Zon 2 aug 2015 - 8u30 : Naar Moeskroen

We duiken de Franstalige en Franse kant onder Kortrijk binnen. Terugkeren doen we langs het kanaal Roubaix - Spierre en een stuk Schelde.



Kom maar mee, een deugddoend zomers ritje !

Dag 5 van de transpyreneeën en meteen de slotrit.

’s morgens vroeg kregen we voor het eerst frisse temperatuurwaarden en regen.  Dit luidde meteen een getwijfel in over de fietskledij.  De rit moest ons van Eaux-Bonnes naar Saint Jean Le Vieux brengen.

Na al wat de voorbije dagen onder de wielen schoof, was dit zowat de rit waar niet zo heel velen écht zin in hadden, een gevoel dat door de neervallende lichte regen nog versterkt werd.  En toch, je doet het of je doet het niet.

Dus begonnen we de rit door Frans Baskenland met nog een laatste deel afdaling van de Col d’Aubisque.  Na 11 km kregen we de eerste van 3 cols uit deze slotrit voor de wielen, nl. de Col de Marie Blanque.  Met zijn elf kilometer klimmen zeker niet de langste klim van de vijfdaagse.  Het venijn zat in het begin met gemiddelde hellingspercentages van 9 à 10 percent.  Daarna volgde een vlakker gedeelte en in het tweede deel nog een stuk van een dikke 9%.

Na de afdaling stond een behoorlijk lang stuk uitgetekend op gps dat lichtgolvend was en dat ons bracht aan de voorlaatste klim, die gerust een kanjer kan genoemd worden.  Een beklimming van 20 km in 2 delen opgesplitst in het plaatsje Larrau.  Het begon vrij licht maar al vlug liep het hellingspercentage op naar 9, ja zelfs 12 à 13 %

Na het plaatsje Larrau kwam er een heel stuk afdaling, vooraleer we het tweede en moordend stuk van de Col Bargaguy aan te vatten.

Dat was véél minder. Heel snel klommen we traag aan 6, 7, 8 en 9 %  Maar het venijn zat in het laatste deel van deze Bargaguy.  Gemiddelde klimpercentage van 12,5% werden aangegeven op de bordjes langs de weg, maar de Garmin gaf waarden tot 16% aan.  Neem het gerust aan dat het ook niet voor heel efkes was en wees ervan overtuigd dat het verdomd lastig is.

Maar goed, na voor duw-, trek- en zwoegwerk kwam iedereen boven.

Nog één stuk afdaling en nog één puistje, zoals Sabrina van Velotour het noemde.  De Col met de bijna onuitspreekbare naam “Col de Burdincurutchea”.  Na al wat we hiervoor gedaan hadden was een beklimming van 2,5 km inderdaad maar een puistje.

Hierna was het nog afdalen naar het laatste hotel waar iedereen moe maar terecht héél trots op zijn prestatie, de fiets kon laten voor wat hij was.

De mensen van Velotour laadden zelfs de fietsen in en wij moesten alleen onszelf verzorgen. Ontspannen hebben we ons dan ook gedaan voor en na het avondmaal, maar dat doen we hier niet uit de doeken.  Alleen misschien nog meegeven dat er ginds een lokaal feest aan gang was.

De transpyreneeën hebben ons in totaal meer dan 672 km, waarvan meer dan 232 klimkilometers die verdeeld waren over 17 cols gebracht en … een hele hoop nieuwe fietsvrienden.

Bedankt allemaal en zeer bedankt Stephan en Sabrina van Velotour.

Tien kleine negers, the sequel!

Geen al te beste voorspellingen, vijf man op de terugweg van Transpyreneeën, een paar man aan den drank gisterenavond,verlofperiode... Veel volk viel er dus niet echt te verwachten. We bleken toch terug met vijf te zijn: Cédric, Tom, Nic, Vincent en ik. Nog eventjes wachten op Gunther maar uiteindelijk besluiten we om te vertrekken (vechten tegen een kater is niet altijd makkelijk en een mens verliest dan al eens de tijd uit het oog) .

Vanaf de eerste oplopende metertjes, de plaatselijke 'Col de point du vue' laten enkelen het woord bus al vallen. Aan de start van een Vlaamse Ardennenrit spreekt dat al boekdelen. Nic & Tom nemen de kopen en slepen ons aan een mooi tempootje mee richting Wortegem. Van zodra ik me een beetje zijwaarts beweeg voel ik me achteruit geblazen worden dus ik ben uitermate blij niet op de eerste rij te zitten. Aangezien we maar met vijf zijn komt daar onderweg wel verandering in en plots zijn we aan de eerste helling van de dag, de Kluisberg. Ik moet met slapers zitten kijken hebben want thuis dacht ik dat we de 'normale kant' zouden. De GPS vertelt echter iets anders en dus nemen we de andere zijde. Mijn kompanen zijn stuk voor stuk sterkere klimmers en dus ben ik opgelucht dat we rechtdoor rijden ipv links mee te draaien. Torentje is leuk maar deze keer niet vind ik nog leuker :)

Eventjes dalen en hop, op naar de Karnemelkbeekstraat. Ik verteer dit beter dan een beker karnemelk en kunnen dus verder. Op naar de achterkant van de Koppenberg. Het moet daar ergens zijn dat ons verhaal van de tien kleine negers terug opduikt. Maar wel in de andere zin. Uit het niets komt Dirk bij ons aansluiten. Nu hoorde ik al meermaals praten over "Dirk, la machine" maar deze keer deed hij zijn bijnaam echt alle eer aan. Bij momenten hoorde ik precies een naaimachientje en ik begin dus wel te vermoeden dat hij een motortje bijhad. Met zes dus verder en even later een tegenligger die van plan is te draaien. Verdorie zeg, met zeven man. Welkom Gunther! Het duurt echter niet lang want op Edelaere beslist Dirk dat het ietsje te traag gaat. Op zijn gemakje draait hij de gas open, alle pk's komen uit zijn machientje en we zien hem niet meer terug. Met zes dus :)

Via Ooike naar Wannegem, en daar besluit Cédric ons te verlaten en rechtdoor te rijden. Wij volgen verder het parcours en krijgen nog een kasseistrookje voorgeschoteld. Wanneer het strookje in Lozer ook op ons pad komt te liggen zegt Tom via Kruishoutem naar huis te rijden. Aangezien het uur nog meevalt beslissen Gunter, Vincent en ik van nog even mee te rijden naar Desselgem. Nic draait af in de Passionistenstraat. Ik heb er niet meer aan gedacht maar ik had bij thuiskomst beter eens weest kijken of hij niet stopte in de Zandvlooi om een vlooike te drinken.

Nog eventjes de gas open richting Desselgem om daar de 'Pont du Desselgem' aan te snijden. Volgens de lokale inwoners, en die kunnen het weten, toch om en bij de 8%! We krijgen het aanbod om de pullen te vullen, of een potje bier, of... maar we bedanken vriendelijk en gaan met drie verder richting Machelen. Zalig stukje met de wind in 't gat maar hier en daar een verdwaald regendruppeltje. Wanneer we Olsene passeren en dreigen met twee te eindigen komt Hans ons vervoegen. Nog een gezellig praatje en in Machelen verlaat ik Hans en Vincent.

Mooi ritje, gezellig droog fietsweer en natuurlijk een bende toffe peren om wat tegen te lullen!

Dag vier van onze Transpyreneeën.

Hoewel we gisteren naar verluidt de zwaarste rit van onze vijfdaagse zouden hebben verteerd, hadden we vandaag toch ook een rit te verduren die vrij zwaar was.

Vanuit het hotel van gisteren hadden we reeds enkele kilometer zachtjesaan klimmen tot aan het beginpunt van de eerste klim van de dag.  En die eerste klim sprak meteen tot de verbeelding. Namelijk de Col du Tourmalet.

De eerste paar kilometer waren vrij goed te doen, daarna klom het hellingspercentage op naar waarden van 8 à 9 % en dat bleef ook duren tot aan de top.  Een extra kruidentuiltje tussenin aan 10 à 11 % zat er nog tussen.

Daarna was het afdalen.  ’s Middags konden we bivakkeren aan een Franse fietswinkel om daar de geneugten van Velotour te kunnen verorberen.

Na het middagmaal stond de Col du Souler op het programma. Na een eerste paar kilometer aan 8% ging het een paar kilometer aan slechts 1 à 2 %.  Zo kwam je door een klein dorpje en draaiden we na het dorpje rechts naar omhoog en je wist meteen dat daar het mooie liedje gedaan was.  Vanaf dat punt was het 7, 8, 9 à 10%  Een tussenstukje van 14% maakte het extra pittig.  Ook deze Soulor bleef maar duren.  We reden ook door de laaghangende wolken.

Bovenop de Soulor zagen we geiten en veel wolken.  Van daar uit een kleine afdaling om zo de slotklim van de col d’Aubisque aan te vatten.

Deze lag voor het merendeel van het deelnemersveld nog net boven de wolken.  Na een lange afdaling kwamen aan in Hotel de la Poste waar we lijf en leden weer konden laten recupereren.

Op naar de slotrit morgen.

Transpyreneeën dag 3

Naar de derde dag werd er door velen met enig argwaan gekeken. De koniginnerit stond namelijk op het programma, met 4 zware beklimmingen die bij het wielerminnend volk een belletje deed rinkelen.

De eerste kilometers begonnen nog rustig en werden dus ook in groep afgewerkt, maar eens we aan de Port de Bonaigua begonnen lag het al snel uiteen. De Bonaigua is een prachtige klim, met een heel pak haarspeldbochten. Officieel 22 km klimmen, maar als we de licht hellende aanloop erbij rekenen, dan zat er al 35 kilometer op de teller.

Voordeel van hoog te klimmen: je mag dalen. In dit geval 43 kilometer waarna we de Col de Pontillion, een klim van 8 kilometer tussen de bomen. Eindelijk vonden we de schaduw die al een paar dagen beloofd werd. Op de top was het zelfs mistig, wat het ook wat frisser maakte.

Na een afdaling met steentjes (waar we hier al veel van gehad hebben) vond de middagstop in Bagnères de Luchon plaats. Stephan had voor een lekkere salade met tonijn gezorgd, die zivh vlot liet verorberen. We waren toen nog maar halfweg in aantal cols.

Met de ‘tragere’ rijders vertrokken we iets vroeger richting Peyresourde. De temperatuur lag intussen al dicht bij de 40 graden, en het voelde zelfs warmer. De klim op zich mocht er ook wel zijn, al had je veel lange rechte stukken die eindeloos leken en waren.

Nu ook de Peyresourde op ons palmares stond konden we terug afdalen om de laatste hindernis van de dag aan te vallen: Col d’Aspin. Een col in volle zon met gelukkig al iets meer bochten. Het uitzicht was hier ook erg mooi, en daarvoor zijn we hier toch ook wel een beetje (veel).

Iedereen reed naar boven, de één al wat meer vloekend dan de andere, maar zoals het hoort werd er in groep gewacht op de top. Samen daalden we nog 20 kilometer af tot ons hotel in Bagnères de Bigorre. Vanaf hier lacht de Tourmalet ons reeds toe.

Maar goed, dat is voor morgen. Een korter ritje, wat ook eens deugd zal doen!

Dag twee van onze transpyreneeën-expeditie.

En ook dag twee mocht er zijn. Hoewel minder kilometer zorgde vooral col “Port de Canto” in Spanje in de namiddag voor heel wat peperbollekes in de dagrit.

De rit bracht ons van “Pas de la Case” (Andorra) naar Liavorsi (Spanje).
In de voormiddag was het vrij aangenaam rijden, zelfs al was het van bij het begin klimmen geblazen aan 6 à 7 percent.  De eerste top was deze in Andorees grondgebied, nl Port d’Envalira. Daar werd een groepsfoto genomen vooraleer de afdaling werd aangevat.

Na de afdaling van enkele kilometer kwam de volgende klim voor de wielen geschoven, de Col d’Ordino.  Geen ordinaire beklimming, al was het maar een eerder korte tot nu toe met zijn 9 km lengte.  Na die klim daalden we af om zo stilaan Andora te verlaten.  Na een goed stuk verder afgedaald te zijn op Spaans grondgebied stopten we om te middagmalen. Sabrina en Stephan van Velotour sloofden zich weer helemaal uit voor onze groep.  We kampeerden eventjes onder een afdak om beschut te zijn tegen de zon die dan toch wel goed opkwam.

Bij het buitenrijden van onze schaduwplaats wisten we eigenlijk dat het weer bingo zou gaan zijn.  Nog enkele kilometer fietsen om dan een klim van 25 km aan te vatten, in te delen in 3 groten stukken.  Een eerste stuk was er één van 7 à 9 % met uitschieters tot zelfs 12%.  Een tweede stuk kenmerkte zich met hele stukken aan 2 à 4 % en zelfs stukjes afdaling met aan het slot daarvan een grote afdaling wat op zich nooit goed nieuws inluidt.  En inderdaad het laatste stuk was er weer één met een beginstuk aan 7 à 8 %.  Op zich al lastig maar in vlakke zon met temperaturen tot 37° C is het nog zwaarder dan het al is.

En toch heeft iedereen het weer deftig kunnen volbrengen om in Hotel Del Rei in Liavorsi te kunnen uitrusten.
Op naar morgen, en gezien het zeer zware programma morgen, mag het weer gerust een graadje minder zijn ;-)

Transpyreneeën dag 1

Na een goede nachtrust stonden we allemaal kwik en monter aan de start deze ochtend. Met de precisie van een Zwitsers horloge gaf Stefaan het startschot om 9u. Op het programma stond een rit met 4 beklimmingen én aankomst bergop.

Al bij de eerste helling werd duidelijk dat er sterke, heel sterke en buitengewoon sterke deelnemers mee zijn. Over die laatste categorie kan ik weinig zeggen, want die zag ik enkel aan de voet, en op de top, volledig gerecupereerd.

Het warme weer (het voelde aan als een temperatuurflirt met 40 graden) zorgde ervoor dat het water rijkelijk vloeide. De ene deelnemer had er al iets meer last van dan de andere, maar samen sleurden we elkaar erdoor.

Na een pasta-maaltijd rond de middag konden we beginnen aan de laatste 60 kilometer van de tocht, in deze 60 km lag nog een 45 km klimmen (alleen al de slotklim was 30 kilometer). Het tempo lag direct deftig, maar gelukkig was er afgesproken om tot halfweg niet à blok te rijden, gelukkig maar. Toen de grote kanonnen (categorie buitengewoon sterk) er van door gingen was het echter gedaan met het in de wielen zitten. Zelf reed ik van kramp tot kramp, tussendoor ging het nog behoorlijk goed.

Na 150 km kwamen we behoorlijk vermoeid aan. De meesten hadden serieus afgezien. Net na de aankomst van de laatste begon het te regenen, dus gelukkig was iedereen binnen. De Pas de la Case zullen we niet snel vergeten.

Morgen vertrekken we met een klim om uiteindelijk na 4 km af te dalen. In tegenstelling tot vandaag zijn er meer daalmeters dan klimmeters, en dat is wel welkom.






Spanje, here we come!

Naar een grauw industriestadje, Zelzate

De weersvoorspelling daags voordien: grijs, bewolkt en wat gedruppel of motregen. Gelukkig wachtte ik zoals steeds af en deze morgen was er toch al wat zon te zien. Het terras lag er ook droogjes bij dus geen reden om niet te fietsen! Even de website geraadpleegd om te weten wie er komt en ik loop het risico om de enige te zijn. Ik besluit vlug wat Facebook berichtjes te sturen en ja hoor, het werkt. Ik zal al zeker niet de enige zijn, verder zien we wel met hoeveel en wat we zullen fietsen.
Ter plaatse blijken we met vijf te zijn en beslissen we de geplande rit te fietsen. Zomaar doelloos rondrijden is ook iets en aangezien onze parcoursbouwer er tijd in stak zullen we wel zien wat het wordt. In ieder geval vlak en ik hoop dat het grijze, industriële Zelzate me niet depressief maakt. Vier minuten te laat maken we aanstalten om te vertrekken maar we moeten al meteen in de remmen. Naast Tom, Vincent, Nic, Jonas en mezelf komt ook David nog aangestormd. Helaas heeft hij geen tijd om meer dan 100km te bollen en verlaat ons alweer voor we goed en wel gestart zijn.
Dan toch met vijf. Off we go! Ik besluit van al eventjes op kop te rijden. De wind zit in het eerste deel gunstig en rondom mij zie ik enkel sterkere mannen. Het stuk tegenwind zal hen wel niet deren denk ik ongegeneerd :)
Via Nevele komen we in Hansbeke waar we eventjes moeten stoppen aan een overweg. Honderd meter naar links kunnen we een tunneltje nemen maar aangezien we allemaal onze klimmmersbenen thuis lieten blijven we staan. Via Zomergem komen we een stukje langs de Vaart te rijden en gelukkig is er nog niet teveel volk op weg. Ik voel toch al wat wind tegen mijn snuit en terugkeren belooft nog een ander paar mouwen te worden. Blij draai ik terug rechtsaf richting Eeklo. Niet veel verder lijkt de weg te stoppen. Agh, verdorie, daar ligt er een paadje. We vervolgen onze weg en ondanks de goede compagnie wordt er vanaf nu wel iets minder gepraat. Niet dat we vlugger beginnen rijden zijn maar na twee volzinnen moet er telkens wel iemand roepen:"Poalkes".
Gelukkig zijn we maar met een compact groepje en is er nog steeds niet veel ander volk te bespeuren. We komen zonder ongelukken aan het punt waar we de wind voorgoed in ons nadeel krijgen. Iedereen waant zich waarschijnlijk als een machinist in opleiding want op tijd en stond komt iedereen met veel plezier een beetje met de neus in de wind en zodoende laten we ons locomotiefje verder puffen in ware summer style: relaxed en ontspannen. Al moet het gezegd zijn, in een poging om DE award binnen te slepen wordt het tempo toch plots een beetje steviger. Zou het dan toch nog lukken om het vrouwke content te houden en rond 12u binnen te zijn? De pannenkoeken onder ons die toch al een serieus toefke slagroom hebben liggen doen er nog een kletske bij, ik kom een beetje in de wind te zitten en voel me die tiende neger. 't Is toch niet waar hé. Ik blijf wat verder tjaffelen, de rest laat het tempo een beetje zakken en door de kromme brug met rugwind kan ik terugkomen. Een kopbeurt zit er vanaf hier niet meer in maar er zijn er nog genoeg die nog wat in de tank hebben zitten. Moe maar voldoen komen we allen aan in Machelen en na een bedankt en tot ziens vliegen we terug elk naar ons piere.

Nogmaals bedankt aan de aanwezigen, ik heb me geneird! Zelf Zelzate viel me beter mee dan verwacht. En ik was nog redelijk op tijd thuis voor een mini BBQ'tje te doen. Wat wil nen mens nog meer? Ietsje vroeger vertrekken bij dergelijke afstanden? Misschien iets om eens een ei over te leggen...

Marmotte 2015, verslag van David

Na mijn deelname vorig jaar besloot ik al direct om volgend jaar terug te komen.  Ik wil nog steeds onder de 7u30 op het volledige parkoers.  Ik blijf terug komen tot dit lukt. 12 maanden later staan we terug aan de start, langer op basis getraind, ergens de vrees te weinig bergop getraind.  Ondertussen veel gebeurt aan het parkoers, geen Telegraphe en Galibier dit jaar.  De goesting was er minder op geworden, want geen “echte” Marmotte voor mij.  Gelukkig kon Eric me overtuigen met de gedachte van: “het is een speciale editie, dus zorg maar dat ge toch goed zijt”.

Samen met Dirk vertrok ik op woensdag richting Venosc, onze nieuwe verblijfplaats na enkele malen op Les 2 Alpes gezeten te hebben.  Samen met iedereen samen in een chalet dit jaar, leuk en een pak rustiger dan het hotel.  Woensdag na de aankomst samen met Vincent de klim naar La Berarde gedaan: een mooie klim in een prachtig landschap.  De warmte (38°) en het stijgingspercentage tot 10° bevielen met niet goed na een lange trip in de auto.  Ik zag het niet zitten om zaterdag in zo een hitte de Marmotte te rijden.  Gelukkig werd het wel minder steil en kon ik toch met een beter gevoel eindigen.

Donderdag hadden Eric, Dirk en ikzelf een afspraak met Hans.  We zouden wat losrijden, Dirk ging Alpe D’Huez voor zijn rekening  nemen.  In het naar Hans rijden besloot ik om samen met Dirk naar boven te rijden, rustig op het gemak bij hem blijven en zo toch wat klimritme opdoen.  Na 30km op het min of meer vlakke begonnen we aan de Alp.  Beklimming nummer 10 al denk ik.  Dus veel geheimen zijn er niet meer, enkel nog eens opfrissen.  Al vlug was mijn tempo te rap voor Dirk dus reed ik stukken mijn tempo om dan in de bocht terug op Dirk te wachten.  Dan terug met Dirk, enfin, een beetje interval.  De laatste kilometers deden we samen.  Het was nog steeds warm.

Vrijdag was vooral rusten en veel water drinken.  Ons nummer ophalen, boven een pannenkoek eten, nog even een bezoek gebracht aan Lac Besson.  Prachtig daarboven, hier zou ik uren kunnen zitten.  De fiets nog even nakijken, toch nog andere buitenbanden en dan vroeg in bed voor de Marmotte.  De temperaturen lagen nog steeds hoog, toch had ik het gevoel iets minder last te hebben van de warmte.

Zaterdagmorgen, wekker liep af een beetje voor 5u om rond 5u op te staan.  Koerskleren aan, pannenkoek eten, wat granola eten en dan rond 5u45 was ik samen met Johan en Eric op weg naar de start.  Vincent stond ons op te wachten.  Het was nog een 45’ wachten tot we mochten starten.   

Om 7u06 was het zover, gelijk een bende beesten werden we losgelaten op de tonen van Hells Bells van ACDC, Highway to hell leek me meer toepasselijker.  De start was minder vlug dan anders, samen met Vincent en Eric vonden we vlug aansluiten in het grote pak.  Na een goeie 25 minuten begonnen we aan de eerste klim.  Ik was blij dat we deze nog in al bij al koele temperatuur konden doen.  We reden elk ons tempo.  Het kwam me goed uit dat Vincent en Eric bij mij bleven, dit deed me ook niet rapper rijden alhoewel ik het gevoel had dat ik kon, het is nog lang.  Boven stonden Corinne en Dirk met bevoorrading, altijd leuk om daar niet te moeten aanschuiven en vlug van bidons te kunnen wisselen.  Bedankt!  We stonden boven op 1u45, niet vlug maar ook niet traag. 

Na de afdaling volgde nu geen lang vlak stuk maar direct de mooie klim van Les Lacets de Montvernier.   De ene haarspeldbocht na de andere, wel leuk om deze klim eens te doen.  Boven terug bidons bijvullen, nu zonder water vallen in deze hitte zou een ramp zijn.   

Daarna volgde een mooie afdaling, nog een stuk vals plat richting Col du Mollard.  Ook nieuw in het parkoers.  Ook deze klim lag vol met haarspeldbochten, nog meer dan de vorige.  Eric liet Vincent en mij al direct rijden, maar ver zouden we niet rijden.  We bleven een rustig tempo rijden, ik persoonlijk schrik van een klop te krijgen door de warmte die we nu al over ons kregen.  Soms moest ik Vincent eens 10meter later rijden dan reden we terug samen.  Boven waren ons 2 bidons leeg, dus opnieuw bijvullen en al water over ons gieten om te verfrissen.  Eric kwam ook terug bij ons aansluiten.  We waren nog niet boven maar reden nu in een prachtig landschap.  Mooie vergezichten hadden we hier, echt de moeite om naar daar te gaan!!  Na een korte afdaling begonnen we aan Col de la Croix De Fer.

In het begin kon ik een goed tempo ontwikkelen, ik reed zelf een beetje weg van mijn compagnons de route.  Ik hield me wat in, Vincent kwam terug en ik had de bedoeling om de ganse klim met hem te rijden.  Plots ging het echter anders, ik kreeg een klop van de hamer.  Wat heb ik misdaan vroeg ik me direct af: eten, drinken, alles had ik genoeg gedaan.  Een geluk bij een ongeluk was dat er juist een bevoorrading was en Eric bij mij kwam.  Vincent keek nog om maar ik dacht in mezelf: die zie ik boven op de Alp.  De bevoorrading deed me deugd, een gelleke, enkele glazen cola.  Ik zette de tocht met Eric verder, op de steilere laatste kilometers reden we elk ons tempo.  Op de top onze bidons bijvullen: terug vers water en extra gewicht in de afdaling.  Ook hier was verfrissen een optie want in de laatste kilometers liep de temperatuur op tot 40°. De afdaling werd vlot genomen, even Sybille en zoon groeten voor we de laatste rechte lijn richting Alpe D’Huez namen.  Met 2 andere konden Eric en ikzelf aansluiten bij een voorliggend groepje.  

Aan de bevoorrading aan de voet zagen we Vincent terug, maar die vertrok juist.  Ik heb een bidon over mijn hoofd gegoten, de voeten waren ondertussen ovens geworden dus daar goot ik ook water over.  Eric was al tot bij Corinne gereden die wat verder stond met cola.  Heerlijk gewoon.  Ik nam ook nog een klein blikje mee, je weet maar nooit.  Hup, wij op weg naar de laatste uitdaging.

Ik zou de klim opdelen in 3-4 stukken.  De eerste kilometers zijn de zwaarste en vandaag ook de warmste, terug 40°. Het enige wat ik deed was trappen en water over me spuiten.  Af en toe een slok maar dit was meer om nog iets binnen te krijgen.  Ik bleef de eerste kilometers samen met Eric.  

Bocht 16: terug bevoorrading, de rest van de bidons over mijn hoofd en voeten, bidons opnieuw vullen en terug weg.  Enkele bochten later mocht ik van Eric toch mijn tempo rijden en zag ik Vincent plots opduiken.  Al vlug had ik hem te pakken.  Vincent kreeg een klop, mijn blikje cola kwam van pas.  Dirk die met de fiets op de Alp stond was ondertussen ook bij ons gekomen, mijn gelleke dat ik zo graag wou hebben kwam er even later toch na een knappe remonte van Dirk.  Ik wou niet stoppen om het gelleke te zoeken, want ik zat nu in een goed ritme.  Bocht 7, terug waterbevoorrading.  Terug hetzelfde, water over mijn hoofd en bidons vullen voor het laatste deel.  Vincent kwam bij mij en we besloten om nu samen over de meet te komen. Eigenlijk nog vrij vlot gingen de laatste kilometers, hier en daar vond ik zelf plezier om ook de toeschouwers te verfrissen :-p  De laatste kilometer was nog extra leuker omdat je tussen het volk naar de finish rijdt.  Ik had letterlijk kippenvel omdat het om een speciale editie ging en in zo een warmte. 

Toen ik met Vincent achter ons diploma ging kregen we officiële tijd van 7u59min24sec te zien, wat ons nog meer blij maakte.  Nooit gedacht we deze tijd nog zouden kunnen rijden.

Bedankt aan iedereen die erbij was, de sfeer en gezelligheid waren super.  Bedankt aan de bevoorraders langs het parkoers en Corinne, Chris: bedankt voor de goede zorgen in onze chalet

David

Ritje naar Maldegem

Wreed veel goestinge had ik niet de laatste twee weken om te fietsen maar aangezien het een rit was met de club moest ik toch een efforke doen. Dus dag ervoor afgesproken met Koen (tussen pot en pint) dat we om 07.50u gingen aanzetten, zo gezegd zo gedaan. Samen met Eric   Dirk  Cedric & Maarten zijn we dan maar vertrokken rond half negen, Eric had juist een andere binnenbandje moeten steken. Nog geen kilometer gereden en daar was onze zevende man Vincent en met deze zeven hebben we dus onze rit naar Maldegem gereden. In het begin reden we op een redelijk rustig tempo maar achter een uur of twee kwam Cedric op kop en ging het tempo ietske rapper, maar niemand had er problemen mee.  Bedankt voor de rit en tot de volgende want de goestinge is terug aan het komen :-)

beste allen,

daarnet de volledige reportages gelezen en kan alleen maar mijn bewondering uiten.
fietsen met dergelijke temperaturen is moordend (zelf al dikwijls meegemaakt)
Proficiat aan allen. en tot binnenkort eens
sportieve groeten Marc

16/7/2015 - Naar de kust

Vanochtend stond de laatste training voor de Pyreneeën op de planning: samen met Micheal, Eddy en Benn (een niet-lid, maar kennis van velen - zo heb ik althans geleerd) trokken we vanuit Kachtem naar Koksijde en terug. 145 km, die voor mij aanvoelden als ware vakantie: rustig vertrekken (met de wind in de rug - dat was in de namiddag net iets anders terug), lunch buiten in Moeder Siska en 's avonds nog een terrasje bij het toekomen. Heerlijk.

Of toch: tot twee keer toe werd de rit enigszins spannend. Niet in het minst toen na een 50-tal kilometer Benn naast me vermoedelijk uit z'n pedaal schoot, z'n evenwicht verloor en redelijk hard tegen de grond (en mijn fiets) smakte. Eerlijk, Benn, maar het eerste wat ik dacht, is: 'oef, ik kan hier zelf recht blijven'. De schade aan mens en fiets vielen nog relatief mee, gegeven de harde smak: al vermoed ik dat Benn door de schaafwonden vannacht niet echt goed zal slapen. En zijn carbonnen stuur was duidelijk voor de vuilbak.

Het tweede pijnpunt van de rit was voor Eddy. Hij reed met z'n achterwiel in een betonspleet. Band en wiel zagen er nadien helaas niet goed uit. Gelukkig keek Eddy als kind vaak naar MacGyver, want met een stuk binnenband en zijn tanden - ik stond met verstomming te kijken en dat heeft duidelijk mijn herinnering beïnvloed - slaagde hij er in om met de buitenband toch nog tot Kachtem te geraken. Goed, nadien zat er wel minder druk in zijn achterband dan in onze magen. Al schrijf ik die zin voornamelijk als ezelsbruggetje. Want het moet gezegd: zeer vriendelijke mensen bij Moeder Siska, leuk terras ook, maar momenteel - 9 uur later, voel ik die spaghetti nog in mijn buik draaien.

Afgezien van die twee jammerlijke tegenslagen, heb ik het gevoel dat we best een leuke dag achter de rug hebben. Mooi weer, zeer leuk parcours - en de bevestiging dat MRNZ met voldoende conditie richting Pyreneeën trekt om op z'n minst die vlakke stukken tussen de cols aan te kunnen. Here we come :-)

P.

"TROPHEE DE L OISANS 2015" Verslag van Eric!

Trophee De L Oisans bestaat uit 4 klassementsritten.
1. LA VAUJANY - 2. PRIX DES ROUSSES - 3. MARMOTTE - 4. GRIMPE ALPE D HUEZ Het idee om deze 4 te rijden is ontstaan 2 jaar geleden. Toen ik de VAUJANY reed. Ik had zo'n spijt dat ik naar huis moest de dag erna. Ik dacht, als ik nog eens kom blijf ik een ganse week ! Nu is het zover. Misschien krijg ik nu spijt dat ik blijf. Dat zien we dan wel volgende week.

1. LA VAUJANY 175 Km - 3999 Hoogtemeters 

Na het afhalen van mijn startnummer op zaterdag en een goede nachtrust, begeef ik mij op zondagmorgen naar de start. Ik begroet Hans Vanhaesebroeck. Elk gaan we naar ons startvak. Om 7 u 17 gaan we van start in volle vaart. Algauw komt Hans aansluiten bij mij. Samen rijden we naar de eerste beklimming na 24 km. L'Alpe du Grand Serre. Met een gemiddelde snelheid van 49 Km/uur beginnen we eraan. Na een 3 tal km. moet ik Hans al laten rijden. 

Op mijn eigen tempo rij ik naar boven. In de afdaling sluit ik aan bij een groepje en samen rijden we naar Col d'Ornon. We blijven samen en zo gaat het naar de volgende klim, een zijkant van Alpe d'Huez : Villard Reculas. Daar krijg ik na 1O3 km. bevoorrading van mijn vrouw. Terug zoek ik mijn eigen tempo. Na 10 km. kom ik tussen bocht 5 en 6 op Alpe d'Huez uit. 

Zo gaan we richting Col de Sarenne, waar ik aan begin na 12O km. Eerst 2 km. bergaf, waar ik van geniet. Maar het genieten duurt niet lang. Door de hitte kom ik "de man met de hamer" tegen. Mijn tempo zakt zienderogen. Op karakter rij ik naar de top. 

Ik begin samen met een nederlander aan de afdaling die een verschrikking is (putten en stenen). Terug op betere wegen praten we wat. Ik hoop dat we nog een paar renners tegenkomen, zodat we samen naar de voet van de Vaujany kunnen rijden. Mijn hoop wordt werkelijkheid. Met 8 man kunnen we in goede verstandhouding aan een mooi tempo tot daar rijden. Laatste klim na 169 km. waar ik stikkapot aan begin. Met nog meer last van de warmte kom ik boven na een half uur op een klim van 5 km. Mijn eindtijd 7 u 05 op een 129 plaats en 14 de in mijn leeftijdscategorie. 

Daar zie ik Hans terug, samen met onze vrouwen. Hans zijn zoon is zo vriendelijk mij een cola aan te bieden. Eentje die nog nooit zo goed gesmaakt heeft. Waarvoor mijn hartelijke dank !

2. PRIX DE ROUSSES 42,5 Km - 1775 Hoogtemeters 

Om 8 u 2O word ik opgepikt door Hans aan mijn hotel. Samen rijden we naar de voet van Alpe d'Huez, waar de start wordt gegeven. Eerst wat napraten over de rit van zondag met een aantal "bekenden". Stipt om 9 u volgt de start met een goei 4OO deelnemers. Het is zoals zondag : ik moet Hans al vroeg laten rijden. Ik zoek mijn eigen tempo. Op een hartslag rond mijn overslag kom ik na 1 uur boven op Alpe d'Huez. Na een mooie afdaling via Villard Reculas gaan we richting Vaujany waar we aan de 2 de klim beginnen. Vanaf daar is het met de volle zon op de rug kimmmen geblazen. Deze keer is de aankomst 3 km. verder dan tijdens de rit van zondag. Steeds klimmend tot aan het sportcentrum. Na 2 u 15 bereik ik de aankomst. Ik kom als 158 ste over de eindstreep. Naar mijn gevoel heb ik de rit verstandig gereden, met in het vooruit- zicht de volgende rit nl. De Marmotte (de zwaarste).

Na deze rit verhuizen we vanuit ons hotel naar een chalet in Venosc, waar in de loop van woensdag onze "fietsvrienden" Chris, Vincent, David en mijn broer Dirk aankomen. Op donderdag komen Gunther, Jonas, Tom en Johan erbij.


3. MARMOTTE 175 Km - 51OO Hoogtemeters 

Deze rit is de zwaarste. Met de hitte die voorspeld wordt en het vernieuwde parcours, is het op voorhand al legendarisch. Na het afhalen van mijn startnummer op vrijdag voormiddag wordt er nog een terrasje gedaan met enkele cyclovrienden op Alpe d'Huez. Voor de rest van de dag wordt er vooral gerust en véél water gedronken. Op zaterdag loopt de wekker af om 4 u 3O. 

Na het ontbijt vertrekken Johan, David, Vincent en ik om 5 u 45 met de fiets naar Bourg d'Oisans om daar om 7 u de start te nemen. Gunther, Jonas en Tom mogen iets later vertrekken, zij starten om 7 u 5O. Gelijk met mij vertrekt ook Corine naar de top van de Glandon, om ons daar te bevoorraden. Later krijg zij het gezelschap van Dirk die met zijn motor tot daar rijdt. Terwijl wij wachten aan de start kom onze fotografe Chris een paar plaatjes schieten. Zij rijdt dan naar de top van Alpe d'Huez om ons na de aankomst te kunnen voorzien van frisdrank of iets anders. 7 u 07 de start wordt gegeven. Aan een mooi tempo wordt er tot aan de voet van de Glandon gereden waar we samen aan de klim beginnen. Algauw doet Johan het iets rustiger aan. Vincent, David en ik komen na 1 u 45 samen op de top van de Glandon. Dit is ons enige referentiepunt ten onzichte van de vorige Marmotte (gezien het nieuwe parcours). Alle 3 zijn we zeer tevreden met deze tijd. 

Na nieuwe bidons te hebben gekregen van onze bevoorraders beginnen we aan de afdaling. We rijden naar de Mont Vernier. Een klim van 4 km. Ik moet mijn maten al laten rijden, maar niet ver. Ik heb ze nu en dan in 't zicht. Boven gekomen nemen ze water en zo kan ik terug aansluiten na ook vlug "getankt" te hebben. Vandaar naar Col de Mollard, een klim van 17 km. Daar terug hetzelfde, ik moet ze laten rijden. Boven kan ik terug aansluiten na water te hebben genomen. Ondertussen wordt het altijd maar warmer en warmer. Na samen wat genoten te hebben van het prachtige landschap, dalen we af naar de voet van Col de la Croix de Fer. In het begin van de klim terug hetzelfde liedje, ik moet die 2 terug laten rijden. Nu en dan heb ik ze in het vizier. Na een paar km. zie ik dat David moet lossen van Vincent. Ik kom bij hem en hij zegt :"het gaat niet meer. Ik krijg een patat". Algauw komen we aan een bevoorrading waar we even stoppen. David komt er terug door. Samen rijden we naar de top bij een temperatuur van 35 °. 

Op de top nemen we rustig de tijd om ons te bevoorraden. Vincent zien we voorlopig niet meer terug. David en ik rijden dan in volle vaart naar de voet van Alpe d'Huez, waar ondertussen Corine heeft post gevat met nieuwe bevoorrading. We zien Vincent vertrekken als we aankomen. Terug samen beginnen we aan Alpe d'Huez. Ik voel direct dat David beter is dan mij en zeg hem te gaan. Eerst wil hij niet en zegt "ik blijf bij je, je hebt op de Croix de Fer ook op mij gewacht". In bocht 16 laten we ons volledig natspuiten. De temperatuur : 42 ° In bocht 15 por ik David nog eens aan om door te rijden. Hij vraagt me : "Je gaat toch boven geraken ?" Natuurlijk geraak ik boven op karakter. Een paar km. verder komt Dirk, mijn broer, per fiets mij tegemoet gereden. Hij rijdt een paar km. met mij mee en geeft me ook een frisse bidon water. Hij praat me ook moed in en zo gaat de tijd wat vlugger en lijkt het afzien minder zwaar. Dirk zegt me dat David Vincent heeft ingehaald en plots zie ik Vincent ook rijden in bocht 5 ... maar ik geraak niet bij hem. Integendeel, hij rijdt terug weg ! Ondertussen gaat Dirk de volgende tegemoet rijden, om die ook wat op te peppen. Na 1 u 27 klimmen kom ik Alpe d'Huez boven. Chris neemt een foto van mijn aankomst. Met een totaal tijd van 8 u 31 (afdaling Gladon inbegrepen) ben ik daar héél tevreden mee ! Na een telefoontje naar Corine beneden aan de klim, blijkt dat Johan (oververhit) en Tom (was gisteren wat ziek) de strijd hebben gestaakt.

Als je geen 100 % bent, lukt het niet. Zeker is deze zware omstandigheden. Toch chapeau voor alle 2 dat ze daar geraakt zijn. De hitte was echt moordend ! Ondertussen was ook Jonas binnengekomen. Nu nog wachten op Gunther, waar we nog niets van gehoord hadden. Ik krijg telefoon van Corine. Gunther is bij haar en gaat de laatste klim proberen. Dirk rijdt hem tegemoet. Samen besluiten we hem te gaan opwachten juist voor de finish. Gunther heeft het gehaald ! Rond 17 u 30 rijden we per fiets terug naar de chalet. Tijdens de afdaling van Alpe d'Huez zien we een echt slagveld van deelnemers. Overal waar water en schaduw is liggen of zitten uitgeputte mensen. De warmte eist zijn tol. Beneden staat Tom ons op te wachten en rijden we op ons gemak naar Venosc. Daar zien we ook een volledig herstelde Johan terug. 

Ik hoor dat er van de 75OO deelnemers, 4678 de aankomst bereikt hebben. Mijn tijd 8 u 04 plaats 600 en 61 in mijn categorie 50-59 jaar... 

4. LA CRIMPEE DE L'ALPE 13,7 Km. - 1063 Hoogtemeters 

Na een mindere nachtrust gaat de wekker af om 6 u 30. Na ontbijt en alles in de auto geladen te hebben (om terug naar het gewone leven te vertrekken), nemen we afscheid van "onze cyclo-vrienden".Ik rij met de fiets naar Bourg d'Oisans en Corine naar de top van Alpe d'Huez. Na een half uurtje fietsen kom ik losgereden aan de start, waar ik afgesproken heb met Hans, mijn kompaan voor deze 4 ritten. 

Hans verkeert momenteel in de "form van zijn leven" wat hij bewijst met een fantastische Marmotte. We wachten samen het startsein om 9 u. af. Dit is nog één keer Alpe d'Huez naar boven. Ik ben verrast van mijn redelijk goeie benen, de dag na de legendarische Marmotte. 

Op mijn tempo kom ik boven na 1 u 07 en dit op 13,7 km. Daar word ik opgewacht door mijn vrouw en samen zijn we tevreden dat ik alle ritten goed en zonder pech heb kunnen uitrijden. 

Na een deugddoende douche en wat gebabbel met de nog resterende gekenden, vertrekken we rond 11 u 30 terug naar huis. Ik kan nu zeggen dat ik geen spijt heb van mijn beslissing om deze 4 ritten te doen. Het was een prachtige ervaring. Tijd 1 u 07 - 147 ste. 

In het eindklassement van deze TROPHEE eindig is op de 58 ste plaats. 

Nog dit : Dames/Heren, bedankt voor de compagnie en tot de volgende !!!

Donderdag Zeerit !

Beste leden,

De zeerit die ik al lange tijd geleden getekend had, zal donderdag in hertekende versie maar met behoud van een groot aantal stukken, vanonder het stof gehaald worden door de deelnemers aan de TransPyreneeën !

Hiermee rijden wij onze laatste volumetraining in aanloop naar ons avontuur voor 2015.

We starten om 10h30 in Kachtem voor een rit van 144km :





Leden die het voelen kriebelen in de benen kunnen uiteraard altijd aansluiten. We rijden sowieso wel 'dagvullend' en 'op reserve' : zoals we het in de Pyreneeën ook zullen moeten doen als we de aankomst willen halen...

Daar staat ons namelijk volgend programma te wachten : http://www.velotour.be/programma/2015/transpyreneeen/programma/
Vijf ritten (gaande van 120km tot 160km, met op de 'minste' dag 2800hm en op de zwaarste dag 4100hm, en de overige 3 ritten ook flirtend rond de 3500hm) die samengeteld 668km vormen, met in totaal 16.000 hoogtemeters.

Volg ons via meldingen op onze site ... Bij deze kijk ik naar de informatica en persgerichte mensen uit het bestuur (en hoop hierbij dat ze 's avonds nog de courage en de energie zullen hebben om zich hieraan te zetten).

Michael

Zondag 19juli : Maldegem

Deze week doe ik de rondvraag eens via een artikel op onze website.
Hoewel ikzelf er zondag niet bij zal zijn, wil ik bij deze toch aan iedereen wat uitgebreider dan de kom-ik knop de gelegenheid geven om te reageren of zij al of niet meekomen en/of wat hun mogelijkheden zijn.

12/7/2015 - Naar La Douce France

Met zeven waren we deze ochtend: Cédric, Eric, Koen, David, Michael, Eddy en mezelf. Stuk voor stuk gezellen die stevig op de trappers kunnen stampen. En dat liet het parcours ook toe: Via Kortrijk en een aantal dorpen ging het - in tegenwind - tot Noord-Frankrijk.Via een aantal andere gehuchten, meewind een paar kleine Noord-Franse puistjes kwamen we terug naar Waregem en Zulte.

De minst afwezige van de dag was Wim. De Machelaar gaf verstek voor de rit - en dat liet de deur wagenwijd open aan anderen om de prijs - vernoemd naar - naar zich toe te trekken. Koen was er duidelijk op gebrand om een extra vermelding in het verslag te krijgen. Tot drie keer toe sprong hij weg zonder enig signaal vooraf. Hoe graag ik, als enig zelfverklaard jurylid, elke prijs naar mezelf wil trekken, verdient Koen vandaag toch alle lof. Ook serieus: want Koen kon vandaag toch hard trappen. Overigens niet alleen Koen: vanuit mijn standpunt reed iedereen verdomd sterk mét lange beurten. Mijn persoonlijke rol beperkte zich helaas tot het luidop aftellen van de kilometers in de achtergrond.

Fijne rit, dankjewel iedereen!

De rit naar route des Colinnes heb ik vorige zaterdag gereden, Helaas moederziel allleen, alhoewel met een dergelijk mooi uitgestippelt parkoers ben je nooit alleen. Ik wil daarom mijn waardering uiten naar de regisseur(s) en de parkoersbouwer(s) van deze rit.
alleen maar lovende woorden.
Helaas hebben ze me de dag erna top over kloo.... gereden in Dentergem.
schouder - ribben  - rug - hals en heup zijn erg toegetakeld maar na de foto's genomen te hebben in het ziekenhuis te Tielt blijkt de ravage nogal mee te vallen. kwestie van genezen. den veloo daarentegen is naar de vaantjes .

marc nachtergaele