Zat 17-04-2010: Peter Van Petegem Classic (108 km)

Toch redelijk vroeg starten was de bedoeling, zeker met de fietstocht van Deinze naar Oudenaarde voor de boeg.  Bedoeling was om daar vlotjes in te schrijven, er de 108 km te doen en dan erna terug naar huis te fietsen.

Ondanks zijn toekomstig gependel wilde onze Scallie ook mee, al was het dan maar voor de kleinere toer.  Hij zou wel afdraaien om daarna klokvaste verbindingen te gaan realiseren tussen Eeklo en Ronse.  Alleen had hij me dat pas op het laatste moment gezegd en hield ik het als verassing achter de hand voor Dieter.  Philip ging met auto naar Oudenaarde en we zouden mekaar daar wel vinden.  Maar dat was buiten de massa gerekend die, gelokt door de mooie weersvoorspellingen, allemaal richting Oudenaarde waren uitgekomen.  Achteraf bleek dat we met meer dan 6000 waren afgelopen zaterdag.

Om 7u35 kunnen starten, in Kruishoutem Scallie opgepikt en tegen 8u10 aan de inschrijving als ik me niet vergis.  Waarom ze bij Golazo niet dermate samenwerken met verbonden als WBV en VWB is mij een raadsel.  In plaats van iedereen daar papiertjes te laten invullen zou het simpelweg inscannen van iedere lidkaart het hele gedoe toch een pak simpeler kunnen maken.  Nu moet je papiertjes zoeken en dan nog vooral : balpennen zoeken.  Pfff, voor zo'n evenementenbureau moet dat beter kunnen. Sérieus !  Ik heb geleerd van het inschrijvingsformuliertje vooraf af te drukken en in te vullen.  Maar soit, ze kunnen bij Golazo- Sportinez véél vooruitgang boeken door de lidkaarten van menige wielerliefhebber gewoon in te scannen.  Een tip hé, gasten van Golazo.

Tijdens het obligate schrijfwerk, Dieter's broer Kodie ontmoet.  Ik bekende hem bijna niet meer, zo lang geleden ...  Kodie ging de 71 rijden.  Enfin dat viel goed: Dieter en ik de 108 ; Scallie zou bij zijn 71 ook gezelschap hebben aan Kodie.  ... Stuurnummer bevestigd en hop met de beentjes op de fiets.

Van aan de start zochten we snel de oevers van de Schelde op, om die te volgen tot in Zingem.  Daar verlieten we die Scheldeoevers, hop de brug over en direct weer die hoofdweg verlaten om langs kleinere binnenwegen naar Meilegem en Beerlegem te rijden. Via Paulatem en Sint-Maria-Latem doken we stilaan de mooie Zwalmstreek in.

Op het kaartje kan de rit helemaal volgen.  Klik op het kaartje en je krijgt een weergave met meer mogelijkheden.  Je kan via de pijltjes de rit beetje bij beetje laten vooruitgaan bvb.

Via Sint-Denijs en Sint-Blasius Boekel ging het naar Elst en Michelbeke en stonden we al snel aan de voet van de Berendries.  Een prachthelling waar iedereen toch goed op zijn tanden mag bijten, heb ik toch de indruk.  Voor we daar waren hadden we al geklommen op Makkegem, Pottenberg en in de Dorrebeekstraat.  We hielden het mooi samen, reden een tempo zodat er nog eens kon gepraat worden en zagen toen al dat er veel volk onderweg was.

We zagen daar ook een paar mensen van Coxycycling (waar ik aan Zee mee rijd) en onze nieuwe sponsor die samen ook aan hun Peter van Petegem bezig waren.

Eens de Berendries boven is het niet ver meer voor de eerste bevoorrading aan de Top-Bronnen te Brakel.  Voor de Berendries hadden we al hellingen als Makkegem, Pottenberg en de Dorrebeekstraat bedwongen.

Enkele foto's vind je hieronder (er komen er in de komende dagen misschien nog een paar bij).




Heel veel volk aan de bevoorrading aan de Brakelse Top-bronnen.  Wachttijden waren het gevolg, maar voor zo'n massa ging het nog, vond ik.  Hier vonden we Philip terug.  Nog snel een babbeltje bij een banaantje en een Meli-wafeltje (hmmm, lekker) en vooruit met de tweewieler.  Hier verlieten Scallie en Kodie ons.  Min twee, plus één maakte in ons geval drie. ;-)  Wij drie-en mochten onze rit verderzetten door een stukje op onze stappen terug te keren om even verderop rechts omhoog te draaien.  En 't was omhoog hé.

Na de bevoorrading waren onze volgende hellingen de Toepkapel (Brakel), Fayte (Everbeek), Petit Hameau (Ellezelles of toch in die buurt) en Les Hauts (Saint-sauveur). Voor mij en wellicht ook voor mijn gezelschap allemaal nieuwe hellingen. Allemaal redelijk te doen. Mooie hellingen. Tussendoor hebben we zelfs een helling gedaan die er geen was (eentje die niet op het lijstje stond) maar toch beklommen moest worden. Mij is het opgevallen dat er toch zo'n mooi landschap rondlag wanneer je tenminste de moeite doet om eens links en rechts te kijken.

Dé helling die ik niet snel zal vergeten is Les Hauts. We draaiden de weg op en zagen het bord dat deze helling aankondigde. Erop stond: 2200m, max hellingsgraad: 12%, gemiddelde hellingsgraad .... Dat laatste cijfer had ik al niet meer gezien aangezien ik daar kasseien zag aankomen. En hoe meer ik naderde en omhoog kon kijken, hoe meer kasseien ik zag. De moed zakte me niet in de schoenen, maar gewoonweg er dwars door. Ik dacht bij mezelf "het zal toch niet waar zijn hé, 2km 200 m kasseien aan 12% ???"
En nee, het was niet waar. Na een behoorlijke afstand zeer steile kasseien waar iedereen moesten trekken en sleuren was er plots verademing te zien: het einde van de kasseien. Oef, zou je denken... maar oef, betekende hier een zowaar nog steiler stuk betonweg. Niks op adem komen dus; doortrekken nondedju (merk je het; voor het eerst in een verslag vloek ik ;-) ).

Net na de top van Les Hauts was er de tweede bevoorrading. Ik denk dat deze de minst goed georganiseerde was. Wachten was de boodschap. En we hadden dan nog geluk, want toen wij met zijn vieren wegreden zei Philip me nog dat ik eens achterom moest kijken. Man, man, man, ... wat een file. Niet echt goed voor zo'n organisatiebureau die hier achter steekt dat ze hier niet op voorbereid waren.
Met zijn vieren ? Ja, bij het aanschuiven waren we aan de praat geslagen met iemand uit het Waasland in tenu van het Nieuwsblad (zie foto). Best een aangename kennismaking ! Samen tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk niet meer moesten gaan werken om nog meer te kunnen fietsen hé ;-)

Van daaruit was het op naar de derde bevoorrading in Brouwerij Roman. Maar niets zonder arbeid te verrichten natuurlijk. Eerst dienden we nog La Houppe, Steenbeekdries en de Varent te bedwingen. Aan La Houppe waren we onze vierde man kwijt want hij zou de 141 doen. Wij verder op zoek naar die zeer scherpe Steenbeekdries, waar we met zijn allen aan onze Kris H. dachten die ons deze eens op een zondagmorgen liet bewonderen. Dank je, Kris, zo waren we voorbereid.

Nog de Varent waar we nog eens volop gefotografeerd werden, iets wat zich later nog eens zou herhalen op de Molenberg. De opeenvolging van de hellingen zorgden ervoor dat de op zich al lastige Varent nog een beetje extra pijn deed. De brouwerij Roman kwam als welkome verpozing. Een cola-tje, een koekje en we konden de apotheose aanvatten.

In het laatste stuk van een kleine 17 km zat nog de Molenberg waar ze aan de linkerkant van de beklimming aan wegenwerken bezig waren. Een geluk dat het droog was, want anders zou dat er zeer modderig en glibberig zijn geweest. Na deze laatste beklimming zochten we de oevers van de Schelde op om een groepje aan behoorlijke mooie snelheid naar de Qubus te fietsen. Ook aan dat eindpunt was er wéer file.

Onze kompanen die de 141 hadden gevlamd waren er dan al. Ze kwamen ons begroeten. We genoten nog van een Enameke en Dieter en ik konden nog naar huis fietsen, wat we dan ook nog relatief goed deden. Onderweg nog fel aangemoedigd door David; Steven liet iets meer bescheiden een kleine signaaltje van zijn autoclaxon horen.

In elke geval, de Peter Van Petegem Classic is en blijft een fantastische tocht. Organisatorisch is er bijschaafwerk. Misschien bij de inschrijving meer en beter samenwerken met de 2 grote federaties zodat de lidkaarten van die bonden kunnen worden ingelezen, wat het vele schrijfwerk zou gaan vermijden en de zaak vlotter zou laten verlopen. Maar ze zullen zelf wel hun evaluatie maken, denk ik.

Op naar de volgende zou ik durven zeggen.