Zon 27-06-2010: de Merijenniezere zeetocht

Merijenniezere heeft net een schitterende zeetocht achter de rug. Het was super.

Dank aan Hotel - restaurant Astoria te Koksijde voor de lekkere spaghetti.

Dank aan Marc en Marleen voor het besturen van de volgwagen en dank aan Electra Contractors voor de gebruiken van de bestelwagen.

Dank ook aan alle aanwezige merijenniezere's.
Merci ook David en Sarah.

Een uitgebreider verslag met foto's komen de komende dagen wel online.

Zat 19-06-2010: Gran Fondo Eddy Merckx

Vorige zaterdag stond er nog een ardennenrit op de agenda.  De Gran Fondo Eddy Merckx.  De naam maakt al duidelijk dat dit geen plezierritje ging worden.  En dat was ook zo!

 

Merijenniezere was in kleine mate aanwezig.  Eric, Antoon en mezelf kozen voor de langste afstand, 175km. Oorspronkelijk was dat 163km, maar door een parcourswijziging waren het er 12 meer!  Op zich niet zo erg, maar op zo'n parcours kan dat wel veel zijn.

 

Maarten was er ook, maar die koos voor 120km wegens tijdsgebrek en familiale verplichtingen.  Wat we ten volle begrijpen uiteraard.

 

Dit keer ontvingen we niet alleen een startnummer maar ook een chip.  De Gran Fondo was namelijk een cyclosportieve met tijdsopname en dus ook een klassement. Niet dat we daarvoor gingen koersen hoor.  Uitrijden was de boodschap met de hoop een redelijke tijd neer te zetten.

 

Om half 9 werd de start gegeven door "the man himself".  Jaja, Eddy Merckx kwam ons persoonlijk aanmoedigen!
De start was aan de voet van de muur van Hoei die we naar beneden gereden waren.  De gedachte dat we dit na 175km terug naar boven moesten was toch niet zo plezant aangezien het toen heel steil naar beneden ging!

 

Iets na half 9 waren we weg. Direct rechts opdraaien en beginnen klimmen. Een "koude start" zei Eric, maar dat was het ook. Dat kon je goed voelen aan uw tikker!

 

Het parcours dat we dienden af te leggen was voor mij zo goed als helemaal onbekend. De enige klim die ik kende was "côte de chambralle" omdat we die gedaan hadden tijdens TBT. Oh ja, de muur van Hoei ken ik ook van op tv! :-)

 

We hadden 19 beklimmingen te doen over het hele traject, wat niet weinig is voor een ardennenrit. En zeker als je weet dat er daar een paar ferme kuitenbijters tussen zitten met stijgingspercentages van om en bij de 15 à 20%!

 

De eerste bevoorrading werd vlug genomen. Iets vlugger dan ik zelf verwachtte, want Eric en Antoon stonden mij al op te wachten om terug te vertrekken. Toen begon ik te beseffen dat die tijdsopname daar wel wat mee te maken had. Bij de volgende, tweede bevoorrading werd ook geen tijd verloren.

 

Nu en dan hadden we eens een goed groepje om mee samen te rijden, maar na die tweede bevoorrading zaten we redelijk alleen.  Nog een paar enkelingen die kwamen aansluiten en daar reden we... langs een brede weg... op en neer... tegen de wind in... Ik moet toegeven, daar heb ik verschrikkelijk afgezien en dat hebben Eric en Antoon geweten. Op die moment waren het zeer laaaaaange km!  Maar gelukkig bleef het niet bij die saaie, grote weg en kwamen we terug in wat mooier gebied.  Maar dat betekende ook dat er weer serieus ging moeten geklommen worden.  Maar hadden we niet al de hele tijd op en neer gereden? Ja toch? Die baantjes tellen officieel niet mee, maar ze mochten er ook zijn!

 

Toen kwamen de bergjes heel snel. In zo'n kleine 25 km hadden we 6 beklimmingen te verteren. Je was nog niet bekomen van de één en je moest al beginnen aan de volgende. Maar goed, we deden waar we voor gekomen waren, en dat was klimmen!

 

Stilaan begonnen we dan het einde van de cyclosportieve te naderen met als aankomst boven op de muur van Hoei. Nog snel een energiegelleke binnen spelen en we konden er aan beginnen. Van bij het begin was het heel steil en dat werd maar steiler en steiler! En had ik nu niet het ongeluk dat mijn beide benen volledig verkrampten? Ja inderdaad, het was zo. Op de tanden bijten dus en doorrijden. Hier wou ik geen voet aan de grond zetten.  Even keek ik op mijn teller en zag daar 7,5km/u staan. Pff.. niet echt snel als je denkt dat Cadel Evans dit zeker dubbel zo snel rijdt! Gelukkig kon ik de schade op Eric en Antoon nog beperken op de top en eindigde op een kleine 10 seconden na hen.

 

Het was een heel mooie, maar zware rit geweest.
Niet alleen door het parcours maar ook door de weersomstandigheden. Een beetje aan de frisse kant, regelmatig een regenbuitje over ons gekregen met de daarbij horende hagelstenen en een strakke wind maakte het compleet.

 

Kortom, een schitterende ardennenrit voor wie houdt van klimmen (en interval).
Zeker voor herhaling vatbaar. En voor mijn part mag dat in 2011 al zijn!

 

grtz Jeroen

 

ps: Bedankt Eric en Antoon voor het gezelschap!

Zat 12-6-2010: de Flanders Field rally.

Het was nu al jaren dat ik persoonlijk van plan was om deze tocht te rijden, is het niet David ?  En tot vorige zaterdag was het er nooit van gekomen.
Achteraf bekeken kan alleen gezegd worden dat dit bijzonder spijtig is.

We verzamelden al om 13 uur aan de Olsenebrug zodat we voor 14 uur aan de inschrijving konden passeren die georganiseerd werd in het stadium van Racing Waregem.  Eigenlijk vond ik dat wel een verademing om eens zo'n tocht in de namiddag te kunnen rijden.  Misschien een idee voor andere organisatoren ...
Door ons kaartje van de VWB te laten inscannen, waren we direct ingeschreven voor de prijs van 2 euro als ik me niet vergis.

Voor die prijs kregen we een portefeuille, 2 ruime bevoorradingen onderweg en een boterham aan het einde van de rit.  En wat voor bevoorradingen waren het ? Water, sportdrank, peperkoek, mueslibars, franchi panne gebak, banaan, appelsien ... Amai.

En dan nog de rit zelf.  Een prima uitpijling maakte ons gekozen parcours van 100 km gemakkelijk te volgen.  De lastigheid van het parcours viel goed mee, al zaten er met bvb de Achterberg en de Varent een paar deftige prikken in hoor.  Deftig maar uiteraard niet onoverkomelijk.

klik op de kaart voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Langs rustige binnenwegen reden we van Waregem over Wortegem en Petegem-aan-de-Schelde naar Oudenaarde.  Daar reden we niet de obligate Edelareberg op maar werd je door de parcoursbouwer direct gedwongen al je kunnen uit te halen op de Achterberg.  Je weet wel direct rechts weg na de lichten aan de voet van Edelareberg.  Het is daar heus wel steil hoor.  Mijn metgezellen reden op hun tempo uiteraard van me weg, want klimmen doe ik wel graag maar het is nog steeds mijn specialiteit niet :(  Motiverend is intussen wel dat ik toevallige metgezellen al achterlaat om zo'n klim, niet dat ik het daarvoor doe, maar het toont me aan dat er ook daar enige evolutie inzit.

Na die klim kronkelden we wat in de buurt, opnieuw langs rustige binnenwegen, zodat we zonder het echt goed te beseffen aan de voet van de Varent stonden. Zonder het echt goed te beseffen, dat zal allicht niet gelden voor GPS David die dat daar allemaal kent als zijn broekzak.  Trouwens die Varent was voor Dirk en David het sein om een revanche te nemen op mekaar voor een eerdere klim.  Hoe dat is verlopen was vanuit mijn positie niet te zien.  Michael zag ik ook goed klimmen zulle.  Het voordeel van mijn positie is dat je alles goed ziet : het overzicht is er, de detailview niet.

Boven op de Varent hadden we onze eerste bevoorrading.  Schitterend aanbod, het moet gezegd.  Ook een verademing dat je geen file moet schuiven aan het buffet. Echt een verademing !

Na die bevoorrading reden we richting Mater centrum, de Horebekes en andere stukken van het Zwalmse land naar Velzeke toe.  De Paddestraat ... ja de paddestraat.  Even alle cellen (hersencellen en andere) op hun plaats laten schudden.  Zelfs een notoire kasseihater als ik, heeft hiervan genoten.  De befaamde, fameuze paddestraat.

Daarna ging het via Zwalm en Nederzwalm naar de brug over de Schelde (vanuit Nederzwalm naar Zingem) waar we de tweede bevoorrading kregen.  Opnieuw hetzelfde aanbod.

Daarna kregen we nog "den ast" in Mullem maar midden onze klim, die eigenlijk aan een goed tempo verliep, werden we opgehouden door een tractor.  Iedereen uit het klikpedaal en zelfs voet aan de grond.  Daarna weer door richting Huise om zo nog naar Nokere te rijden.  Na Nokereberg reden we naar Waregem toe om daar nog een hele lus rond Waregem te rijden en zo de 100 km vol te maken.

Het was een mooie tocht die ons eens anders dan altijd overkwam.  Een prima organisatie aan een mooie prijs.  Mooi aantal deelnemers zonder overbolking waardoor er geen files aan bevoorradingen zijn.
Kortom een tocht zoals we er méér zouden moeten opzoeken en zodoende het al te dure massa-wielertoerisme te vermijden.

Gelijk hoe : wat mij betreft een dikke proficiat aan de organisatoren.  Ik denk voor al mijn metgezellen te mogen spreken: ons zien jullie terug volgende keer.

De La Chouffe Classic: een rit om u tegen te zeggen.

Na onze mooie prestatie van twee weken geleden in Tilff-Bastgone-Tilff stond vandaag de derde Ardennenrit voor 2010 op het programma. Echter slechts twee gegadigden meldden zich paraat om deze rit aan te vatten. Om 5 uur vertrokken Eric en ikzelf richting Houffalize. In de auto de rit al eens overlopen ons baserend op de statistieken van de website. En dat zag er geruststellend uit. Een 15-tal hellingen stonden op het programma. De ene al wat langer dan de andere, maar over het algemeen lichtlopend met een beperkt gemiddeld stijgingspercentage. Hier en daar wel een steiler stukje, maar dat kon ons niet deren. Ruim op tijd kwamen we aan de start aan. Ons vlug voorzien van een startnummer en niet te vergeten een sensor voor de tijdsopname. Op 4 hellingen werd namelijk de tijd opgenomen. Bij het vertrek vingen we aan de start nog een glimp op van Dieter en Pascal.

Nog voor we goed en wel warmgedraaid waren stonden we al aan de kant met de eerste van de in totaal 2 platte tubes. Alvast één extra binnenband voor Sarah. Maar onze ondertussen ervaren bandenlichter vervangt de banden ondertussen in een mum van tijd.

En enkele kilometers verdere diende de eerste van de 15 hellingen die verspreid lagen over het 165 kilometer lange parcours zich aan. En aangezien het allemaal vrij lange klimmen waren zouden de hellingen snel op elkaar volgen. Veel rijden in valleien zou er vandaag niet inzitten. Maar nog steeds waren we ons van geen kwaad bewust. Met de beperkte stijgingspercentages die werden aangegeven in de statistieken kon dat geen probleem zijn.

Pas bij het effectief naar omhoog rijden begon ons begon het ons te dagen hoe relatief een gemiddeld stijgingspercentage wel is. Als je alle knikjes en korte afdalingen tijdens de klim meerekent kan je zelf wel inschatten hoe veel je moet klimmen om toch nog aan een behoorlijk stijgingspercentage te komen. En geloof me vrij, dat was voor bijna alle hellingen het geval.

De eerste beklimming met tijdsopname was de Côte de la Haussire: 4100m - 6,12% gemiddeld.

Boven gekomen verwonderde me het dat er op het einde van de klim geen meetpunt was, verder gereden, een stukje afdaling, een stukje vals plat, en daar hadden we het tweede deel van de klim. Na 18 minuten en 35 seconden en een goeie halve minuut na Eric als 685-ste van de ongeveer 2200 deelnemers bovenkomen.

In de afdaling wist een plaatselijke wielertoerist ons te vertellen dat dit de zwaarste beklimming van België zou zijn. Wie zal het zeggen?

In de daaropvolgende beklimmingen met tijdsopname bleef ik wel gelijke tred houden (op niet alle beklimmingen werden alle deelnemers gechronometreerd). Eric echter verstevigde zijn positie in de rangschikking spectaculair.

Bij zo een tijdsopname werden we trouwens geconfronteerd met het feit dat, als het om de knikkers gaat, we het niet kunnen laten om eens stevig in het rood te gaan. (hoewel we niets te winnen of te verliezen hadden)

En voor zij die bij het nalezen van de resultaten smalend denken: Op de Côte du Mont zijn jullie wel serieus door het ijs gezakt. Ik moet jullie teleurstellen. We hadden geen van beide door dat onze tijd daar opgenomen werd dus zijn we volgens de regels van de kunst naar boven gereden.

Na de afdaling van de Côte du Mont hadden we vroeger dan verwacht onze auto in het vizier. Bij het afstijgen van ons stalen ros namen we de kaart er nog eens bij en zagen we dat we er in optie nog een extra lusje konden bijnemen. Een straat die luistert naar de naam rue de Saint Roch. Een hardnekkig steil stuk straat waar geen einde aan lijkt te komen, maar eenmaal boven krijg je een bonneken voor een La Chouffe ( hoewel dat ik niet durf te garanderen dat dit altijd het geval is).
Na de laatste afdaling genoten van een douche en een la chouffe, want het was een warme dag.

Aan mijn partner in crime: merci

Aan de rest: schrijf maar op voor volgend jaar.

Maarten

Nat, natter, natst....zeiknat!!

Zo kwam ik vandaag thuis na ons zondagmorgenritje. Ons dat waren vandaag: Steve, Eddy, Andy, Dirk en ik. Het was nog eventjes wachten of er nog iemand zou komen opdagen maar niemand kwam nog af.

In het toen nog "droge" weer vertrokken we richting Kortrijk. De regen viel toen nog mee, laat ons zeggen dat het met de warme temperaturen geen nadeel was in de regen te rijden. Veel gebeurde er niet, elk zijn beurt op kop, eens naast die rijden, dan eens naast iemand anders. Een beetje over de koetjes en de kalfjes praten. Tot we in de verte iemand zagen draaien met de bedoeling zich in ons wiel te zetten. Die persoon bleef zo enkele kilometers in ons wiel zitten, tot plots…een demarrage van deze persoon. We lieten hem rijden, bleef enkele kilometers voor ons rijden met 50m voorsprong, begon meer en meer achterom te kijken. Op het stukje bergop aan de sluis in Ooigem was zijn sprookje uit. De persoon is niet meer uit ons wiel geweest tot wij in Kortrijk afsloegen richting Menen.

We reden dus in Kortrijk richting Menen, de regen viel een beetje meer uit de lucht, toch was het nog altijd geen probleem. Het tempo ging een beetje de hoogte in. Toen we de brug over moesten om verder naar Menen te rijden begon het harder te regenen. In Menen vlug wat gegeten want de regen werd erger en erger. Het tempo kwam niet meer onder de 35, ging zelf meer naar de 40 dan naar 35. Mij gaf het een kick, zo rap rijden in de gietende regen, want voor we terug in Kortrijk waren we tot op ons lichaam kletsnat.

In Kortrijk kregen we nog af te rekenen met een platte band voor Eddy (doet een gooi naar een record: iedere week een platte band!) Dit was vlug verholpen, we kennen er wel al iets van de laatste weken. Aan de brug in Zulte namen Dirk en ik afscheid van de rest die nog richting Deinze moesten.

David

Een zaterdagritje...

Zaterdag stond er nog eens een ritje op programma met start aan Olsene-brug.  Na enkele weken van wat minder of geen deelnemers werd wel eens tijd.  Een 8-man sterk peloton meldde zich: Dirk, Andy, Eddy, Michaël, Sven, Geert, een kennis van Andy zijn vader en ikzelf.

We vertrokken richting Kortijk langs de leie, gingen in Kortrijk naar Kanaal Bossuit om even later een eerste lekke band te hebben.  Met pechdienst Dirk in de buurt was deze vlug gestopt.  Dat het goed weer was zagen we aan enkeling die zich van de brug in Harelbeke in het water liet vallen…goe zot als je het mij vraagt.

We bleven maar het kanaal volgen, elk om buurt keer op kop, de ene al wat langer dan de andere maar niemand die er om maalde.  Op het einde werd er eigenlijk via een misverstand besloten om nog wat verder te rijden naar Doornik.  Zo ver kwamen we niet, maar misschien wel op een volgende rit.  Michael nam ons meer naar Molenbaix, waar we met een tweede lekke band moesten afrekenen.  In de verte zagen we Mont Saint Aubert liggen, maar door het tijdverlies (niemand zijn schuld) met de platte banden, en het nog zeker half uur rijden besloten we toch terug te keren.


Via Celles, enkele bekende wegen van de Safety-jogger-classic kwamen we in Escanaffles uit.  Vlug zaten we in Orroir, waar we de achterkant van de Kluisberg beklommen.  Geert wist niet waar waren, nam vlug de leiding, maar toen het steile stuk kwam was het even schakelen naar een kleiner verzetje, het moet wel gezegd worden, Geert kwam vlot bij de eerste boven J

Boven namen we afdaling, reden we richting Kwaremont waar de drankbidons werden bijgevuld.  Nadat dit in orde was namen we de gewoonlijk weg naar huis over Anzegem, Wortegem en Kruishoutem.

Mooi weer, leuk gezelschap, volgende week naar Mont-Saint-Aubert?


David

Zon 30-05-2010: Een ritje Vlaamsche Ardennen

Zondag was het geen al te best weer. Er stond een strakke wind en er werd regen voorspeld.
Dat was ook te zien aan het deelnemersveld. Enkel 6 man kwam opdagen: Eddy, Andy, Dirk, Geert, Peter en ik.

Van Geert was het de tweede maal dit jaar dat hij meereed. Nu het voetbalseizoen voorbij is heeft hij meer tijd om op de fiets te springen. En onze Peter hadden we ook al een hele tijd niet gezien. Maar als je hoort welk trainingsschema hij volgt om scherp te staan tegen La Marmotte, dan is dat wel begrijpelijk dat hij er niet veel bij kan zijn.

Klik op het kaartje voor een grotere weergave met meer mogelijkheden (oa. klimprofiel : elevation profile onder show)

Maar goed, weg waren we ... richting Vlaamse Ardennen langs de gebruikelijke route.
Van Kruishoutem naar Anzegem en zo naar de nieuwe Kwaremont.
Maar voor we daar al waren hadden we onze eerste pechvogel van de dag. Een scherp steentje of stukje glas boorde zich in de achterband van Eddy's fiets en was wel even schrikken. Je mag het wel eens een klapband noemen zoiets! Al snel bleek dat dit niet te herstellen was en dat Eddy dus niet meer verder kon. Andy belde dan de pechdienst (zijn vader) en die ging Eddy komen ophalen (waarvoor dank).

Wij dan maar terug verder met z'n vijven. Van de nieuwe kwaremont reden we naar de Hotond om dan zo de Kruisberg af te dalen. Van daaruit reden we verder richting Lessines (denk ik toch) om dan uiteindelijk in Flobecq aan te komen en zo naar La Houppe te rijden.
Toen was het de beurt aan de tweede pechvogel van de dag. Dirk had een leegloper. Die binnenband was enorm snel vervangen aangezien hij vorige week nog veel ervaring had opgedaan aan de binnenbandjes van David!

En dan begonnen we met de beklimming van La Houppe. Al snel moest ik de rest laten rijden want had al ondervonden dat de benen niet goed waren. Nog niet volledig hersteld van onze trip in Luik? Zou kunnen! Halverwege liet Geert zich ook wat uitzakken en zo reden we de rest van de klim nog samen naar boven.
We wilden dan nog de Kanarieberg beklimmen, maar die was niet toegankelijk voor ons aangezien er heel wat wandelaars op stap waren. Een bedevaart of zoiets...

Dan maar de gewone weg terug naar Ronse om de Kruisberg te beklimmen, en zo terug terug te keren naar huis, langs de weg die we in onze doortocht reeds gedaan hadden.

Nog voor Kruishoutem was het nog even derny Andy die nog even de benen testte en in Kruishoutem namen we afscheid van Peter en nam ik daarna afscheid van de rest.

Het was best nog een pittig ritje, mede door de regen en de wind.
Het was een leuk weerzien van Peter en Geert.
En dankuwel allemaal voor het gezelschap!
Tot de volgende!

grtz Jeroen