De kouterroute

Zondag was duidelijk te zien dat de congé op zijn hoogtepunt was .Met slechts drie man (Maarten,David en ikzelf) vertrokken we richting col du point vue om zo richting Anzegem de kouterroute aan te vatten! 

Deze route is gelegen in heuvelachtig gebied,wat je dan ook snel zal ondervinden.  Eigenlijk is het wat moeilijk om al de dorpjes op te noemen.  De enige manier om deze prachtige landelijke dorpjes te leren kennen is de route zelf een keer rijden!  De steilste helling is de Bergstraat, de naam is dan ook zéér toepasselijk.  Vanaf daar gaat het constant op en af.  Het verveeld echt geen enkel moment, mede door het strakke tempo was het echt genieten. 't Was lang geleden dat we nog eens echt zot konden doen!  Maarten en David hadden er blijkbaar ook zin in en deden goed hun werk.  Eens in Nokere was de meeste energie opgebruikt,  omdat het daar ook nog ferm lastig was!  Zo kwamen we op het idee om te gaan tanken in "Het verloren gat".  Zo waren we al in Kruishoutem aangekomen. 

Na een cola en een trappist (de collega's een Ename)konden we onze weg verder zetten richting Olsene, waar we Maarten tot aan de Leie loodsten.  Zo hadden we een fijn ritje in de kuiten aan een strak tempo zonder aan de hartslag te moeten denken! (wat ook wel eens mag hé) Bedankt aan het gezelschap!!

Groeten Dirk

Eerst de arbeid, dan de ontspanning

Na enkele weken dat het zondagsritje op een laag pitje stond was het gisteren weer prijs.  Een beperkte opkomst: Jeroen, Geert, Steven, Scallie en ikzelf stonden om half 9 klaar.  Dat we nu wat minder kilometers mochten maken en wat meer mochten "zeveren" op de fiets was iedereen zijn idee.  We zouden richting Oudenaarde rijden voor een terrasje.

 

Natuurlijk moest er eerst wat gereden worden.  We vertrokken via de bekende route over "col de point vue" naar Kruishoutem, vandaar naar Oudenaarde.  Het tempo was strak, zodanig dat er zelf al twijfel bestond of we dit zouden volhouden.  Daarom een beetje trager.  In oudenaarde waren ze nog de terrasjes aan het opstellen dus moesten we nog een lus bijmaken. 

 

We kwamen aan de voet van de Edelare maar deden deze niet, wel de zijkant of ook wel Achterberg genoemd.  Ik had hier nog een rekening openstaan met Scallie (zie toch Kuurne-Brakel-Kuurne).  Op het steile stuk ging Scallie aan, ik volgende vlot.  Eens het steile voorbij viel Scallie wat stil, ik nam over en Scallie nestelde zich in mijn wiel, om er dan in de laatste 100 meters met een splijtende demarrage uit weg te springen.  Ik moest passen.  Scallie had goeie benen, iets wat we later op het Foreest ook zouden zien. Jeroen nam hier afscheid van ons, de bbq was het wachten op hem.

 

We reden dan Berg te Stene naar beneden richting Schorisse, op weg naar het Foreest.  Deze keer had ik geen ambitie, samen met Geert geraakte ik wel boven.  Vanachter rijden gaf ons wel het voordeel van het schouwspel tussen Steven en Scallie te bekijken.  Ik denk dat ze beide vol naar boven gingen, weer was Scallie de snelste.  Boven rechtdoor, dan rechts op weg naar de baan Brakel-Ronse.  Op deze baan kwamen een WTC de Deinze Trappers tegen, eventjes een babbeltje gedaan voor we weer onze eigen weg gingen. 

 

We deden een afdaling die toch wel "zotjes" was.  Zeker eens de moeite om naar boven te doen, maar ja, hoe rijden we er nu weer naartoe.  Nog wat lusjes maken in en rond Maarke-kerkem waar het in de namiddag koers is, Steven was de winnaar op de maat voor Scallie.  Omdat we weer richting Schorisse reden, dus weg van Oudenaarde moesten we rechtsomkeer maken. 

 

De Varent, de Eikenberg, de Boigneberg of Ladeuze werden het niet, wel de Kapelleberg.  Ik hoor het nog iedereen zeggen: "ik doe het op het gemak".  Natuurlijk,  jonge gasten die zeggen dat ze op het gemak gaan doen maak je niemand wijs.  Steven versnelde wat, ik liet het gat vallen maar zonder te forceren kwam ik toch dichter.  Scallie zat ook in mijn wiel.  Toen het steilere stuk gedaan was versnelde Steven, Scallie ging mee, ik liet ze wat begaan.  Gelukkig voor mij kwamen we enkele tegenliggers tegen zodat ze beide moesten vertragen, het blufpoker kon beginnen.  Scallie wou versnellen maar zette zich al vlug terug neer, Steven dan maar versnellen maar het beste was ook op.  Als 2 honden vechten voor een been…gaat David er mee lopen.  Toen ik versnelde was het de juiste, weg was ik.  Dank u tegenliggers.

 

Boven op de N8 reden we nog een stukje mee met het schelde peloton om dan in Oudenaarde een terrasje te doen.  Na al die maanden van zware arbeid voor de Marmotte was het plezant nog eens een terrasje te doen, was het de bediening, het gezelschap of de Enames, maar het was plezant. 

 

De resterende kilometers van Oudenaarde naar huis waren een martelgang, natuurlijk konden we op ons gemak rijden, maar ja......

 

David

Mijn eerste deelname aan La Marmotte

Op zaterdag 3 juli was het dan eindelijk zover.  La Marmotte!

Zolang naar toegeleefd, zoveel voor moeten doen en laten om dan hopelijk fit genoeg te zijn om die dag 175km af te leggen in de Alpen. Mét 4 cols dan nog wel! Dit alles samen zo'n 65km klimmen. Om dan nog maar te zwijgen van de wegen die ons naar de cols leiden!

 

De aanloop naar de eerste col, de Glandon, was zeer zenuwachtig. Iedereen reed een strak tempo op de grote weg. Wij reden 40km/u en sommigen stoven ons nog voorbij! Maar eens we bezig waren aan de Glandon ging dat plots allemaal zo snel niet meer.  De snelheden zakten snel naar 12-13km/u.  Wat best wel genoeg was voor stijgingspercentages die schommelen rond de 10%.  En dat voor 21km lang!

 

Eens we op de top aangekomen waren was het een nerveuze boel (weeral). Iedereen was haastig, iedereen wilde zo snel mogelijk zijn bidons bijvullen en terug vertrekken. Maar waarom zo haasten, de tijd werd toch geneutraliseerd.  Of was het uit angst dat dit niet waar was? Geen probleem voor mij, dan doe ik zoals die andere 7000 deelnemers, mij opjagen dus!

De afdaling van de Glandon nam je best niet te snel. Korte haarspeldbochten zonder vangrail zorgden er wel voor dat je niet te snel reed.  Gewoon uit schrik om uit de bocht te vliegen denk ik. Die afdaling goed verteerd en dan op weg naar Télégraphe.

 

De Télégraphe, een zeer mooie col vond ik.  Niet té steil, niet té lang.  Zo was het leuk.  Maar die verschroeiende warmte daarentegen was verschrikkelijk.  Veel drinken was dus de boodschap! Iets wat ik achteraf gezien veel te weinig gedaan had.  (dat lees je sebiet nog wel)

Na de Télégraphe kwam een kort stukje afdaling en begonnen we direct al aan de Galibier.

De Galibier, een verschrikking voor iedereen denk ik.  Ik begon er goed aan.  Samen met Dirk, Steven, Andy en Eric in de buurt.  We reden niet allemaal naast elkaar, maar we bleven toch in elkaars zicht.  Dirk nam plots een strakker tempo aan en we moesten hem laten rijden.  Eric was ook even achterop geraakt.  Dus zaten Steven, Andy en ik daartussen.  Na een korte regenbui van enkele minuten was het licht plots uit bij mij.  De krampen begonnen te komen.  Zo erg zelfs dat ik tot 3 maal toe moest stoppen om de kramp langzaam te laten verdwijnen.  En zo moest ik Steven laten rijden, Andy laten passeren en ook Eric.  Eens op de top aangekomen waren die zelfs al niet meer in zicht.

Van een zware mentale kaakslag gesproken!  Duidelijk de eerste helft van de rit veel te weinig gedronken waar ik dan de tol moest voor betalen.  Maar opgeven ging ik niet doen, zo zit ik niet in mekaar.  Niemand denk ik van Merijenniezere!

Toch kon ik nog even tijd vrijmaken (heel even) en genieten van het uitzicht op de top.  Ik was onder de indruk!

 

De afdaling van Galibier en de weg naar Alpe d'Huez verliep goed.  Geen krampen, maar ik zat wel moederziel alleen.  Heel af en toe zag ik iemand rijden, heel af en toe overstak mij iemand.  Dan maar op eigen tempo verder, veel eten en drinken.

 

Aan de voet van Alpe d'Huez was er nog een bevoorrading.  Kwam zeker van pas!  Bidons bijvullen, nog snel wat eten en terug verder.  En ja, daar stond David mij op te wachten.  Van een redding gesproken!  De moraal was er eigenlijk al een tijdje niet meer, maar hij kon mij terug motiveren, moed inspreken om die moordende Alpe d'Huez toch nog op te rijden en La Marmotte tot een goed einde te brengen.  De cola die hij bij zich had was meer dan welkom.  Zelfs een energiegelleke gaf mij nog die laatste extra energie!

 

En dan maar verder op de fiets, begon ik aan die eerste km van Alpe d'Huez.  Man man... was me dat afzien.  Mijn kopje was terug wat frisser door die cola, maar mijn benen niet.  Ik begon aan 8-9km/u, maar dat zakte al snel naar 7km/u.  Héél traag dus.  Ik stak maar heel weinig mensen nog voorbij.  Bijna niemand meer.  Hier en daar nog een enkeling die het blijkbaar ook zo lastig of zelfs nog moeilijker had.  Bocht 20, de eerste kramp was er al.  Snel even stoppen om te bekomen en dan terug verder op de fiets.  Met de kramp nog steeds in mijn been.  Bocht 16, waterbevoorrading + kramp!  Eerst opnieuw de kramp wat laten wegtrekken, water drinken, Peter even goeiedag zeggen en dan terug verder.  Nu ging ik niet meer stoppen, maar gewoon doorrijden tot boven.  Verstand op nul...

De bochten telden zich langzaam af, maar aan bocht 4 begon ik plots wat sneller te rijden (8-9km/u).  Begon het einde in zicht te komen?  Ja!!!!!!!!!

En dan kwam die ontlading aan de finish.  Over de meet, nog de laatste keer biep biep van ons enkelbandje en het was voorbij.

 

Ja, eindelijk voorbij.  Wat een lange lijdensweg geworden was, had ik het toch nog tot een goed einde gebracht.  Dat een mens kan diep gaan om bepaalde zaken te bereiken is nog maar eens gebleken.  Dirk & co waren net begonnen aan de afdaling, maar keerden snel terug om mij te feliciteren.  Wat opnieuw voor een emotioneel moment zorgde.  Ik stond daar, met mijn mond vol tanden, de tranen in de ogen.  Dat een mens zo kan afzien... onvoorstelbaar.

 

Maar goed, nu een kleine week verder.  De benen hersteld (na gebruik Flexium gel)  denk ik alweer aan mijn/ons volgende deelname.  Hoe sneller, hoe liever!

 

Bedankt aan iedereen van Merijenniezere en dank aan David voor de cola en motiverende woorden!

En proficiat aan Merijenniezere dat we La Marmotte allemaal uitgereden hebben!  Waar gaan we dat schrijven!!!

 

grtz Jeroen

De Marmotte: een ervaring uit de achterste gelederen van het peloton.

Een verkennend ritje zou het worden, de beklimming van les deux alpes op de dag van aankomst in Bourg d'oisans. Tijdens deze rit maakte ik vooral kennis met mijn eigen grenzen en beperkingen. Voor het einde van de top was ik dan ook tot het besluit gekomen dat de marmotte niets voor mij was.

 

Gelukkig was ik niet de enige die afgezien had en waren er genoeg vrienden van merijenniezere om me toch wat moed in te spreken. Alles even laten berusten en bij het slapengaan dan toch maar voor mezelf uitgemaakt het er toch op te wagen.

De volgende dag een lichte (is relatief) beklimming gedaan met David en Pascal om het verloren zelfvertrouwen weer wat op te krikken. En de klim lukte vrij goed met als gevolg dat ik me met een goed gevoel naar de start van de marmotte kon begeven.

 

Omdat ik me iets later inschreef dan de anderen werd ik verwezen naar het laatste startvak. Geen probleem, dan had ik nog alle tijd om me wat zenuwachtiger te maken.

En dan plots: klik klik klik (het geluid dat kikpedalen maken) we vertrokken met z'n allen voor 174 afzien/genieten *. Drie woorden had ik in mijn hoofd gegrift. DOSEREN, ETEN en DRINKEN.

Al van bij de aanloop vlogen ze me in horden voorbij. Maar ik dacht maar 1 ding: doseren (eten en drinken was nu nog niet aan de orde). Gelukkig kon ik me voldoende schuil houden in het langgerekte peloton. De beklimming van het stuwmeer reed ik met de groep naar boven om zo tot aan de voet van de Glandon te komen.

De beklimming van de Glandon eiste al zijn slachtoffers, de eerste opgevers kruisten mijn pad, anderen zager er al uit alsof ze de marmotte voor de tweede keer aan het doen waren vandaag. Ik bleef rustig en verplichte mezelf iets trager te rijden dan ik eigenlijk aankon.

Af en toe werden we getrakteerd op, zoals dit in het vakjargon noemt, een knikje.

Krak krak krak (het geluid van protesterende versnellingsapparaten). Sommigen hadden blijkbaar zoveel getraind dat ze vergeten waren om te leren dat je beter wat kan bijschakelen voor de beklimming dan in volle krachtinspanning. Game over, en dan was je net zo goed voorbereid.

 

Op de top van de Glandon werd ik aangemoedigd door enkele Hollandse deernes, en ik weet niet of dat de reden was, maar de tranen schoten me bijna (lees goed: bijna) in de ogen. Eén woord fantastisch.

Rap wat gegeten op de top van de Glandon. Tijdens deze pauze vond een snoodaard het blijkbaar een goed idee om zijnen 46 eens in mijn wiel te planten. Maar een voordeel aan mijn fiets is dat hij ten minste tegen een stootje kan.

Met volle moed en drankbidons de afdaling ingezet. Een vrij lang tussenstuk naar de Télégraphe diende zich aan. Van groepje naar groepje gesprongen om zo vrij goed de Télégraphe op te rijden. Ligt het aan de col of aan mezelf maar deze beklimming liep verbazend goed. Mentaal zat ik bijzonder sterk, vooral omdat ik eigenlijk van achteraan het peloton stilaan naar voor opschoof en er mij bijna niemand meer voorbij stak. Ook op de beklimming van de Galibier schoof ik gestaag op. De moraal zat goed en het uitzicht was prachtig, want dat stond ook nog ergens gekrabbeld in een hoekje. GENIETEN. De laatste kilometers van de Galibier zijn uiteraard niet van de poes, niet alleen is het er stijl, maar ook de lucht begint ijler te worden en dat voel je als je ademhaalt. Toch voelde ik dat ik nog niet stikkappot zat op de top en zo verliep alles volgens plan. Ik kon aan de afdaling richting Alpe d'huez beginnen. Ook hier zo economisch mogelijk gereden, want dit is een stuk waar je mede als gevolg van de wind toch wel wat krachten kan verspelen. Maar ik heb zeker niet meer kop gedaan dan nodig.

Bij de voet van Alpe d'huez stond hij daar, niet de man met de hamer, maar de man met een cola, David. Ik deed vlug een sanitaire stop (wat me deed vermoeden dat ik ook voldoende had gedronken) en David stelde me voor om me enkele bochten te vergezellen bij de beklimming van de laatste hindernis. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen. Enkele bochten werden zo tot bocht 16 vervolgens tot de anderen ons zouden tegenkomen om uiteindelijk mee te rijden tot de top. David, ge weet niet hoe veel deugd dat gedaan heeft om met jou naar boven te kunnen rijden, en dan spreek ik niet allen over het feit om even uit de wind te kunnen zitten maar vooral over de aanmoedigingen en de morele steun. Merci…

 

Hoewel het zwaar was en de voeten enorm veel pijn deden moe maar voldaan de top bereikt.

 

Rest me alleen nog iedereen te bedanken die mee was op deze unieke ervaring. In het bijzonder Eddy voor de gastvrijheid bij mijn eerste trapjes met merijennniezere en de organisatie van de trip, Andy voor het steeds klaar staan met raad, en vooral met daad. Jeroen voor de niet aflatende bemoedigende woorden. Dirk en Eric voor het gezelschap bij de voorbereidende beklimmingen (en dan in de eerste plaats op het thuisfront), Michael voor de medische ondersteuning, Steven voor het feit dat hij in deze harde wereld die de wielersport is toch gewoon zichzelf blijft, Pascal voor het ondersteunen van een lotgenoot, Corine en Hilde voor de logistieke ondersteuning en last but not least David voor het loodsen van onderstaande naar ongekende toppen.

 

Maarten

MerijenMarmotte ... een impressie van Dirk.

Na maanden van voorbereiding was het eindelijk zover. Met 2 vrouwen en 10 mannen reisden we naar Rochetaillée. De reis verliep héél vlot, al had ik in het begin wel wat twijfels over ’s nachts rijden. Wat er die dagen voorafgaand op de marmotte gebeurde, kun je lezen in het andere verslag!

D-day!
Andy, Maarten, Jeroen, Eric, Steven, Pascal en ikzelf (Dirk) zouden om 4u45 opstaan en een flink ontbijt verorberen. Aan het heen en weer geloop was duidelijk te zien dat iedereen serieus nerveus was, zelfs David was opgestaan om ons bezig te zien en moed in te praten. We zouden om 6u30 vertrekken richting Bourg d’Oisans. Iedereen was op ruim op tijd klaar en met de nodige moed waren we weg, ons avontuur tegemoet….

Bij het binnenrijden van Bourg d’Oisans was het al een drukte van jewelste, we werden vakkundig naar ons startvak begeleid. De klok sloeg 7u30, langzaam trok ons vak zich op gang, de zenuwen gierden door mijn keel en ik denk dat ik niet alleen was. Eens de tijdsopname gepasseerd (piep piep), begon ons grote avontuur….

Aan een snelheid van rond de 40km/u, reden we naar de voet van de eerste col, de Glandon, met als opwarmertje het viaduct van het stuwmeer. Pascal zou zijn eigen tempo rijden. De rest reed samen naar de top. Want een uitzicht juist voor het kleine stukje afdaling! Iedereen had de eerste klim goed verteerd. Vlug de bidons gevuld, jasje aan en naar beneden. Nu versta ik waarom de afdaling geneutraliseerd was. Twas echt wel gevaarlijk op sommige stukken. Eventjes waren we Steven kwijt, we besloten niet te vlug te rijden zodat hij ons terug kon inhalen (wat ook gebeurde).

Het tussenstuk tot aan de Télégraphe was niet het meest aangename op te rijden, beetje vals plat en grote wegen. Juist voor de tweede klim nog even de bidons bijvullen. Wat me opviel, was dat iedereen toch haastig was. Zou dat iets te maken hebben met de lopende klok? Op de gewone cyclo’s zie je dit nooit. Zo begonnen we aan de Télégraphe, leuke klim die me goed lag, niet echt steil. De warmte liet zich al goed voelen. Steven reed op zijn sokken weg, gevolgd door mezelf en Jeroen, dan Andy en Eric. Na 11,8km klimmen waren we boven (oef). Tanken en terug weg, Steven was ondertussen al vertrokken. De anderen waren weer samen begonnen aan de kleine afdaling tot Valloire, op weg naar de volgende klim.

En wat voor één! De Galibier!
Nog eens 17km klimmen, ondertussen waren wij terug bij Steven en konden we samen de beklimming aanvatten. Hier en daar begonnen de eerste klachten te komen. Steven had last van krampen, zelf voelde ik al pijn in mijn kuiten, maar de gedachte deze col nog op te geraken, zou ons al dicht bij ons doel brengen. Maar wat een klim zeg!! Na 4 a 5 km reed ik stilletjes van ons groepje weg. Ik kreeg plots de ingeving dat ik rond de 6 uur boven zou kunnen zijn op de Galibier, wat me goud zou kunnen bezorgen. Ik vond het goede ritme en reed redelijk vlot naar boven, al begon ik hier en daar een kramp te voelen. Het uitzicht was echt prachtig, hoe nietig kan een mens toch zijn in dit ruwe landschap. Boven nog een ferme kramp gekregen, amai!! Vlug tanken en iets naar binnen steken, ook nog een glas of twee pepsi-cola gedronken, jasje aan en als de bliksem naar beneden. De anderen heb ik niet meer zien boven komen.

De afdaling was echt kicken, ik vond een goeie daler en het ging bij momenten echt vlug. In geen tijd stond ik aan de voet van Alpe d’Huez. Weer eens de bidons bijvullen en kort daarna stond David mij op te wachten met een frisse cola. Van een verfrissing gesproken!! Dan begon mijn echte lijdensweg. Bij het nemen van de eerste bocht zonk de moed me in mijn schoenen, “tanden bijten en duwen” pepte ik mezelf op. Langzaam maar zeker ging ik hoger en hoger, de bochten aftellen duurde alsmaar langer, brandende hitte op mijn rug en een opspelende maag speelden mij parten. Na bocht 12 besloot ik toch even te stoppen om de hartslag te laten dalen. Na een paar minuutjes kon ik terug wat snelheid maken, bocht per bocht, sleurend en trekkend, mij afvragend hoe het met de collega’s zou zijn…

Zouden ze nog rijden? Waar zitten ze? Mentaal had ik het heel zwaar, alleen is maar alleen hé! Ondertussen kwam de top in zicht, overal pijn, en dan moest ik ook nog eens overgeven! Het bleef doorrijden op karakter (wist niet dat ik er zoveel had), daar zag ik de boog en…. piep piep, ik had het overleefd!! 8u52 en goud! Nadat ik mijn chip had ingeleverd, hoorde ik mijn gsm. Het was Andy, daarna kwamen ook Steven en Eric. Dan was het nog even wachten op Jeroen en Pascal. Het weerzien was heel emotioneel, iedereen was heel diep geweest.

Maarten was een half uur later vertrokken en zou nog even op zich laten wachten. Samen zijn we dan terug naar beneden gereden, wetende dat Maarten ook op komst was, samen met zijn mental coach David. Van een luxe gesproken, hé Maarten! Nog even gestopt bij Peter aan bocht 16 (niet thuis), zo kan Pascal nog even zijn wielen laten koelen (wat ik best grappig vond, toch een kerel met veel humor).

Op weg naar de camping drong het echt door wat we gepresteerd hadden! 7 man aan de start en 7 man aangekomen, als dat geen succes is! Aangekomen op de parking zaten onze niet-marmotters (Eddy, Michael, Hilde, Corine) ons op te wachten. Aan hen ook een woord van dank voor alle moeite! Dit vergeten we nooit! Wat een ongelooflijk avontuur!!

Tot de volgende!
Dirk

Merijenniezere in de Alpen: merijenmarmotte or not

Nadat in oktober van 2009 het idee gerezen was om aan La Marmotte deel te nemen, werd onmiddellijk geopteerd om er een breed evenement van te maken zodat iedere Merijenniezere'r kon deelnemen.  Vandaar MerijenMarmotte en MerijenNoMarmotte.

Voor de laatsten was het de bedoeling naar de Alpen af te reizen om daar een aantal fietstochten te maken en zodoende te proeven van wat de Alpen er te bieden hebben.  De Marmotters hadden natuurlijk het tot de verbeelding sprekende exploot te doen.

Na maanden voorbereiding (en niet alleen op de fiets) is Merijenniezere dan vorige woensdag om 21:00 uur afgereisd naar le Bourg d'Oisans om er op een Castel Camping in residentiële caravans te verblijven.  Twaalf personen en tien koersfietsen dienden op een goede, verantwoorde en veilige manier naar ginds worden overgebracht.

Al bij al is de reis er naartoe goed gegaan.  Vooraf was het écht kiezen of delen: ofwel overdag rijden en daardoor een dag verblijf ginds minder hebben, ofwel 's nachts rijden en zo een dag extra ter plaatse hebben.  We kozen voor het laatste en hoewel sommigen twijfels hadden, is dat toch relatief goed meegevallen.  En we hadden onze extra dag ter plaatse.

Onze aanhanger waarin een massa bagage en tien fietsen op de meest verantwoorde manier (goed vastgemaakt) konden vervoerd worden was een echt schot in de roos.  Ook ter plaatse was het een goede berging voor onze fietsen 's nachts.

Donderdagmorgen even voor negen uur waren we ginder.  Even een beetje slapen, snel de eerste boodschappen doen (je moest dat winkelkarretje gezien hebben; gerief voor 12 personen) en ... in de namiddag al onze eerste rit: een rit naar de top van Les Deux Alpes. Voor velen, ondanks de voorbereidingen in de Ardennen, toch een verrassing.

's Avonds spaghetti gemaakt voor 12 man (ook eens een uitdaging hoor), een goede nachtrust en op vrijdagmorgen een ontbijtstonde.

De niet-marmotters vertrokken toen voor hun "koninginnerit": Col du Lautaret, Col du Galibier en l'Alpe D'huez.  Samen goed voor meer dan 120 km.  Leuk en confronterend.  3 km ginder fietsen is bijna gelijk met 30 km fietsen in het biljartvlakke vlaanderen, zou je kunnen zeggen.

's Avonds op de camping in groep met de Marmotters (die zich uiteraard wat spaarden) een menu Cycliste gegeten en redelijk vroeg in bed.  Op zaterdag was het dan het moment suprème voor de Marmotters.  Ik hoop dat er hier nog een échte Marmotte-reportage komt.  Met zenuwen in de keel gingen ze van start voor hun exploot van om en bij de 174 km over de Col du Glandon, de Col du Croix de Fer, de Col du Galibier en l'Alpe d'Huez.
Zeven Merijenniezere'rs zijn gestart en ... zeven Merijenniezere'rs zijn aangekomen.  Op zich een fantastische prestatie.
Daarbij komt nog dat ze het nog allemaal goed gedaan hebben qua tijd ook.




Voldaan en moe, maar vooral moe en voldaan kwamen ze aan op de camping.  Daar waren de niet-marmotters die terwijl ook de Col du Glandon bedwongen hadden, al  bezig met de voorbereidingen van een heerlijke BBQ.  En dat het gesmaakt heeft.

Dat het gesmaakt heeft handelt niet enkel over de BBQ, maar naar mijn gevoel over deze trip.  Merijenniezere in de Alpen ... voor mij een geslaagde expeditie, zowel voor de marmotters als voor de niet-marmotters.

MerijenIndAlpne !