot verschil met een tocht zoals de Marmotte....

Ik hoopte dat de basisconditie die ik had van het lopen, me zou toelaten om relatief snel vorderingen te maken. Nadat de inschrijving begin december een feit was, werden de fietstrainingen opgedreven. Er werd vanaf dan regelmatig meegereden met Merijenniezere op zondag, en ’s avonds tijdens de week of bij heel slecht weer trainde ik op de rollen. Omdat ik het lopen niet helemaal wou laten vallen, was de verhouding ongeveer 3 keer lopen/2 keer fietsen per week. Naar het einde van de voorbereiding toe werd het aandeel fietsen steeds groter, en liep ik slechts 1 keer per week. Op zaterdag en zondag werden lange trainingen afgewerkt, tijdens de week kortere intensievere. De grote dag kwam snel dichterbij...

Op donderdag kwam we aan in Les Deux Alpes. Steve en zijn vader stonden aan de parkeerplaats, en al snel werd er beslist om nog even de beentjes los te rijden. We reden naar beneden tot aan het stuwmeer, en vanaf daar rechts tot aan La Garde en terug naar boven, zo’n 45 km in totaal met 11 km klimmen op het einde. Het gevoel was goed. Vrijdag reden we met de auto naar Alpe d’Huez om mijn nummer op te halen en deden we daar nog een wandelingetje. Op de terugweg reden we ook nog eens met de auto over de Glandon, zo had ik ook een idee over die col.

Zaterdagochtend reden we om ongeveer 6.45 naar de start. Ik stond samen met Steve in het laatste startvak. Twee keer een stressplasje, en rond 7.50 trok het peleton zich in gang. De eerste kilometers naar de voet van de Glandon zijn in licht dalende lijn, ideaal om al meteen zonder al te veel inspanning wat tempo te maken en warm te draaien. Voor we het wisten werd de Glandon aangevat. In de eerste km’s werden we voorbijgestoken door Eric en David. Op dat moment begon Steve ook een beetje te versnellen, ik liet hem rijden en reed mijn eigen tempo. Het gevoel was goed, ik haalde relatief veel mensen in, en amuseerde me.
De verkenning met de wagen de dag voordien had me geleerd dat de Glandon een heel onregelmatige col was, met af en toe een stuk waarop je kon recuperen. Het steilste stuk kwam net na halverwege na een kleine afdaling. Net voor de top stonden Dirk en Jeroen met nieuwe drinkbussen te wachten (waarvoor dank!). Zo moest ik niet aanschuiven bij de bevoorrading boven, wat handig was. Boven gekomen at ik 2 energierepen, deed ik een plasje en reed ik naar beneden. In de afdaling 3 keer een ambulance zien staan... Net voor de tijdsopname terug startte nog even gestopt om mijn jasje uit te trekken, en hup, weer verder.
Op het tussenstuk naar de Telegraphe toe zat ik af en toe in een groepje, af en toe alleen. Ik probeerde om toch het tempo er wat in te houden zonder teveel krachten te verspelen, het zwaarste moest immers nog komen. De Telegraphe werd relatief vlot verteerd, maar ik begon het toch te voelen in de beentjes, logisch natuurlijk. Aan de voet merkte ik dat het warmer begon te worden, er zaten ook een paar steilere kilometers in het begin. Boven de Telegraphe terug de bidons gevuld, iets gegeten en dan een korte afdaling naar de voet van de Galibier. Het echt zware werk kwam eraan! In het begin van de klim merkte ik dat ik af en toe mensen inhaalde met een zwart nummer (die dus in een vak eerder gestart waren) wat moed gaf. Naargelang de km’s vorderden werd het steeds zwaarder en was het afzien geblazen. Stoempen met verstand op nul en pijn in de dijbeentjes. De kilometers werden afgeteld, het tempo stokte, maar echt stilvallen deed ik gelukkig niet. De laatste 2 km waren superzwaar, extra steil en ik was blij dat ik boven was. Boven gekomen terug bidons gevuld en 2 gelletjes naar binnen gespeeld. Ik hoopte tijdens de lange afdaling wat te kunnen recupereren. Nog heel even genoten van het uitzicht, vlug een foto getrokken en naar beneden!

Na de 30-40 km lange afdaling volgde nog een tussenstuk waar ik het weer moeilijk had om een groepje te vinden. Af en toe toch wat in het wiel kunnen zitten, af en toe alleen gereden, en proberen niet teveel energie te verbruiken. De benen deden pijn, vooral tijdens de stukjes vals plat. Dichter naar de voet van Alpe d’Huez toe zat er nog een venijnig stuk in met tegenwind. Aan de voet nog maar eens de bidons gevuld, een cola gedronken en het laatste gelletje naar binnen gespeeld.

Tijdens de laatste klim naar Alpe d’Huez kreeg ik het superzwaar, het was echt aftellen en de kilometers gingen ellendig traag voorbij. Ik had het gevoel dat ik niet meer vooruit ging, maar iedereen had het zwaar en ik ging nog altijd af en toe mensen voorbij en werd weinig voorbij gestoken. Af en toe keek ik naar mijn achterband, het ging zo moeizaam dat ik dacht dat ik plat stond ;-) Tijdens het begin van de klim was het ook heel warm, het zweet druipte van me. Af en toe zag ik mensen langs de kant staan of aan hun fiets hangen om uit te blazen maar ik vertikte het om af te stappen. Ik verplichte mezelf om door te trappen, de benen stonden op ontploffen. Ik merkte dat ik mijn hartslag niet meer echt hoog kreeg, ik was leeg. Meer naar de top toe werd het minder warm, maar er stak een stevige bries op. Enfin, normaal gezien een flutwindje waarschijnlijk, maar door de vermoeidheid voelde het als 7 beaufort ;-)

Na 8u 41 kwam ik eindelijk boven, super content, en heel ruim zilver!! Al vlug zag ik Steve en David terug die het fantastisch hadden gedaan en al een tijdje aangekomen waren. Vlug wat recuperatiedrank naar binnen gewerkt, en ik begon er al snel terug wat door te komen. Heel tevreden over de prestatie reed ik terug naar het hotel. Al snel besliste ik dat ik volgend jaar graag opnieuw zou meedoen. Achteraf gezien blijkt dat ik relatief veel tijd verloren heb in de afdalingen en tussenstukken (positie bovenop Glandon 2218 - voet Galibier 2835 – bovenop Galibier 1546 – voet Alpe d’Huez 2751), dus daar kan ik zeker nog tijd winnen. Ook het feit dat ik nog niet zo lang fiets doet me geloven dat er nog progressie mogelijk is. Nu zal er terug iets meer gelopen worden, maar de fiets zal zeker nog regelmatig van stal gehaald worden!

Vincent

Marmotte 2011: Golden David

Ik hoef niet te vertellen hoelang ik al uitkeek naar La Marmotte van dit jaar. Vorig jaar niet kunnen deelnemen, misschien wel een geluk bij een ongeluk. De conditie was toen veel minder, en met de ervaring van vorig jaar zou ik dit me dit jaar nog beter voorbereiden.

De voorbereiding…

In de wintermaanden rustig aan, gewoon duurtraining. In de maanden maart en april ook niet overdrijven, nog steeds de kilometers malen maar nog niet diep gaan. Vanaf mei ben ik dan begonnen met wat intensiever te gaan trainen, een helling werd al wat rapper genomen, de hartslag ging ook hoger. Ook kwamen de Ardennen meer op het voorplan: een ritje met een collega, Landen – Trois Ponts – Landen, La Chouffe Classic, Fexhe – Barcy – Fexhe. Dit alles voor de Trois Ballons in de Vogezen als ultieme voorbereiding. Het resultaat in de Trois Ballons was positief, de moraal ging de hoogte in. Vanaf nu was het onderhouden en vooral aftellen tot de start in Le Bourg D’oisans

Na vorig jaar wou ik dit jaar toch wat langer vertoeven in de buurt van L’Alpe d’Huez. Ik besloot dan ook om samen met Sarah al op maandag te vertrekken richting hotel Mercure in Les Deux Alpes. Op dinsdag het volledige parkoers van La Marmotte met de auto afgereden, de col du Telegraphe deed ik als verkenning met de fiets. Lastig in het begin, maar na een kilometer of 3 verliep het toch beter. Daarna stak ik de fiets terug in de auto, om de col du Galibier te verkennen. Vanaf Plan Lachat kondigde deze zeer zwaar aan.

Op woensdag kwamen Eric en Corine toe. In de voormiddag had ik al de Alp bedwongen. Het ging vlot: 1u02 aan het brugje, 1u07 tot aan de aankomst van de Tour (nog 2km verder).

In de namiddag nog met Eric en Antoon een stuk van de Lautaret gedaan, dan met Eric nog de klim naar ons hotel in Les Deux Alpes. Het gevoel was hier al veel beter dan op de Telegraphe.

Op donderdag deden Eric, Antoon en ik nog col d’Ornon. Een rustig colletje om de benen nog wat los te gooien en om het klimmen nog wat gewoon te worden. Op vrijdag gingen we ons nummer ophalen, wat bevoorrading afgeven aan de Leierenners en voor de rest: rusten, rusten, rusten. Alhoewel, nog een terrasje met Dirk en Jeroen die afgekomen waren om te supporteren voor ons was nog mijn deel. Zou een pintje goed of slecht zijn?

Die ochtend…

Zaterdagmorgen was het dan eindelijk zover, om 4u30 ging de wekker. De koerskleren aan, fiets op het rek gaan zetten en gaan eten. Toen ik beneden kwam stond Johan Devroe al klaar om te vertrekken richting start, ja ja de Marmotte rijden als toertocht, maar toch vooraan willen staan? Daar schuilt toch een beetje ambitie denk ik dan. Na het ontbijt nog vlug de koffer gaan halen en weg naar de camping aan de voet van de Glandon. Daar stonden Antoon, Rita, Jeroen en Dirk ons al op te wachten. Er was nog wat tijd om nog wat extra voedsel binnen te nemen en de benen in te smeren voor we naar de start reden. In het naar de start rijden even kennis gemaakt met Hans Vanhaesebroeck die ook zijn eerste Marmotte zal rijden.

Het wachten…

…duurde lang. Bovendien was het ook niet warm, slechts 7°. Ik stond te rillen van de kou of van de zenuwen of van beide, ik kan het nog niet zeggen. Rond 7u50 was het dan eindelijk zover, er kwam beweging in het peloton.

Op weg naar de Glandon…

De eerste stukken richting voet van Glandon gingen rap, samen met Eric hield ik het tempo er goed in. Elke seconde die je al kan winnen op het vlakke is er één gewonnen. De eerste meters aan het stuwmeer gingen goed en vlot. Daarna terug een vlak stuk waar we Steve en Vincent tegen kwamen. Een groet en vlug nog succes wensen voor we verder de klim aanvatten. In het begin reden Eric en ik min of meer hetzelfde tempo. We reden links en rechts renners voorbij, tot ik Eric moest laten rijden. Ik was bang om in het begin al te diep te gaan. Eric reed meter per meter weg van mij. Ik had me voorgenomen om toch tot aan de afdaling niet diep te gaan. Na de korte afdaling krijg je een steil stuk, een stuk dat ik wel graag doe. Hierna ligt de rest van de beklimming me wel, ik kon hier dan ook wat versnellen en tot mijn eigenste verbazing zag ik Eric weer opduiken. Niet te vlug er naartoe, tempo blijven houden. Meter per meter kwam ik terug bij Eric. Ik bleef mijn tempo rijden, voelde dat Eric toch wat moest lossen. Op de top stond dan ook nog eens ons bevoorradingsteam: Sarah, Jeroen, Dirk en Corine. Vlug 2 nieuwe bidons, nog wat extra gellekes en repen in mijn zak en terug weg. Eric was er ook al, samen begonnen we aan de afdaling van de Glandon.

Tijd top Glandon: 1u46

Kiezen tussen doorgaan of wachten…

De gevaarlijke afdaling is geneutraliseerd. De tijd zal dus niet in de officiële uitslag staan, alleen, voor mij telt de tijd met de afdaling. Ik ging dus vlug naar beneden, zonder risico’s te nemen. Toen ik beneden kwam verschoot ik dat Eric niet mee was. Ik had in de afdaling af en toe omgekeken en zag hem niet rijden. Ik hield dus even wat in, in de hoop dat hij terug zou komen. Dit gebeurde niet dus besloot ik maar voort te maken. Achteraf vertelde Eric dat een platte band in de afdaling roet in het eten gooide.

Tijd na afdaling Glandon 02u16

In het tussenstuk reed ik eerst in een groepje, maar het tempo lag me toch iets te traag, ik ging er dan maar alleen vandoor in de hoop enkele wielertoeristen mee te krijgen. Ik kreeg enkel een Nederlander mee. Samen reden we naar een ander groepje, direct erop en erover. Van de verkenning met de auto wist ik dat dit stuk toch behoorlijk bergop liep zonder dat je het eigenlijk echt ziet. Ik besloot om toch maar even te verpozen in een groepje om daarna weer terug aan te pikken bij een sneller groepje dat ons voorbijstak.

Tweede col van de dag…

Aan de voet van de Telegraphe zag ik iemand staan van de bevoorrading van de Nieuwenhovespurters. Een aanbieding voor verfrissing sloeg ik af, want straks had ik er zelf via de Leierenners. De klim zelf verliep vlot, de eerste kilometers zijn de zwaarste, gelukkig vond ik vlug mijn tempo. Ik vond zelf dat ik vlot naar boven reed, haalde ook meer renners in dan dat er mij voorbij staken. Boven geen tijd om te stoppen, vlug de korte afdaling op weg naar de camionnet van de Leierenners. De bidons waren bijna uit, juist op tijd dus. Even buiten Valloir vond ik ze rechts van de kant. De korte babbel deed deugd. Nog eens bedankt en weg was ik.

Tijd Valoire na afdaling Telegraphe 03u56

Op naar de Galibier en vooral…Plan Lachat…

Het eerste gedeelte van de Galibier ging vlot. De hartslag bleef constant rond 175, de omwentelingen gingen ook vlot rond en ik moest zelfs nog niet op mijn kleinste verzet komen. De moraal ging weer nog een beetje de hoogte in. Eenmaal ik de borden zag met Plan Lachat begon ik toch wat schrik te krijgen. Ik had goed geluisterd vorig jaar en wist dus dat nu het zwaarste er zat aan te komen. Eigenlijk moet ik zeggen dat ik ook goed in mijn ritme bleef, wel ging het naar mijn kleinste tandwiel maar toch bleef ik renners inhalen. Af en toe een bekend gezicht die ik dan ook wat moed insprak. Eens boven op Galibier vlug een bidon bijgevuld om dan de afdaling aan te vatten richting Alpe D’Huez.

Tijd top Galibier 05u25

Afdalen naar de alp…

De afdaling is lang, meer dan 40km en enkele slecht verlichte tunnels. Gelukkig kon ik vlug aansluiten bij een groepje dat aan een goed tempo reed. Met twee sterke Noren die ons groepje op sleeptouw namen had ik nauwelijks last van de tegenwind. Op het stukje bergop samen met een Nederlander de groep gemend, we moesten zorgen dat we die twee Noren niet kwijt geraakten om het laatste stukje tegenwind nog te doen. Jammer voor de rest van ons groepje, maar we gingen te rap. Dan maar samen met de Nederlander door gereden tot aan de voet van de Alp. Beiden kwamen we tot de conclusie dat goud er nog inzat. Ik had nog 1u40min de tijd goud binnen te halen. Dit zou me moeten lukken, althans het gevoel was nog goed en in bocht 9 zouden de supporters er weer staan. Nog vlug een belletje naar Jeroen dat ik aan de voet stond en graag een dorstlesser zou krijgen.

Tijd voet Alpe d’Huez 06u41

Op weg naar goud…

Daar begon ik dan, aan de laatste beproeving van de dag. Deze week had ik mijn tijd op de Alp al verbeterd, ik nam nu zelf genoegen met een tijd van rond het uur half, wat me goud zou opleveren. In de eerste kilometers meteen op het kleinste verzetje, blijven ronddraaien was de boodschap. Het gevoel was goed, ik kwam de Nederlander terug tegen en we wensten elkaar succes en zouden op de top samen nen goeien drinken…”alleen geen Heineken”: zei ik nog vlug. Het werd aftellen tot aan bocht 16, vanaf daar wist ik dat het minder lastig werd. Na bocht 16 terug verder aftellen tot aan bocht 9, tot plots: “komaan David”. Ik keek rond mij en zag in de verte Jeroen staan met verse bidons. Als een echte prof werden de bidons gewisseld, Jeroen liep zelfs nog een tijdje mee. Even later stond ik aan bocht 9. Sarah stond al klaar met cola, vlug een slok en terug weg. Toch nog vlug even kijken met Dirk of een tijd van onder de 8u er nog zou inzitten. “Wedden” zei ik, Dirk wou niet. Ik reed verder, terug goed in het tempo. Het aftellen kon beginnen, nog 5km, nog 4km, kwam die dekselse wind niet meer blazen. Nog 3km, nog 2km, het einde is er, nog 1km, de aanmoediging van Johan vlak voor het brugje. Onder het brugje door, nog een laatste inspanning plaatsen, de ketting toch nog op een groter tandwiel leggen, nog enkele renners voorbij rijden tot dan de finish.

De beloning…

Ik had mijn eerste Marmotte tot een goed einde gebracht en meteen goud. Mijn geluk kon niet op, tot ik tien meters voorbij de finish het officiële tijdsbord zag staan met 8u49. Rekening houdend dat de klok gestart was om 7u en ikzelf later dan 7u50 gaf een vlugge berekening dat ik onder de 8u zat. Vlug een telefoon naar Sarah, met tranen in mijn ogen zei ik dat ik onder de 8u zat maar ik mijn officiële tijd nog niet wist. Toen ik later mijn diploma ging afhalen zag ik mijn tijd staan: 7u53min32sec. Ik had dus de klim van de Alp afgelegd in 1u13.



Na de vele arbeid van de laatste maanden een dikke beloning. Ik haal ook in mijn tweede cyclo een gouden diploma. Met een heerlijk gevoel deed ik de afdaling want ook de anderen waarmee we dit avontuur gestart waren haalden allemaal de finish zonder kleerscheuren.

Ik wil nog de bevoorraders bedanken: Sarah, Dirk, Corine en Jeroen bedankt!



David

Zon 10 juli 2011 : door de Vlaamse Ardennen, preparerend voor de Echte Ardennen...

Om 8h30 verzamelden we aan Machelen brug met zijn 5en : Jeroen, Maarten, Steven, David en ikzelf. David moest helpen met een wijkfeest van zijn schoonvader Dirk en reed aldus maar het eerste halfuurtje mee.

We vertrokken via de vrij gekende uitvalsweg richting Kruishoutem om vandaaruit de altijd lastige weg richting Wortegem te nemen. Al gauw werd op de hellingskes duidelijk dat Steven er zin in had… En Maarten trok graag mee. Jeroen en ikzelf zetten ons gasvuurtje ietske lager en bleven broederlijk en vooral eerder traag rijdend bij elkaar op de beklimmingen. Boven werd trouwens voorbeeldig en al even broederlijk op elkaar gewacht.

Klik voor grotere weergave

Vanuit Wortegem dan verder richting Kerkhove, om dan in Berchem niet de Kwaremont op te rijden, maar af te draaien richting de Kluisberg. We deden de beklimming via de parking van het zwembad, en dan verder naar de top door de bossen.

Bovengekomen een leuke afdaling om dan beneden linksaf te draaien richting Russignies, alwaar we wat verder de flanken van de Trieu deden, via de Karnemelkbeekstraat.

Daar kom je boven in de ronde van vlaanderenstraat. Wat verder de grote weg over en helemaal binnendoor langs de flanken van de Kortekeer naar de Koppenberg. Al deze hellingen deden we niet, enkel de glooiende stukken weg ertussen.

Op die manier kwamen we via het straatje genaamd ‘onderbos’ (onder het bos van de Koppenberg, een echte aanrader als je er nog eens passeert) in Oudenaarde terecht. Daar beklommen we nog de Edelaereberg.

Even verder boven, linksaf en vandaaruit nog een lus rond Oudenaarde om aldus vanuit die stad aan de definitieve terugweg te beginnen.

We deden niet de grote weg Oudenaarde-Kruishoutem, maar namen het binnenwegje links ervan dat naar Ooike leidt. Een vrij lange venijnige klim waar Steven nog eens deftig aan de boom schudde en iedereen zijn hartslag niet rood maar zwart kleurde…

Vanuit Kruishoutem zocht iedereen zijn weg terug naar huis : Jeroen was er al, Steven en Maarten trokken richting Deinze en verder en ikzelf nam de weg rechtstreeks naar Olsene en Zulte.

Een pittig ritje met eens terug een traject zoals in het voorjaar…

Michael

Zon 03-07-2011 : een geïmproviseerde zomerrit naar ardooie

Met een stralende zomerzon die echter maar weinig warmte uitstraalde trokken we vandaag op pad voor de gebruikelijke zondagse afspraak.

Door de Marmotte invloed verwachtten we minder opkomst en aldus werd na een rondvraag bij de resterende mogelijke deelnemers beslist om tegen 8.30 in zulte te vertrekken.
Tegen dat uur stond Maarten al present in Zulte vanuit Landegem, met al 20Km in de benen.

We vertrokken langs de Leie westwaarts, want we reden de a bloc formatie tegen, die waren vertrokken vanuit Wevelgem om 8.15.

Pal thv de sluis in ooigem kwamen we ze tegen : 5koppig : frederik + zijn vader luc, dominique, dieter en lieven (mijn vader). Samen met ons dus 7 man op pad.

We reden waar de wind ons richtte, namelijk tegen de wind in. Via binnenwegen ging het naar Bavikhove, Hulste, Izegem, Emelgem.

Via Ardooie veld geraakten we uiteindelijk dan in Ardooie zelf.

Daar draaiden we terug, met de windmee, gezien jullie verslaggever tegen 11uur terug thuis moest zijn.
Via Meulebeke keerden we terug naar Ooigem.

Daar splitste de groep terug uiteen : maarten en ikzelf reden terug huiswaarts oostelijk, de a bloc'ers reden terug naar Wevelgem.

Reageer maar op het verslag, hopelijk meldend dat jullie volgende week (ook terug) van de partij zullen zijn.
Een uitgestippelde route zal in de loop van de week op de site verschijnen.

Tot 10Juli!!

Michael