Nadat ik vorig jaar de Marmotte moest missen door een ongeval had ik direct afspraak gemaakt voor 2011. Wat ik ook wou rijden als “training” was de 3 Ballons. Zonder dat ik het echt door had kwam de datum dichterbij. Samen met Eric, Maarten, Dirk en Antoon zouden we starten. Scallie moest op het laatste moment afzeggen.
Donderdag 9 juni, 5.45u.
Het is zover, Eric en Corinne staan mijn deur, de fiets op fietsendrager, de koffers in de auto en op weg naar Maarten. Wat later stonden we ook in Landegem, zelfde ritueel hier. Koffers in de auto, fiets op de bagagedrager. Nu stond ons nog een lange reis richting ons verblijfplaats Belfort op het programma. Gelukkig konden we rekenen op de gps van Eric, want volgens Maarten was het rechtdoor, terwijl we 10m verder al rechtsaf moesten.
Eigenlijk ging de reis vlot, enkel in Brussel file had. Ik stond nog nooit in de ochtendfile richting Brussel, dus we weten nu ook wat het is. Lang leve uw geld verdienen in de buurt! Enfin, via Brussel ging het richting Luxemburg waar we een stop hielden. Een koffietje, een theetje en weg waren we terug. Toen we naar de auto terug liepen stonden enkele landgenoten onze fietsen te inspecteren, ze waren ook op weg richting 3 Ballons. Tussen 13 en 14u kwamen dan aan in Belfort. Het hotel zag er goed uit, alleen was een parkeerplaats vinden niet gemakkelijk.
Antoon was ondertussen in Champagney aangekomen met zijn mobilhome. We zouden samen met hem nog een ritje gaan rijden, de benen wat losrijden. Tevens was het ook eens kijken hoever de afstand tussen Belfort en Champagney was. Die afstand was niet te doen met de fiets, heb parkoer was ook niet vlak dus de auto was de beste keuze. Aangekomen vlug de fietsen van het fietsrek, Antoon kwam al aangereden. We vertrokken richting Champagney centrum, reden door het centrum op weg naar…wie weet dat? We bleven maar rijden, beetje op het goed komende uit, uiteindelijk deden we een deel van Ballon d’Alsace. Na enkele kilometers besloten we om rechtsomkeer te maken en nog wat vlak te gaan rijden voorbij de camping. Eerste ritje op Franse bodem was een feit, 2uurkes losrijden met een goeie 60km.
’s Avonds verkenden we nog een beetje de stad, Corinne had dit deze middag al gedaan. Eerst gingen we de nodige portie pasta gaan eten, daarna een bezoekje aan de Citadelle met bijhorende leeuw en reuzen cachou botten. Het uitzicht boven was ook wel prachtig.
Vrijdag 10 juni, The day before…
We besloten om niet vroeg op te staan, 8u30 ons ontbijt, om daarna met de auto in Champagney ons nummer voor morgen te gaan afhalen. Dirk was onderweg met de auto vanuit België, was al aardig opgeschoten en zal in Frankrijk toen we nog aan het ontbijt zaten.
Terug met de auto naar Champagney, eerst even de colruyt binnen achter water, bananen, … voor we ons nummer gingen halen. Het deed me wel iets, mijn eerste officiële cyclo nummer had ik mijn handen. Na de “ceremonie” terug naar Belfort gaan wachten tot de aankomst van Dirk. Eric en Corinne gingen wat gaan “chillen” in het park, Maarten en ik besloten om al het een en ander klaar te maken voor morgen.
Plots geklop op de deur, Dirk was aangekomen. We sprongen vlug in ons koerskleren, terug naar Antoon voor nog een uur los te rijden. We besloten om eens op zoek te gaan naar de laatste helling van morgen: La Planche des belles filles. Toen we er waren nog wat verder gereden, om dan straks met de auto nog eens terug te komen en eens naar boven te rijden.
Zo deden we het dan ook na ons ritje van een uur, de auto in op weg naar La Planche. Dat het niet van de poes ging zijn na 200km werd duidelijk. We waren niet alleen, wel veel met de auto, weinig met de fiets.
’s Avonds kozen we allemaal in de pizzeria voor spaghetti. Ik denk dat de helft van de aanwezige klanten daar waren om morgen allemaal de 3 ballons te rijden. Er werd zelf meer Nederlands gesproken dan Frans. Vroeg in bed, alhoewel er toch wat zenuwen waren, dus slapen ging niet direct. Wat zou het morgen worden…
Zaterdag 11 juni, D-day.
Om 5u gingen we gaan ontbijten, weten dat je veel moet en dat je dat vroeg in de ochtend niet goed kan is een probleem. Toch maar eten en eten en eten… Wat wel opviel is dat we de eerste waren, en we niet alleen in het hotel waren voor de 3 ballons. Toen wij al gedaan hadden waren de meeste nog bezig met hun ontbijt of moesten ze nog beginnen. De kleren aan, fietsen op de bagagedrager en weg naar de camping bij Antoon. We mochten onze auto’s daar parkeren, en achteraf nog een douche nemen ook. Toen we op weg reden begon het te zwaar te regenen. De moed zond in mijn schoenen, ik had echt geen goesting meer om aan te zetten. Gelukkig deden mijn kompanen wat aan goede peptalk en begon ik me toch verder aan te kleden.
Nog meer geluk toen rond 7u het ophield met regenen, Corinne werd aan de start bedolven met regenvestjes die plots overbodig leken. De hartslag ging de hoogte in, het startschot gegeven en het tempo de hoogte in. Al vlug waren we gescheiden, enkel Eric en Dirk zag ik nog in mijn buurt rijden. We reden over “bekende” wegen die we straks nog eens mochten doen. De voet van Planche voorbij op weg naar het eerste ballonnetje: Ballon de Servance. Wat die ons zou brengen wisten we niet, ik vond al vlug mijn tempo. Eric reed wat groter en moest ik laten rijden, het was nog ver dus niet te rap gaan. Toch reed ik rond hartslag 180 naar boven. Boven gekomen geen krant genomen, maar gewoon mijn vestje toe en hup, weg naar beneden.
De afdaling verliep vlot, op het gemak want het lag nog nat dus geen risico’s nemen. Toen we op het bredere stuk kwamen toch keer alles gegeven. Stoppen voor de rode lichten moeten we ook doen, ik was de eerste. Achter mij stond dus een pak volk, ik bleef in de voorste posities rijden, nam de Col du Ménil zonder dat ik het wist, want ik vroeg bij Col d’Oderen of dit de tweede was, neen dus, het was al de derde. Ik nam deze col redelijk vlot, in het groepje dat zich afgescheiden had met een man of 10.
Op de volgende: Col de Bramont reden we ook samen naar boven, de korte afdaling had me wel verrast. Direct stond ons de route des Américains te wachten, weet ik veel waar we nu zijn. De naam is ook maar van achter te horen. Ik moest de groep laten rijden, vond niet echt mijn tempo. Ik reed dan weer wat rapper, dan weer trager, haalde iemand in, moest die dan weer laten rijden. Hoja, parkoerskennis voor een volgende keer dan maar. Waar ik me wel begon zorgen over te maken was de bevoorrading die ik niet genomen had. Mijn 2 bidons waren bijna uit, en een bevoorrading op Le Grand Ballon was nog 20km van hier. Wat gellekes en proberen niet te veel krachten te verbruiken dan maar.
Op het stuk voor Le Grand Ballon werd het tempo de hoogte in gedreven, eerste reed ik mee vooraan, maar het water te kort begon me zuur op te breken. Bij het begin van de klim naar top van Le Grand Ballon liet ik de groep ook rijden. Eens boven gekomen zag ik Eric na 100km terug. Vlug en veel drinken, de bidons bijvullen en vooral: GENIETEN van het uitzicht. Prachtig en vergelijkbaar met het uitzicht op de Mont Ventoux. Na 4u boven, gaf me nog 5uur voor de laatste 100km af te leggen. Goud was zeker haalbaar.
De afdaling met Eric genomen, we bleven samen tot op de Col du Hundsruck. In het begin liep het goed, maar toch ging Eric te snel en moest ik hem laten rijden. Geen kennis van hoelang de klim was besloot me mijn eigen tempo te zoeken. Boven gekomen geen Eric meer te zien, dus alleen verder. Ik sloot al vlug aan bij een groepje, gelukkig want het stuk tussen de Hundsruck en de Ballon d’Alsace vond ik een klote stuk. Bij de bevoorrading aan de voet rustig mijn tijd genomen om wat te drinken, de bidons bij de te vullen en nog wat te eten.
De Ballon d’Alsace lag me wel. Ik zat al vlug in mijn ritme, haalde renner per renner in. Ik ging zelf rapper in de buitenbochten dan sommige in de binnenbochten. Dit is wel een klim die me duidelijk ligt, ik ben maar ingehaald door 5 renners, iets wat me wel een goede moral gaf: ik heb nog overschot.
In de afdaling moest ik een groepje voor mij laten rijden, zodat ik op weg naar Champagney eerst alleen zat, gelukkig toen ik omkeek zag ik iemand afkomen. Eventjes gewacht en samen met de Italiaan naar Champagney. Het was kicken, na 160km nog 40 zien staan op de metertje gaf me een goed gevoel. Toen er een groepje van drie man aansloot (sterk gereden van die drie) deed ik alsof ik het moeilijk had. Gelukkig was er iemand die ook eens wou overpakken. De Italiaan was duidelijk de sterkste en reed op laatste heuveltjes voor Champagney van ons weg. Ik reed op mijn beurt weg van de andere drie.
Bij de laatste bevoorrading nog bidons bijgevuld, nog wat snelle suikers naar binnen en dan op weg naar de Planche. Maar eerst nog 17km er naar toe. Gelukkig kon ik het wiel nemen van een Duitser. Waarvoor mijn dank. De klim van La Planche des belles filles is simpel: zwaar, steil, lastig, stampen, 1000 keer afvragen met wat je bezig bent, kortom aftellen tot aan de finish.
De finishstreep zag ik in 8u14minuten, achteraf nog bijgesteld tot 8u11min. Ruimschoots goud, iets wat mijn doel was. Tranen van blijdschap liepen over mijn wangen. Mijn eerste cyclo direct goud, een goed gevoel in de benen. De Marmotte mag eraan komen was het eerste wat in me opkwam.
Na de aankomst direct de pasta opgegeten, het nodige vocht tot mij gebracht en wachten op de andere. Eric was al aangekomen, Dirk en Antoon zouden beiden een 20tal minuten later aankomen. Omdat we niet wisten hoelang Maarten nog zou weg zijn, besloten we toch al naar de camping terug te rijden. In de afdaling zagen we Maarten klimmen, dus zo ver zat die nu niet meer.
Op de camping aangekomen was het verder genieten, nog eens bellen naar het thuisfront, en dan vooral die heerlijke warme douche. Maarten was ook al op de camping toegekomen toen de champagne flessen open knalden. ’s Avonds nog een restaurant zoeken in Belfort waar ze nog plaats hadden was niet simpel met de Belfortse Feesten. Na het eten nog wat rond gelopen in Belfort zelf, Dirk liet nog eens zien toch over de nodige talenkennis te beschikken alvorens we moe in ons bed kropen.
De zondag stond er niet veel meer op programma, ontbijt, inpakken en terug naar huis. Het einde van een mooie vierdaagse.
Wat heb ik geleerd: neem bevoorrading, ook al vul je maar 1 bidon bij. Had ik bij de bevoorrading aan de Ballon d’Alsace minder lang rond gelopen op de bevoorrading zat een tijd onder de 8u er zeker in. Maar vooral: het gevoel is goed, de vele trainingskilometer hebben geloond!!
David
