Woe 29-04-2009: een lus via Kanegem enTielt

Ondanks het schitterende weer, was de opkomst weer relatief mager. Hoewel met mij erbij kan je dat natuurlijk moeilijk zeggen ;-)

Tegen 10 voor zeven was ik aan de Kromme brug van Deinze en daar stond Andy al te popelen van ongeduld. Wij met zijn tweeen terug naar Grammenebrug in Machelen om te zien wie er nog zou opdagen.

Even voor Grammenebrug was er een fietscollega met de fiets aan het wandelen en je kon zien dat hij probeerde te bellen. Twee andere fietscollega's van Foronex even voor ons stopten al om die gast te helpen. Die van Foronex hadden wel een binnenbandje voor die gast, maar niemand had een pomp bij. Dan maar het Eddy-pompke van bij BikeCorner uitgehaald en naar de bandwissel iets van de 6,5 kg op die gast zijn band gestoken. Wij, zij en hij konden weer voort. We hebben met zijn allen onze hemel weer eens verdiend.

Ondertussen waren alle aanwezige Merijenniezere-troepen al verzameld voor vandaag. Hier volgt de lange opsomming:

• Andy
• Dirk
• Eddy

Dat was het ! Met zo'n machtig peloton vertrokken vanuit de gedachte dat kwaliteit belangrijker is dan kwantiteit. Maar vooral het idee van eens niet langs het water te rijden, voerde is al snel van de oevers van de Leie weg.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Via Grammene en de landwegen die zich tussen Vinkt en Aarsele bevinden, konden we rustig cruisen richting Kanegem, waar we nogmaals een beleefde goedendag zegden aan ... die er voor de Kerk staat (Stuur uw goede antwoorden in naar Merijenniezere@gmail.com)

Na deze beleefde begroeting van één der grote monumenten uit onze vaderlandse wielergeschiedenis, vervolgden de drie Merijenniezere-musketiers hun weg richting Tielt.

Eens in Tielt vervolgden we onze weg richting Poelberg. Andy verwittigde mij nog van niet te zot te gaan, want de Poelberg zou volgen. Goed trappend, schakelde ik al naar iets kleiner om de beklimming te doen. Maar mijn fietsgezellen hadden het vandaag niet zo op die Poelberg begrepen, en dus hebben we hem dit keer rechts laten liggen.

Veder zijn we via binnenwegen naar Markegem en Oeselgem gereden. Van daaruit naar Zulte rijden, is maar een boogscheut. Op de klim naar de brug over de Leie in Zulte verraste ik mijn beide companen, met een deftige demmarage op die brug. Voor het eerst in mijn fietscarrière had ik bij een klim (of toch iets dat naar omhaag gaat), Andy geklopt en Dirk ook. De geklopten pasten daarna een vuile truc toe om mij terug achteraan te posteren. Man, man, man.

Anyway, het weer eens een zeer leuk ritje. Tot de volgende.


Daar doorku

Zon 26-04-2009: Langs de Leie naar Menen

Ontwakend uit de roes van de schitterende Davitamon, sprongen we weer uit bed om ons trouwe fiets weer te bestijgen. Het melkzuur uit de spieren werken van de dag voordien. Dat was de bedoeling.

8:20 : ik kan Peter begroeten die mij gisteren tijdens de Davitamon was voorbijgezoefd (of reed ik zo traag, da kan ook ;-)). Samen rijden we naar Grammenebrug te Machelen. Daar staat Andy al te ijsberen voor zover dat kan als je op een fiets zit. Nog even wachten en daar waren Dirk en David ook. Een sms-je van Kodie liet ons weten dat hij weer aan het worstelen was met rubber, gaatjes, binnen- en buitenbanden, etc. We moesten niet op hem wachten. Jammer eigenlijk, maar het zij zo.

"We gaan de Leie volgen, misschien tot in Wervik" zei de ene. "Hoelang zijn we dan weg ?" vroeg de andere die het niet te heel lang wou trekken. "Ah maar we kunnen altijd iets vroeger draaien zonder echt door te rijden tot in Wervik, zodat we op een schappelijk uur terug zijn". Dat zijn serieus concrete debatten hé. Dat duurt geen 5 minuten en de besluitvorming is afgerond, en met succes. Misschien dat er in Brussel wel hier en daar, maar dan vooral in de Wetstraat, een paar zijn die daar een puntje kunnen aan zuigen :-).

Anyway, aan een gezapig onderhoudend tempo-tje vertrokken we richting Kortrijk. De koffieklets kon beginnen. Al snel pikten er collega-wielertoeristen aan, zodat we vlug busje aan het spelen waren.

Een dame en haar man (enfin, dat weten we eigenlijk niet) hadden ook een kaartje en reden lekker mee tot net voorbij het sluizencomplex te Ooigem. De dame had gisteren de 145 km van de Davitamon afgelegd. Straf hé. Chapeau mevrouw !
Er zaten nog enkele mannen op het busje, tot plots "Klak" gevolgd door "Ping, ping, ping, ping, ping, ..." te horen was. Ja, spaakbreuk voor één van onze volgers.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Tussen de zachte regendruppels door vervolgden we onze weg. Nog steeds aan dat gezapige tempo-tje reden we langs Bavikhove, Harelbeke tot in Kortrijk.

Daar nam Peter van ons afscheid. Leuk je nog eens te hebben meegehad, Peter. Alle succes gewenst van de zomer !

Wij verder door langs de Leie tot in Wevelgem, om daar de brug over te steken en zo de tocht te kunnen vervolgen tot in Menen. Daar keerden we terug. Maar eigenlijk zaten we, zonder het eigenlijk écht te weten op een zuchtje van Frankrijk.

Aan de brug over de Leie te Menen en het pleintje namen we wat foto's.

De laatste foto's waren actiefoto's van op de fiets. Terwijl ik nog foto's aan het nemen was, riep David: "Eddy, trekken ..." Wat ik ook deed, ... en zo waren onze twee joggende dames in actie ook vereeuwigd.

We reden verder aan een deftig tempo, met uitzondering van het stuk tussen Wevelgem en Kortrijk waar onze kopman (en ge moogt slechts één keer raden wie dat was) stevig doortrok. Ik weet nog dat ik op een bepaald ogenblik 36 km/u zag staan om mijn tellertje.
Dat was ook wel eens leuk. De vaststelling dat ik, na mijn exploot van de dag voordien, dit nog redelijk goed verteerde, deed deugd.

Goed op tijd terug thuis, met een wel hele vuile fiets door de regen, konden we zelf ook de douche in.

Tot de volgende hé, mannen. Tot woensdag.

Zat 25-04-2009: de perfectie : de Davitamon Classic (100km)

Hier heb ik weer al een tijdje naar uitgekeken. Dé absolute TOP-organisatie uit onze streek, of misschien zelfs uit Vlaanderen : de Davitamon Classic. Op hun site staat of stond een filmke waarop iemand zegt: "dit is de enige rit in Vlaanderen waar ge zwaarder weegt als ge toekomt dan als ge vertrekt", en da's heel terecht.

De 100km stonden op het programma. Jammer van Jeroen en ook van Andy en David, want anders waren we weer met mini-pelotonnetje. Nu waren we met vier, en we hebben ons geamuseerd.

We hebben ons tegoed gedaan aan de organisatie, aan de bevoorradingsbuffetten, aan de fantastische landschappen, aan de beklimmingen (raar hé, dat een mens zich daar tegoed kan doen hé), ... aan alles.

Ik was op weg met Pascal, Dieter en Kodie. Met ons vier vertrokken we om 8:00 vanop mijn oprit. Zo konden die die al van verder moesten komen toch nog op een schappelijk uur starten. Niet lang daarna kwamen we aan de gemeenteschool en zagen er dat we niet alleen waren. Ons kaartje van de VWB heeft echter wonderen gedaan. Niets moesten we invullen; alleen betalen en dan nog 2 euro minder dan vele anderen. Alleen ons VWB-kaartje laten inscannen en zeggen welke afstand we zouden doen. Twee beepjes later van de barcode-lezer was alles geregeld zonder één balpen ter hand te nemen.
Op een mum van tijd waren we dus vertrokken. Nog een vitamineke naar binnen gewerkt en vertrokken waren we.

Ik ben er redelijk van dat mijn gezellen toen al een beetje onder de indruk waren. ... and we ain't seen nothing yet hé. Het eerste luik van de tocht brengt ons via binnenwegen naar Asper om daar langs de boorden van de Schelde naar Zingem te fietsen. Samen met Pascal trok ik daar kop, en blijkbaar was ons tempo goed genoeg voor onze bus. Had ik kaartjes verkocht, ik had er een stuiver aan verdiend. Wat curieus was, was dat niemand zin had de kop over te pakken. En ook dat we met onze groep een paar andere groepkes inhaalden.

Enfin, eens in Zingem kwam de eerste splitsing. Wij door, want het bordje waar 100 op stond was onze leidraad voor de rest van de dag. Nederzwalm door en zo naar St Denijs Boekel waar de eerste helling op het programma stond: Duisbeke-Tissenhove. Geen al te steile helling maar een eerder een lange die je een paar keer de indruk geeft dat je er bent, maar dan toch nog een stukje in petto heeft. Kortom geen steile maar eerder lange smeerlap. Kort daarna staan we in St. Kornelis Horebeke en kunnen we aanschuiven aan het eerste buffet.

Water, sportdrank, chocolade (melk en fondant), banaan, sinaasappel, druiven, rozijntjes, cake, wafels, peperkoek, ... en misschien vergeet ik nog wel iets. Maar dit menu stond op het buffet in elke bevoorrading. En je mocht nemen wat je maar wilde. Wilde je nog je drankbidons laten bijvullen ... geen probleem.

Na deze bevoorrading was er weer een splitsing. Weer met het bordje van de 100 voor ogen stoomden de 4 merijenniezere musketiers door naar Schorisse waar de Ganzeberg stond te wachten. Ik schakelde verkeerd en verloor zo direct enorm veel terrein.
Vooraleer echter deze beklimming aan te vatten moet ik wel zeggen dat ondanks de bordjes "Gevaarlijke afdaling" (van de Korteberg) er toch een ongeluk moet zijn gebeurd even voor wij eraan kwamen. Er stond iemand recht, er lag iemand in de graskant en net na de bocht stonden een aantal mensen aan de binnenkant van de bocht waarvan er minstens één met bloedende bovenkant van de neus (waarschijnlijk van de fietsbril) aan de kant. Je kunt er natuurlijk niet over oordelen maar zo zie je maar dat die bordjes er niet voor niets staan en dat een ongeluk snel gebeurd is.

Soit, uiteindelijk, ondanks de schakelproblemen is de Ganzenberg toch redelijk goed overwonnen geweest. Mijn 3 andere kompanen gingen uiteraard vlotter naar boven. Na de Ganzenberg ging het naar Flobecq (Vloesberg) waar we de Géronhelling op moesten. De kortste helling van de dag, maar toch een stevig dingetje hoor. Zuchtend en puffend overwonnen we de hoogtemeters. Kodie bleef eerst in mijn buurt. Dieter en Pascal waren ook niet ver weg, maar tegen we boven zijn, hebben zij uiteraard wat voorsprong hé. Na de afdaling van de Géronhelling volgden redelijk snel Bruyère en Le Mont.

Van Bruyère weet ik nog dat Pascal een welgemeende "Jawadde" slaakte toen het steile stuk plots zichtbaar was. Daar zag ik al iemand te voet, de fiets aan de hand, naar boven wandelen. Helemaal boven de Bruyère staat dan het bordje "Hier kom je niet al te vaak hé. Kijk maar goed rond", je aanmanende om ook van het adembenemende landschap te genieten.

Kort na deze vierde helling kwam Le Mont aan. Een eerder lange aanloop om dan bijna recht op een grote bult te rijden. Er boven zagen Dieter en ik nog een met rode trui gekleedde fietser rijden. Toen Dieter die zag rijden zie die tegen mij: "Daar moeten wij niet zijn hé". Waarop ik moest antwoorden: "Toet toet" zonder hem te willen ontmoedigen. Want effectief, we draaien eerst redelijk fel naar links om daarna een soort haarspeldbochtje te nemen met redelijk hoogteverschil ... en hoeps we reden waar die "rode" reed. Schitterend hé.

Daarna waren we echt niet ver meer van de tweede bevoorrading, waar opnieuw zo'n buffet op ons en de vele anderen stonden te wachten. Daar zag Geert, een collega van op mijn werk mij. Hoe hij het deed, mij eruit halen, uit zo'n bende is mij een raadsel. Maar hij deed het. Aangenaam, die begroeting, Geert !

Na die tweede bevoorrading ging het verder naar Ronse. Aan de lichten die uitgeven op de N60, draaien we links de Kruisberg naar beneden om bijna beneden rechts weg te gaan, richting mijn grote uitdager. Dieter, Kodie en Pascal nog verwittigt van wat komen gaat, vertelde ik hen van mijn grote uitdager: de Hotondberg met zijn lengte van 2100 meter en maximaal hellingspercentage van 17% (precies 2 keer, lijkt mij). Geblazen, geduwd, getrokken, gezucht en vooral veel gezoegd ... dat heb ik gedaan om hem (de Hotond), ondanks een 5-tal afgestapte fietsers, toch weer boven te rijden. Enorm veel zin om een luide Yes te slaken, had ik toen ik boven was. Maar ik heb het maar niet gedaan, kwestie van geen geluidsoverlast te veroorzaken voor de buurt.

Na de Hotond heb ik toch een redelijk tijdje moeten recupereren hoor. Daarna wordt je geloodst naar de grote steenweg van Berchem naar Ronse, die we richting Ronse afdalen om even verderop rechts weg te draaien, op zoek naar de voorlaatste helling van de dag: de côte de russignies.
Dieter was van plan om hier eens te vliegen. Ik heb hem echter gezegd dat hij zich niet mocht mispakken aan deze. Je denkt immers aan het boompje waar je links mag afdraaien en waar het een beetje afdaalt, dat het gehad hebt. Maar niets is minder waar. Even verderop moet je naar rechts en kan je beginnen aan luik twee van de côte de russignies. Boven op de russignies even op adem gekomen en dan weer verder.

Op zoek naar Berchem (Kluisbergen), een nieuwe stukje langs de Schelde, een stukje blauwe loper en verder op zoek naar Kaster. Snel daarna volgt de laatste helling: de helling naar Gijzelbrechtegem (900m - 7%).

Eens we die hadden gehad reden we naar al over Wortegem-Petegem en Ooike naar Huise waar we konden snoepen van de derde bevoorrading, met wéér zo'n buffet. Maar bijkomend in vergelijking met de overige bevoorradingen konden we hier zeer lekkeren hesp eten.

Daarna was het nog een kilometer of 10 om terug in Nazareth te zijn. Samen met Pascal bepaalde ik daar ook het tempo, en al weer hadden we snel een busje in ons kielzog. Toegekomen wordt er direct een nummerke aan onze fiets bevestigd. Je krijgt dan vervolgens een zak in je handen gestopt en daar wordt van alles in gestopt: een balpen, een pet, een bidon, een drankje, waardebons, ... En als klap op de vuurpijl even verderop krijg je dan een potje spirelli's met hesp erin. Zeer lekker en fris.

De speaker van dienst interviewde mij dan nog. Hij vroeg of het mijn eerste keer was, waarop in zijn micro en bijgevolg uit alles speaker kon laten schallen dat het voor Merijenniezere al het vierde jaar was...

Eén leffe verder (thanks Kodie) reden we naar huis. De davitamon heeft zijn reputatie van best georganiseerde toertocht in mijn ogen weer bevestigd.
Guy, thanks voor het gezelschap. Het was echt leuk. Echt waar.

Davitamon Classic 2009

Zaterdag zou ik voor de eerste keer in 10 dagen terug op de fiets kruipen. Na een antibioticakuur ging ik voor de 80km. Vroeger dan de andere vertrokken Andy en ik om 7u45 in Nazareth. Voor we echt van start ging kwamen we nog Peter tegen die met zijn andere club de 145 zou doen (zondag hoorden we dat dit aan 31,4 gemiddeld was)

We vertrokken in een opkomend zonnetje richting Asper om langs de schelde naar Zingem te rijden. We zaten al vlug in een groepje, maar toen er een rapper groepje voorbij kwam sloten we daar bij aan. Eens over de brug in Zingem was de eerste splitsing een feit. We reden naar de eerste helling, de Duisbeke. Persoonlijk doe ik deze helling niet graag, maar het parkoers liep langs hier dus moest ik er wel over. Andy was hier brommer van dienst, met een pak toeristen in zijn wiel. Een 5-tal kilometer verder was de eerste bevoorrading er al.

Op het kaartje klikken voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

We reden verder de Steenberg naar beneden, voorbij "ons" kapelletje, naar de beklimming van den Ganzenberg. Een korte steile helling, waar we ons compagnons achter lieten en dan maar alleen voort reden. Eventjes op de grote steenweg naar Ronse om dan aan de voet van de Bruyère aan te komen. Even na ons kwam ook een grote groep andere toeristen aan de voet en kwam ons al vlug "imponeren", alleen, wij waren niet onder de indruk. Op het steile stuk trok Andy aan de boom en man per man moest lossen. Ikzelf liet het allemaal wat begaan, maar kwam op het vals plat terug aansluiten bij de kop.

Nauwelijks na de afdaling kwam al de volgende helling: Le Mont. Ook hier zaten we nog met dezelfde bende als daarjuist. Er trok al vlug iemand de kop en ik kroop in zijn wiel gevolgd door Andy. Ik vond het wat te traag, versnelde wat, maar den eersten deed dit ook dus bleef ik maar zitten. Toen Andy het genoeg vond, trok hij voor de tweede maal aan de boom. Er ging iemand mee, ikzelf kwam als derde boven.

Na de bevoorrading kwamen we Mister O tegen. (de naam van deze sympathieke persoon is mij onbekend, alleen weet ik dat hij in Ooike woont, vandaag Mister O). Samen reden we verder langs Louise-Marie en Etikhove om de voorlaatste beklimming, zijkant van Eikenberg, de Kokerelle te bedwingen. Meestal nemen we hier de tegenovergestelde richting, maar deze keer was het naar boven. Andy en Mister O reden hier vlug weg van mij, ikzelf reed op rustig tempo naar boven.

Klimprofiel van de rit

Boven gekomen reden we via Volkgem naar Ename, Nederename en Eine waar de buffelbrug ons terug over de schelde zou brengen. De wind zat hier goed in de rug dus het tempo werd al wat hoger. Na een tijdje geen fiets aangeraakt te hebben viel dit goed mee, alhoewel een lichte kramp achter de hoek kwam piepen, maar geen echte kramp werd. We fietsten verder via Mullem naar Huise via de Kolpaart waar Andy en Mister O me perfect uit de wind hebben gezet. Bedankt gasten!! Boven gekomen lag in Huise de laatste bevoorrading.

De laatste kilometers werd er nog tempo gehouden maar toch was het hier al uitrijden. We kwamen met ons 3 over de meet waar ons zakje dat leeg was op het einde goed gevuld was. Jammer dat deze rit volgend jaar niet georganiseerd wordt. Een prachtig parkoers, veel bevoorrading met ruime keuze, de beste van de maand april.

Andy bedankt dat ik in het wiel mocht zitten. Mister O, als je dit zou lezen, laat gerust iets achter bij de reacties en altijd welkom.

David

Zon 19-04-2009: Machelen Wervik en terug

8h 30 ! Prachtige dag maar toch een beetje fris, op naar onze ontmoetingplaats.

We waren met 2. Dirk had 119 km gereden de dag voordien dus besloten we om een vlakke rit te doen. De andere hadden de Van Petegem gereden en konden een welverdiende rust gebruiken.

We vertrokken langs de Leie tot het sas van Ooigem richting kortrijk met een zeer ontspannen tempo.
Na enkele km's gereden te hebben vonden we een derde kompaan die ons vergezelde gedurende onze tocht tot in Wervik.

Velen onder ons kennen de Leie niet verder dan Kortrijk, maar na Kortrijk begint eigenlijk het mooiste van onze vaart. We passeerden Wevelgem, de brug over om langst de andere kant van de vaart door te rijden tot in Wervik.

We waren nog maar juist onze terugweg ingezet of we hadden al door dat er meer wind stond dan we hadden durven vermoeden. Dirk vroeg me of het niet gaf of hij in m'n wiel mocht zitten, hij voelde namelijk z'n benen. We kwamen in Kortrijk en er dacht er een "da zijn maar gewone wielertoeristen "ga m'n wagonnetje aan pikken tot dat m'n kopke er volledig rood van zie.

Na het sas van Ooigem hebben we aan een ontspannen tempo gereden tot bij Dirk waar er ne frisse cola voor ons stond te wachten. (Dirk bedankt voor de uitnodiging) We zaten nog maar enkele minuten of onze zieken was daar d'n David. David rust maar goed uit dat je de komende weken onze gelederen kunt vervoegen. Hopelijk zijn we zondag met meer en kunnen we er weer een schoon tochtje van maken.

Groeten Andy

PS: Vergeet niet gasten zaterdag Davitamon, alles erover op de kalender

Voor de tabelen 78km gem. 29.8

Zat 18-04-2009: Peter van Petegem Classic 75km

Voor mij stond het al een tijdje vast: ik zou dit jaar opnieuw naar Oudenaarde fietsen, er de 75km doen en terug naar huis fietsen.
Voordien had ik nog getwijfeld om hetzelfde te doen maar dan met de 112km-versie van de PvP, maar na mijn 100 km in de Rit van de Gouverneur hadden me doen besluiten het toch op de 75km te houden.

Wie er zou meegaan of niet was me lang niet duidelijk, en als ik erop terugkijk heeft het aan een zijden draadje gehangen of ik was, nét als vorig jaar, alleen. De Merijenniezere-deelname aan de 145 was al in het water gevallen. Materniteit (Jeroen), antibiotica (David), oppas (Andy) en werken (Dirk) waren allemeel sleutelwoorden die onze sterke mannen van hun deelname hielden. Dat het zal gestoken hebben, moge duidelijk zijn.

Kodie, die is aan het pakken en aan het verhuizen. Dieter die was wat verkouden en Pascal had tot de vrijdagavond problemen om in kinderopvang te voorzien. Uiteindelijk had ik twee gezellen. Dieter kwam naar Deinze en van bij mij thuis vertrokken per fiets naar Oudenaarde. In Kruishoutem kwam Pascal ons al tegemoet gereden.

In het traject van Deinze naar Oudenaarde zit mijn favorietje helling, de klim naar Ooike.

Maar gelijk hoe, het was fris, de benen waren fris en dus kon dit nog geen probleem zijn hé. In ieder geval: in deinze had ik nog getwijfeld of ik mijn zonnebril zou aandoen of niet. Ik besloot toch voor de zonnebril te kiezen want in Deinze begon de zon al lichtjes te steken. Echter, naarmate we dichter bij Oudenaarde kwamen, hoe meer nevelig het was. Iets wat we tijdens het vervolg van de rit nog een paar keer zouden denken.

Aangekomen in Oudenaarde aan de evenementenhald de Qubus, gingen we binnen om ons in te schrijven. Daar troffen we een rare situatie aan. Er was geen licht in de hal en ik kan je verzekeren dat dit zeer ambetant is als je het inschrijvingsformuliertje moet invullen. In elk geval, we konden ons inschrijven en weg waren we voor een uitermate mooie tocht, die ten opzichte van vorig jaar toch enkele wijzigingen had ondergaan.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Beginnen deden we met enkele kilometers langs de Schelde om in Zingem de Schelde over te wippen en zo ongeveer evenwijdig met de rivier maar niet langs de rivieroevers naar Gavere te rijden. Daar stond de eerste helling op het programma: de rotse. Wat in de vorige edities van de Peter Van Petegem als laatste helling op het menu stond, kregen we nu als eerste helling voor de kiezen.

Naar goede gewoonte ging Pascal weer vlotjes naar boven, gevolgd door Dieter en ikzelf. Eens boven draaiden we rechtsaf om zo Dikkelvenne, Meilegem, Beerlegem, Paulatem, Sint-Maria-Latem en Zwalm aan te doen. In Zwalm volgde Makkegem als tweede beklimming. Niet te steil maar redelijk lang, en net daardoor eentje die op den duur begint te wegen voor velen.
Aan de voet van elke helling stond een bordje met de naam van de helling, het gemiddelde hellingspercentage en het maximum hellingspercentage. Boven op elke helling stond er weer één met erop hoeveel km het nog was tot aan de volgende helling met de specificatie van welke die dan was. Daarmee dat we boven op Makkegem konden lezen dat de volgende de naam "Pottenberg" droeg.

Toen we die opreden zaten we met ons drie-en en vele honderden collega's al op grondgebied Horebeke. Tussen de beklimmingen door kregen we natuurlijk redelijk wat hellingskes die niet als hellingskes op het rittenblad stonden, maar da's daar de streek hé. Mensen die daar wonen, kijken zich waarschijnlijk ziek op de vlakke biljartlakens die wij in onze streken hebben qua velden en wegen.

Ondanks dat hielden we er toch een mooi tempo-tje op na en reden we eigenlijk redelijk wat volk voorbij. Enfin, dat is me toch opgevallen.

In Michelbeke leidden ze ons af naar rechts, toen ik dacht : "nu zijn we weg naar de Berendries". Maar nee, eerst zouden we de Dorrebeekstraat omhoog rijden. Daarna naar beneden zodat we eens van een andere kant het ronde puntje aan de voet van de Berendries kwamen.

Tijdens de klim op de Berendries waren mijn 2 kompanen weer weg, natuurlijk. Maar ik had me laten insluiten door enkele fietscollega's die nog iets meer tijd zouden nodig hebben dan ik. Nu om de nog betere collega's niet te hinderen, heb ik wat gewacht tot bijna iedereen voorbij was vooraleer zelf mijn voorgangers in te halen om de klim van de Berendries. Ondanks dat, ben ik redelijk vlot de eerste serieuze helling die ik ooit heb opgereden, naar omhoog gereden. Ik dacht zelfs bijna boven te zijn voorbij gestoken door Webbey van WT.be, maar daar ben ik niet zeker van.

Even later stonden we aan de bevoorrading aan de Top Bronnen. Daar zag ik Erik, broer van Dirk. Hij was er voor de tweede keer terwijl hij aan de langste afstand van de PvP aan het doen was. Een kleine babbel met Erik (heel aangenaam) en dan ons tegoed doen aan water, banaantjes, meli-wafeltjes, suikerwafels, peperkoek, ...



Een paar foto's genomen daar. Zelfs voor de Cervélo van Dieter. Leuk !

Na de bevoorrading ging het weer verder, voor ons met al snel de volgende klim: Veldeman. Een eerder lange klim die in het begin zacht begint maar waar het venijn echt in de staart zit. Zo was ik aan het zwoegen op het laatste steile stuk toen een jongere en ook lichtere fietser naast mij kwam rijden (in een wit-groene uitrusting) en kortweg zei: "Chapeau zulle". En inderdaad boven ben ik geraakt.

Daarna ging het naar de Varent, waar Pascal en Dieter weer schoon naar boven gingen. Ik ook, eigenlijk. Ik ben er een paar voorbij gegaan terwijl er ook een paar mij voorbij gingen uiteraard. Maar toch een lastig ding, die Varent !

Kort daarna hadden we weer wat proviand opgeraapt aan de bevoorrading op de binnenkoer van de brouwerij van Roman te Mater. Binnen de zaal konden we een colatje drinken. Er waren er ook die meer schuimende bruine sportdrank nuttigden, maar tijdens een fietstocht zie ik dat toch niet zitten hoor.
Wij drie aan een tafeltje een beetje eten en drinken, en achter ons twee man die een hele tijd ons opschrift op onze uitrusting aan het ontcijferen waren. Toen we weg gingen was het ze gelukt en hoorde ik achter mij: "ah t'es merijenniezere !". Ja hoor, het is zo. Van waar zijde gulder ... en hoevele rijde gulder ... de zondag ? .... Alle vraagjes beantwoordt en gezegd dat ze wtvrienden moesten proberen te onthouden zodat ze zeker via Google onze site zouden vinden.

Wij weer weg ... op weg naar naar onze laatste beklimming. De eerste klim uit vorige edities werd in deze editie onze kers op de taart. Ik ben benieuwd naar de foto's. In elk geval had ik Dieter gezegd dat hij aan de voet van de Molenberg moest zorgen dat hij direct goed geschakeld had. Maar, man man man, schoot die daar weg. Hij liet Pascal en mij gewoon achter op de kasseihelling waar ik weer mijn achterwiel van kassei naar kassei voelde schuiven. Een paar fotografen en wandelende collega's verder bereikten we alledrie mooi de top en zagen we het bordje dat de volgende helling aankondigt. Ditmaal stond er echter op "Aankomst binnen 13,5 km" en dat doet deugd het te zien.

Nog een mooi stuk langs de Schelde om zogezegd uit te bollen, bracht ons opnieuw aan de evenementenhal de Qubus te Oudenaarde. Ons startnummer inruilen, één enameke (David) en de terugtocht naar Deinze bezorgde ons drie een zeer bijzonder goed gevoel.

Het was zéér goed geweest in een zeer mooie tocht. Toch niet besluiten zonder de vele vrijwillige seingevers die voor ons het verkeer stil legden aan de gevaarlijke punten van ganser harte te bedanken.

Het was super ! Volgend jaar opnieuw en opnieuw met de fiets er naartoe hé !

Woe 15-04-2009: een woensdagritje in perfect weertje

Toen ik vanavond in Brussel mijn werk buiten stapte, waren er daar redelijke onweersbuien geweest en zag de hemel er zeer dreigend grijs uit. Dat deed me vermoeden dat, mocht dit in onze contreien ook zo zijn, onze woensdagrit wel eens in het water zou kunnen vallen.

Gelukkig met onze hedendaagse communicatietechnologie en het Short Message Service (SMS) had ik snel via David het bericht dat het bij ons nog schitterend weer was. "Zonneschijn. Fietswere! Tot straks" waren letterlijk zijn -voor mij toch- zeer geruststellende woorden.

Thuis gekomen was ik in geen tijd klaar en op weg. Ik had een latere trein moeten nemen want het op werk had ik op een vergadering voor de zoveelste keer hetzelfde moeten zeggen. De fietsrit kwam weer niets te vroeg ;-).

Aan de Kromme brug stond niemand en tussen die afspraakplaats en deze van Grammenebrug te Machelen, kwam ik Dirk en David tegen die ook aan die afspraakplaats niemand gezien hadden die Merijenniezere-geneugtes wou opzoeken.

Dan maar onder ons drie een mooie woensdagse avondtocht gemaakt. Langs waar ? Wel, kijk zelf maar:

Klik op de kaart voor een grote weergave met meer mogelijkheden.

Deinze, Grammene, Vinkt, Kanegem, Tielt, de Poelberg, Aarsele, Wontergem, Gottem, Olsene ... allemaal plaatsen waar drie fietsers passeerden met reclame voor onze sponsors. Ge weet wel hé

• Opel Dhont - Machelen
• BikeCorner - Deinze
• J&E Projects - Tielt, en
• Elektra Contractors - Sint-Eloois-Vijve

Toch nog eventjes herhaald, zie eens dat je vergat van eens wat aandacht te schenken aan onze sponsors ;-)

Voor de rest nog twee serieuze fietsmomunenten tegengekomen: in Kanegem, Briek Schotte en te Wontergem, Lucien Buysse. Vooral die laatste heeft een wel heel serieuze blok aan zijn been, vind je ook niet.
Anyway, wil je weten wie ze waren, wat ze deden, ... (enfin de Jambers-vragen), smijt hun namen dan eens in je google (of klik op de linkjes). Dat hier nog allemaal uit de doeken zou het verslag van dit eenvoudige woensdagtochtje teveel stofferen.

Gelijk hoe, wees maar zeker dat Dirk, David en ikzelf er fantastisch van genoten hebben. We vroegen ons eigenlijk wel af waar jullie allemaal zaten ;-).

Enfin, geen nood. Er komen nog woensdagen. Tot de volgende hé

Pascal

Voornaam: Pascal
Naam: Mortier
Woonplaats: Kruishoutem
geboortejaar : 1979

beroep: Treinbestuurder

Ik ben beginnen fietsen toen ik ongeveer 24 was, dat is nu 6 jaar geleden.
Onder impuls van een toenmalige collega heb ik zelfs 2 koerskes meegereden, meer valt daarover niet te zeggen.:-)

Langzaam aan ben ik minder beginnen fietsen en toen ik begon aan mijn opleiding als treinbestuurder en bezig was met verbouwingswerken stond mijn fiets stof te vergaren in de kelder.

Dat bleef zo tot ik op een dag David hoorde vertellen dat hij blijven rijden is en zijn conditie zeer goed was. Toen dacht ik; "dit wil ik ook". Dus opnieuw de fiets op en regelmatig gaan trainen was de boodschap.

Via David heb ik dan ook "Merijenniezere" leren kennen en gaat de liefde voor de fiets steil omhoog!

Emma, Emma, Emma, ...

Emma was niet alleen de titel van een zeer grote hit voor de formatie Hot Chocolate uit 1974 maar ...


... het is ook een voornaam voor meisjes.
Emma is afgeleid van het Germaanse woord Ermena, met de betekenis: groot en geweldig.

En dat is ongetwijfeld wat Delphine en Jeroen al een hele tijd in hun hoofdje hebben wanneer ze dachten aan hun dochtertje in spé.

In de nacht van Paaszondag op Paasmaandag koterde het echter een beetje teveel want plots kwam in de vooravond van Paasmaandag op mijn Gsm-schermpje:

2 weken langer wachten zag ze niet zitten, daarom besloot Emma nu al mama's buikje te verlaten. Ze weegt 3,110 kg en meet 46 cm ! En de mama stelt het ook goed !

De enorme fierheid druipt van dat sms-je af. Het denken aan Emma gedurende de voorbije negen maanden is voorbij; ze kunnen nu naar hun eigen Emma kijken, ..., voelen, aanraken, ... vol blijdschap.

Ons eigen "Volderke" heeft samen met zijn eigen Delphinetje een ferme flinke dochter sedert vandaag, en daarvoor wil Merijenniezere, met zowat alle toeters en bellen waarover het beschikt, de fiere mama en papa gelukwensen met de kersverse aanwinst in hun leven.

Alle gelukwensende woorden ter wereld schieten ons te kort, om te zeggen, te schrijven, te roepen, te ... hoe fijn we het vinden voor jullie.

Proficiat

Zat 11-04-2009: Rit van de Gouverneur 2009

Een zeer schitterende tocht, die 100 km van de Rit van de Gouverneur.
Mooi weer, een uitstekende organisatie en goeie compagnie maakte het tot een hoogdag.

Het volledige verslag komt later online, maar deze eerste impressie samen met de foto's kon ik u al niet onthouden.

Bedankt voor het gezelschap mannen !
En aan dat meisje uit Merelbeke: bedankt voor de groepsfoto. En laat gerust weten of je onze site gevonden hebt.

Tot slot, en heel gemeend, een dikke proficiat aan de organiserende Leierenners ! Proficiat mannen !

En ziehier het verslag van onze verslaggever, David:

Deel 2 van de maand april was zaterdag de rit van de gouverneur in Zulte. Deze keer zouden we 100km rijden. We waren deze keer met een mooi groepje, in willekeurige volgorde: Dieter, Jeroen, Pascal, Eddy, Kodie, Andy en mezelf waren om 8u startklaar.

Na de start aan de sportzaal in Zulte ging het meteen richting industriegebied om via binnenwegen langs Nokere, Wortegem uit te komen in Anzegem. We hadden al enkele lichte valsplat hellingen had. We waren rap gestart en moesten toch eventjes wat gas terug nemen voor de eerst beklimming: Tiegemberg, weliswaar de achterkant.

De afdaling werd snel genomen om via Tiegem richting Kwaremont te rijden. Er werd eventjes gevreesd dat de Oude Kwaremont ook in het parkoers van de 150km zou zitten, dit was echter niet het geval dus reden we verder richting Zulzeke waar de tweede helling van de dag op het programma stond: de Zeeltstraat. Voor mij was dit een onbekende helling, maar zeker eentje voor nog te doen. Een lange helling, met zowel een steil stuk als een valsplat.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Boven gekomen op N60 namen we de baan richting Maarkedal. Deze liep ook op en af, maar Andy en Kodie waren ideale kopmannen op weg naar La Houppe. We kwamen redelijk verspreid aan de voet van La Houppe door de voorgaande afdaling.. Ik had 20m voorsprong op Andy en Jeroen. Dieter en Kodie reden nog eens 10m verder terwijl Eddy en Pascal nog wat verder reden. Andy en Jeroen waren mij al vlug voorbij en reden samen naar boven met 2 toeristen uit Oeselgem. Ik zou de derde van Oeselgem naar boven loodsen. Eens bovengekomen stond ons een bevoorrading te wachten.

Na bevoorrading kwam al vlug de Leberg met de bijhorende kasseien van de haaghoek. Het waren deze keer maar een 200tal meter voor de beklimming. Ik trok hier stevig door, want ik had nog iets recht te zetten op de Leberg. Volgens horen zeggen van Pascal was het een mooi zicht, alle Merijenniezeres op een lint. Na de Leberg reden we niet richting Berendries maar kwamen al vlug de volgende hellingen. Onder andere de Kauwenberg en een stukje kassei in Mater. Toen we weer allemaal samen waren, want de opeenvolging van hellingen en kasseien had ons groepje een beetje verscheurd. Maar Merijenniezere zou Merijenniezere zijn als er niet zou gewacht worden. We reden samen verder tot de volgende bevoorrading in Eine.


Hier kregen we een nieuw soort Aquarius en verder ook banaan, taartjes, water…ook werden hier een pak foto’s getrokken. Eens we weer op gang waren sloeg de motor weer aan. Kodie en Andy waren weer de voortrekkers en al vlug zaten er nog een 10tal andere wielrenners in ons wiel. Toen we op een brugje de boel in “frieten” getrokken hadden kwamen de “onbekende” renners ons voorbij gereden vol in de wind, grappig was dat ze 100m verder al weer tekens deden dat we hen terug mochten voorbij rijden. In het wiel of op kop, een groot verschil.

We kwamen uiteindelijk uit aan het volgende stuk bergop, de Kolpaart van Ouwegem naar Huise. Een lang stuk bergop, met de wind op kop. Ons groepje kwam in verspreide orde boven, om verder te rijden naar de het hinterland tussen Wannegem en Ooike. Een ideaal trainingsparkoers is dit hier. Andy moest wat vroeger thuis zijn en nam hier afscheid.

De laatste helling van de dag was Nokere berg. We kwamen in de afdaling ernaartoe enkele toeristen tegen die in ons wiel kropen. Eens op de kasseien gekomen schoot er 1 weg, Jeroen ikzelf probeerden er nog naartoe te rijden, maar wij op de kasseien en hij in het gootje. We kwamen dichter maar moesten ons toch gewonnen geven met enkele meters. Via de afdaling van de holstraat kwamen we terug in het industriegebied uit van Kruishoutem. Even later stonden we terug voor een gesloten overweg en waren we aan de finish. Dirk vertrok juist voor zijn 100km. Een verslagje van Dirk zijn tocht zal er nog wel komen.

Jeroen en Pascal reden naar huis, terwijl Eddy, Dieter en ik nog iets zouden drinken. Sarah, mijn vriendin, was ook terug van haar 45km en dronk ook iets mee. Eddy leerde Dieter blonde Grimbergen drinken. Na 1tje kwam er nog 1tje, en al vlug werd het te veel. Geen Grimberger meer, maar een pintje meer was geen probleem.

Alweer een mooie rit in lekker warm weertje. Een nieuwe helling leren kennen, veel leute gemaakt, een beter gevoel in de benen dan vorige week. Op naar volgende week: de Peter Van Petegem Classic.


David

En dan hier nog de indrukken van de solotocht van Dirk:

Op deze prachtige zaterdag had ik toch nog de beslissing genoemen om deze mooie rit mee te rijden.
Om 12:30 uur was ik startklaar. De eersten die ik tegenkwam waren mijn vrouw en kids. 100 meter verderop ook nog de fietscollega's even gedag gezegd en zo was ik weg, alleen ...

Ik had me voorgenomen vrij rustig te rijden, dit was trouwens de eerste keer in 3 weken dat ik meer dan 3 uur zou fietsen.
David had mij al verwittigd dat er een felle wind stond.

Tot op de eerste bevoorrading (net na La Houppe) had ik nog geen trap te veel gegeven, wat me later goed van pas zou komen. Na een hapje en een drankje vertrok ik opnieuw voor de laatste 50 km.

Al vlug kreeg ik een fietsgezel. De snelheid was niet meer te vergelijken met het eerste deel. Al vlug raakten we aan de praat. We fietsten tot in Zulte zij aan zij op een meer dan aardig tempo ! Hier werd mij de vraag gesteld: "Merijenniezere ? amaai ...."
Na 3u40 kwamen we terug aan in Zulte. Na nog iets gedronken te hebben, verlieten we met een goed gevoel de Zultse sporthal.

Dirk.

Zat 04-04-2009: Ronde van Vlaanderen 2009, up en downs…

…zo kan je het parkoers van de Ronde beschrijven, of kan je ook omschrijven hoe ik me voelde zaterdag.

Zaterdag stonden we in Ninove aan de start voor 140km langs het zwaarste deel van de Ronde van Vlaanderen. Samen met Andy, Jeroen en Erik zouden we het traject afleggen. Erik had nog wat kompanen opgetrommeld zodat we met een mooi groepje van ongeveer 10man waren. Ikzelf had wat vragen, omdat ik niet 100% in orde ben. Andy en Jeroen hadden al de E3prijs in de benen, Erik had een weekendje van meer dan 300km in de benen. We vertrokken al vroeg onder het motto: hoe vroeger hoe minder renners en hoe vlugger thuis. Dus wij om 7u15 al op de fiets richting de Vlaamse Ardennen.

Na een 20-tal km kwam de eerste "hindernis" van de dag eraan: de Lippenhovestraat gevold door de Paddestraat. Twee kasseistroken, samen goed voor 3,6km kassei. Na een goeie 100m kassei verloor ik een bidon en ben ik moeten stoppen, het was nog een beetje te vroeg om maar met 1 bidon verder te rijden. De achtervolging kon beginnen. Ik voel dat de benen goed waren en reed op een strak tempo over de kasseien, eens in Roburst kwam ik al terug aansluiten bij de groep.

De eerste helling kwam eraan na 30km: de Molenberg. Traditioneel staan er hier altijd veel te voet als je met een grote groep aan de voet komt. Erik wist dit ook en versnelde in de aanloop richting Molenberg om nog een groepje voor te zijn. Ik zette me in zijn wiel en gemakkelijk kwamen we boven. De anderen kwamen ook boven zonder voet aan de grond te zetten. Nu kwamen de kasseien van Mater, gevolgd door de Holleweg en de Wolvenberg. Hier was het ieder voor zich, boven op de Wolvenberg zou er gewacht worden.

Klik hier voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

We reden verder in groep richting de bevoorrading in Oudenaarde. Na de bevoorrading kwam er dan de steenweg richting Kwaremont, echter dit jaar werd de pas aangelegde fietsweg op de oude spoorwegbedding aangedaan. Als je het mij vraagt een enorme verbetering.

Vanaf nu zou de tocht openbreken, met het drieluik Kwaremont – Paterberg – Koppenberg.

Ik nam de kop op de Kwaremont, moest Jeroen een beetje intomen om nog niet te veel krachten te verspelen. We kwamen al bij al mooi in groep boven. Op naar de volgende helling, de Paterberg. In de afdaling er naartoe zagen we al dat er niet veel volk op zat. Ideaal want het gootje was afgedekt met hekkens zodat we op de kasseien moesten rijden. Iedereen reed hier vlot naar boven. De gevreesde Koppenberg kwam dichterbij. Op weg er naartoe had ik een gesprek met Jeroen over de Koppenberg waarna Jeroen me doodleuk vroeg: "Wat is de volgende helling".

De Koppenberg is…de koppenberg. Trappen, trappen, trappen….en zorgen dat je niet valt. Ook hier was er niet veel volk bezig met de beklimming, dus boven rijden zou dit jaar wel moeten lukken. Bij was dit niet het geval, ik zat de verkeerde kant, begon te slippen en kon kiezen tussen de boel op te houden of zelf af te stappen. Ik koos dus voor het laatste, bleef mijn kant houden zodat de andere allemaal naar boven konden rijden. Voorbij het steilste stuk dan weer op de fiets gekropen en verder gereden.

De volgende hellingen (Steenbeekdries, Taaienberg en Eikenberg) bleven we allemaal mooi samen. Ikzelf nam alle hellingen op het gemak want mijn verkoudheid kwam weer naar boven. Boven op de Eikenberg stond Sarah met een extra bevoorrading. Gelukkig voor mij, want hier zag ik het niet meer zitten. Jeroen kon mij overtuigen en ik besliste om de Varent te testen.

Op de Varent ging het goed, terug op het kleine verzet kwam ik boven met Erik. Erik zou de volgende hellingen mijn "klimcollega" worden. Op de kasseien van de Haaghoek kwam ik er volledig door en trok dan ook de kop van ons groepje. Na de Leberg kwam de Berendries eraan. Terug het kleine verzetje en vlot werd de Berendries genomen. Ik reed aan 15km per uur naar boven, Pozzato trok hier door dinsdag door aan 30!!!

We kregen tussen de Berendries en de Valkenberg de 2de bevoorrading. Op het juist moment, beter dan vorig jaar. De volgende helling was de Valkenberg, ook een taaie brok. We reden hier vlot in "gruppetto" naar boven. Op naar Tenbosse. Iedereen wil hier wel eens "een Museeuw" plaatsen, alleen lukt weinig bij de meeste wielertoeristen. Eens bovengekomen reden we rechts richting de Eikenmolen. We speelden na hoe Stijn Devolder in 2008 demarreerde, niet wetende dat Devolder dat in 2009 opnieuw zou doen.

Na de Eikenmolen begon het tempo te stijgen, we kwamen al niet meer onder de 30per uur, reden een bevoorrading van Red Bull voorbij op weg naar de Muur van Geraardsbergen. Deze beklimmen we langs de Kloosterstraat om zo naar de Muur te rijden. Ik koos hier ook voor het kleinste verzetje. Ik kwam samen met Erik boven zonder te moeten afstappen. Er viel mij op dat de meeste hier naar boven reden.

De laatste helling van de dag: de Bosberg diende zich al 4km verder aan. Persoonlijk vind ik dit een klote helling, met dan nog 2 auto's die tussen de wielertoeristen naar boven wouden rijden maakte het er niet gemakkelijk op. Toch namen we deze helling vlot en eens bovengekomen en ik weer aangesloten was bij ons groepje was het even wachten tot iedereen er was. Dit was meteen het sein op de gaspedaal in te drukken. Op deze licht dalende strook richting aankomst lag het tempo constant tussen de 42-45km per uur. Andy en Jeroen waren de motors van onze bende. Slalommen was het tussen andere wielertoeristen. Eens we in Denderwinke kwamen reden we het fietspad op, waarna het tempo wat stokte.


Het mooiste moment is telkens je rechts afdraait op de Hallebaan en je de aankomst voor je zien liggen. We reden samen over de finish waarna we nog een foto trokken. Na nog een colatje en een babbeltje met andere wielertoeristen reden we moe maar voldaan terug naar huis.


David.

Zat 04-04-2009: Ronde van Vlaanderen 2009 : Merijenniezere in de 75 km

Kodie, Pacal en ikzelf dachten dat de ronde begon in Ninove, maar dat hadden we blijkbaar mis. De E 40 werd vanaf Gent reeds overspoeld met nerveuze wielertoeristen. Even werd met de gedachte gespeeld om het inschrijvingsgeld € 21 x 3 = € 63 een paar terrasjes en een snack te gaan eten, om zo rond 11 u terug te keren en te zeggen tegen de vrouw dat het zwaar was en platte rust noodzakelijk was. Nee echte Flandriens zitten zo niet in elkaar en we zouden de uitdaging aangaan.

De inschrijving verliep, gezien het vele volk, zeer vlot. Het weer was droog en er was bijna geen wind. De eerste 25 km was er enorm veel volk tot aan de splitsing in de Zwalmstreek. Toen verliep het heel wat gemoedelijker. De schreeuwende Neandertalers: “ga toch getverderrie een beetje opzij man” waren verdwenen en zo konden wij ons concentreren op de 940 m lange klim van de Berendries.

Klik hier voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Kodie en Pascal waren net losgeslagen stieren op den berendries en al gauw waren zij uit mijn zicht verdwenen. De benen van Pascal en Kodie waren beresterk dat merkte ik toen al. Kodie had vooral de power, Pascal de finesse en klimtechniek en ik, tja de mental coach zeker.


Na de helling was onze eerste bevoorrading. Een appelsientje, muesli en een drankje kunnen toch deugd doen. Veel tijd hadden we blijkbaar niet, want Kodie gaf ons de raad de benen niet koud te laten worden. (ter info : Kodie en Pascal zijn wildplassers !)

De valkenberg was de volgende helling en ook die werd vlot opgereden. Wat we niet wisten, was de bevoorradingvan ’ RED BULL’. De foto’s spreken voor zich. Na de Red Bulls werden Tenbosse en Eikenmolen in geen tijd overwonnen en onze gedachten waren reeds bij de Muur. Ik moet toegeven dat ik na ieder bergje op achtervolgen aangewezen was. Zowel Kodie als Pascal waren bezeten door snelheid en de ‘Red Bulls’ hadden er voor gezorgd dat er geen grens meer was: ‘the sky is the limit’.

‘De Muur’ blijft toch iets speciaals. Kodie en ik probeerde deze helling 2 jaar geleden op te geraken tijdens de Ronde, maar toen zag het er zwart van het volk. Het was toen een lange teleurstellende file… maar nu zou het anders zijn. We schakelden een tandje hoger en het team Merijenniezere was vertrokken. Het was een mooie beklimming en gaf ons bij het bovenkomen een gevoel van voldoening. Wat is het daar toch prachtig boven op de Muur… .. Kodie bepaalde het tempo bij de afdaling en ook op de vlakke stukken nam hij de kop. We reden toen beresterk door naar de Bosberg, waar Pascal nogmaals zijn klimfinesse bewees. Zo reden we met een mooi tempo naar de eindstreep. In het laatste stuk is Kodie nog een Wielertoerist tegengekomen van Los Angeles. Hij zei : ‘You’re all crazy fools….’ Tja het wielrennen zit in ons bloed en dat zijn ze in Amerika blijkbaar niet gewend.

Bij de aankomst was iedereen voldaan, maar er zat meer in. Ik bedoel, misschien moeten we volgend jaar onze zinnen zetten op de 140 km. Het was een leuke rit en hebben terug wat ervaring opgedaan. Volgend jaar doen we het opnieuw.

Reporter van dienst (en in primeur !),

Dieter.