Ik werk bij de provincie Oost-Vlaanderen. Aan het hoofd van de provincie staat een gouverneur. Deze gouverneur is toevallig ook een fervent fietsliefhebber. Ontbreken op de rit die zijn naam draagt en georganiseerd wordt door de bevriende club waarvan hij lid is was bij gevolg voor mij geen optie.
De rit van de gouverneur stond in mijn geheugen geboekt als een minder lastige maar desalniettemin prachtige voorjaarklassieker. Vol goede moed dan ook richting Zulte vertrokken voor 150 kilometer genieten van de prachtige Vlaamse hellingen met een excursie naar een mooie maar minder bekende streek: pays de colliles. Aan de start kwam ik al vlug Andy en Peter tegen en ook andere vroege vogels van Merijenniezere strompelden, de ene al wat beter uitgeslapen dan de andere, binnen. Jeroen, Dirk, Sven en niet te vergeten David waren van de partij. Ook Antoon en enkele andere vrienden, van wie de namen mij op dit moment niet direct te binnen schieten vervolledigden het peloton. En weg waren we. Vrij vlug merkte ik dat ik één van de mannen was die wat minder goed uitgeslapen was want ik had blijkbaar mijn wiel omgekeerd gestoken. Gelukkig was het maar mijn voorwiel zodat rijden geen probleem vormde. We sloten snel aan bij een groepje dat net ietsje veel sneller reed dan ons en het tempo werd al vlug de hoogte in gejaagd richting heuvelzone. Voorlopig werden we ondanks de nog altijd slechte staat van de wegen gespaard van platte banden. Mijn idee van een minder lastige rit werd langzaamaan bijgeschaafd. De hellingen volgden elkaar vrij vlug op. Na cleve en duisbeke werden we getrakteerd op een eerste bevoorrading en dan kwam ook het zwaardere werk aan de beurt met de boskant, de abeelhoek, de foreest, les hauts, grandrieu, bas foreest en de knokteberg.
Ondertussen hadden we ook la de tweede bevoorrading achter de kiezen. Na deze bevoorrading gaf de band van Peter er de brui aan. Peter en Andy stopten vakkundig de band en zetten hun weg verder voor de 105 kilometer (zij hadden in de namiddag nog andere verplichtingen, iets met een spelleken en kijken). Persoonlijk vind ik pays de colliles nog altijd één van de meest adembenemende (zowel letterlijk als figuurlijk) streken om te doorkruisen. Weidse landschappen overgoten door de zon die stilaan haar weg wist te banen door de mist. Prachtig, meer woorden zijn daar niet voor nodig.
Hoewel de ziektekiemen nog helemaal niet uit mijn lichaam verbannen waren lukte het mij nog allemaal vrij goed tot aan de laatste bevoorrading. De groep wachtte dan ook altijd mooi de achtergelaten schapen op. Waarvoor mijn oprechte dank. Na de derde bevoorrading was het voor mij heel wat minder. Nog voor we goed aan wel de kasseien van de oude kwaremont begonnen voelde ik dat de tank aan het leeglopen was. Gelukkig werd er na het drieluik kwaremont; kalhove en paterberg voldoende gewacht zodat ik opnieuw de aansluiting vond bij de groep. Na de kasseinen van Varent werd het tempo er stevig ingehouden en voor mij betekende dit het begin van het definitieve einde. Krampen maakten zich meester over mijn benen en ik moest de rol, of beter gezegd het wiel lossen. Andy kreeg op zijn beurt nog af te rekenen met een platte band. Uiteindelijk op mijn eigen tempo het dessert (de blaarhoek) en het digestief (nokereberg) verorberd. Leeg, maar voldaan de aankomst bereikt, waar ook de mannen van de 105 kilometer het gezelschap vervoegden. Mij hoor je alvast niet meer zeggen dat de rit van de gouverneur niet zo lastig is.
De rit van de gouverneur stond in mijn geheugen geboekt als een minder lastige maar desalniettemin prachtige voorjaarklassieker. Vol goede moed dan ook richting Zulte vertrokken voor 150 kilometer genieten van de prachtige Vlaamse hellingen met een excursie naar een mooie maar minder bekende streek: pays de colliles. Aan de start kwam ik al vlug Andy en Peter tegen en ook andere vroege vogels van Merijenniezere strompelden, de ene al wat beter uitgeslapen dan de andere, binnen. Jeroen, Dirk, Sven en niet te vergeten David waren van de partij. Ook Antoon en enkele andere vrienden, van wie de namen mij op dit moment niet direct te binnen schieten vervolledigden het peloton. En weg waren we. Vrij vlug merkte ik dat ik één van de mannen was die wat minder goed uitgeslapen was want ik had blijkbaar mijn wiel omgekeerd gestoken. Gelukkig was het maar mijn voorwiel zodat rijden geen probleem vormde. We sloten snel aan bij een groepje dat net ietsje veel sneller reed dan ons en het tempo werd al vlug de hoogte in gejaagd richting heuvelzone. Voorlopig werden we ondanks de nog altijd slechte staat van de wegen gespaard van platte banden. Mijn idee van een minder lastige rit werd langzaamaan bijgeschaafd. De hellingen volgden elkaar vrij vlug op. Na cleve en duisbeke werden we getrakteerd op een eerste bevoorrading en dan kwam ook het zwaardere werk aan de beurt met de boskant, de abeelhoek, de foreest, les hauts, grandrieu, bas foreest en de knokteberg.
Ondertussen hadden we ook la de tweede bevoorrading achter de kiezen. Na deze bevoorrading gaf de band van Peter er de brui aan. Peter en Andy stopten vakkundig de band en zetten hun weg verder voor de 105 kilometer (zij hadden in de namiddag nog andere verplichtingen, iets met een spelleken en kijken). Persoonlijk vind ik pays de colliles nog altijd één van de meest adembenemende (zowel letterlijk als figuurlijk) streken om te doorkruisen. Weidse landschappen overgoten door de zon die stilaan haar weg wist te banen door de mist. Prachtig, meer woorden zijn daar niet voor nodig.
Hoewel de ziektekiemen nog helemaal niet uit mijn lichaam verbannen waren lukte het mij nog allemaal vrij goed tot aan de laatste bevoorrading. De groep wachtte dan ook altijd mooi de achtergelaten schapen op. Waarvoor mijn oprechte dank. Na de derde bevoorrading was het voor mij heel wat minder. Nog voor we goed aan wel de kasseien van de oude kwaremont begonnen voelde ik dat de tank aan het leeglopen was. Gelukkig werd er na het drieluik kwaremont; kalhove en paterberg voldoende gewacht zodat ik opnieuw de aansluiting vond bij de groep. Na de kasseinen van Varent werd het tempo er stevig ingehouden en voor mij betekende dit het begin van het definitieve einde. Krampen maakten zich meester over mijn benen en ik moest de rol, of beter gezegd het wiel lossen. Andy kreeg op zijn beurt nog af te rekenen met een platte band. Uiteindelijk op mijn eigen tempo het dessert (de blaarhoek) en het digestief (nokereberg) verorberd. Leeg, maar voldaan de aankomst bereikt, waar ook de mannen van de 105 kilometer het gezelschap vervoegden. Mij hoor je alvast niet meer zeggen dat de rit van de gouverneur niet zo lastig is.
Maarten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.