zondag 26 augustus 2007

Zo 26 08 2007: De mandeldalroute

Vandaag waren er blijkbaar al weer meer wiens benen kriebelden. Er zouden er zeker een drietal meerijden, ... , maar het gekriebel was uiteindelijk niet van die aard dat de fiets werkelijk bestegen werd. Resultaat was dat Andy en ik er weer met ons tweeën tegenaan gingen.

Andy zit trouwens in de laatste rechte lijn op het gebied van zijn voorbereiding van de parochianenkoers te Machelen van volgende zondag (02 09 2007). En die parochianenkoersen zitten precies wel in de lift. Geert heeft er gisteren één gereden te Vinkt en hij heeft dat niet slecht gedaan, naar ik vernomen heb.

Enfin, vandaag hebben we de Mandeldalroute gereden. De route zelf is 44 km lang en staat volledig uitgepijld.



Zoals de naam laat uitschijnen, verkent deze route het stroombekken langs
de benedenloop van de Mandel. De streek vormt een uitgesproken landbouwgebied.
De bodem bestaat er overwegend uit lemige gronden van alluviale oorsprong. Als
uitgangspunt voor deze route fungeert het nieuwe provinciedomein De Baliekouter
te Wakken. Via Oostrozebeke wordt eerst naar de Tieltse Poelberg gereden. De
route buigt daarna af richting Oost-Vlaanderen. Te Wontergem wordt de Leie
bereikt. Op de terugweg maakt de fietser kennis met het Leielandschap. Via
Oeselgem en Ooigem wordt tenslotte naar Wakken terug gefietst.

Met deze woorden wordt de fietsroute beschreven in publicaties en toeristische folders.

Of ik het gevolgde traject helemaal goed uit het hoofd onthouden heb, ben ik dit keer niet echt zeker, maar wat ik tekende op de kaart moet toch zeer goed het traject van de Mandeldalroute benaderen.


Het weer was niet wat ze voorspeld hadden voor het weekend. Het zou zowaar een zonnig weekend zijn, maar al bij al was het maar bewolkte bedoening. Ondanks dat was het toch een lekker fietsweertje, alleen 's morgens was het wat fris waardoor de mouwstukken goed verdragen konden worden.

Op een beklimming, even voor de Poelberg, demarreerde mijn fietsgezel. Hij wilde voor zichzelf eens uitmaken of en hoe hij kan wegspringen van iets of iemand.

Voor de rest is de Poelberg toch een serieus kuitenbijtend neimendalletje, zeker als je de helling halverwege opkomt zoals dit in deze Mandeldalroute het geval is. Je staat bijna stil omdat je voorrang moet laten, en dan moet je klimmend vertrekken. Ik verzeker je dat je moet duwen hoor!

Maar al bij al hebben we er weer van genoten. Wel, wel, wel.

Tot de volgende! Tot geneugte !

vrijdag 24 augustus 2007

Vrij 24 08 2007: een rondje waterlopen rond deinze ...

Na zo ongeveer in herfstweer te hebben geleefd deze week - reden waarom de rit van woensdag naar deze vrijdag werd verplaatst - hebben we vandaag zowaar weer een hittegolf gehad.
Alleen in de namiddag en avond werd het steeds meer bewolkt.
Het kan niet gemakkellijk zijn, weerman of -vrouw zijn.

Enfin, soit, bref, ... het was vandaag mooi weer met mooie temperaturen. En de rit van woensdag was inderdaad naar deze vrijdag verzet. 18u30 was het en de hemel was bedekt mete wolken. Windstilte deed ons twijfelen welke richting we zouden nemen. We hebben nog gekeken naar een vlag om zo te weten te komen hoe de wind zat. Dan maar richting Gent langs het schipdonkkanaal gereden.

Dat bleek de goede keuze te zijn. Voorbij Nevele stak de wind op en hij zat effectief links voor in het nadeel. En hoe meer we Lovendegem naderden, hoe sterker de wind blies. Het zat snor, die windrichting: normaal zouden we dan al veel pech moeten hebben om de wind nog tegen te hebben in het naar huis rijden.

We waren weer maar met twee. Het wordt tijd dat er een paar ruggen genezen raken, dat er een zijn werk in zijn nieuwe woning kan afronden en dat er een zijn fiets terug vindt. Maar niet getreurd, Andy en ik waren op weg om een rondje te rijden langs de waterlopen. Een rondje waterlopen rond Deinze dus.

Vertrekken in Deinze en langs het schipdonkkanaal richting Gent, om in Vinderhoute, Mariakerke de ringvaart te volgen tot Zwijnaarde. In Zwijnaarde zoeken we dan de Schelde om dit tot in Gavere te volgen en dan het zaakje toe te rijden naar Deinze. Toegegeven, het is niet helemaal langs het water, maar toch grotendeels. Op de kaart ziet dat er zo uit.




Bij het rijden was het zo dat je aan onze Andy al stilaan begint te zien dat hij aan het trainen voor de parochianenkoers. Hij is zo al straf maar zijn turbo-tje is nu nog beter afgesteld.
Tegen wind was ik weer achter een derny aan het rijden. Man, man, man, ...

Het was weer niet echt gereden zoals de naam merijenniezere zou laten vermoeden, in tegendeel. Toen we langs de ringvaart zaten, zagen we dat het boven Deinze (vermoedelijk) zeer grijs was. We reden natuurlijk verder.

Langs de Schelde reden we eerst een beetje meer op 't gemak, maar even later dreven we het tempo weer op. Als snel hadden we iemand ingehaald, die zich in ons wiel zette en goed mee reed. Nog een beetje verder nog twee fietsers, die ook meegingen. Maar niemand van onze nieuwe metgezellen nam eens de kop over. Andy en ik namen afwisselend de kop en dat ging goed ... tot wanneer er twee vrachtwagens de weg versperden en we zelfs van de fiets moesten om onze weg te kunnen verderzetten. Nadien bleef er maar één fietser bij ons. Hij zei ons nog dat we goed doortrokken. Maar hij volgde ook goed hoor. Hij was van Gavere. Daar splitsten onze wegen trouwens.

Wij verder door naar Deinze. Hoe dichter we bij Deinze kwamen, hoe duidelijker het werd dat het in Deinze heel hard moest hebben geregend. Nat werden we aan ons poepje door het opspattend water op het wegdek.
Dus de fiets moest schoongemaakt worden bij thuiskomst. Geen probleem. Het was weer super.

Tot zondag hé. Jeroen, Geert, ... komen jullie ?

zondag 19 augustus 2007

Zo 19-08-2007: Deinze, Kortrijk en terug ...

Dat was nu al eens lang geleden. Naar Kortrijk en terug langs de Leie.

We waren opnieuw slechts met twee: Andy en ik.
Mede door het feit dat we slechts met twee waren en het feit dat er toch relatief veel wind was en deze goed zat - min of meer tcoh - als we van Kortrijk zouden gaan terugkeren, besloten we de oevers van de Leie te volgen tot in Kortrijk. Op de kaart ziet dat er als een streep uit.



Na onze samenkomst aan Grammenebrug te Machelen, het was 9:00 uur, begonnen we onze tocht. Eerst nog aan een rustig tempo naast mekaar zodat we nog eerst kort wat nieuwtjes van de week konden uitwisselen. Daarna na mekaar aan een strakker tempo.

Ons tempo mocht er weer wezen, zeker met die wind. Ik waande me achter een derny, zo rap ging het. Even voor Ooigem haalden we een collega-fietser in, die bij ons aanpikte. De man was in een groene uitrusting van de CM. Hij ging goed mee, maar even voor Harelbeke zagen we dat hij niet meer mee was.
Wij met ons twee verder naar Kortrijk. Op ongeveer 45 minuten stonden we er. Goed gebold, zeker met die tegenwind. Andy geraakt - voor zover dat nog nodig moest zijn - in forme. De parochianenkoers in Machelen zal aan hem een uitstekende deelnemer hebben; daar ben ik zeker van.

In Kortrijk hebben we een kort bezoekje gebracht en daarna de terugrit aangevat. De wind zou ons hier wel serieus bij helpen. Toch blies deze tussen Desselgem en St Eloois Vijve meer op zij dan in de rug, maar toch het rijden verliep toch gemakkelijker dan in de heenrit. En mede om die reden hadden we gekozen om naar Kortrijk te bollen.

Regelmatig haalden we al een collega-fietser in, geen enkele voelde zich geroepen om mee te gaan.

Wat opviel is dat er relatief weinig fietsers op weg waren, vond ik. Hadden ze zich nu allemaal weer laten ringeloren door de weermannen en -vrouwen, die er uiteindelijk weer grandioos naast zaten. Ze hadden immers van 's nachts al regen voorspeld. Niets van dat alles; alleen wat wind, veel bewolking en zelfs af en toe een shot zonnestralen was ons deel.

Enfin, alweer een goede, dit keer snelle, rit. Het heeft benen, spieren, longen, lijf en leden en het hoofd weer enorm veel deugd gedaan.

Tot de volgende. Hopelijk zijn we dan weer met meer.

vrijdag 17 augustus 2007

Don 16-08-2007: een toerke à l'improviste

Vandaag nog een ritje gedaan in de week.

Ik reed met Wouter, die de meesten van merijenniezere (nog) niet kennen. Een fantastische jongeman die heel waarschijnlijk helemaal met zijn fiets vergroeid is, zeker nu hij deze zomer achtereenvolgens de dolomietenmarathon, de Marmotte en Brugge - Mont Ventoux heeft gereden.
Het was vandaag zeker niet de eerste keer dat ik met Wouter reed. En altijd zijn het leuke tochtjes.

Vandaag was het er eentje à l'improviste. Geen parcours dat vooraf bedacht was. Maar zo iets van we zijn nu hier, zouden we dan niet het beste naar daar rijden ? Op deze wijze hebben we toch een mooi toerke gefietst vanavond. Kijk maar:





Eerst reed ik alleen langs het schipdonkkanaal richting Landegem; Wouter doet dat ook maar hij rijdt mij tegemoet. Eens we elkaar troffen, zijn we dan richting Gent gereden langs het kanaal.

Terugkeren hebben we langs kleine binnenwegen gedaan, zoals je kan merken op de kaart.

Goed veel gebabbeld, en op het gemak gefietst (enfin, dat was toch de indruk die ik had). Er was wel veel wind, maar toch was het leuk fietsen.

Is het niet, Wouter ?

zondag 12 augustus 2007

Zon 12-08-2007: opnieuw een zondagrit en ...

Het was weer dik in orde.
De opkomst was bijzonder mager. Andy daagde op.
Frederik is aan het werk, er zijn er dan nog een paar die met de rug op de sukkel zijn (heel veel beterschap Patrick en Tony) en Jeroen zag het niet zitten vanmorgen maar volgende week is hij mee.
Wat gaan we doen ?
Rijden we richting Kruishoutem ? Ja, dat doen we.

Kijk maar wat we deden.


Jaja, hij zat er weer tussen: de col du point de vue. In Kruishoutem besloten we naar Oudenaarde te rijden. Dus Wannegem en Ooike schoven ook onder onze wielen en dat klimmetje naar Ooike is eigenlijk ook niet echt te onderschatten.

In Oudenaarde zijn we naar het straatje gereden dat je laat klimmen om halfweg de Edelare-beklimming uit te komen. Dat is niet lang maar je mag toch ook aardig wat duwen.

"Rijden we nu terug naar de Schelde ?" "Ja, maar zitten we hier ver van één van de beklimmingen van de Ronde van Vlaanderen ?" Het bleek echt niet ver te zijn.

Dan maar naar het rond punt van Leupegem. Oversteken om de weg te volgen richting Berchem. En dan stond daar links een wegwijzer met erop in witte letters op een bruine achtergrond : "Koppenberg"

Die had ik nog nooit gedaan. "Gaan we hem doen ?", vroeg Andy. Ik zei dat ik wel wilde beginnen met er eens te gaan naar kijken.

Ik ben gaan kijken en zag iets werkelijk indrukwekkends
De foto moet een klein beeld geven. Het is eigenlijk behoorlijk indrukwekkend om beneden eens gewoon naar boven te kijken. Jawaddedadde !

We zijn eraan begonnen. Andy zei me nog dat ik naar de allerkleinste versnelling moest schakelen die ik had. Andy uiteraard voorop; den dezen achter hé ... en maar duwen, duwen, ...., duwen, en nog eens duwen.
Alles ging relatief goed. Maar "what the hell" is relatief goed als je op de Koppenberg aan het klimmen bent. En dan is een mens zich zot aan het duwen om boven te geraken en dan komen er daar nog een paar met hun auto ook naar boven rijden, pfff. Dat vond ik nu echt niet aangenaam.
Nu, het heeft zeker niet aan die auto's gelegen, evenmin aan het feit dat ik toch niet op mijn allerkleinste reed maar ik ben hem niet boven geraakt. De Koppenberg heeft mij gedwongen hem een 10 à 15-tal meter te voet te beklimmen. Nadien heb ik toch weer gefietst en dat laatste stuk dan wel boven gereden, onder luide aanmoedigingen van Andy die al lang boven was. Nog aan toevoegen dat Andy naar boven is gereden op zijn middenblad vooraan, hij kreeg zijn ketting niet op het kleinste mes (zoals ze zeggen). Toch een straffe gast hé, onze Andy. Voor diegenen die er zouden aan twijfelen, merijenechtniezere hé !
Enfin, voor mijn eerste kennismaking ben ik zeker niet ontevreden maar mocht ik zijn bovengeraakt, dan had dat wel het summum geweest. Maar dat komt nog wel. Ze zien mij daar nog wel eens.
Boven even uitblazen, wat drinken, wat op adem komen en een beetje babbelen, deden de nodige tijd verlopen zodat we weer goed genoeg gerecupereerd waren om verder te rijden. Het naar beneden rijden richting Oudenaarde vergt de nodige concentratie en stuurvaardigheid. Eens beneden hebben we de N60 gekruist en dan naar links langs de N60 om zo terug naar Leupegem te rijden. Van Leupegem naar Oudenaarde is maar een zuchtje en in Oudenaarde zochten we de Schelde op.
Bedoeling was om relatief rustig naar Gavere te laveren.
Dat relatief rustig ging effectief ook zo zolang we niet op het autovrije gedeelte van het traject zaten. Maar eens we aan het autovrije gedeelte kwamen, zagen we er daar al twee aan komen stuiven die we beter eerst voor lieten vooraleer zelf aan de rechterkant van het jaagpad plaats te nemen en de snelheid op te drijven. De twee gaan halen ging niet gaan. Andy en ik concentreerden ons op een voorligger nog wat verderop.
We hebben die mens ingehaald en nog wat verderop was er nog iemand. Die tweede hebben we ook ingehaald en die bleef bij ons. Even later pakte hij zelfs eens opnieuw de kop, dan Andy weer en dan ik. Stel je voor : ik nam de kop ... Aan, ik vermoed, toch al 35 km/u.
En wat er dan gebeurde, weet ik niet echt goed. Van waar ze kwamen weet ik echt niet, plots was daar een heel peloton. Andy nestelde zich eerst in derde positie; ik in vierde. Het tempo ging alsmaar meer de hoogte in. Hallelujah, ik kon voorlopig nog volgen. 37 km/u al.
Nog even verder gingen er twee uiterst links van de weg rijden, Andy volgde die mannen in 3de stek. We reden 38 km/u en ik kon geen versnelling meer aan. Ik ging naar de rechterkant en had het gevoel dat het hele peloton mij volgde. Allicht dacht men dat ik het gat ging toerijden. Toen duidelijk was dat ik dat niet ging doen, sprong de ene na de andere naar de drie koplopers.
Er is mij toen zo ongeveer 20 à 25 man gepasseerd. Wat ook opgevallen was dat er een paar Quick Step-ers bij waren, een CSC-er en ook één van wielertoerist.be. Die van Quick Step schoten als pijlen uit een boog; die van CSC moest niet al te veel onderdoen.
Bleek later dat de Quick Step-ers Wouter Weylandt en Kevin Van Impe waren. Andy heeft nog de hele tijd kunnen volgen. Straffer nog: toen Wouter Weylandt op een moment uit het groepje wegsprong is Andy erachter gesprongen en riep Keven Van Impe naar Andy dat hij er niet als een zot mocht achter springen, dat hij dat rustig moest doen. Uiteindelijk hebben ze nog voor Gavere die twee gasten ingehaald die wij voor lieten toen we op het autovrije gedeelte van het jaagpad kwamen.
Ik daarentegen, heb het genot gehad van - naar mijn normen - behoorlijk lang mee te kunnen met die bende. Toen ik ze liet gaan, reed ik 38 km/u. De snelheid heb ik zo lang mogelijk aangehouden. Al snel begon ik mannen "op te rapen" die dat peloton ook hebben moeten lossen. Ik haalde ze in, ze reden wat in mijn wiel en sloegen dan af. Bijna altijd dat scenario. Tot ik op een gegeven moment een andere wielertoerist heb opgeraapt die in mijn wiel is blijven zitten. Overnemen van mij zat er niet in, ook niet toen ik mijn snelheid liet zakken. Dan maar weer verdergedaan en uiteindelijk nog een man in het wiel. Met twee achtervolgers kwam ik bijna in Gavere aan toen Andy terugkwam om te zien hoe het mij vergaan was. Goed dus, eigenlijk.
Van Gavere zijn we dan nog naar huis gereden. Weer prijs: weer een prof aan het trainen maar deze deed het rustig. Hij was op souplesse aan het trainen. Wij twee hebben die gast zonder veel woorden te wisselen (een mooi knikje goedendag volstond) ge-escorteerd tot in Petegem. Eerst Andy, dan die Chocolade Jacques-er en dan ik. Hij had er niets op te tegen, in tegendeel.
En zo waren wij bij mij thuis aangekomen met fantastische ervaringen. Heel goed gereden en ontmoetingen gedaan: de Koppenberg en dan langs de schelde een bende snelle fietsers met enkele snelle profs erin. Amai, mijn oor.
Jawaddedadde !

donderdag 9 augustus 2007

Woe 8-8-2007: de afwezigen ... en hun ongelijk. Klopt deze stelling ?

Verlof is een deugddoende periode. Iedereen geniet ervan. Je kijkt er lang naar uit, maar eens het er is vliegt het ook razendsnel voorbij.

Tijdens de verlofperiode stonden de tochtjes van ons groepje op een laag pitje. Maar we moeten toch eens terug ons tochtje maken. Vandaag stond het eerste weektochtje gepland na het verlof.
Alleen bleek het weer, dat eigenlijk hoogzomer zou moeten zijn, eerder iets mee te hebben van een lichte neiging tot moessons. 's Morgens vroeg hadden ze in de Westhoek (De Panne, Koksijde, ...) te kampen met een echte wolkbreuk. Er viel ongeveer 80 liter neerslag per vierkante meter, een hoeveelheid die anders in een hele maand valt. De gevolgen waren er ook naar: veel werk voor de hulpdiensten, ondergelopen kelders, bedrijven met schade aan stocks en goederen ... en Plopsaland dat gesloten bleef wegens de wateroverlast.
In onze streek was het allemaal veel minder, maar het regende wel een heel groot deel van de dag.

De buienradar werd bekeken en de sms-jes om zich te bevragen over het weer alhier vlogen aardig door de "ether". Uiteindelijk viel er geen regen meer. Tegen 18:00 uur was er in Deinze geen regen meer en begonnen de straten al een beetje te drogen.
Toch zegden er een paar af.

Uiteindelijk vertrok ik om rond 19:00 aan de kromme brug te zijn. En, ik was niet alleen. David had een half uur eerder in De Pinte zijn Merckx bestegen en vaart gezet richting dezelfde kromme brug in Deinze. We hebben nog enkele minuten gewacht - we konden niet weten dat er nog moedige zielen waren - maar zijn na een minuutje of vijf toch vertrokken.
Ik en David.

Liever niet langs de Leie. "Laat ons hier de brug weer oversteken en zo maar wat rijden, we zien wel". Zo gezegd, zo gedaan. Kromme brug over en Stadionlaan door. Wat stonden er veel auto's aan KMSK Deinze. Bleek dat er jeugdwedstrijden aan de gang waren zodat de hoeveelheid auto's meteen verklaard waren. Aan de lichten rechts af richting rond punt aan Petegem kerk. Juist ervoor rechts weg langs Machelen binnenweg. Uiteindelijk zijn we naar Machelen gereden om zo naar Kruishoutem te rijden.Even voorbij het station van Machelen (enfin, dat heet nog altijd zo, hoewel er in geen jaren nog treinen stoppen) zijn we dan toch rechts in gedraaid om zo de fameuze Col du Point de vue te gaan oprijden.
Hoe we de wegen voor de rest van de tocht hebben uitgekozen zie je in het routeplan.




Wat was dit een zalige tocht. Het weer is dus fantastisch meegevallen hé. De lucht klaarde uit en de zon kwam er zelfs nog door. Wind was er wel, maar in feite niet te veel of te fel. Eigenlijk ... was het weer ideaal om te fietsen, hé David ?

Man, man, man, wat was dat zalig. Rustig doortrappen, niet treuzelen maar zeker ook niet koersen. Enfin, perfect.

Uiteindelijk was het tochtje iets van een dikke 50 km aan een gemiddelde van 28,2 km/u. Mooi hé !
Fietsen, berijders, goed weer, rustige wegen, ... wat moet een mens meer hebben.

Ik ben er zo ongeveer zeker van dat de afwezigen echt ongelijk hebben gehad.
Thanks hé, David, voor het gezelschap.

maandag 6 augustus 2007

Vakantie: is 't weer voorbij ...

Een mens kan het zich afvragen. Is het weer voorbij, de vakantie ?

Voor sommigen nog niet maar voor de meesten is het inderdaad zo dat, als het al niet zo is, er terug aan werken wordt gedacht.

De activiteiten van "Merijenniezere" stonden de laatste weken op een wel zeer laag pitje en de verlofperiode zat daar zeker voor een groot deel tussen. Corsica, Italië, ... Westende, ... In alle richtingen vlogen we uit. Maar typisch aan uitvliegen is dat er ook wordt teruggekeerd. Het
is bijna eenzelfde mathematische zekerheid dan dat er na een afdaling een beklimming volgt of vice versa.

Het verlof was uitstekend voor mij en ik hoop voor jullie ook. We kunnen het daar zeker eens over hebben binnenkort. Zeer binnenkort, hoop ik.

De fiets roept namelijk. Wat rijden we zondag ? Iemand een idee ?
Laat maar iets weten !