Zat 17-04-2010: Peter Van Petegem Classic (141 km)

Zoals al enkele jaren stond ook dit jaar de Peter van Petegem Classic op mijn agenda.  Ik denk dat ik nog niet veel edities gemist heb.  Vanaf het begin in Zingem, over Deinze tot in Oudenaarde, enkel vorig jaar door ziekte moeten forfait geven.  Ik zou dit jaar weer de grote tocht doen, de 141km samen met Jeroen, Andy, Erik, Maarten, Steven en Antoon.  Antoon bracht nog enkele collega fietsers mee zodat we met een schoon groepje waren om de start te nemen.

Het was ‘smorgens nog koud, toch kwamen Andy en Jeroen al met de korte broek aangereden, sterke beren die twee.  Langs de Schelde kwamen we al vlug in Zingem terecht.  Verder langs Meilegem, Beerlegem, Paulatem (vraag me niet waarom, maar hier fiets ik graag) kwamen we aan de sporthal in Zwalm uit.  Deze keer geen bevoorrading (zie omloop het volk) maar even later naar de eerste helling: Makkegem.  Een voor ons geen onbekende helling, we hebben deze al veel gedaan.

De weg liep verder over bekende wegen, alleen het extra lusje voor de Berendries was nieuw voor mij, de Dorrebeekstraat was kort maar hevig als opwarmer voor de Berendries.  Iedereen reed de Berendries op het “gemak” naar boven, enfin, “gemak” is veel zeggend, laat ons zeggen dat niemand in het rood ging.  Na de afdaling was daar al de volgende helling, de Elverenberg, meestal begin ik vlot aan deze helling maar val ik halverwege stil en parkeer ik.  Nu was het echter beter, de benen begonnen al was los te komen, want in het begin moest ik de andere toch wat laten rijden.

De eerste bevoorrading traditioneel aan de Topbronnen was in orde, vlug de maag bijvullen en weg waren we.  Direct de Toepkapel, te doen voor iedereen.  Daarna kwam de Fayte er vlug aan, daana ging het richting de Franse kant van ons land.

De Petit Hameau hadden enkele de week ervoor in de Rit van de Gouverneur ook gedaan, bij mij was het geleden van vorig jaar september.  Een tof klimmetje, ideaal om te trainen.  Je zou moeten boven komen, je draaien, afdalen en terug naar boven.  Een goeie 5km verder stond dan de verschrikking te wachten: Les Hauts.  Ja jongens, wat was me dat, een rechte baan, slechte kassei, geen enkele goed lopend stukje.  Ik riep lang leve de Koppenberg, kreeg geen antwoord want iedereen was aan het afzien.  Boven krijg je dan nog een uitloper.  Gelukkig was hadden we boven een korte bevoorrading.

De volgende helling was La Houppe, terug op hartslag naar boven.  Daarna wat draaien, wat keren en we hadden al terug een bevoorrading, 10km na de vorige is toch beetje te veel van het goeie.  Er stond te veel volk en besloten om ze te laten voor wat ze was.  Binnen het halfuur ging je hier toch niet aan voedsel geraken.

Op naar de Veldeman, op zicht niet zwaar, maar de slechte baan en de afstand maken dat het steile stuk op het einde toch zeer doet aan de kuiten.  Aan het drukke punt op de N8 stonden 2 seingevers de auto’s tegen te houden, je betaald wel meer dan andere georganiseerde ritten, maar voor dit doe ik het toch.  Je kan blijven rijden, het gevoel van een prof komt dicht in de buurt op zo’n moment?  Nu stonden ons 20km zonder helling op het programma, enfin, het ging nog op en af, gelukkig wind in de rug.  Bij Maarten sloeg het noodlot toe, een platte band in het begin van de klim.  Boven waren we Maarten kwijt  ? Maarten, als je plat staat: roepen!!

Nadat we Maarten gevonden hadden en terug in groep samen waren reden we verder op weg naar de Taaienberg.  Steven sprong nog voor mij in het gootje, maar ik kon het niet laten, sprong op de kasseien en weg was ik.  Na de Taaienberg stond er nog een kort steil stukje in Schorisse op het menu, terug niet “officieel” alhoewel dit wel mag voor mij.  In de gevaarlijke afdaling van de Ganzenberg zat er een wielertoerist neer, niet gevallen leek achteraf, maar kettingbreuk.




Even dacht ik dat we op weg waren naar de Frunte, maar ik was mis, we sloegen links af richting Varent.  Hier was het terug op hartslag naar boven, enkel op de kasseitjes kon ik me niet houden en trok ik het tempo wat op.  Boven gekomen terug bevoorrading in brouwerij Roman.  Zou er Ename zijn, dit jaar niet, maar de rest was ook dik in orde.

De laatste helling van de dag was de Molenberg, eerst nog de “Poggio di Flandria” naar beneden, links en recht en daar lag de Molenberg.  Ze waren blijkbaar aan het werken, gelukkig lagen de kasseien niet nat of het ging van “slieregem” geweest zijn.  Eens de kasseien voorbij waren versnelde ik wat, reed naar de Steven toe en samen ging het met enkele andere renners eventjes naar 45 per uur.  We besloten om te wachten op de rest en verschoten van het gat er tussen zat, blijkbaar mochten wij nog door aan een rondpunt en moest de rest wachten.

Bij het opdraaien aan de Schelde kregen we nog een Red Bull shot, de een nam het al vlugger aan dan de ander, of keek die ene wat langer naar de hostesses?  Er waren er enkel ontsnapt, samen met Jeroen en Steven mocht ik een gat dichtrijden op de rest, Jeroen bekocht dit met krampen.  Steven en ik kregen het nog toe.  Het tempo ging hoog.  Wijselijk besloot ik de laatste 5km wat los te rijden en te wachten op Jeroen.

Alweer een mooi ritje, blijft toch 1 van mijn favoriete ritten van het jaar.  Het weer was dit jaar ook terug van de partij…mag van mij altijd zo zijn!

David.