De decathlon classic : het vervolg

de puisten van het heuvelland

Omdat ik niet op tijd thuis moest zijn (ook langs deze weg nog eens mijn dank aan de organisatoren van de BBQ) kon ik na de eerste bevoorrading mijn weg vervolgen richting heuvelland. Hoewel het er in eerste instantie naar uit zag dat ik er alleen voor stond sloten er al gauw twee metgezellen uit de oorspronkelijke groep aan.  We spraken af het nu wat rustiger aan te doen, maar dat bleef bij woorden want het tempo bleef hoog.

De kemmelberg was de eerste helling die we voor de wielen geschoven kregen. Na een geasfalteerde aanloop draaiden we links de kasseien op. De eerste meters liggen er echt niet goed bij en na de snelle aanloop ernaartoe liet dat zich voelen in de benen. Maar na enkele korte kinkjes sta je al vlug boven op de top. Met een gelleken (op de top aangeboden door de sponsor van het evenement) gekneld tussen de tanden de afdaling ingezet. Twee extra man sloot tijdens de afdaling aan. Met 5 man sterk denderden we de rest van de heuvels op en af. Het moet gezegd worden: de ene is al wat bekender dan de andere, maar elk op zich stellen ze niet zoveel voor. Het snel opeenvolgen van de klimmetjes maakt het echter wel lastig, zeker aan het tempo waarmee we ze bedwongen.

Na de tweede bevoorrading volgden nog twee klimmetjes, met moeite die naam waardig.  Het tempo bleef hoog en één van onze metgezellen kreeg het knap lastig.  Na de derde bevoorrading waren hij en zijn partner in crime van het toneel verdwenen. (Ikzelf was even daarvoor ook al eens in het decor verdwenen na het te laat opmerken van een auto die onze weg kruiste, een mooie achtervolging was mijn deel…)

Wij besloten aan te sluiten bij een pelotonnetje. Eens uit de wind rijden doet na 120 kilometer ook eens deugd. Gaandeweg werd het tempo gedrukt, er begonnen er een aantal serieus op hun tandvlees te zitten. Een blik naar elkaar en het was tijd om ons er vanonder te muizen. Ik had mijzelf blijkbaar ook wat overschat. Ik was wat te snel aangezet en moest enkele kilometers voor de finish bij een tempoversnelling de rol lossen.

Mede door het tempo en de wind was dit toch weer een rit waar ik met voldoening op terug kijk. 

Maarten

Decathlon Classic 2010

 

Zaterdag jongstleden stond een "nieuwe" rit op het programma.  Althans voor mij een nieuwe rit, ik zou voor de eerste keer deelnemen aan de tot vorig jaar "Helletocht".  Echter dit jaar geen kasseien van Parijs-Roubaix meer, maar wel de hellingen van het Heuvelland. 

 

Omdat Jeroen en ik vroeg moesten thuis zijn kozen we voor de 123km, Maarten die ons ook vergezelde zou meerijden tot aan de eerste bevoorrading.  Daarna zouden we elk ons weg gaan.  Maarten de 166km met de hellingen, wij zouden er maar 2 voor de wielen krijgen, de naam helling niet waardig. 

 

Omstreeks 7u30 vertrokken we in Roeselare richting Heuvelland.  Geloof het of niet, maar na 100m zaten we in groepje dat voor de ganse rit zou samen blijven.  In het begin nog enkele gevaarlijke straten moeten oversteken, maar door een seingever was dit gevaar veel minder.  Chapeau voor al die seingever, een welgemeende dank u of merci weerklonk telkens uit de mond van mij of andere wielertoeristen. 

 

Via Zonnebeke en zijn deelgemeenten reden we richting Ieper.  De Kemmelberg zagen we in de verte al liggen.  De wind was nu de spelbreker, hoewel het wind op kop was werd er toch een strak tempo gereden.  We hadden vanaf de start al wind op kop.  En blazen dat die deed. 

Gelukkig waren er nog enkele die keer op kop wouden rijden, zodanig we ook eens in het wiel konden zitten.

 

Aan de bevoorrading namen we afscheid van Maarten.  Jeroen en ik reden verder met nog 2 mannen richting Kortrijk.  Met ons vieren hielden we het tempo hoog, wind in de rug en mooie lange rechte stukken was ideaal voor ons.  Langs Komen ging het langs de Leie naar Menen om daar op bekend stuk verder te rijden naar Kortrijk. 

 

Op de parking van Decathlon winkel kregen we onze tweede bevoorrading.  Iedereen daar was het over eens dat ons nog een lang stuk tegenwind stond te wachten, dus bidons bijvullen, de maag aanvullen en weg waren we terug met ons vieren.  Terug naar de Leie maar nu de andere kant.  We kwamen vlug bij een groep terecht die in een waaier aan het rijden was.  Dit was te gevaarlijk en besloten dus hier van weg te rijden.  Natuurlijk bleven die gasten in ons wiel zitten.  Af en toe nam er iemand over van ons. 

 

De wind zorgde er wel voor dat "de deur" achteraan opstond.  Eén voor één moesten ze lossen en toen ons 2 kompanen er nog eens een lap opgaven moesten Jeroen en ik alle zeilen bijzetten om terug aan te sluiten.  Uiteindelijk zaten we na 115km ook door onze beste krachten geen en lieten we ze ook rijden.  De kramp kwam van overal.  Eventjes wat vertragen maar toch niet te lang, want een bocht later hadden we wind in de rug.

 

In Roeselare viel het ons op dat er niet veel volk was.  Of waren wij nog vroeg.  Enfin, het was een mooie rit in een onbekende streek.  Het heuvelland is toch een streek die we zeker eens moeten aandoen.  Jammer genoeg konden we dit zaterdag niet, maar dit is alleen maar uitstel, volgend jaar zien ze me zeker terug in de Decathlon Classic.

 

David

Memorial Tom Simpson 14 augustus 2010

 

Met 3 man sterk stonden we op een ontiegelijk vroeg uur (’t is tenslotte voor mij nog steeds vakantie) aan de start van de Memorial Tom Simpson te Gent, een rit  georganiseerd door de club van de collega van David. Naast David en mezelf was ook Jeroen van de partij. Na de vakantie waren we allemaal al ietsje verwijderd van onze topvorm en we besloten voor de 115 kilometer te gaan.

Met z’n drieën reden we richting Zwijnaarde. Een eenzame fietser die we voorbijreden pikte zijn wagonnetje aan en draaide mee richting eerste bevoorrading. En eerlijk is eerlijk, mede onder invloed van onze metgezel werd het tempo er stevig ingehouden. En zo ging het al snel naar heuvelachtig gebied. Via Munte reden we langs Balegem naar Zottegem. Uiteindelijk hielden we voor de eerste maal halt in Steenhuize, meer bepaald in het clublokaal van Unitas steenhuize en de thuisbasis van de gebroeders Scheirlinck. Voor de mountainbikers onder ons: de wintertocht van Unitas Steenhuize is een topper.

Na de bevoorrading hielden we het tempo strak richting  St.-Maria-Oudenhove en Michelbeke  om aan te komen in Zwalm waar we op een tweede bevoorrading getrakteerd werden. Het was ook daar dat David nog een aantal collega’s tegen het lijf liep die aan de start staan van een schitterende wielercarrière.  Via Dikkelvenne, Gavere, Semmerzake, Eke, De Pinte en St.-Denijs-Westrem reden we terug naar de Gentse Watersportbaan. Daar aangekomen namen we een welgekomen verfrissing op een terrasje in de zon.

Misschien niet het meest uitdagende parcours, maar het was voor merijenniezere zeker geen platgereden terrein en met het aangehouden tempo was het meer dan lastig genoeg. Bovendien kregen we dit alles voorgeschoteld voor de democratische prijs van 2 euro. Neem hierbij aangenaam gezelschap en we kunnen gerust zeggen, meer moet dat niet zijn…

 

Maarten

Zon 08-08-2010: Einde verlof en wat kilo's extra :-)

Na bijna 3 weken niet meer op mijn fiets gezeten te hebben, moest het er vandaag toch eens van komen.  De opkomst van Merijenniezere was schaars.  Zal nog wel te wijten zijn aan de zomervakantie denk ik.  Maar goed, Pascal was er en David ook!  Wij dan maar weg richting Deinze.

 

Geen druppel regen hebben we gehad tijdens de hele rit, maar toch lagen de wegen er verschrikkelijk nat en vuil bij.  Het was alsof de regen ons net ietsje voor bleef.  Maar nog liever dat dan een hele dag regen op je hoofd te moeten krijgen.

 

Eens aangekomen in Deinze reden we verder richting Gavere.  Het was toch even wennen daar in het centrum van Gavere om wat bergop te rijden.  Laat ons zeggen dat ik snel op temperatuur was en dat ik serieus wat extra wind veroorzaakt heb door zo te blazen.  Man man... verlof, eten en drank hebben precies gezorgd voor een terugval op mijn conditie.  Om nog maar van de extra kilo's te zwijgen!   Maar zo hebben we uiteraard weer iets om aan te werken.  Terug meer trainen, de riem wat harder aantrekken om zo nog klaar te geraken voor de parochianenkoers te Machelen begin september???  We zien nog wel!

 

Ondertussen waren we ergens in de Zwalmstreek verzeild geraakt, langs kleine baantjes waarvan ik niet meer kan herinneren hoe ik er opnieuw zou moeten naartoe rijden.  Maar gelukkig was gps David David er om ons de weg te wijzen en zo uiteindelijk in Oudenaarde uit te komen!

 

In het centrum van Oudenaarde draaiden David en Pascal af richting Schelde om nog wat extra kilometers af te malen.  Hier had ik jammer genoeg de tijd niet meer voor, want ik moest naar een BBQ!  Ja, weeral eten!  Hier komt gewoon geen eind aan!  Moet wel toegeven, het heeft mij gesmaakt!

 

Omstreeks 11 uur was ik thuis met 70km op de teller.  Tevreden dat ik op de fiets gezeten heb, maar toch gevoeld dat er werk aan de winkel is!  Dus vanaf nu terug elke week van de partij!

 

Tot dan!

 

grtz Jeroen