zondag 28 oktober 2007

Zon 28-10-2007: een uur langer slapen ... maar niet getreurd, weer de heuvels in.

De omschakeling van zomer- naar winteruur zorgde ervoor dat we met zijn allen een uur langer mochten slapen vannacht, hoewel ik daar van Peter mijn twijfels over heb. Volgens mij heeft hij geen uur langer geslapen maar heeft hij een uur langer getraind op de fiets. Hmmm, het zou mij niet verbazen.

Jaja, na zijn eerste optreden vorige week, was hij er opnieuw bij. Het zijn goede geesten die terugkeren hé.

Vandaag maakten we met Merijenniezere ook kennis met Sven. En het was een zeer aangename kennismaking. Sven heeft iets met wielen en ijs maar daarover lees je alles en nog veel meer op zijn blog.

Andy had me vooraf gezegd dat hij een toerke in het hoofd had dat ons langs Wortegem naar de Kluisberg zou gaan brengen. Maar hij houdt van verassingen en het is uiteindelijk zo ongeveer hetzelfde toerke geweest dat we op 07 oktober deden (Zo moet ik mijn gps-talenten eens een keer niet bovenhalen, haha).

En onze Geert, het voetbaldier, was er ook weer bij. Hij had een absoluut smerige denkbeeldige tackel uitgevoerd die de niet denkbeeldige scheidsrechter met rood had bestraft en daardoor had hij de gelegenheid om nog eens mee te fietsen.

Vanop de afspraakplaatsen vertrokken naar Olsene om zo naar Waregem te rijden. Van daar uit naar Wortegem was het plan maar de voorband van Geert dacht er anders over. We besloten langs Kruishoutem te rijden zodat we bij Jeroen een andere buitenband konden oppikken. Jammer hield Geert zijn voorband het niet zo ver meer uit. Andy, Jeroen, Peter en Sven zijn dan maar de band gaan ophalen. Ik heb morele steun gegeven aan Geert die anders alleen zou moeten hebben achterblijven.
Vele passanten aan de brug over de E17 te Olsene vonden het duidelijk een mooi zicht: twee wielertoeristen met hun koersbroek op de vangrail. Nog plezanter moet het zicht zijn geweest toen Geert nog zijn banaan begon op te eten. Maar beste passanten, ons zicht in jullie auto's was ook kostelijk hoor. Wees daar maar zeker van, zo goed zien jullie er 's morgens precies ook niet uit.

Toen de nieuwe voorband gearriveerd was hebben we hem er vlug en goed opgelegd, want daarna konden we zonder problemen rijden. Naar Kruishoutem, dan de baan naar Wortegem en dan aansluiten op het plannetje van 07-10-2007.

Ja, inderdaad, de Kluisberg zal voor een andere keer zijn. Het werden de Tiegemberg, de nieuwe Kwaremont, de Kalkhove en de Patersberg.
En ik moet zeggen dat al mijn metgezellen gemakkelijker klimmen dan ik, maar hoe dat komt weten we ook zonder al te veel wetenschappelijke studies hé.

Alleen op de Kalkhoven heb ik echt alles gegeven, zelfs voor mijn doen zeer uitzonderlijk recht op de trappers. En ik kwam bijna met heel de groep boven ! Daar waar ze zullen verwacht hebben van eerst nog een klein vergaderingske te kunnen doen vooraleer ik er ben, had ik ze verrast.
Verder had ik ook mezelf verrast. In die zin dat ik eigenlijk teveel gegeven had en de Patersberg geheel niet meer zag zitten. Die heb ik dan maar rechts laten liggen en de anderen opgewacht op de bredere baan naar Berchem.

Maar voor de rest hebben we weer een gewoonweg s c h i t t e r e n d e tocht gemaakt.

Een schitterende tocht met een goede Jeroen hé. Vorige week was hij aan het klagen dat hij het lastig had. Daar was deze week totaal niets meer van te merken. Top, Jeroen !

Waar ik nog eens moet naar informeren bij Peter en Andy is die speciale sportdrank waar ze het in Olsene over hadden. Die ingrediënten leken me zeer lekker, maar de combinatie ... daar moet ik het fijne van weten.

Sven, maat. Ik wil je nog eens bedanken voor de aangename kennismaking en hoop (net als de anderen, denk ik) van je nog te zien op onze tochten.

Kerels, het was weer zondag met hoofdletter Z hé. Tot volgende week.
(PS, zo'n verslag zonder prentjes of kaartjes is rap klaar hé. Heb je geen fotoke, Jeroen ?)

zondag 21 oktober 2007

Zon 21-10-2007: Van drie naar vijf ... en weer in het Oudenaardse...

Van drie naar vijf ?

In de loop van de week werd duidelijk dat we gezelschap zouden hebben. Eerst meldde Peter zich. Later ook Pieter.

Peter uit Baarle-Drongen had mij al meteen op het verkeerde been gezet. Om 8:50 uur hadden Peter in ik afspraak aan de Kromme brug te Deinze. Toen ik er was, was Peter er nog niet. Ik dus kijken in de richting van Gent (van waar iemand uit Drongen komt); alleen kwam Peter mij verassen van uit de richting van Kortrijk. Nice !

Pieter uit Zingem zou in Ooike proberen aansluiten, ondanks de uitgangsnacht. Ja, jong zijn hé.
Ik had ergens gegokt dat we tussen 9:30 en 9:45 zo ongeveer aan de klim naar Ooike zouden zijn. En dat klopte. Mooi.

Zo zijn we dus van drie (Andy, Jeroen en ik) naar vijf gekomen voor vandaag.

...en weer in het Oudenaardse...

En ja hoor, weer waren we vertrokken deze zeer kille zondagmorgen. Zeer kil, ja hoor, met slechts nul graden celsius, vertrok ik vanmorgen. Rendez-vous gemaakt met Peter en zo naar Machelen waar we afspraak hadden met de Andy en Jeroen aan Grammenebrug. Eens samengekomen waren we vertrokken richting Kruishoutem.

En ja hoor, weer de col du point de vue naar omhoog. Peter had vooraf gezegd dat er wel een klimmetje mocht bijzitten, en het werd mij direct duidelijk waarom. Hij zweefde als het ware naar boven. Andy in het wiel. Jeroen bleef meer bij mij zo. Eens de uitkijktoren bereikt reden we door naar het centrum van Kruishoutem van waaruit we ons richting Oudenaarde begaven. We hadden immers nog afspraak met Pieter.

Eens in Oudenaarde gingen we weer richting Edelareberg. Goed naar omhoog weer. Met mijn zak patatten op de rug ging ik weer in de achtervolging. En ik bleef maar achtervolgen hé. Peter kwam zeer vriendelijk nog eens kijken hoe het met me was. Zeer geapprecieerd. Maar alles ging goed.

Van een korte rustplaats bovenop de Edelareberg geprofiteerd om kort wat rozijntjes naar binnen te werken en wat te drinken. Daarna vertrokken naar de Wolvenberg.


Van waar we onze tocht voortzetten, kwamen we halfweg Volkegemberg uit. Deze daalden we af om aan de voet rechts de Wolvenberg op te draaien.

Zelfs de foto maakt al duidelijk wat voor steil ding dat eigenlijk wel is.

Ja, het was weer van stampen en duwen, van zweten en zuchten. Amai, mijn ratje !

Maar als een mens er wreed moet voor werken, is de genoegdoening dan ook fantastisch als je goed en wel boven komt. Helemaal boven staken we nog door via een kasseibaan. Alles werd er op zijn plaats geschuid, hoewel, wat is op zijn plaats hé ?

Het was zo op zijn plaats geschud dat we ginds een paar toerkes rondgedoold hebben. Je moet maar een eens goed kijken op het pla (en ja, het is mij gelukt al de kronkels in het ritplannetje op te nemen).

Op een bepaald ogenblik kwamen we weer aan de baan van Oudenaarde naar Brakel, zo ongeveer aan de Roman-brouwerij te Mater. Linksweg richting Sint-Maria-Horebeke (of is dat nu Sint-Kornelis-Horebeke). Even verderop rechtsaf richting Schorisse. Een lange afdaling was ons deel. Later hebben we dat natuurlijk wel bekocht, want je kan niet straffeloos afdalen zonder weer te moeten klimmen hé.

Van Schorisse naar Maarke-Kerkem gereden en zo verder naar Etikhove. Op de vlakkere stukken halen we toch een mooi tempo-tje. Eens in Etikhove nog rechts ingedraaid, de Ladeuze op. Toch ook een ferme helling hoor.
En boven stonden we eigenlijk weer boven Edelareberg die we dan maar afdaalden om zo in Oudenaarde de Schelde te gaan opzoeken. Een stukje vlak zou ons als rit-dessert niet misvallen.

Nog een platte achterband bij Andy, en Peter had meteen mijn rol in de groep ontdekt. :)

Daarna nog goed doorgegeven langs de scheldeboorden met zelfs een hele groep in ons zog, die in Gavere zeer mooi bedankt zei voor het wieltjeszuigen.

Toch weer een zeer toffe zondagmorgen. Gekruid met een zeer aangename kennismaking met Peter en Pieter. Tof, kerels! Hopelijk was het voor jullie wederzijds en zien we jullie nog.

Ah tot slot nog het klimprofiel en het plannetje van de rit.


Met heel veel plezier, tot volgende week, hé !

zondag 14 oktober 2007

Zon 14-10-2007: Weeral richting omhoog en omlaag, dit keer kant Brakel ...

Wederom schitterend zomerweer, deze oktober-zondagmorgen. Zelfs geen mist vandaag, in tegenstelling tot vorige week.

Negen uur was weer het uur, de afspraakplaats bleek op het laatste ogenblik te zijn verhuisd van Grammenebrug te Machelen naar het rond punt in het centrum van Kruishoutem. Alleen had ik het sms-je niet gezien en stond ik mooi en braaf in het zonneke te wachten aan Grammenebrug te Machelen.
Als om 10 na 9 mijn copains er nog niet waren, keek ik naar mijn gsm en zag ik het berichtje. Dan maar rap eentje teruggestuurd en vertrokken richting Kruishoutem. Ja, langs de col du point de vue. Geestig hé !

Uiteindelijk zijn mijn kompanen me tegemoet gekomen even voor de beklimming van de col du point du vue.

Eens we in het centrum van Kruishoutem waren, bleek dat onze rit in de Vlaamse Ardennen van vorige week ons zo'n deugd had gedaan dat we vandaag zouden improviseren maar toch ook richting Oudenaarde, richting op en neer situaties. Goed hé, zou Firmin Krets zeggen.

En inderdaad, onze tocht van Kruishoutem naar Oudenaarde gaf al hier en daar een impuls aan de spieren om een klein hoogteverschil te overbruggen. De klim naar Ooike is daarbij toch al een tof kuitenbijtertje.

In Oudenaarde aangekomen, reden we voorbij het Centrum van de Ronde van Vlaanderen (CRVV). Daarna de brug over om zo naar Edelareberg te kunnen. Deze lang gerekte beklimming zorgde ervoor dat alle beenspieren in actie kwamen om ons boven te krijgen hé.

Boven zagen we -jawel- Fabian Cancellara. Ja, de zwitser was heel alleen op training. Enfin, Andy had er hem toch voor herkend.

Bon, wij door in onze richting. Richting Brakel, via Volkegem, Mater, Sint-Maria-Horebeke, Sint-Kornelis-Horebeke, Zegelsem, ... En dus zeer regelmatig naar omhoog en omlaag.

Op zich is het afdalen leuk omdat een mens praktisch niet moet trappen om vooruit te komen, maar ... na de afdaling is er altijd een klim hé. En dat is wat anders hé !

In Brakel deden we een klein toerke om de Ten Bossestraat te kunnen beklimmen.
Andy had ons verwittigd. Het is een beklimming waar je je gemakkelijk op overschat. En inderdaad, doseren was de boodschap. Maar het ging goed.
"Ten Bosse ligt je precies hé", waren Andy's woorden achteraf. En ja, ik moet toegeven, het ging goed.

Weet dat Johan Musseeuw hier tijdens een Ronde van Vlaanderen een splijtende demmarage heeft geplaatst. Doe het maar hé !

Boven de Ten Bossestraat keerden we terug naar Brakel centrum, van waaruit we de terugrit aangevat hebben.

En toen ik daarstraks zei dat na afdalen altijd klimmen komt, is het ook hier zo dat er een lange klim op ons wachtte. De afdaling die we aan een dikke 50 km/u deden vlak voor het binnenrijden van Brakel, moest nu als beklimming overwonnen worden. "Probeer niet te forceren, doe je eigen tempo en draai soepel rond", met die raad begonnen we eraan. En ook dat hebben we tot een goed einde gebracht.

Daarna terug naar Oudenaarde met de afdaling van Edelareberg en daarna van Oudenaarde naar Kruishoutem. Tot slot naar Deinze. Bij mij thuis in de mooie oktoberzon buiten gezeten en een cola-tje verorbert. Nog wat nagepraat en weer fantastisch genoten van de mooie rit.

Hallelujah, dat we maar vlug weer op de fiets mogen zitten.
Tot volgende week, guys.

Oh, nog het klimprofiel van deze rit:
En de rit zelf:

donderdag 11 oktober 2007

Zondag 07-10-2007: een toertje Vlaamse Ardennen ...

Zoals zo vaak lieten we weer onze wekker zijn werk doen zodat we op het afgesproken uur weer aan de plaats van afspraak waren, of toch ongeveer.

Vooraf hadden we weer niet al te veel gepland. Het weer zou schitterend zijn, enfin dat waren alle weersvoorspellers toch al een hele week aan het zeggen. Alleen bleef de ochtend uiteindelijk voor een groot stuk in de mist steken. Het duurde een ganse tijd eer de zon een gaatje in het mistgordijn wist te vinden. Maar toch ... het werd een uitstekende zomerdag in oktober.

Weer waren we slechts met drie. Frederik zag het schijnbaar niet zitten, maar hij zal aan het einde van dit verslag wel beseffen wat hij gemist heeft. Enfin, Andy, Jeroen en ik waren om negen verzameld en vertrokken richting Olsene. Daar verlieten we de Leie-oever en reden we, bijna evenwijdig aan de spoorweg, naar Waregem. Van daar uit zouden we ons naar Tiegem begeven. Waar het daarna naartoe ging zouden we wel zien als we daar waren.

Tussen Waregem en Wortegem gaat het eigenlijk ook al in stijgende lijn. Maar de Tiegem is toch nog iets meer hé. Mijn gezellen hebben het iets gemakkelijker bij het klimmen. Mijn lichaamsgewicht vormt enkel in afdalingen een voordeel. Bij de afdaling van Tiegemberg had ik een mum van tijd de voorsprong met mijn metgezellen ingelopen.

Eens Tiegem verlaten, reden we richting Kerkhove en Berchem. Nadat we in Berchem de spoorweg hadden gekruist, naderden we steeds meer de "nieuwe kwaremont". Al bij al een serieuze klim. In het begin gaat het nog maar dat blijft niet duren. Boven sloegen we links in naar Kwaremont dorp. Op het centrale plein eens goed gekeken naar de oude kwaremont. Ik heb het op kijken gehouden vandaag.

Van daar uit verder gereden om ergens een zeer nijdige kasseihelling te doen. Dat ding bleek Kalkhoven te heten. En ... ik ben boven geraakt. En geloof me, ik heb alles uit mijn zware kast moeten halen maar het genoegen, de voldoening, het ... was compleet als ik boven was. Wat een genoegdoening. Al moest ik dan even uitpuffen.



Van boven op "Kalkhoven" wisten we na een kleine rustpauze onze weg verder te zetten. Richting ... de Patersberg !

Amai, mijn ratje ! Wat een kanjer, zeker voor iemand als ik die voor het eerst aan de voet van deze helling staat met de bedoeling ze te proberen omhoog te rijden.

Elk op zijn tempo begonnen we eraan. Weeral kasseien onder de wielen. Eerste stuk: dat gaat; tweede stuk: heel moeilijk en uiteindelijk moet ik toch plooien en voet aan grond zetten; derde stuk: weer iets gemakkelijker.

Mijn metgezellen hebben minder gewicht, zijn jonger, ... en zijn wel naar boven kunnen rijden. Sterk Jeroen en Andy.

Ik zorgde wel weer voor de komische noot, want dat ik heb afgestapt kan niemand zeggen. De meters die ik gestapt heb op de Patersberg, heb ik gedaan met mijn fiets tussen mijn benen. Hilariteit alom. Leuk toch hé !

Boven op de Patersberg hebben we van het bankje gebruik gemaakt om een beetje uit te blazen maar vooral om van de fantastische streek en vergezicht te genieten.







Boven Andy en Eddy op het bankje


Hiernaast het zicht van op de top van de Patersberg. Let op de mist in de verte waaruit de schoorstenen van de electriciteitscentrale te Ruien opdoemen.

Na op adem te zijn gekomen, beklommen we weer ons "ros" om onze weg te vervolgen. Nu ja, vervolgen was eigenlijk terug naar huis rijden hé.

Fantastisch weer en een zeer mooie tocht maakten onze zondagvoormiddag weer ongelooflijk goed.

Onze terugrit bracht ons eerst terug in Berchem, dan Kerkhove, Kaster, Anzegem, Wortegem, Nokere en Kruishoutem. In Kruishoutem lieten we onze verassingsfotograag van dienst achter. We hebben hem wel eerst een cola'tje lichter gemaakt.

Voor de volledigheid geef ik nog het klimprofiel. Bij vlakke ritten is het belachelijk die erbij te zetten, maar hier slaat het klimprofiel geen slecht figuur.

Toch weer een fantastische rit, lastig maar no pain, no gain, hé
Thanks, gasten. Tot volgende week.

donderdag 4 oktober 2007

Wellicht het laatste weekritje ...

Eigenlijk merkwaardig hoe snel de donkere periode terrein wint. Een week of 2 geleden kon er nog gereden worden tot ongeveer negen uur 's avonds. Nu is het licht al bijna uit rond kwart voor acht.

Om die duisternis te proberen voor zijn, deden we onze uiterste best om vroeger van het werk te stoppen zodat we al om kwart na zes konden vertrekken met onze fiets. Het was rushen, maar het is gelukt. Vertrokken waren we voor wat zeer waarschijnlijk onze laatste fietstocht
op een weekavond zal zijn geweest.

We waren maar met twee. Van onzen Andy bereikte mij het sms-je dat hij op het werk niet weg kon het het dus niet kon maken. Bijgevolg waren we maar met twee: Jeroen en ik.

Deinze doorkruisen richting Kromme brug. Daar de linkeroever genomen en het voorwiel richting Machelen genavigeerd. En dan maar trappen. En ik moet zeggen het ging goed.

By the way, we reden het weekritje dat we nu al enkele keer deden. Zie plan van dit ritje in het artikel "Weer een weekritje dat er mocht zijn ...". Ja, met die hele steile spoorwegbrug in Zulte.

Maar voor we zover waren moesten we natuurlijk eerst langs de boorden van de leie tot in Desselgem fietsen. We reden goed maar even voor Olsene brug start er nen gast. Het duurt toch een eindje eer we hem hebben. Ik neem direct de kop en ik hoor dat hij meegaat. Ik had al direct door dat we aan die gast plezier gingen beleven. Ja, amai.
Na een tijdje nam Jeroen over en even daarna nam die gast over. En direct nog een slagske rapper. Amai, mijn oor. Ik wilde nog wel eens de kop gaan doen, maar ik kon de leiding niet meer nemen. Ik was al erg blij dat ik meekon. Man, man, chapeau voor die gast. Op een bepaald moment doet Jeroen mij teken dat hij in mijn wiel wilde zitten. Het rijdend windscherm hé. Tot dat ogenblik had Jeroen de tweede positie gepakt, daarna was ik het. Even voor Wielsbeke vond ik het welletjes. Die gast verslapte niet en ik, net als Jeroen, zat in het rood te rijden. Ik heb dan maar vriendelijk bedankt geroepen tegen die gast en hem veel succes gewenst met een "geef maar gaze, maat !". Wat hij precies wel kon appreciëren. Jeroen, we hebben hem goed en lang kunnen olgen, man, maar het ging zere hé. Het ging helemaal niet "merijenniezere" hé.

Nadat we die gast hebben laten gaan, moesten wij twee toch een beetje recupereren. We hadden tenslotte goed gegeven hé. In Desselgem de brug over om aan de andere oever terug te keren tot in Sint-Eloois-Vijve.
Dan naar Zulte om aan 't Leiezicht de grote baan over te steken. Recht naar ons pittig spoorwegbrugje.
Amai, een geluk dat dat geen lange brug is. Steil is ze des te meer.

We hebben de rit verder aan een mooi tempo gereden. Is het niet Jeroen ?

Jeroen was eerst thuis. Daarna reed ik alleen naar Deinze. Zo hebben we beide dezelfde aantal kilometer gereden, aangezien Jeroen eerst van Kruishoutem naar Deinze was gekomen. Niet dat allemaal zo nauw steekt, maar het is toch meegenomen.

In elk geval ben ik er zeker van dat we beiden er weer zeer goed van genoten hebben.

Met een zeer goed gevoel sluiten voor dit seizoen de weekritten af. Tot zondag dan hé.