La Chouffe: het weekend, het bier en de tocht

Elke rit verdient een verslag - en onze weekenduitstap naar Houffalize mag geen uitzondering vormen. Een relaas van de La Chouffe Classic zou echter zeer autobiografisch zijn - want van zodra de eerste hoogtemeters opdoemden, besloot ondergetekende wijselijk om onder de overslagpols naar boven te fietsen. En bij het merendeel van club ligt dat punt van overslag duidelijk een paar wattagepunten hoger. Gelukkig bleek Koen een prima partner in crime, tot zijn maag wat hoogteziek werd van alle klimmeters. De La Chouffe Classic zal me vooral bijblijven als een tocht met 'veel': veel hoogtemeters, exponentieel veel putten in de weg, veel mooie vergezichten, veel (maar helaas niet alleen maar) goedbollende 'ronde' wielen  en een laatste klimkilometer die ongeveer even veel pijn deed als de vorige 56+ samen. En nog: veel 'snelle' fietsvrouwen. Heel af en toe zelfs in de figuurlijke betekenis - al moet men paard en man durven noemen: bijzonder aantrekkelijk zijn de meeste bezwete, roodaangelopen over-de-fiets-gebogen leden van de XX-chromosonengroep nu ook niet. Sensualiteit vraag toch andere poses, maar goed, ik wijk af.

Ongetwijfeld wordt dit verslag voornamelijk gebruikt als dubbele controle van menig ega over man's doen en laten daar in het diepe Zuiden. Wel, het moet gezegd - en goed, het zal naar propaganda ruiken - maar de twee (dan wel drie-)daagse verliep bijzonder ordentelijk. Het bestuur had een prima chalet uitgekozen. En die was prima voorzien van (veld)bedden. Ook het restaurant bleek een schot in de roos - tenzij je Koen heet en een bord charcuterie had besteld (maar ik wil je niet "ophouden" met dat verhaal - doordenkertje ;-)). Iedereen hield rekening met elkaar - en was solidair bij keukendienst of badkamergebruik. Als er dan toch een minpuntje mag omschreven worden, laat het dan dit zijn: ik heb vrijdagnacht ontdekt dat het als zijslaper op zijn minst een uitdaging vormt om tussen Marc en David te slapen. Ik kon in feite kiezen: in slaap vallen door David te zien slapen. Of Marc. Het was ongetwijfeld al erg klaar in menige delen van de wereld, tegen het moment dat ik tussen die tweesprong mijn keuze had gemaakt. Wat leidde tot het volgende moment in de ochtend: wakker worden door op David te kijken en Joerie te horen eten in de living. De combinatie van die visuele en auditieve prikkel als alarm op een zaterdagochtend, zal ongetwijfeld menig vrouw in Landegem en Wakken een aantrekkelijker effect hebben dan op ondergetekende.

Een mooi weekend, aangenaam gezelschap, prima organisatie (!!!) en huisbaas die zo met ons begaan was dan hij op vrijdagavond na 23 uur zowaar nog even kwam piepen: geef toe, wat zou een mens nog meer verlangen?

Merci Dirk, Eric, David, Marc, Joerie, Jonas, Gunther, Koen, Michael en Eddy.

Tot volgend jaar!

PS: mocht iemand iets hebben dat op een groepsfoto lijkt: plaats hem dan gerust erbij.

25/5 - Naar de dichtstbijzijnde Ardennen

Een feestdag staat anno 2015 synoniem met een toertocht van MRNZ naar heuvelachtig terrein. En 25 mei was niet anders. Net als een aantal vorige feestdagtochten stond een rit richting de dichtstbijzijnde Ardennen gepland, die van twee dorpen verder. En aangezien we toch al vaker richting Vlaamse Ardennen hebben gereden, is zo stilaan een tendens duidelijk: we gaan steeds sneller en sneller over dat traject. Heuvels zijn al lang geen excuus meer om eens naar dat binnenblad te schakelen - tenzij het is om een omgekeerde schuine ketting te kunnen trappen.

Maar ondanks het pittige parcours en idem tempo betekende de rit voor de overgrote gros van starters een zeer aangename maandagochtendverdrijf (= subtiele verwijzing naar je-weet-wel-wat). En we waren met velen. Ik doe even één poging om iedereen op te lijsten: de gebroeders Van Keirsblick, schoonzoon David, de gebroeders Gunther - Jonas (tip aan beide: vraag nu even de Burgelijke stand die erkenning als broers aan. Gewoon doen.), Maarten, Vincent, Michael, Koen, Joeri, Eddy en mezelf waren om half negen present. Extra props voor parcoursbouwer Michael - die keer op keer nieuwe hoogtemeters ontdekt in de "Vlaamsche" Ardennen. Het wordt zo stilaan moeilijk om jezelf te overtreffen. 

Prijs van dialoog van de dag gaat overigens naar Michael en Jonas op de top van de Kanarieberg. Micheal: "voila, de hellingen zitten er op, maar mooie tocht, toch?". Jonas: "Zeg, Michael, zaten Taaienberg, Ladeuze en de Wolvenberg ook nog niet in het parcours?". Michael (droogweg): "Ah ja, die was ik even vergeten."

Tot slot nog dit: als fotograaf met dienst, kan ik geen goede papieren voorleggen. Ik ben er letterlijk in geslaagd om één beeld te nemen. Wie goed genoeg inzoomt, herkent misschien zichzelf. Of niet. Volgende keer beter!

Tweedaagse in MRNZ-stijl: Fietsfeest van de Arbeid

Een week met een feestdag betekent voor twee redenen extra lol: enerzijds heb je één dagje minder boterhammekes te smeren om in de kantine/refter te zitten aftellen, anderzijds heb je twee dagen MRNZ in het vooruitzicht. Nou, ik toch in elk geval.

Vrijdag had ik verdomd veel kompanen: Koen, Hans, Jonas, Cédric, Joeri, Tom, Nick en Vincent. Stuk voor stuk exemplaren van het MRNZ-ras met meer talent én (bijgevolg meer) wattages in de benen. Eigenlijk kan ik er zelfs geen verslag van maken. Tenzij vanuit de achterhoede, zéér beschrijvend naar alles wat (ver) voor me afspeelde. Al vanaf de Edelare voelde ik dat ik de hele dag rekker zou spelen - en dat gebeurde ook. Mijn 'aanwezigheid' in het MRNZ-peloton duurde ongeveer tot Garmin aanwees dat we 4% of meer gingen klimmen. En ere wie eer toekomst: op 90km ging dat tellertje regelmatig naar +4% - waarvoor dank, Michael. En dan zag ik ze weer aanzetten, die acht jongens. Boven wachtte men mij op - waarna 5 minuten later datzelfde procédé volgde. Soms bleef er eens eentje bij mij. En naar het einde toe hadden ook Koen en Joeri zachtjesaan zin om mee rekkertje te spelen. Al vermoed ik dat die twee dat vooral deden uit sympathie. Zeer mooie rit, leuk gezelschap en velen die - helaas voor mij, één van die normale stervelingen met flanellen benen - zo zachtjesaan klaar zijn voor hun cyclo's.

Zondag beloofde een vlakke tocht. Een rit waarbij die Garmin zeker niet naar +4% stijging zou verspringen. Prima. Zalig zelfs. Daar word ik al snel opgewekt van. Helaas, blijk ik daarmee eerder een uitzondering te zijn. Van mijn acht kompanen op vrijdag dook niemand zondag op. Even dacht ik de slaap te kunnen inhalen die Wim me vorige week ontnam door warempel ook op te dagen, tot ... Gunther toekwam. Verdorie, weeral een kompaan. Weeral te fietsen. Gunther zag gelukkig aan mij dat ik open stond voor eventuele parcourswijzigingen (ja, dat is Pieterjanees voor een kortere tocht) - en gaf zelf aan liefst in de buurt te blijven (om professionele redenen). Als nieuwbakken Deinzenaar laat ik me graag rondleiden. En zo geschiedde. Gunther stippelde een best leuk (zéér lichtglooiend) parcours uit richting Poelberg en Pittem. En nog sterker: hij bewaakte het tempo. Het moest en zou een rustige duurtraining worden - bij lichte regen. Met een prima gevoel en 77 rustige maar aangename km's op de teller stond ik terug thuis. Overigens, Gunther, mijn vrouw zegt dankjewel: voor één keertje was ik niet bij elkaar te vouwen na het fietsen. Er zat zowaar nog een normale namiddag in!

Twee zeer diverse ritten, maar twee keer prima genoten van gezelschap en parcours. Wat kan een mens nog meer wensen? Nou méér kompanen om de grupetto te bevolken. Op je eentje ben je rap uitgepraat in de achterhoede :-)