Zon 28-3-2010: de E3-prijs voor wielertoeristen (83 km)

Ik had zo een vermoeden ... en 't is uitgekomen.  De "rappe" mannen hebben zich laten nemen in snelheid.  Ziehier het eerste verslag van de E3-prijs.

De weermannen voorspelden regen en wind, maar de goden dachten er van deze keer anders over. Het was een mooi weertje en de voorspelde wind bleef nog even uit. Een uurtje minder slapen zou ons niet minder motiveren integendeel zelfs. We spraken rond 7u af bij Pascal en om zo samen naar Harelbeke te rijden. De E-3 prijs is een populaire rit voor wielertoeristen en dat merkten we toen we de parking opreden. Bij de inschrijvingen aan de sporthal ‘De dageraad’ stonden onze maten reeds klaar: Laurent, Jeroen, Dirk, Andy, Steven, David. Maarten zat blijkbaar nog eventjes in zijn winterslaap, maar kwam toch nog net op tijd aan. Eddy zou gaan fietsen aan zee en genieten van wat rust.

Yes, Lets go... and eat some Flemish hills. Eerlijk de 83 km leek ons een haalbare kaart. Op het menu staat De Kapelberg, De Patersberg, Oude Kwaremont, Kluisberg en Tiegemberg. Vooral 'Den Pater' zou zorgen voor een adrenalinestoot en hopelijk niet voor een losse flodder. Degenen die de 133 km deden, zouden wel eens hun het tanden stukbijten op regen, wind en hellingen. Andy zei me nog: 'niet te onderschatten die E-3 prijs.'

Goed we waren vertrokken voor een mooi ritje. De slechte staat van het wegdek zorgde weliswaar eerst nog voor een platte band(en) bij Dirk, maar dat werd nogal vlug opgelost. Zo reden we via Deerlijk, St. Lodewijk, Tiegem, Kerkhove, Melden naar Zulzeke. De Kapelberg reden we eigenlijk op zonder te weten. De Kapelberg is de aanloop naar de Paterberg en we hebben het geweten.

De weliswaar mooi effen aangelegde kasseien zijn bij nat weer zeer glad en zorgen voor menig wielerliefhebber met zijn 20% steile helling een harde dobber. Je gaat van een hoogte van 32 meter in de vallei naar 80m boven de zeespiegel aan de top van de heuvel.
Met een korte knik naar rechts rees hij plots uit de grond... schakelen doe je best aan de voet, want veel tijd heb je niet. Pascal die van ons de beste klimmer is, ging nogal te keer. De leeuw in hem zou de prooi in geen tijd verschalken. Man man, respect toch als ik dat zo zie. Ikzelf reed hem eigenlijk nogal vlot naar boven op kracht, want van souplesse was geen sprake. David had me hiervoor nog gewaarschuwd, maar het lukte me bij wonder zeer goed. Had ik eerder vernomen eeuwig respect te krijgen van iemand? Bij deze...Nog even wachten op onzen Laurent die toch even moest afstappen, waarvoor ook ons respect voor iemand die dit jaar zijn eerste rit reed.
Even recupereren om zo naar de Oude Kwaremont af te zakken. De helling van de Oude Kwaremont, is 2.2 km lang. Het steilste stuk van de Kwaremont is 11%. De kasseien lagen er soms zeer gevaarlijk bij. We voelden ons toch een beetje Flandrien toen we hem naar boven reden.

Eens boven genoten we van de bevoorrading bij het café 'D'Oude Hoeve'. Een lekker blikje Aquarius en een frangipanneke kunnen toch deugd doen. We bleven niet te lang, kwestie van niet koud te krijgen. De heuvels en prachtige vergezichten volgen elkaar hier in een sneltempo op. Een mooie afdaling leidde ons naar de kluisberg. Een mooi bergske met een mooie lange beklimming. Pascal was niet te houden en lanceerde zichzelf naar de top. Éénmaal boven besloten we om het laatste stukje van de Kluisberg ook op te rijden. Tis toch even op de tanden bijten om tot bij die molen te geraken. In de afdaling besloot Pascal om zijn nieuwe fiets eens te testen, bleek toch net iets te vlug te gaan en besloot om even de zijn MTB kwaliteiten boven te halen. Eerlijk ik vond het een beetje gewaagd en zelfs gevaarlijk, maar goed sommige mensen hebben een kick nodig om zich goed te voelen he. De afdaling aan 65 km/u is toch altijd genieten. We dreven het tempo wat op om zo via Orroir, Ruien, Avelgem, Kerkhove naar onze laatste helling te rijden, Tiegemberg. Deze wordt vaak in ons trainingsparcours opgenomen en dus niets nieuws.
De laatste 4 km besloten Pascal en ik om nog eens flink door te trekken. Ja dit was de kers op de taart. Een zeer mooie tocht en alweer was het een gezellige bedoening.

Na een traktatie van Laurent keerden we huiswaarts met een bijna voldaan gevoel. Er zat misschien iets meer in vandaag. De power was er, maar om met de 133 ers mee te rijden op een degelijk tempo zou toch iets te hoog gegrepen zijn. Ik spreek dan voor mezelf natuurlijk. Volgende week de Ronde Van Vlaanderen. Hopelijk wordt het niet al te nat, want de weerkaarten geven regen en nog eens regen...

Merci voor de mooie rit mannen.

Thx voor het verslag Dieter. Mooi werk man !

De Merijenniezere kalender

Volgend weekend is het weer zover: de klok wordt opnieuw op zomertijd gezet.  Zo ook de normale zondagritten.  Tot eind oktober staan de ritten gepland met startuur om 8:30.

Hou rekening hiermee hé !

Zon 21-3-2010: improviseren in de regen

Was me dat een getwijfel ! Mon oeuil zouden onze franstalige landgenoten zeggen. Aanzetten of niet. Rijden in de regen of niet ?

Velen lieten me per sms weten dat ze 't niet zagen zitten. Zo werd het voor me ook alsmaar moeilijker te beslissen. Toen deed ik nog een wanhoopspoging en vroeg ik iedereen per sms of er eigenlijk wel iemand reed vandaag ... en daar kwamen de verlossende sms-jes binnen. Meer moest ik niet hebben. Vlug, vlug alles nog klaarmaken en hup met de wielen.


Aan de Leie tussen Machelen en Deinze, kwam ik mijn 4 andere lotgenoten, ook al goe nat, tegen. Erik, Steve, Kristof, Sven en ikzelf. De vijf musketiers die de regendruppels zouden gaan trotseren de komende uren.

Daarna kwam nog een goede vraag : "al waar gaan we rijden ?" Een moeilijke, zo bleek. Dat we een uitermate raar gevormde acht zouden gaan trekken op de landkaart, wisten we bij de start nog niet. We hadden nog geen idee.

Van in Deinze over Meigem en Nevele naar Landegem was het eerste stukje van ons traject. Van daar uit ging het over Meredree naar Zomergem waar we een stukje de oevers van de vaart richting Eeklo volgden.

Iets voorbij Zomergem draaiden we weg van die oevers om zo terug te keren naar het centrum van Zomergem. Van daar uit ging het naar Hansbeke. Verder de E40 brug over, waar ze op de brug met speciale camera's de snelheid van de auto's op de E40 aan het opmeten waren. Wij verder naar Nevele en Vosselare. We trokken door al over Sint-Martens-Latem naar Deurle. We dachten nog een moment om een koffietje te gaan drinken in Auberge du Pêcheur, maar ze zouden ons nogal zien komen hebben zeker ?

Van in Deurle volgden we een stukje de spoorweg naar De Pint toe. Daar kozen we de richting Nazareth om even voorbij Vijver Ter Biezen af te draaien richting Astene. Al over Astene Sas kozen we langs de boorden van de oude Leie naar het centrum van Deinze te rijden. Daar maakten we nog een ommetje langs Machelen om via de Bokstraat en de Bredestraat langs de studio van radio Tequila terug te keren naar Deinze.

In Machelen hadden we Sven en Kristof al achter gelaten; nu kozen we (Erik, Steve en ikzelf) elk onze eigen richting.

Ondanks de regen was het toch weer een mooi ritje. Voor mij voor eventjes het laatste Merijenniezere-ritje. Stel het wel gasten en hou de site levendig hé.

Keep the rides nice and save !

Zat 20-3-2010: Omloop Passage Fitness te Gent

Zaterdag stond voor Merijenniezere de eerste georganiseerde rit op het programma. We zouden de 110km rijden van eerste rit van de Bank van De Post cycling tour. De weervrouw/man voorspelde slecht weer, dus in de aanloop vrijdagavond werd er over en weer getelefoneerd wie zou rijden en niet. Uiteindelijk vertrokken we met 5 man: Jeroen, Maarten, Steven, ikzelf en Steve die al met de fiets van Deinze was gekomen.

De aanloop was vlak, maar de wind was wel van de partij. Via Drongen naar Baarle kwamen we al vlug in groepje terecht die ons tempo reed. Door verkeerslichten moesten we het groepje laten rijden. Daarna het gat weer toegereden op een ander groepje, maar dit groepje was niet ideaal voor de veiligheid. We waren al in Deurle, zo naar naar Nazereth waar we werden voorbijgestoken de groep van het SMO triatlonteam. Ons wagonnetje aangehangen, maar na een 10-tal kilometers toch tot het besluit gekomen om deze groep te laten rijden.

Na een goeie 36km kwamen we aan de eerste bevoorrading in Scheldewineke. Iedereen zat nog goed, het weer was ook nog goed gezien de voorspellingen. Na de bevoorrading begon het zware gedeelte van deze rit. Zware gedeelte is veel gezegd, want op papier 2 hellingen en een kasseistrook is dit niets in vergelijking met andere ritten. Echter stonden er veel hellingen niet op het parkoers, niet lang, maar het ging toch bergop. Reken daar nog eens bij dat de wind telkens in het nadeel blies, dan kan je wel raden dat het klimmen was op hartslag. 

Via Velzake, de paddestraat lieten we rechs liggen, ging het naar de helling van Van Petegem. Eens boven gekomen doken we de Haaghoek naar beneden. In de eerst afzink werden we opgeschrikt door een valpartij. De ambulance was al ter plaatse, dus goed nieuws zal het wel niet zijn. De groep viel hier volledig uit elkaar, na de kasseien kwam de Liberg. Boven reed iedereen verder op een rustig tempo zodanig dat ook de laatste terug konden aansluiten. Voor de volgende helling werd gedacht om deze langs een zijkant te beklimmen, want de Molenberg oprijden als het nat ligt, liever niet. Op de weg naartoe kwamen we tot de conclusie dat we geen voorliggers hadden en de Molenberg wel droog zou liggen. Iedereen ging vlot naar boven. Even later kwamen we de tweede bevoorrading tegen. In de verte zagen we nog Philip wegrijden, we zouden hem moeten inhalen.

De bidons werden bijgevuld, de innerlijke mens aangesterkt om het laatste deel, dat vooral vlak was, aan te vatten. Even werd er getwijfeld op een splitsing waar de pijlen weggenomen waren. Daar kwamen we ook Philip tegen die bij ons aansloot. Via Zingem, Gavere en Nazareth kwamen we in Astene terecht. Hier moesten we zowaar op grintwegen gaan rijden. Gelukkig hadden we nog geen regen had, ‘t zou hier mooi geweest zijn. Dit zijn baantjes die we in de winter doen met de mountainbike, het is wel mooi rijden, maar niet met de koersfiets. Nadat we eindelijk van de grintwegen afwaren kregen we nog een derde kasseistrook voor de wielen geschoven, in Nazareth een tweede, nu die van de Ooidonk kasteel. Onverwachts, maar plezant voor de kasseirijders. 

Niet veel later waren we al terug aan de aankomst. Maarten was even daarvoor al huiswaarts gekeerd en Steve, waren we kwijt geraakt. Vraag met niet waar, maar Steve vonden we niet meer aan de aankomst, pertan is Steve groot genoeg om er naast te kunnen kijken.

Soit, het was een mooi ritje, geluk had met het weer, ik vind dit nog steeds een ideale voorbereiding als je de Ronde wilt rijden. Wij die ons piek later hebber voelden wel duidelijk het verschil tussen de “Ronde-rijders.” De organisatie moest toch weer een steekje laten vallen met de grintwegels en vooral…Ename in plastiek bekers!

David

Zon 14-3-2010: Op zoek naar groepsgevoel via langere beklimmingen.

Merijenniezere groeit ! Dat staat vast. Niet enkel in aantal bezoekers op de site maar sedert enkele weken ook in aantal rijders. Ook vandaag waren we weer met een aanzienlijk aantal. Aan de verzamelplaats aan de Kromme brug te Deinze alleen al waren we met zeven personen. Aan Grammenebrug te Machelen stonden er nog een paar te wachten en even later kwam er nog een groepje aanrijden. In zijn totaliteit dus 17 personen, waaronder een echtpaar die eens kwam proeven van het Merijenniezere-tempo.

Er wordt veel iets moeilijker met zo'n grote groep, niet in het minst mijn geheugentest om me te herinneren wie er allemaal mee was. Nu, ik voel dat ik iemand aan het vergeten ben, maar ik waag het er toch op. Dirk, David, Dieter, Steven, Erik, Eddy, Pascal, Steve, Michael, Philip, Kris, Koen, Sven VDM, Kristof en het echtpaar dat eens kwam proeven. Zo kom ik maar op 16 en ik was bijna zeker dat met 17 gestart zijn.

Klik op het kaartje voor een weergave met meer mogelijkheden (oa hoogteprofiel)

Gelijk hoe, de ontbrekende naam wordt me wel gemeld. Ik ben daar redelijk gerust in. Op zondag hebben we de neiging van het iets rustiger, iets vlakker te houden gezien er meestal een goeie deftige rit geweest is de dag ervoor. Alleen was de adrenaline hoeveelheid vandaag in het eerste deel van de rit merkelijk hoog, zo kwam het niet alleen mij over. Pas na de klim in Mullem ging het tempo dat ervoor toch wel aan de héél strakke kant gehouden was, naar beneden.

Nu voor het overige zijn we gestart van uit Machelen naar Kruishoutem, over -ja hoor- de col du point de vue. In Kruishoutem reden we naar Lozer waar wij afdraaiden richting Huise. In Mullem hadden we een nijdige klim die aan een aardige snelheid genomen werd, zodat de hele groep geheel versplinterd boven kwam. Ik zag Steven nog vaak achterop kijken eens hij boven was. ;-) Via Heurne leidde Gps David ons langs -ik moet zeggen- schitterende landschappen op zoek naar de langere klimmen. Goed gedaan, David !

Na Heurne ging het naar de Zwalmstreek. Verder over Sint-Denijs-Boekel, Horebeke. Ik ken bij God de hellingen niet meer die we beklommen hebben maar ze waren lekker lang, en Korsele zat er zeker bij. Verderop gingen we richting Schorisse en Maarke-Kerkem. In die buurt hebben we de Kokerelle beklommen en da's ook zo'n aardig "smeerlapke" van een helling.

Van daar uit zijn we via Edelareberg afgedaald naar Oudenaarde om daar de oevers van de Schelde op te zoeken en in groep een stukje vlak mee te pikken. Tot in Gavere, want daar verlieten we de Schelde om naar Deinze te rijden.

Eens we de N60 gekruist hadden, reden we lekker richting Deinze tot ... de ingenieurs vonden dat ze een asverlegging in een fietspad moesten leggen en dit in de groep niet of niet voldoende werd aangekondigd (en ja, ge moet niet de hele tijd roepen), en .... Resultaat was een valpartij van Kristof die naast het fietspad in de heel zachte berm was gekomen. Verder waren er ook enkele die hierdoor uitweken. Er kwam verder niemand meer ten val, maar ik had wel behoorlijke schade aan mijn voorwiel. In die mate zelfs dat ik niet meer verder kon fietsen. Gelukkig zaten we niet ver van het huis van Erik, die zijn auto is gaan halen om mij een taxi rit naar huis te bezorgen.

Enfin, een mooi rit met een eerder snel begin en een spijtig slot. Het middenstuk onthouden en koesteren en uit de andere stukken iets leren zeker ?

Graag tot de volgende.

Zat 13-3-2010: een vlakke aanloop naar de heuvelzone

Zaterdag onder een mooi zonnetje konden we vertrekken. Sedert een paar weken spreken we op zaterdag af onder de brug van Olsene langs de Leie. Vandaag waren er enkele die in de voormiddag wilden gaan rijden om allerlei redenen van onbeschikbaarheid in de namiddag. Uiteindelijk startten er om kwart voor twee toch een zestal man: Dirk, Dieter, Erik, Kris en ikzelf waren tot in Kortrijk vergezeld door Noël.
We reden een eerder vlakke aanloop vanuit Olsene langs de Leie naar Kortrijk. Ik Kortrijk kozen we het kanaal van Bossuit te volgen tot in ... Bossuit.

Klik op het kaartje voor een weergave met meer mogelijkheden (oa hoogteprofiel)

In Bossuit volgden we even de oever van de Schelde. Nu niet al te ver meer want in Escanaffles kozen we ervoor de waterlopen te verlaten en naar Ruien te rijden om daar de beklimming van de de Kluisberg te doen. Elk op zijn tempo kropen we deze naar boven.

Eens boven op de Kluisberg daalden we die ook weer af, om beneden linksweg koers te zetten richting Russignies en Ronse. In Ronse draaiden we de N36 op richting Kwaremont om zo de Nieuwe Kwaremont te beklimmen. Boven direct rechtsweg de hotondhelling naar boven. Daarna langs de Kruisberg naar beneden om zo terug in het centrum van Ronse te geraken om de beklimming van de Nieuwe Kwaremont nog eens te kunnen doen.

Eens we die een tweede keer boven waren, hebben we de terugweg aangevat. Via Kerkhove ging het over Kaster en Gijzelbrechtegem naar Wortegen en Nokere. Daar beklommen we nog eens de plaatselijke kasseihelling. Goed dooreen geschud reden we van daar uit naar huis.

Een hele mooie rit, als je het mij vraagt.

Zon 7-3-2010 : Over eerder vlak parcours rustig de zaterdagrit verteren

Het kaartje was redelijk snel klaar.  Het tekstuele verslag liet iets langer op zich wachten, maar toch ... u kan het lezen hé ;-).
Het was behoorlijk fris die zondagmorgen.  -4° C. wees mijn buitenvoeler aan toen ik zou gaan vertrekken.  Een kledijlaagje méér aanttrekken en dat was ook weer geregeld.  Het geheim van de kledij zit hem trouwens in het aantal laagjes hé.

Op naar de Kromme Brug in Deinze om daar te wachten op de mede-rijders van ons kanten.  Niet lang nadat ik er was, kwam Erik ook aanrijden.  We stonden er nog een tijdje en op tijd zijn we rustig naar Machelen getrokken.  In Machelen verzamelden stilaan Andy, Dirk, Dieter en Kris.  Samen met Erik en ikzelf zagen we nog een troepje van 4 man aanrijden die ook vanuit de richting Deinze kwamen.  Ze verrasten ons: het waren Sven, Kristof, Koen ... en nieuwkomer Roeland (of het middenveld van Grammene).  Nog even later kwam er nog een groepje van aan het afspraakpunt Kromme brug aangereden.  Ook hier een verassing want Jeroen komt anders niet van daar. Samen met Jeroen was Steve en Steven er ook (en nee, dit is geen typfout).  Dertien man sterk, opnieuw een "schone bende", gelijk daze al ons kanten zegg'n.

We vertrokken voor een rustig ritje, lichtjes klimmend en zeer rustig ... want we moesten die om en bij 100 km van gisteren nog verteren.  Langs binnenwegen naar Waregem, zo naar Wortegem om daar Tiegemberg te doen en verder zouden we wel.   ... Althans, dat was het plan bij vertrek.

U ziet dat Tiegemberg nogal waarheidsgetrouwe indrukken van de Nieuwe kwaremont naliet.  Tja, ons rustig zijn diende zich op de flanken van de Nieuwe Kwaremont te etaleren.  Hartslag in de gaten en cadans in de andere ooghoek, en weg waren we.  Hoe het vooraan ging, kan ik jullie niet zeggen maar ik zag wel dat er een groepje ervoor aan het gaan was en dat minstens één merijenniezere'r zich in die debatten aan het moeien was ;-)
Eens boven reden we de Ronde Van Vlaanderenstraat uit om dan de N36 te kruisen en zo enkele heuvelruggetjes af te dalen.  Helemaal beneden gekomen draaiden we nar links.

Onze koplopers namen ons mee naar ... pfff ... de Kortekeer !  Ik zei Dieter nog bij me te blijven; dat zou het verstandigst zijn.  Op ons "gemak" naar boven.  Hartslag nu niet zo goed onder controle, maar dat zal wel met de scherpte van de helling te maken hebben gehad.  Toen wij boven kwamen stonden er 11 te wachten achter "Voadre", die niet stopte (ahja, anders ben ik mijn beweging kwijt).  Ik draaide de N60 links op om zo de afdaling richting Oudenaarde aan te vatten.

Bijna beneden, aan de overweg van Nukerke, hadden onze koplopers nog een verassing voor de groep. Rechtsweg was de boodschap.  Jeroen en Kris (beiden om andere redenen) moesten ons daar reeds verlaten.  Voor de rest was het de weg vervolgen en even verderop links opdraaien om daar de ... Ladeuze te beklimmen.  Trekken, sleuren en zwoegen ... juist dat waren de werkwoorden die toch wel moesten gebruikt worden, om ééns hélemaal boven, te kunnen mee kennismaken.

Na de beklimming van de Ladeuze heb je natuurlijk de afdaling van de Edelareberg als kado (maar heb ik geen collega-reporter hetzelfde ziet neerzetten ?).  Eens dat achter de kiezen zochten we de boorden van de Schelde op, zodat we daar goed konden uitfietsen, ... losfietsen.

Zo kwamen we in Zingem waar we de Schelde verlieten om via Asper in Gavere te belanden.  Van daaruit gingen we stilaan naar huis, ... want onze tijd was al goed op.

Tot de volgende guy's

Zat 6-3-2010: Een rit over een golvend parcours

De eerste officiële zaterdagrit van merijenniezere is een feit. De wind zorgde ervoor dat ik sneller dan voorzien op de afspraakplaats aankwam. Eddy, Dirk, Eric, Andy, Jeroen, Steven, Dieter en Michael vervolledigden de groep.

De woorden van Michael lagen nog vers in het geheugen dus opteerden we voor een vlakke aanloop naar de Vlaamse Ardennen. We reden richting Nevele, nu tegenwind. In Vosselare sloegen we rechtsaf richting Deurle. Eens Deurle voorbij kwamen we aan de Kortrijkse Steenweg en hoewel één van mijn vrienden er menig wielertoerist van verdenkt links af te slaan en daar ter plaatse de hartslag de lucht in te jagen kozen we er om rechtdoor richting Nazareth te rijden.

Iets voorbij Eke besloot het zadel van Eddy het voor gezien te houden. Terwijl Eddy, gewapend met de bankkaart van Andy, bij de plaatselijke fietsenmaker om een nieuw zadel ging maakten de anderen een extra lusje langs de Schelde.

Eens verenigd trokken we via Semmersake de Vlaamse Ardennen in. Via een golvend parcours langs enkele prachtige dorpjes en gehuchten bereikten we onze eerste echte bult van de dag: de Berendries, een nooit te onderschatten klim, maar met een mooie afdaling als beloning. Na de afdaling werd gekozen om een bezoek te brengen aan de Valkenberg die we voor de verandering eens langs een andere kant beklommen. Een vlakke aanloop mondde uit in een knikje van om en bij 18 percent. De valkenberg werd de laatste beklimming van de dag en we beslisten naar huis te rijden.

Voor de verandering namen we de Edelare in dalende lijn naar Oudenaarde. In Oudenaarde aangekomen deden we onze naam na lange tijd nog eens alle eer aan. Me reeën nie zere door Oudenaarde om vervolgens iets vlugger richting Kruishoutem te rijden waar onze wegen onherroepelijk scheidden.

Gelukkig had ik nog wat jus in de benen om de ijzige tegenwind te trotseren richting Landegem. Goed voor 127 kilometer en 670 hoogtemeters. En hoewel het gemiddelde niet veel zegt als je in een aquarium zit waren mijn gemiddelde hartslag en trapfrequentie wat ze moesten zijn.




Maarten

Zat 27-02-2010: naar de Vlaamse Ardennen op de dag van Omloop Het Nieuwsblad.

De weersvoorspellingen voor het weekend waren vorige vrijdag niet al schitterend, wat de fietsvooruitzichten toch niet al te rooskleurig maakte. Wat op donderdag werd aangekondigd als een drogere zaterdag tov van de zondag, werd op vrijdag al weer bijgestuurd: het hele weekend zou zich in het water verslikken.
Daarbij komt nog dat het Vlaamse wielerseizoen op gang geschoten werd met de Omloop "Het Nieuwsblad" op zaterdag en "Kuurne - Brussel - Kuurne" op zondag. Sommigen van ons bende wilden hun fietsactiviteiten dan herleggen zodat ze in de namiddag langs het parcours de échte koureurs konden bezig zien.

Klik op het kaartje voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Anderen waren verhinderd en nog sommige anderen moesten zich aardig reppen. Want we zouden proberen op zaterdag om 13:45 te starten vanuit Zulte. In mijn geval lukte dat amper, gelukkig dat de guy's mij tegemoet kwamen langs de Leie. Maarten, Steven, Dieter, Dirk en ikzelf keerden nadat we ons gegroepeerd hadden terug naar Machelen waar we de boorden van de Leie verlieten om naar Kruishoutem te rijden.

Ja hoor, hij zat er ook weer in: de befaamde "Col du point de vue" in Kruishoutem.
Nadien ging het via het centrum van Kruishoutem naar Oudenaarde en dus kregen we ook nog enkele hellingetjes voor de wielen, met als bijzonderste de helling naar Ooike. Altijd een lekkere helling omdat ze een ietsje langer duurt hé. In Oudenaarde besloten we richting Leupegem te rijden om daar aan de rotonde op te draaien naar Edelareberg. Zo hebben we weer een iets langere klim. Boven op Edelareberg kon je merken dat we het parcours van de Omloop "Het Nieuwsblad" aan het naderen waren. Meer auto's en bussen waren er te bespeuren en dat het koersgerichte toeristen waren was ook duidelijk.

We vervolgden onze weg richting Brakel. Even voorbij Horebeke sloegen we rechtsaf : de Wafelstraat in. Ik hoor het me nog zo vragen aan Dirk: "Met bruine suiker of bleke ?" Ja, het was een flauw mopje, maar als referentiepunt kan het tellen. Wat we van daaruit te zien kregen ... wel, dat grenst aan het formidastische (samentrekking van formidabel en fantastisch). We reden eerder smalle wegen naar beneden om snel daarna aan klimwerk te beginnen. Uiteindelijk bleken we de Ganzenberg aan het beklimmen zijn.
Kleinere weggetjes en adembenemende landschappen brachten ons uiteindelijk in Vloesberg. Flobecq heet dat eigenlijk in het Frans. Flobecq ... ja, daar waar La Houppe is. Maar we reden die eerst voorbij om nog meer van de mooie landschappen te genieten. En gelieve te noteren dat het weer ook schitterend was. Panlevé naar beneden en dan links weg richting la Ferme du Guedon. Zo konden we de klim van La Houppe op het gemak aanvatten en ... van genieten.

Boven reden we opnieuw naar de grote weg die Brakel met Ronse verbindt om deze een stuk te volgen richting Ronse. Dat gaat lekker snel want het is afdalen hé. Maar afdalen kan dan wel leuk zijn, blijven duren doet het nooit. Ter hoogte van Klein Frankrijk te Ronse sloegen we rechtsaf ... ja: de Kanarieberg omhoog. Da's kruipen en sleuren hé. Maar toch allemaal boven geraakt.

Boven vanuit het Muziekbos hebben we onze weg vervolgd om even verderop een stukje de N454 te volgen richting Nukerke om daar ergens rechts weer de kleinere wegen op te zoeken, opnieuw in schitterend glooiend landschap te duiken. Afdalen en klimmetjes volgden mekaar op tot we aan de voet van de Taaienberg stonden. Amai wat is dat jong ! Aan Dirk's raad gevolggevend legde ik hem op "mijn tripelke". En zo deed ik voor het eerst mijn Taaienberg. Mooi, rechttoe rechtaan, kasseien, ... en boven een gevoel van "Yèsss".

Van daar uit ging het langs de binnenwegen naar Nukerke. Het zwaarste hadden we gehad. We reden in Nukerke langs de N60 tot de rotonde van het industriepark "De Bruwaan" om daar links weg in te draaien en zo opnieuw langs de mooiere binnenwegen huiswaarts te keren.

Ik moet zeggen dat GPS Dirk ons door fantastische landschappen heeft gevoerd. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen neerzetten hebben op een landkaart, maar ik denk er toch aardig in gelukt te zijn.

Dit nemen ze ons alvast niet meer af ; voor de zondag zullen we het nog moeten afwachten.

Dank voor de rit, het gezelschap en heel graag tot de volgende.
Eddy