Zon 21-06-2009: Dirk wint zijn parochianenkoers ! Sterk !

Snelnieuws : Merijenniezere staat wéér op het podium.

Dankzij Dirk, die in zijn leeftijdscategorie won, staat merijenniezere weer op het podium.
Zeer sterke prestatie van de Merijenniezere-ers, Dirk en Erik. Ze hebben voor een groot stuk de koers gemaakt.

Hoe de koers is verlopen, beschrijft journalist De Bie onder de foto's

Eerste overwinning voor Merijenniezere!!

In het anders stille Grammene, deelgemeente van Deinze stond gisteren de eerste editie van een parochianenkoers op het programma. (Oud)-inwoners van Grammene, Gottem of Wontergem mochten starten op voorwaarde dat ze dit jaar nog geen officiële wedstrijd gereden hadden. Een 40-tal parochianen waagden hun kans op zoek naar de eerste plaats.
Voor Merijenniezere nemen Dirk en broer Erik deel aan de koers.

De eerste 2 ronden werden afgelegd achter een “ne moto mee een sietekerre” (gents dialect voor: "een motor met een sidecar!!!"). Nadat deze achter de rug waren was het direct koerstijd. Het tempo ging meteen de hoogte in, al vlug kwamen er wat aanvallen tot stand. Zo waren er op een moment 4 man weg, maar Dirk samen met broer Erik brachten het peloton terug.

De volgende ronde was het Erik zijn beurt om een aanval op te zetten, maar met 2 tegen het peloton was dit onbegonnen werk. Bij de volgende aanval was Dirk mee, maar met zijn 3en geraakten ze ook niet weg. Bij de volgende doortocht aan de aankomstlijn waren er 3 renners weggereden op het peloton dat op 15seconden hing. De 3 die weggereden waren, zijn waarschijnlijk de beste in het peloton, en indien ze elkaar zouden “vinden” zou de koers wel eens in een definitieve plooi kunnen vallen.

Iedereen dacht dat de koers gereden was, toch nog eventjes spanning omdat het peloton terug kwam tot 6 seconden achterstand op de koplopers, maar dichter kwamen ze niet. Een spurtje met 3 besliste wie de hoofdvogel zou afschieten. Bjorn Nachtergaele, zoon van, won gemakkelijk de spurt. In de peloton spurt kwam Dirk als 8ste over de finish, Erik volgde als 9e een metertje verder.

Toen de speaker aankondigde dat Dirk de eerste was in zijn categorie brak een klein feestje los bij de talrijke supporters van Merijenniezere. In zijn 2e wedstrijd al met bloemen naar huis komen, je moet het maar doen.

Dirk gaf nog speech aan de micro en bedankt de supporters. Doen de deelnemers in Machelen even goed dit jaar?

David

Schoon hé, zo'n verslag.
Die gast heeft talent jong.

Zon 21-06-2009: een pvp-parkoers uit vervlogen tijd

8:20 aan de Kromme Brug in Deinze; 8:30 aan Grammenebrug in Machelen ! Het was weer Merijenniezere-dag.

Aangekomen aan onze afspraakplaats Grammenebrug zagen we dat die vandaag efkes ingepalmd door de club van Machelen voor hun "ludieke tijdrit" van bijna 120 km.

Wij zouden het eens niet vlak houden vandaag. GPS David nam ons op sleeptouw om een stukje Van Petegem te doen vandaag. Iedereen zag dat zitten. So, weg waren we.
Op naar de Marolle in Kruishoutem en naar Lozer. Via Huise kwamen we al snel in Zingem terecht.

Eddy en David namen redelijk wat kopwerk voor hun rekening. Verder waren Jeroen, Scallie en Geert mee. In het begin ook Stijntje, maar die mocht niet gaan klimmen want in de namiddag moest hij nog koersen in Grammene en bovendien moest hij nog naar zijn velomaker.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Van Zingem ging het naar Nederzwalm en Sint-Denijs-Boekel om daar de Molenberg te nemen. David (ge weet wel, onze gps) zei plots : "hier naar links, gasten. We gaan hem ne keer van de zijkant pakken". En zo geschiedde. Het ging bij iedereen goed moet ik zeggen.

Van daar reden we door naar Michelbeke ... en wat ligt daar te wachten ? De fantastische Berendries. Een hele schone helling. Ook hier nam iedereen de Berendries zonder al te veel noemenswaardige problemen. Ik kom bij het klimmen altijd wel een beetje achter, maar ze beginnen te klagen da'k niet lang genoeg meer achter blijf. Ze kunnen niet lang genoeg meer recupereren, mijn andere copains. hihi

Van daaruit reden we verder zodat we aan de Top-bronnen uitkwamen. David kon ons van daaruit leiden naar de ... Valkenberg. Een helling die ik bij mijn weten nog niet eerder gedaan had. Toch straf hé, die David, zo die Vlaamse Ardennen op zijn duim kennen. Sterk Daveke ! Eens boven op de Valkenberg vervolgden we tot op het kruispunt van de N415 en de N8, waar we een kleine vergadering hielden om te bepalen wat we zouden doen. We besloten door te rijden aan de overkant om er nog één helling te doen en dan naar Oudenaarde te rijden om daar een terraske te doen. Nog een fotoke er bovenop (ja, ze hebben er daar een paar gesmeten ;) ) en weg waren we.

Zo zochten we de Ganzenberg op die we dit keer afdaalden om nadien via Frunte het hoogteverschil weer te overbruggen. Een smerig ding dat Frunte gedoe. Ogenschijnlijk niets steil, en dat is het ook niet, maar toch zo ... lastig eigenlijk.

Eens we daar boven waren reden we langs de grote weg (die N8 van daarnet) naar Oudenaarde. Jeroen en Eddy versnelden wat en na een beetje lieten we Jeroen wat begaan. Hij hield het tempo redelijk hoog. Ik sprong plots vanop de derde stek helemaal naar voren. Was er een verassingseffect ? Ik weet het niet. Een beetje verderop de afdaling van Edelare aan serieuze snelheid. Schitterend.

Met zo'n snelheid ben je natuurlijk op een wip en een knip in Oudenaarde en zonder het echt direct door te hebben zaten we aan de Cola op een terrasje, bijna naast Hedwig Van Hooydonck. We hebben het net niet willen vragen (voor een foto met ons te maken) kwestie van de man niet te storen, maar het had leuk geweest. Na het leuke terrasje, op naar huis. Dat wilde wel nog zeggen van Oudenaarde naar Kruishoutem met nog de nodige bulten hé.

Maar intussen begonnen we wel nog eens te zingen. Iets wat we eerder tijdens de rit ook al deden. Tom Jones' Delilah was het wat we te berde brachten: "My, my, myyyy", en dan David rap een "aollemoalle !" ertussen om dan met zijn vijven rijdend te zingen "Delilaaaaaah". Schitterend ! Een nieuwe boys band is geboren.



Deze namiddag allen op post in Grammene om Dirk en Erik aan te moedigen bij de parochianenkoers. En volgende week ... de rit naar zee.
Tot de volgende hé, guys !
"Myyy, Myyy, Myyyyyyyy ...."

Woe 17-06-2009: Naar Kanegem en Tielt .

Vandaag was in vele opzichten interessant. Er was mooier weer dan de voorbije dagen, we waren met iets meer rijders dan de vorige woensdag, ... maar we kregen ook het gezelschap mee van een dame.

Patricia, uit De Pinte, had ons gevonden via het forum van WT.be en ze wilde eens proberen mee te rijden met ons. In haar sport is wielrennen een onderdeel waar ze van zichzelf vindt dat als ze er met Merijenniezere nog gerichter zal kunnen op trainen. Soit, bref, ... zij was op tijd aan onze afspraakplaats aan de Kromme brug. Na een korte kennismaking waren we vertrokken naar Grammenebrug te Machelen.

Daar moesten we echt niet lang wachten of onze Mexicaan kwam af. Dag Pascal. Dirk was er ook en ... ook Thomas (was me dat lang geleden) wat in Saunier Duval uitrusting van de partij. Met -ik had bijna geschreven, 5 man sterk- vier man en een dame sterk waren we vertrokken.

Klik op het kaartje voor een weergaven met meer mogelijkheden.

We zouden richting Grammene rijden en verder wel zien hoe we het zouden aanpakken.
Afgaande op onze wegenkaart, kan je zien dat we in Vinkt, kanegem, ....

Verder ging het naar Tielt, om er, eens de grote baan te hebben doorkuist, de Poelberg te beklimmen. Gewooonweg schiterrende hé, die puist in het Tieltse. Daarna op naar Dentergem. Allemaal geen al te groot navigatie probleem met GPS Dirk en GPS Dirk in aanslag.



Ondertussen hebben we enkele foto's genomen, en de geheimgehouden passage van Patricia naar de knoppen geholpen. Fini, die in cognitio.
Eens in Gottem aangekomen zochten we weer de oevers van de Leie op, om zo gezamelijk onze Dirk naar huis gebleiden.

Onze eerste fietsontmoeting met Patricia was naar mijn gevoel een schot in de roos.
Kom maar vaak mee ?

Zon 14-06-2009: Dirk zijn eerste koerservaring

Zondag stond Dirk voor de eerste keer aan de start van een wedstrijd voor Wielertoeristen. Dirk was alleen van Merijenniezere, het is een koers waarbij de organisator min of meer op uitnodiging werkt, maar na dit jaar is Merijenniezere bekend en zouden we volgend jaar als lid van mogen meedoen. We zien wel wat er van komt.

Dirk en zijn broer Erik werden ingedeeld in de B-groep die 2 minuten later vertrok van de A-groep. Op een rondje van 5km zouden we niet lang moeten wachten voor we ze terug zien.

De talrijk opgekomen supporters zagen Dirk en Erik in de eerste ronde voorin het gesloten peloton doorkomen. Waarbij de koers in de A-groep na 1 ronde al gereden was zou dit in de B-groep duren tot een ronde voor het einde.

Naarmate het einde naderde zagen we af en toe een aanval, maar niemand die echt weg raakte. Op een moment zagen we Dirk een gat dicht rijden en meedraaien op kop. We dachten dat de goeie ontsnapping vertrokken was, maar dit was niet zo. In de laatste ronde vertelde Dirk ons dat hij zelf nog eens een gat geeft dicht gereden of de vogel was gaan
vliegen. Toen het gat gedicht was ging er een ploeggenoot en werd er niet meer gereageerd.

De winnaar, Stijn Devolder (niet die van quickstep maar wel oud coureur) won afgescheiden. Erik werd verdienstelijk 3e in de spurt van het peloton. Dirk werd 14e.

Moe maar tevreden met de training voor volgende week. Want dit bleef uiteindelijk maar een training voor de parochianenkoers komende zondag 21 juni om 17u in Grammene.

David

Patrick Bauters uit Deinze reist naar Alpe d'Huez per fiets

Patrick Bauters uit Deinze heeft al een contact gehad met Merijenniezere. Hij was het namelijk die tijdens de bevoorrading in de brouwerij Roman te Mater, samen met zijn gezel het opschrift op onze uitrusting probeerde te lezen. Net toen we gingen vertrekken had hij zijn ontcijferingswerk af.

Uit het verslag van die rit, volgend extract:

Wij drie aan een tafeltje een beetje eten en drinken, en achter ons twee man die een hele tijd ons opschrift op onze uitrusting aan het ontcijferen waren. Toen we weg gingen was het ze gelukt en hoorde ik achter mij: "ah t'es merijenniezere !". Ja hoor, het is zo. Van waar zijde gulder ... en hoevele rijde gulder ... de zondag ? .... Alle vraagjes beantwoordt en gezegd dat ze wtvrienden moesten proberen te onthouden zodat ze zeker via Google onze site zouden vinden.

Hierna gingen onze wegen uiteraard elk zijn gang. Wij waren Patrick uit het oog verloren en hij zal allicht onze site niet hebben gevonden, of whatever ...

In elk geval tijdens de voorbije verkiezingen mocht ik nog maar eens keer onze democratie van dienst zijn. Dit keer mocht ik gaan tellen 's namiddags. ... En wie tref ik daar in mijn telbureau aan ... ?
Ja, die man die toen zei: "ah t'es merijenniezere !" Inderdaad, hoe merkwaardig kan het toeval al niet zijn. Patrick heeft die namiddag samen met mij aan het tellen geweest.

Wij hebben gegevens uitgewisseld en Patrick heeft intussen onze site gevonden en goedgekeurd. Hij komt zeker eens mee met Merijenniezere, zie hij.

Maar dat zal niet voor direct zijn, want vrijdag vertrekt hij per fiets richting Alpe D'Huez. Hoe dat in zijn vork zit en hoe het verloopt zal Patrick tijdens de trip pogen bij te houden op zijn blog. Http://tfietserke.skynetblogs.be/ is the place to be om Patricks ervaringen op de voet te volgen.
Intussen is hij ook al opgenomen onder "Sites van ..."

Patrick, jou wil ik zeker de meest fantastische fietsreis toewensen waar je met volle teugen van mag genieten, gespaard van alle pech en andere eventuele miserie. Geniet ervan, en keep us informed.

En als je terug bent, kom dan maar eens Merijenniezere'n.

Zon 14-06-2009: Menen in de regen ...

Snikkend heet weer zou het worden op zondag. Zaterdag was al goed, maar zondag ... jongens dat ging wat zijn volgens onze TV-weermannen. Snikheet en bakken, tot 's avonds want dan zou het gaan regenen met een onweertje erbij.

Wel, wel, wel, ... "wie gelooft die mensen nog ?" is de vraag die hier echt wel van toepassing schijnt te zijn.

Regenen, dat deed het. Al van vroeg in de ochtend. Toen de eerste zachte regenspatjes neerdwarrelden, liet mijn GSM mijn trillend weten dat de eerste afzeggingen binnenkwamen. Zij die mij vroegen of ik reed, kregen een gedecideerde "Ik rij !" op hun gsm-schermpje getoverd.

Hoe dichter ik bij het startuur kwam, hoe harder het regende ! Maar toch, vertrekken hé. Er moest eens iemand staan wachten aan de afspraakplaatsen die voor het eerst zou meerijden ... Stel u voor: wat voor indruk zou die al meteen hebben. ;)

In Deinze aan de Kromme brug : niemand, maar in Machelen niet aan maar onder Grammenebrug stond ... onze Dieter. Schitterend ! Niet al te veel geslapen en met redelijk wat sportdrank in het gestel stond hij toch maar lekker op mij te wachten.

Samen vertrokken we al snel nadat bleek dat we de enige twee zouden zijn die zou meegaan vandaag. Richting Kortrijk in dit regenweer zou volstaan hé. ... en weg waren we.

klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Een mooi tempo reden we en toch konden we nog kletsen ! Over van alles: over regen, over eten, over drinken, ... over uitklaren, over fietsen, over de zeetocht van 28/6 (niet vergeten hé), over ... (ge moet het nu nog niet al weten hé)

Ondanks de regen was het helemaal niet koud, wel integendeel, en stond er praktisch niets van wind. Het was eigenlijk best wel aangenaam fietsen hé, Dieter.

Aan de andere kant, regen maakt de dingen wel nat hé. Al snel was er dan ook op heel ons lijf geen plekje meer te vinden dat nog droog was. Precies alsof we al rijdend aan het douchen waren. Onder de brug in Desselgem hielden we even halt om eens te kijken naar de schoenplaatjes van Dieter, die dacht dat dit aan de ene voet wat los aan het komen was, maar dat bleek loos alarm te zijn.
Wij snel weer door, want lang stilstaan zou ons toch wel afkoelen. Op naar Harelbeke, Kortrijk en wie weet ...

En maar regenen ! Net voor Kortrijk kreeg Dieter een mooie reiger in het vizier die ons als het ware boven de rivier gezelschap hield.
Ik heb de reiger willen fotograferen al rijdend. De opname is niet schitterend wegens de beweging, vermoed ik. Daarom: de witte vlek die ik in een geel cirkeltje heb aangeduid was voor enkele honderden meters onze gezel. Onze vluchtgezel !

Even verder waren we in Kortrijk, zoals je min of meer kan zien op volgende foto. We verlieten zo ongeveer net het geasfalteerde jaagpad om er het bruggencomplex van Kortrijk de vinden. Zij die ook fietsen en daar al eens passeerden, zullen het wel herkennen.

Wij nog verder in Kortrijk om naar Wevelgem en nog verder naar Menen. In Menen was het zo ongeveer gedaan met regenen. Dieter voelde iets knagen en wilde een bakker vinden.

We moesten echt niet ver Menen indraaien of we hadden prijs: een mooi bakkertje met heel veel broden in de vitrine. Dieter naar binnen. Komt die wel niet buiten met een boule de berlin voor mij ook. Wij 2 samen op een bankje gaan zitten ontbijten aan de boorden van de Leie in Menen.

Eigenlijk best leuk hé, Dieter, zo'n ontbijt. Aan de overkant zagen we nog hoe een binnenschipper zijn auto van de boot naar de kant takelde.

Daarna weer naar huis hé. Schoon tempo'tje en vooral een leuke natte rit.
Schitterend, zo'n Merijenniezere-rit.

Merci hé Dieter, voor het gezelschap. Graag tot de volgende

Zon 07-06-2009 : een rondje verkiezingen.

Zondag 7 juni 2009, de dag van de verkiezingen voor het Vlaamse Parlement en voor het Europees Parlement.

Zelf had ik nooit gedacht dat dit gebeuren zo'n impact zou hebben gehad op Merijenniezere. De ene na de andere afzegging moest ik noteren in de voorbije dagen. David, Dirk en Erik reden gisteren nog de Flanders Field in Waregem, waardoor ook zij vandaag allicht niet actie kwamen of het was met het rode potlood.

Alleen startte ik dan maar voor mijn tochtje. Ik moest er wel voor zorgen dat ik tijdig thuis was om zelf te kunnen stemmen. In de namiddag mag ik dan nog al jullie stemmen helpen tellen (tedju!).

Het is de lus tussen Schipdonkkanaal en Schelde geworden langs Zwijnaarde en Gavere.

Wind langs de zijkant tegen, zo op twee uur dacht. Goed duwen, deed ik. Mijn frustratie voor deze namiddag van mij afduwend (hihi).


Toen de weg in Lovendegem wat meer rechts draaide, kreeg ik de wind helemaal op kop.

En tijdens het traject langs de ringvaart dat mij naar Zwijnaarde bracht, oversteek ik een collega fietser die zich in mijn wiel zet. Even verder worden we wat afgeremd door nog 2 fietser en daardoor komt de eerste die zich in mijn wiel zette naast mij en zei "wel moatse, gei kunt nogoal een beetse douiwen", op het klaarste Gents dialect ter wereld.

Enfin, ik elk geval, ik zette mijn weg verder en was mooi op tijd thuis om de rest van mijn verplichtingen ivm de verkiezingen te vervullen. Ik hoop van u allemaal hetzelfde.

Graag tot de volgende normale rit.

Eddy

Zat 06-06-2009: Flanders field 2009

De Flanders Field rally is een tocht die ik al enkele jaren geleden de eerste keer gereden heb. Daarna een jaar of 2 niet gelukt, vorig jaar met Dirk alleen en zaterdag samen met de broeders Dirk en Erik. Na enkele mailtjes naar de andere Merijenniezeres kwamen er alleen maar afzeggingen, spijtig, maar dan toch met ons drieën vertrokken richting startplaats in Waregem.

Na een korte opwarming van een 20-tal minuutjes schreven we ons in. Voor maar 2 euro (een euro korting dankzij de VWB en punten voor onze club) kregen we ons deelnemerskaart. Nog vlug een plasje en weg waren we. In het begin was het veel draaien en keren. Dirk en Erik zetten zich direct op kop, het tempo ging meteen de hoogte in tot 35. Ik zat mij al af te vragen waarom dit goed was en we waren nog maar vertrokken.

Klik op de kaart voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Na een goeie 10km kwamen we de eerste helling van de dag tegen: een zijkant van Tiegemberg, lang maar ideaal als opwarmer. Dirk op kop, Erik en ikzelf in zijn wiel reden we naar boven. De rest die ons wil zat moest ons hier al laten rijden. Boven gekomen de afdaling genomen richting Anzegem, tot we rechtsaf gingen om via veel kronkelende baantjes in Kaster te komen, even later zelf in Wortegem.

Eens we uit het centrum van Wortegem waren ging al vlug richting Oudenaarde, op weg naar de tweede helling van de dag: de Achterberg, of Vlaamse Ardennendreef. Deze steile kant van de Edelare is wel een helling dat ik zelf graag doe. Steil in het begin met een lange uitloper waar je jezelf kan tegen komen of een kloof slaan op de andere. Ikzelf voelde de benen niet en zette me direct op kop van ons groepje dat al uitgebreid was tot een 10-tal wielertoeristen. Het steile stuk ging vlot, ik kwam al eerste boven na het steile stuk. Nu nog de lange uitloper, een stuk waar ik vreesde dat Dirk over mij zou gaan, maar ik zag dat Dirk toch wel wat achterstand had op mij dus zou ik toch niet alles moeten geven. Ik was bijna boven en besliste om te wachten op Dirk en Erik. Dirk kwam op dat moment juist aansluiten.

Boven gekomen ging het richting de top van de Eikenberg, en de afdaling van de Kokkerelle. Vlug wat kleiner schakelen want een kort stukje bergop kwam eraan. De volgende helling voor de bevoorrading was de Varent, Dirk zijn favoriete helling. Ikzelf had mij al voorgenomen om te proberen voor Dirk boven te komen. Eens lang in zijn wiel blijven zitten en kijken wat het brengt. In de afdaling naar de Varent gaf ik al een hint aan Dirk in de vorm van "zijje klaar?". Dirk begon op kop aan de beklimming, ik zette me in zijn wiel. Ik nam mezelf voor om te wachten, te wachten,…tot ik zag dat Dirk wat vertraagde en we bijna boven waren demarreerde ik vanuit zijn wiel. Ik kreeg nog een renner mee, die op zijn beurt van mij weg reed als ik wat stilviel. Een vlugge blik achterop gaf me voldoening dat het gat groot was, maar de "overwinning" nog niet binnen. Ik was alles aan het geven, Dirk kloppen op zijn helling, ik was al aan het genieten. Ik kwam kapot aan de bevoorrading aan, stak tevreden de armen in de lucht, maar moest hier wel 5minuten van bekomen.

Na de bevoorrading ging het verder bergop, bergaf langs dorpjes zijnde Mater, Horebeke, Rozebeke. Dirk en Erik bleven hier maar "gas" geven, wind in de rug of wind op kop, niets kon de broers tegenhouden. De snelheden zakten niet onder de 30! We kwamen via de Rekelberg in Roborst terecht waar de Paddestraat op ons lag te wachten. Erik en Dirk vloekten over te veel druk in hun banden. Niet klagen was mijn motto, maar rijden…vooral op mijn geliefde kasseien. Na een goede doortocht tijdens de Ronde van Vlaanderen op de kasseien wou ik mezelf nog eens bewijzen op de deze strook. Het ging vlotjes, de molen ging vlug rond, af en toe wat schakelen om toch het ritme te houden en de kasseien waren voorbij toen we rechts afreden een korte knik naar boven. We reden verder samen langs Munkzwalm, Zingem waar de tweede bevoorrading lag. Dirk en Erik gingen zodanig snel dat ik moest roepen, want beide hadden ze niet gezien.

Na de bevoorrading bleef het tempo hoog, in geen tijd stonden we aan de voet van de Korte Ast. Een molshoopje in Mullem, maar een helling waar ik niet wil geklopt worden. Dirk nam op de kasseien enkele meters, ik zag hem versnellen maar nog voor het echte steile stuk zat ik in zijn en ging ik er vlot over. Boven gekomen ging het richting Huise, Ouwegem, Kruishoutem om in Nokere nog Nokereberg te bedwingen. Dirk kwam hier eerste boven, gevolgd door Erik en ikzelf.

Boven gekomen trokken Dirk en Erik direct door, ikzelf had een gat van 20-30 meter en in een afdaling dit inhalen tegen de gebroeders was een onmogelijke opdracht. Ik dacht dat ze op het vlakke wat zouden vertragen, maar neen, ik zag 48 staan op mijn metertje, bleef maar rijden en kwam niet dichter. Gelukkig vergistten de gebroeders zich voor een tweede keer van route, ik had dit wel gezien en sloeg meteen een gat op hen. Naarmate we dichter kwamen aan de finish ging het tempo meer en meer de hoogte in. We hadden een andere toerist opgepikt die met ons meedraaide. Snelheden van 40 en meer waren nu constant te zien op ons metertje.

Na 93km en geen 100km zoals aangegeven kwamen we moe maar tevreden terug aan in de kantine van Racing Waregem. Dit was een mooi ritje, rustige banen, een beetje bergop, dan een stukje kassei. Alles zat in deze rit wat een wielertoerist moet hebben, wat ik goed vind is dat niet alles overdreven is.

Ik wil toch nog bij iets stilstaan: wie is de beste? Dirk en Erik die bijna de volledige rit wind tegen, wind mee op kop hebben gereden. Of iemand die op de hellingen uit het wiel kon komen. Voor mij nog altijd Dirk en Erik, want wat ze uit hun benen hebben geschud gisteren was echt wel sterk. Ik kon volgen, maar overpakken zat er maar af en toe in.


David



Ps: De volgende 2 zondagen rijden Dirk en Erik een wedstrijd. Volgende week in Nazareth, maar belangrijker is zondag 21 juni in Grammene. Ik wil jullie dan ook vragen om deze zondagmiddag vrij te houden en met zijn allen naar Grammene af te komen want: "als Dirk niet wint geeft em een vat"…is het niet Jeroen?

Zon 31-05-2009: Tilff - Bastogne - Tilff

Zondag was het eindelijk zover, na weken van voorbereiding was het vandaag Tilf-Bastogne-Tilf, of Luik-Bastenaken-Luik in de wielertoeristen versie. Het was al vroeg in de morgen toen Dirk aan mijn deur stond, we zouden zijn broer Erik gaan ophalen om dan samen te komen met Andy, Eddy en Jeroen op de parking in Wetteren. Daar vertrokken we richting Luik, nog een korte tussenstop voor de innerlijke mens nog wat te versterken. Tegen half 8 waren we vertrekkensklaar aan de Country Hall in Luik.

Ik, Eddy, reed mee met de gasten naar de officiële startplaats. Dat was het centrum van Tilff. Ik, als minder geoefende wielrijder, wilde ondanks alles toch de TBT meemaken. Gewoon om kennis te maken met de Waalse Ardennen en met de heuvels daar. Nu, mijn mogelijkheden kennende, wilde ik enkel de korte afstand rijden. Maar daarvoor moest ik in principe tot 9:00 wachten om te starten. Zoniet kon ik natuurlijk wel starten, maar zou ik misschien wel voor een nog-niet-geopende bevoorradingspost staan.

Wij op weg naar de officiële start, een 5-tal km verder naar beneden. De bedenking dat we dit straks nog naar boven moesten rijden zonk in mijn schoenen, want de afdaling werd vlug genomen. Nog vlug een fotootje trekken voor de start en weg waren we, op weg naar de Côte d'Oneux.

Mijn 5 meer geoefende kompanen waren vertrokken. Ze wensten mij vanuit de grond van hun hart succes, wat ik zeer apprecieerde. David vroeg me nog wat ik zou gaan doen tot 9:00 uur. Ik zag wel, maak je maar om mij geen zorgen. En weg waren ze !

Na een rustig opwarming van een 17tal kilometers kwam de eerst officiële helling van de dag eraan, deze was een lange klim, met een steil stuk op het einde. Direct werden de mindere klimmers al onderscheiden van de betere. We namen deze klim samen, op het steile stuk was het ieder voor zich. Boven gekomen hadden we tijd voor te recupereren, want de volgende helling kwam er maar na kilometer 35.

Voor mij was deze Côte d'Onneux de eerste echte kennismaking met de echte Ardennen. Het aankondigingsbord zei me: "Côte d'Onneux, 2800 m lang, 6,8 % gemiddeld en 16% maximaal stijgingpercentage". Met die wetenschap begon ik eraan. In het begin dacht ik nog, geheel in de taal van de streek: "ça va nog". Maar toen kwamen die 16 % ! En dat was niet eventjes hé, dat duurde redelijk lang. Verscheidene zwoegende voorgangers zag ik stoppen en afstappen ... iets waar ik motivatie om door te zetten uithaalde ! Niet toevallig lagen daar wel tot 6 fotografen tot de tanden gewapend met tele-lenzen, statieven en dergelijke.
Stoempen, zwoegen en serieus ademhalen leverden mij het eerste gelukzalige gevoel op van geen voet aan grond te hebben moeten zetten. Ik was boven ! Hallelujah !

Côte de Werbomont, 4600m lang, gemiddeld 4%, een lopertje dus maar wel lang. Ik begon op kop en zou dit denk ik zo tot een km van de top volhouden om dan de rest moeten laten gaan. Boven gekomen werd er mooi gewacht op elkaar, Dirk stond al te wachten toen Andy , Jeroen, ik en Erik aankwamen. Na de top was hier de splitsing en later ook een extra bevoorrading.

De Côte de Werbomont heb ik niet voor mijn wielen gekregen, vlak voor die helling was de splitsing van het parcours. Ik moest links naar beneden. Naar beneden was eigenlijk, niet meer licht omhoog. Even verderop kreeg ik mijn tweede Ardennenklim te verwerken. Vanaf de afslag leek het wel alsof ik helemaal alleen onderweg was. Nog mocht ik niet vlug vooruitgaan of ik kwam te vroeg aan de bevoorrading. Die gedachte speelde de hele tijd door mijn hoofd.
Nu mijn tweede helling was de Côte de Havelange. Met 2900 meter aan gemiddeld 5,5% en maximaal 8% stijgingspercentage een lange maar veel matiger helling dan de vorige. Ik ga nu niet zeggen dat dit gemakkelijk was, maar het was minder moeilijk. Gemakkelijker om een tempotje te vinden en aan te houden. Maar woooow.... zo'n streek, wat een gezichten, wat een landschappen, ...

Op weg naar de volgende helling, L'Ancienne Barrière, weer een lange helling maar iets steiler dan de vorige, ideaal voor op te warmen. Ik zette me weer op kop, liever mijn eigen tempo dan in iemand zijn wiel te zitten. Op een moment in deze helling kom je op lang stuk weg rechtdoor…je doet er -zo lijkt het- uren over tegen dat je aan de volgende bocht bent. Ik had er niets beter opgevonden om alle lantarenpalen te tellen die we nog moesten doen, iedere keer als we er 1 voorbij reden telde ik dan terug af.

Na iedere helling heb je natuurlijk ook een afdaling, de ene al wat vlugger dan de andere, maar snelheden van 60km per uur waren geen uitzondering, Dirk vertelde mij zelf dat er een afdaling inzat waar hij en Andy 71 reden.

Ook ik had het plezier om in afdalingen lekker veel snelheid te nemen. Het feit dat dit mijn eerste keer was en ik zo goed als alleen was heb ik af en toe iets meer mijn remmen laten werken dan ik normaal in groep zou doen. Toch heeft mijn fietscomputerke een maximale snelheid van 61,9 km geregistreerd. Voorzichtigheid en behoedzaamheid waren dus de boodschap.

De volgende helling van die van Jacques, ofte Côte de Saint-Jacques, een steil kort stukje in het begin, maar dan een mooi stuk bergop. Ik voelde me stilaan beter worden en ik reed hier een rapper tempo, vooral op de steile stukken ging het goed. Even later kreeg ik het gezelschap van Erik die blijkbaar ook de goeie benen te pakken had. Naar mate de helling langer werd moest Erik toch afhaken en kwam Dirk zijn plaats innemen. Ikzelf moest Dirk ook laten rijden.

De volgende helling, de gevreesde Côte de Wanne, een bevreesde helling voor vele profrenners. Boven lag de eerste bevoorrading, dus eens diep gaan mocht hier wel. In het begin ging ik mee met enkele andere renners, maar ik had dit beter niet gedaan, na de korte afdaling kwam ik in het bos de man met de hamer tegen. Dirk reed me al vlug voorbij, Jeroen en Andy reden me ook voorbij. Mijn enigste doel was boven geraken zonder af te moeten stappen. De bevoorrading zou me er wel terug boven op helpen.

Na de afdaling van de Wanne, die toch wel gevaarlijk is reden we door Stavelot over zowaar een kasseistrook. Even later moesten we kort links draaien, direct schakelen was de boodschap want een korte nijdige klim lag voor ons wielen. De steilste helling van de dag, Côte d'Abermont is steil in het begin, maar ik vond het nog meevallen eens het steile stuk voor bij was.

De volgende hellingen op programma waren Côte de la Gleize en Côte du Rahier, 2 lange hellingen maar met een stijgingspercentage van rond de 5% viel dit wel mee. Dirk kwam hier telkens als eerst boven, ge mag gezegd worden, Dirk is de beste klimmer.

Na een mooie rappe afdaling waar dat Dirk en Andy heel snel gingen kwamen we op een mooi baantje terecht richting La Redoute. Van vorig jaar wist ik nog dat hier vlug werd gereden en ook deze keer was dit het geval. We reden eventjes van groepje naar groepje tot er een gaatje viel en ik het gat toereed, direct het sein om het tempo te doen stijgen. We waren met enkele die wouden rondrijden, snelheiden gingen tot 48km per uur zag ik op mijn metertje, maar toen er enkele keren overgenomen was viel het jammerlijk wat stil.

Ondertussen hadden de cyclo-pijltjes die ik moest volgen, brachten me na mijn Côte de Havelange, langs formidabele landschappen en via een vallei naar Sougné-Remouchamps. De plaats waar ik mijn geplande bevoorrading zou hebben. Ik was ondanks het feit dat ik mij hoegenaamd niet gehaast had een half uur te vroeg, maar ik had geluk. Ze stonden mij daar al met open armen te ontvangen. Isostar, Meli-peperkoek, sinaasappel en mueslibar lagen op het buffet. Je drinkfles bijvullen vormde niet het minste probleem. Alles voorhanden dus.
Niet te heel lang wachten op zo'n bevoorrading is wat ik al een tijdje geleerd had, anders bekoop je dat in je spieren en ... de Côte de la Redoute lag te wachten. Eerst de Amblève over, eventjes naar links en dan direct naar rechts ... en ge kunt hem niet meer missen bij wijze van spreken.

De Côte de la Redoute lag te wachten op ons, maar eerst nog een bevoorrading. Vlug nog wat extra drinken, een koekje en hup op weg naar…La Redoute. Voor Jeroen en Erik was dit de eerste kennismaking, een korte briefing: doseren, doseren en doserenJ Ik begon er samen met Jeroen en Dirk aan. Jeroen leek wat zenuwachtig dus rustig aan was de boodschap. We reden met zijn 3en naar het steile stuk. Dirk versnelde wat, sloeg een gat van 10m, ik reed er naartoe, maar moest Dirk op het volgende steile stuk weer laten rijden. Boven gekomen was ik tevreden van mijn beklimming, voor het eerst op een 39-26 en nog nooit zo rap naar boven. Dirk reed het tweede deel zelf op zijn 39-23 naar boven.

Het aankondigingsbordje vertelde mij dat 1650 meter lengte eigenlijk nog wel meeviel, maar ... een gemiddelde hellingsgraad van 9,7 % en daar nog stukken in met een maximaal stijgingspercentage van 20 % deden die waanzinnige gedachteflits dat het nog wel meeviel, smelten als sneeuw voor de zon. Amai mijn ratse, ... mijn dinges ... Tiedju ! Dat valt tegen zeg !
Niet echt wetende wat er komen gaat was er al een relatief steil deeltje net na het aankondigingsbordje, net onder die brug. Dan draai je rechts op en rijdt je zo ongeveer naast de autoweg. Daar staan de namen van de profs nog op de weg gekalkt en gaat het al omhoog. Maar ik dacht toen ik de bocht zag komen : "het kan toch nog niet gedaan zijn". En nee hoor, ... ik werd op mijn wenken bediend.
Het bordje (dat nu op mijn T-shirt staat afgebeeld) heb ik gezien. Alle grote kampioenen vestigden daar hun succes in Liège - Bastogne - Liège. Jaja, 'k heb tijd gehad om het goed te lezen. Maar daarna had ik nog meer tijd, maar er was niets meer te lezen. Die 20 % was er ! Man, man, man, ... miserie, miserie, miserie. Maar ook hier ben ik boven geraakt al fietsend ! Wat een overwinning ! Die roes die ik dan gevoeld heb is met geen woorden te beschrijven ! Jongens toch ! What a feeling ...
Boven op de Le Redoute, kennis gemaakt met een toffe kerel die ook zijn kledij heeft van bij Nicosport, onze nieuwe kledij-producent. Bleek dat hij David heette. ... Ja, David, nog een David ! Verwarrend hé ! Terwijl hij op zijn kompaan aan het wachten was, konden mooi kennis maken en wat keuvelen ... boven op de le Redoute. Vous vous rendez compte ?

Boven gekomen was het genieten van de overwinning op de La Redoute. Iedereen is bovengekomen zonder af te stappen. Na een laatste stukje afdaling lag de Côte du Hornay las helling te wachten. Ik wou dit samen naar boven rijden, maar de nog goeie benen beslisten er ander over. Met Dirk in mijn wiel versnelde ik, 1 voor 1 reden we andere renners voorbij. Dirk vond het welletjes en demarreerde, een opkomende kramp verhinderde dat ik meeging.

Ook voor mij zat deze Côte du Hornay in het traject. Met een lengte van 1100 m aan een gemiddelde stijgingspercentage van 6,2 % met een maximum van 8 %, mocht hij er wel wezen. Maar met Onneux en Redoute hadden we z'n allen al andere koek gehad hé.
Deze heb ik relatief vlot genomen, moet ik zeggen.

Na deze helling was het nog een 10-tal kilometer tot aan de finish, ik zag Dirk niet rijden, maar besliste toch de achtervolging in te zetten. Ik was fier dat ik nog 38 kon rijden, echter Dirk reed 48..oeps. Toen we aan de verkeerslichten kwamen was Dirk zeker gaan vliegen, want wij stonden voor het rood licht. Gelukkig voor ons stond Dirk aan de overkant te wachten op ons, wel sympathiek. We reden met zijn 5 naar de aankomst in Tilf.

Op de 10 km na de Hornay liet ik me eerst voorbijsteken door wat men al een geoefende toerist zou kunnen noemen. Maar eigenlijk ... viel even verderop de bedenking in mijn hoofd waarom ik die zou laten rijden. Ik derachter. Na de afdaling heb ik die gast bijgebeend en met een erop en erover ter plaatse gelaten. Mooi er van afgescheiden bereikte ik de officiële aankomst te Tilff. Restte mij nog die beklimming naar de Country Hall Ethias in Angleur waar de inschrijving was en waar we hadden afgesproken.

De laatste helling richting een Leffe was de Côte de Boncelles. Deze hadden we vanmorgen afgedaald. We begonnen samen aan de klim, maar weer Dirk wou zijn sterke benen nog eens tonen en ging versnellen. Omdat het de laatste klim was besliste ik mee te gaan. Een slechte keuze, want ik zag Dirk even later schakelen en ik moest lossen. Dan maar die 2e plaats vasthouden. Op het einde kon ik ook wat groter schakelen en zag ik dat ik een gat had op de rest. Ik voelde me zeker van de 2e plaats, maar Jeroen had nog een serieuze inspanning in de benen en ik moest nog alles uit mijn lichaam halen om ze toch vast te houden.

De Côte du Boncelles lag me helemaal. Ik heb daar vier man rustig bijgehaald, voorbijgestoken en achter me gelaten. We spreken over een beklimming van 2400 m lang met gemiddeld 5 % stijgingsgraad en 8 % maximale stijgingsgraad. Ik moet zeggen het een schitterend gevoel gaf.
Boven aangekomen ontmoette ik nogmaals David, de man van St. Truiden met wie ik boven de la Redoute al aan de klap geraakt was. Echt een toffe gast. Afgesproken dat hij deze site wel zou zoeken, and he dit it. Top !
Restte mij nu nog enkel te wachten achter mijn 5 andere Merijenniezere-musketiers

Toen we boven waren kregen we juist een sms'je van Eddy die vroeg of we nog lang onderweg gingen zijn. Eddy vertelde –terecht- fier als een pauw over zijn tocht bij een Leffe die we allemaal verdiend hadden. Erik, Andy, Dirk, Jeroen en Danny van de kust, bedankt door deze mooie tocht. Volgend jaar zijn we weer op post

David (lange tocht) en Eddy (korte tocht)

Voor foto's en parcours : zie in dit artikel