Met mijn excuses voor het laattijdig op de site zetten ; Maarten had dit reeds op 12 juli gemaild naar mij, maar door wat verloftoestanden is dat verloren geraakt, waarvoor sorry dus !
Ps : iedereen heeft auteursrecht op de site hé en kan dus prima zijn eigen verslagen posten.
Maratona Dles Dolomites
Na vorig jaar naast het net gevist te hebben, slaagden Eric en ik er dit wel in om een startbewijs te bemachtigen voor de Maratona Dles Dolomites. Een doel voor 2014 was gezet.
138 kilometers met 4230 hoogtemeters in en rond Alta Badia, Italië, leek een haalbare kaart. (voor sommigen zelfs een te haalbare kaart).
Bij de aankomst werden we meteen overweldigd door de prachtige omgeving, een uniek landschap op grote hoogte. Maar niet alleen de streek was meer dan de moeite waard. Ook de hartelijke ontvangst in ons klein hotel was uitstekend.
Wijzelf verbleven in het Gardena dal, dit rit zelf vertrok in La Villa, een dorp in Alta Badia, het dal verderop.
We namen vrij vlug de fiets en vertrokken voor een eerste ritje over de passo Gardena richting Corvara. In Corvara ligt de aankomst van de maratona. Dit was dan ook het uitgelezen moment om de aankomstzone al eens te verkennen. Zo zouden we zondag al goed weten waar we best onze sprint konden inzetten.
Met de autokilometers in de benen waren de eerste klimkilometers vrij zwaar, maar samen met Eric peddelden we rustig naar boven. Op dit moment hadden we bovendien nog tijd genoeg om te genieten van de prachtige cols rondom ons.
De volgende dag besloten we de rit te verkennen. Al gauw werd ons duidelijk dat er geen kilometer vlak te bespeuren was. Nog niet helemaal beneden konden we telkens opnieuw beginnen klimmen.
De passo Giau leek een belangrijke klim te gaan worden in de rit. Niet alleen omdat het een vrij lange klim is, maar vooral omwille van het feit dat hij vrij stijl is en ons in de tweede helft van rit voor de wielen zou geschoven worden. Dit betekende dat bij mij alvast de benen begonnen te tintelen en noopte ons te besluiten dat we niet al ons kruit moesten verschieten in het eerste deel van de rit.
Op dag drie liet God het water samenvloeien, wij daarentegen kozen ervoor onze nummers op te halen en een laatste echte klim te doen, de passo Sella.
Op die manier konden we ons optimaal voorbereiden op de dag des oordeels.
Vrij vroeg konden we ontbijten (met dank aan de mensen van het hotel) . We waren mooi op tijd aan de start. Het was nog koud en het wachten op het startschot (zeg maar kanon) was lang. Ook de 8 beklimmingen stonden ons geduldig op te wachten.
Omdat het onze eerste deelname was startten vanuit de laatste startbox. Een immense massa fietsers trok zich stilaan op gang. Het duurde dan ook een tijdje voor we effectief over de startlijn bolden.
Eén van de grote pluspunten van de maratona is dat alle wegen afgesloten zijn. Het enige gemotoriseerde voertuig dat je hier en daar voorbijsteekt is een cameraman op een motorfiets.
Op de eerste klim van de dag was het zowaar file rijden naar de top. Maar geen nood we mochten vandaag de passo Campolongo twee keer oprijden.
Het voordeel van achteraan te starten is dat je constant rijders voor je inhaalt, wat een gunstig effect heeft op de “moral”. Eric koos al gauw het hazenpad en ik zou hem dan ook niet meer terug zien voor de finishlijn. Na goed 55 kilometer mochten we voor de eerste maal genieten van de bevoorrading van Corinne en de tweede maal “genieten” van de passo Campolongo. Voorlopig lukte het klimmen me nog steeds beter dan al rijdend de drinkflessen aan te nemen. Een goed teken.
Gedoseerd rijden tot de voet van de Giau was het devies. Dit lukte me aardig. Ik kon dan ook relatief fris aan de klim beginnen. Ook daar bleef het goede gevoel. Na de Giau restte ons een laatste lange klim, de passo Valparola Hoewel die op de verkenning vrij doenbaar leek begonnen de afstand en de hoogtemeters toch stilaan hun tol te eisen. Als dessert werd ons de “cat wall” voorgeschoteld, aangekondigd als een stijl ding. Eric merkte terecht op het bij ons vol ligt van deze steile klimmetjes. In tegenstelling tot vele anderen hoefden we geen voet aan de grond te zetten.
Tenslotte was er nog een laatste stuk vals plat richting aankomst waar Eric en Corinne mij stonden op de wachten. Na 6 uur 50 reed ik over de streep. Eric was na 6 uur 27 over de meet gebold.
Allebei waren we meer dan tevreden over de rit, de tijd en het gevoel.
.
Dit is wat een cyclo moet zijn.
Na de rit mocht ik nog op een ongelukkige manier kennismaken met het asfalt, gelukkig zonder veel erg, wat schaafwonden en een gekneusde rib. En het is vooral het laatste dat me voorlopig verplicht wat extra rust te nemen.
Rest me alleen nog Eric en Corinne te bedanken voor het gezelschap en de logistieke steun (zowel bevoorrading, de taxidienst en zoveel meer).
Een aanrader!!!
