In de voorbije weken was het weer zeer vaak spelbreker en oorzaak van enkele zwembeurten. Niet dat dat niet leuk was, verre van, maar fietsen, da's toch nog wat anders hé.
Hoewel er in de afgelopen week op het vlak van de weersvoorspellingen toch weer van die heel onheilspellende voorspellingen waren en menigeen zijn zwemzakje al weer klaarmaakte, viel het ondanks de bevroren wegen met gladde plekken, toch zeer goed mee. Na een uurtje waren de gladde plekken die hier en daar voorkwamen, weg. Het zonneke kwam erdoor, en ware het niet van die wel heel sterke wind, zou het zeer aangenaam fietsweer zijn geweest.
De tocht was ook mooi, maar langs waar die ging en hoe die verliep zal ik pas de avond nadien kunnen aanvullen. De bewuste avond heb ik niet voldoende tijd meer gehad om dat te doen. Tja, Peter, mijn uitje naar het Zulte-Waregemse Regenboogstadion, u weet wel daar ergens aan de Gaverbeek, heeft deugd gedaan aan mijn hartje.
Anyway, we reden richting Nevele uit. Normaal had de rit van Peter op het programma gestaan, maar hij was geveld door ziektekiemen op een zodanige manier dat hij zelfs het bed moest houden. Peter ... stel u voor ! Dus dan maar rap een alternatief uit de mouw geschud, richting Nevele dus.We hadden een ideale gids mee, toch zeker voor nog verderop toen we Zomergem al waren doorgetrokken. Waarschoot, Lembeke, Eeklo, Oostwinkel, ... allemaal bekend terrein voor onze Sven. Gelukkig dat hij mee was. Hoe hij ons daar door die streek geloodsd heeft, door het Leem heeft geholpen, ... enfin gelukkig dat hij mee was om ons door die hele mooie streek te helpen, anders zaten we er misschien nog.
Verder waren mee: Andy, Dirk, Pascal, ikzelf, Sven en David. Jeroen kon er vandaag niet bijzijn, en dat gebeurt al eens iemand hé. Deze week de ene, de andere week de andere hé. Gezinsleven en Merijenniezere, perfect te combineren. En dat moet zo !
Tijdens de -laat ik het- heenrit noemen waren we er ons al van bewust dat het trappen en werken ging zijn op de terugtocht. Moeder natuur was immers bezig alle luchtverontreiniging op zeer efficiente wijze te verwijderen. De windsnelheid mocht er dan ook zijn hé. We wisten dat het lastig ging zijn in de terugtocht.
Hoe lastig, dat wisten we van zodra we ter hoogte van Oostwinkel de vaart opdraaiden richting Lovendegem. Pal op kop, die sparringpartner, of het scheelt niet veel. Puffen, duwen, zwoegen, zweten, ... dat allemaal samen bracht ons met het nodige krachtenverlies in Lovendegem.
Daar nog de brug over om zo het Schipdonkkanaal te volgen tot in Lovendegem. Zij die dachten dat het veranderen van kanaal ook een verandering van windrichting met zich mee zou brengen, waren eraan voor de moeite.
Enkelen hadden het knap lastig, zeker naarmate we Deinze meer en meer naderden. Het samen uit, samen thuis principe werd op schitterende wijze in praktijk gebracht door de groep die zo probeerde zij die het lastig hadden ietwat uit de wind te zetten. Schitterend gewoon, die solidariteit. Da's merijenniezere.
Het was een hele mooie rit, met een voor onze groep mooie ontdekking van een hele mooie streek. Noemt dat het Meetjesland, Sven ? Of sla ik daar de bal mis ? Anyway, het is een streek om nog eens aan te doen. Met wat minder wind, liefst zodat we nog eens wat foto's kunnen nemen, want daar was er nu niet echt veel zin voor zulle.
In elk geval, laat ons hopen dat de weergoden ons voor 2009 al genoeg geplaagd hebben en dat we nu vertrokken voor een zeer mooie Merijenniezere-reeks.
