donderdag 29 april 2010

Woe 28-04-2010: een zwoel avondritje

Woensdag was ik voor de eerste keer dit jaar aanwezig op Merijenniezere op woensdag.  Samen met Dirk, Maarten en Eddy reden we een tochtje van zo’n 50km.

Het was zo beetje voor iedereen gelijk naar waar we zouden rijden, dus stelde Maarten voor om zijn trainingsritje van vroeger voor een stuk te rijden.  Normaal rijdt Maarten vanuit Landegem naar Olsene langs de bekende kant van de Leie, wij deden het nu eens de andere kant.  In Olsene richting het industriegebied gepakt om langs bekende wegen op de Holstraat uit te komen.

Dirk versnelde hier eventjes, maar niemand ging mee dus bleef Dirk ook maar zitten.  De afdaling van Nokereberg was een koud kunstje.  We reden nu eens niets de eerste rechts, maar de tweede straat rechts, een korte nijdige klim diende zich aan.  Op de grote baan gekomen reden we eventjes naar links om dan rechts richting Ooike te pakken.  Opnieuw kregen we een lange afdaling, gevolgd door een lange, trage klim.  

Eens in Ooike aangekomen ging het richting Mullem en de daarbij horende beklimming van De Ast.  De Ast is zowat de helling die ik in mijn jeugdjaren wel 100 keer gedaan heb, ik heb ze dan ook al op verschillende wijzen naar boven gereden.  Vandaag zou ik het eens proberen op het “groot mes” en blijven zitten.  Het ging rap, Dirk kwam over mij, Eddy en Maarten zaten ook niet ver achter.

De kerk van Huise was de volgende kerk die we tegen kwamen, even speelde het idee om de kasseien van de Huisepontweg te doen, maar de eerste 10meter waren genoeg.  Eddy verschoot wel dat ze er blijkbaar beter bijliggen dan vroeger, is dit een vraag om er eens over te rijden?

Enfin, om de rit af te maken reden we nog langs Lozer een stukje op het parkoers waar ik vorig jaar een koerske heb gereden.  Verder kwamen we nog in de ***straat uit die ons richting Machelen loodste.  In Machelen zijn we eens gaan kijken hoe het met de verbouwingen zat van onze sponsor Opel Dhont.  We zagen dat het goed was dus reden we verder naar ons afspreekpunt om daar elkaar nog een goeie dag verder te wensen en 2 aan 2 gingen we elk zijn weg.

David

zondag 25 april 2010

Zon 25-04-2010: In een grote cirkel rond Oudenaarde ...

Zondagmorgen stond ik al om 8u20 te wachten op ons afspreekplaats.  Het duurde nog lang voor iemand anders kwam opdagen.  Het zou toch geen waar zijn dat er niemand meer zou afkomen? Jeroen kwam opdagen met nog 3 minuten te gaan voor het afspreekuur.  Maar toch kwamen ze van beide kanten af, Sven en Kristof.  Andy even later ook.  Vanuit Deinze kwamen Eddy, Erik en Philippe aangereden.  Net op tijd kwamen ook de broers Koen en Chris aangereden uit Grammem.

We vertrokken met terug richting Kwaremont.  Langs de col du point vue, zo naar Kruishoutem.  Verder naar Wortegem, de bekende wegen ondertussen.  Op de brug over de schelde kwam ons een andere groep toeristen voorbij rijden, daarbij nonkel Marc van Andy.  We lieten die gasten rijden.  Ze reden blijkbaar ook naar de nieuwe Kwaremont, hadden zo’n 100m voorsprong op ons bendeke.  Ikzelf begon op kop, kwam stap voor stap dichter op de voorliggers die toch wel stil vielen.  Uiteindelijk kwamen we verspreid boven.

Nu eens niet rechtdoor, maar Côte de Russeignies naar beneden.  Het beste van al is dat ik nu nog maar weet welke afdaling dit is, binnenkort eens naar boven doen.  We reden verder naar de achterkant van de nieuwe Kwaremont, of de Berchemsesteenweg.  Eddy nam boven afscheid terwijl de rest verder reed de Hotond naar boven.  Eens beneden aan de lichten was het lang wachten op enkele, blijkbaar had Jeroen in de afdaling een duif dood gereden.  RIP duif.  Jeroen en Erik gingen ook naar huis, de rest reed verder naar Schorisse.  Mijn bedoeling was om Berg te Stene omhoog te rijden, maar plots kreeg ik het idee om de Frunte eens te doen.

In de helling kregen we het gezelschap van Dirk op de moto.  Dirk zag da Sven vlot naar boven ging, gevolgd door Koen.  Een boven gekomen reden we nu de Trap op naar beneden, zouden we Haaghoek doen, neen we reden verder naar beneden.  Besloten om de Arme Kleie te doen, een kort steil stukje.  Nog een lusje bijdoen langs Rozebeke, een lang stuk bergop en dan weer naar beneden richting Molenberg.  De Molenberg waar ze vorig week nog aan het werken waren ligt er aan de linker kant een stuk beter bij.  Lang leve wegwerkzaamheden?

Na de Molenberg was het tijd om naar huis terug te keren.  Via Zingem kwamen we in Ouwegem terecht, naar Kruishoutem terug naar de col du point vue maar nu reden we hem naar beneden.  De laatste splitsing van ons bendeke kwam er deze keer op het afspreekpunt in Machelen.  De cirkel was rond na een mooi ritje met een zacht zonnetje op de achtergrond.

David

donderdag 22 april 2010

Zon 18-04-2010: gaan kijken of we gisteren niets vergeten waren op La Houppe


…beter kan je het niet verwoorden.  Terug klimmen vandaag, ma geen korte zoals gisteren in de Van Petegem Classic maar nu wat langere klimmen.  Klimmen die we ook voor de eerste keer deden dit jaar.  En natuurlijk zat ook La Houppe er weer in!

Wie was er allemaal aanwezig: Andy, Dirk, David, Jeroen, Koen, Kristof, Pascal,Steve, Steven en mijn excuses, maar ik ken uw naam niet.  Dus met 10 man gingen we de beentjes wat gaan losgooien na de 140km van gisteren.

Niemand die een voorstel had van parkoers dus maar vertrokken richting Col de point Vue.  Ik merkte al dat mijn hartslag lager lag dan normaal, kwam dus zeker niet in het rood.  De benen voelen niet vermoeid aan, toch zat de rit van gisteren nog wat in de kleren.  Op een gezapig tempo reden we verder, enkele dachten een vroege aperitief te nuttigen bij Jeroen, maar we reden de andere kant weg.

Langs Nokere richting Wortegem, aan de lichten rechtdoor richting Anzegem.  De  afdaling van de Holstraat, waar er even een gevaarlijk standje was.
Eens de eerste stopt, gelieve allemaal te stoppen, alleen zo gebeuren er geen ongevallen.
We reden verder richting de Nieuwe Kwaremont.  Iedereen terug op zijn eigen tempo, weer ging de hartslag niet zo hoog als anders op deze klim.  Een groet gebracht aan Karel Van Wijnendaele om zo een beetje verder de klim naar de Hotond aan te vatten.

De leuke afdaling deden we ook, gevolgd door een nog leukere afdaling: de Kruisberg.  Deze keer niet tot in het centrum van Ronse maar linksaf richting kliniek.  We zouden nog een de klim aanpakken richting Ellezelles.  In het schrijven van dit verslag kom ik tot de conclussie dat we ver van Les Hauts zaten, onze vloek van de dag ervoor.  Hadden we dat maar niet op het moment zelf geweten, wie weet….

We bleven de baan volgen, sloegen aan het containerpark naar links.  Een korte plasstop, wat kleren uitspelen die door de opkomende zon overbodig waren geworden en weg waren we terug.  De Hurdumont is niet bij iedereen bekend, dus besloten we om deze korte brok eens te bedwingen.  De ervaren begonnen de onbekenden wat bang te maken, Koen begon daarom met een voorsprong aan de klim.  Uiteindelijk kwam iedereen vlot boven.  Na de afdaling was het hergroeperen, alleen kwam Steve niet af.  Een ongelukkig misverstand, Dirk keek boven achter hem zag niemand en dacht dat hij de laatste was.

Op La Houppe was Steven weergaloos, niemand kon ook maar in zijn spoor blijven.  Ik liet me samen met Scallie en Jeroen naar boven brengen door mijn fiets, zo traag had ik hem nog nooit beklommen.  De drinkbus hebben we niet gevonden.  Boven werd er beslist om de Kanarieberg te doen.  Geen spek voor mijn bek, deze keer kwam Dirk als eerste boven, ikzelf vormde deze keer de bus met Jeroen, Andy en Steven.

Er werd besloten om nu al richting huis terug te keren, Koen aan kop van de groep besloot rechtdoor te rijden.  Of Koen het wist of niet, maar hier kreeg je dan wel de kasseien van de Donderij voor de wielen geschoven.  Voor mij geen probleem, naar de kop en geef maar gas.

Voor de rest bleef het redelijk vlak, we reden naar Etikhove, zo naar Oudenaarde om langs de Delilah-helling richting Kruishoutem huiswaarts te keren.

Een mooi ritje, schoon weer.  De hartslag ging niet hoog, wat moet een mens nog meer hebben?

David

Zat 17-04-2010: Peter Van Petegem Classic (141 km)

Zoals al enkele jaren stond ook dit jaar de Peter van Petegem Classic op mijn agenda.  Ik denk dat ik nog niet veel edities gemist heb.  Vanaf het begin in Zingem, over Deinze tot in Oudenaarde, enkel vorig jaar door ziekte moeten forfait geven.  Ik zou dit jaar weer de grote tocht doen, de 141km samen met Jeroen, Andy, Erik, Maarten, Steven en Antoon.  Antoon bracht nog enkele collega fietsers mee zodat we met een schoon groepje waren om de start te nemen.

Het was ‘smorgens nog koud, toch kwamen Andy en Jeroen al met de korte broek aangereden, sterke beren die twee.  Langs de Schelde kwamen we al vlug in Zingem terecht.  Verder langs Meilegem, Beerlegem, Paulatem (vraag me niet waarom, maar hier fiets ik graag) kwamen we aan de sporthal in Zwalm uit.  Deze keer geen bevoorrading (zie omloop het volk) maar even later naar de eerste helling: Makkegem.  Een voor ons geen onbekende helling, we hebben deze al veel gedaan.

De weg liep verder over bekende wegen, alleen het extra lusje voor de Berendries was nieuw voor mij, de Dorrebeekstraat was kort maar hevig als opwarmer voor de Berendries.  Iedereen reed de Berendries op het “gemak” naar boven, enfin, “gemak” is veel zeggend, laat ons zeggen dat niemand in het rood ging.  Na de afdaling was daar al de volgende helling, de Elverenberg, meestal begin ik vlot aan deze helling maar val ik halverwege stil en parkeer ik.  Nu was het echter beter, de benen begonnen al was los te komen, want in het begin moest ik de andere toch wat laten rijden.

De eerste bevoorrading traditioneel aan de Topbronnen was in orde, vlug de maag bijvullen en weg waren we.  Direct de Toepkapel, te doen voor iedereen.  Daarna kwam de Fayte er vlug aan, daana ging het richting de Franse kant van ons land.

De Petit Hameau hadden enkele de week ervoor in de Rit van de Gouverneur ook gedaan, bij mij was het geleden van vorig jaar september.  Een tof klimmetje, ideaal om te trainen.  Je zou moeten boven komen, je draaien, afdalen en terug naar boven.  Een goeie 5km verder stond dan de verschrikking te wachten: Les Hauts.  Ja jongens, wat was me dat, een rechte baan, slechte kassei, geen enkele goed lopend stukje.  Ik riep lang leve de Koppenberg, kreeg geen antwoord want iedereen was aan het afzien.  Boven krijg je dan nog een uitloper.  Gelukkig was hadden we boven een korte bevoorrading.

De volgende helling was La Houppe, terug op hartslag naar boven.  Daarna wat draaien, wat keren en we hadden al terug een bevoorrading, 10km na de vorige is toch beetje te veel van het goeie.  Er stond te veel volk en besloten om ze te laten voor wat ze was.  Binnen het halfuur ging je hier toch niet aan voedsel geraken.

Op naar de Veldeman, op zicht niet zwaar, maar de slechte baan en de afstand maken dat het steile stuk op het einde toch zeer doet aan de kuiten.  Aan het drukke punt op de N8 stonden 2 seingevers de auto’s tegen te houden, je betaald wel meer dan andere georganiseerde ritten, maar voor dit doe ik het toch.  Je kan blijven rijden, het gevoel van een prof komt dicht in de buurt op zo’n moment?  Nu stonden ons 20km zonder helling op het programma, enfin, het ging nog op en af, gelukkig wind in de rug.  Bij Maarten sloeg het noodlot toe, een platte band in het begin van de klim.  Boven waren we Maarten kwijt  ? Maarten, als je plat staat: roepen!!

Nadat we Maarten gevonden hadden en terug in groep samen waren reden we verder op weg naar de Taaienberg.  Steven sprong nog voor mij in het gootje, maar ik kon het niet laten, sprong op de kasseien en weg was ik.  Na de Taaienberg stond er nog een kort steil stukje in Schorisse op het menu, terug niet “officieel” alhoewel dit wel mag voor mij.  In de gevaarlijke afdaling van de Ganzenberg zat er een wielertoerist neer, niet gevallen leek achteraf, maar kettingbreuk.




Even dacht ik dat we op weg waren naar de Frunte, maar ik was mis, we sloegen links af richting Varent.  Hier was het terug op hartslag naar boven, enkel op de kasseitjes kon ik me niet houden en trok ik het tempo wat op.  Boven gekomen terug bevoorrading in brouwerij Roman.  Zou er Ename zijn, dit jaar niet, maar de rest was ook dik in orde.

De laatste helling van de dag was de Molenberg, eerst nog de “Poggio di Flandria” naar beneden, links en recht en daar lag de Molenberg.  Ze waren blijkbaar aan het werken, gelukkig lagen de kasseien niet nat of het ging van “slieregem” geweest zijn.  Eens de kasseien voorbij waren versnelde ik wat, reed naar de Steven toe en samen ging het met enkele andere renners eventjes naar 45 per uur.  We besloten om te wachten op de rest en verschoten van het gat er tussen zat, blijkbaar mochten wij nog door aan een rondpunt en moest de rest wachten.

Bij het opdraaien aan de Schelde kregen we nog een Red Bull shot, de een nam het al vlugger aan dan de ander, of keek die ene wat langer naar de hostesses?  Er waren er enkel ontsnapt, samen met Jeroen en Steven mocht ik een gat dichtrijden op de rest, Jeroen bekocht dit met krampen.  Steven en ik kregen het nog toe.  Het tempo ging hoog.  Wijselijk besloot ik de laatste 5km wat los te rijden en te wachten op Jeroen.

Alweer een mooi ritje, blijft toch 1 van mijn favoriete ritten van het jaar.  Het weer was dit jaar ook terug van de partij…mag van mij altijd zo zijn!

David.

maandag 19 april 2010

Zat 17-04-2010: Peter Van Petegem Classic (108 km)

Toch redelijk vroeg starten was de bedoeling, zeker met de fietstocht van Deinze naar Oudenaarde voor de boeg.  Bedoeling was om daar vlotjes in te schrijven, er de 108 km te doen en dan erna terug naar huis te fietsen.

Ondanks zijn toekomstig gependel wilde onze Scallie ook mee, al was het dan maar voor de kleinere toer.  Hij zou wel afdraaien om daarna klokvaste verbindingen te gaan realiseren tussen Eeklo en Ronse.  Alleen had hij me dat pas op het laatste moment gezegd en hield ik het als verassing achter de hand voor Dieter.  Philip ging met auto naar Oudenaarde en we zouden mekaar daar wel vinden.  Maar dat was buiten de massa gerekend die, gelokt door de mooie weersvoorspellingen, allemaal richting Oudenaarde waren uitgekomen.  Achteraf bleek dat we met meer dan 6000 waren afgelopen zaterdag.

Om 7u35 kunnen starten, in Kruishoutem Scallie opgepikt en tegen 8u10 aan de inschrijving als ik me niet vergis.  Waarom ze bij Golazo niet dermate samenwerken met verbonden als WBV en VWB is mij een raadsel.  In plaats van iedereen daar papiertjes te laten invullen zou het simpelweg inscannen van iedere lidkaart het hele gedoe toch een pak simpeler kunnen maken.  Nu moet je papiertjes zoeken en dan nog vooral : balpennen zoeken.  Pfff, voor zo'n evenementenbureau moet dat beter kunnen. Sérieus !  Ik heb geleerd van het inschrijvingsformuliertje vooraf af te drukken en in te vullen.  Maar soit, ze kunnen bij Golazo- Sportinez véél vooruitgang boeken door de lidkaarten van menige wielerliefhebber gewoon in te scannen.  Een tip hé, gasten van Golazo.

Tijdens het obligate schrijfwerk, Dieter's broer Kodie ontmoet.  Ik bekende hem bijna niet meer, zo lang geleden ...  Kodie ging de 71 rijden.  Enfin dat viel goed: Dieter en ik de 108 ; Scallie zou bij zijn 71 ook gezelschap hebben aan Kodie.  ... Stuurnummer bevestigd en hop met de beentjes op de fiets.

Van aan de start zochten we snel de oevers van de Schelde op, om die te volgen tot in Zingem.  Daar verlieten we die Scheldeoevers, hop de brug over en direct weer die hoofdweg verlaten om langs kleinere binnenwegen naar Meilegem en Beerlegem te rijden. Via Paulatem en Sint-Maria-Latem doken we stilaan de mooie Zwalmstreek in.

Op het kaartje kan de rit helemaal volgen.  Klik op het kaartje en je krijgt een weergave met meer mogelijkheden.  Je kan via de pijltjes de rit beetje bij beetje laten vooruitgaan bvb.

Via Sint-Denijs en Sint-Blasius Boekel ging het naar Elst en Michelbeke en stonden we al snel aan de voet van de Berendries.  Een prachthelling waar iedereen toch goed op zijn tanden mag bijten, heb ik toch de indruk.  Voor we daar waren hadden we al geklommen op Makkegem, Pottenberg en in de Dorrebeekstraat.  We hielden het mooi samen, reden een tempo zodat er nog eens kon gepraat worden en zagen toen al dat er veel volk onderweg was.

We zagen daar ook een paar mensen van Coxycycling (waar ik aan Zee mee rijd) en onze nieuwe sponsor die samen ook aan hun Peter van Petegem bezig waren.

Eens de Berendries boven is het niet ver meer voor de eerste bevoorrading aan de Top-Bronnen te Brakel.  Voor de Berendries hadden we al hellingen als Makkegem, Pottenberg en de Dorrebeekstraat bedwongen.

Enkele foto's vind je hieronder (er komen er in de komende dagen misschien nog een paar bij).




Heel veel volk aan de bevoorrading aan de Brakelse Top-bronnen.  Wachttijden waren het gevolg, maar voor zo'n massa ging het nog, vond ik.  Hier vonden we Philip terug.  Nog snel een babbeltje bij een banaantje en een Meli-wafeltje (hmmm, lekker) en vooruit met de tweewieler.  Hier verlieten Scallie en Kodie ons.  Min twee, plus één maakte in ons geval drie. ;-)  Wij drie-en mochten onze rit verderzetten door een stukje op onze stappen terug te keren om even verderop rechts omhoog te draaien.  En 't was omhoog hé.


Na de bevoorrading waren onze volgende hellingen de Toepkapel (Brakel), Fayte (Everbeek), Petit Hameau (Ellezelles of toch in die buurt) en Les Hauts (Saint-sauveur). Voor mij en wellicht ook voor mijn gezelschap allemaal nieuwe hellingen. Allemaal redelijk te doen. Mooie hellingen. Tussendoor hebben we zelfs een helling gedaan die er geen was (eentje die niet op het lijstje stond) maar toch beklommen moest worden. Mij is het opgevallen dat er toch zo'n mooi landschap rondlag wanneer je tenminste de moeite doet om eens links en rechts te kijken.

Dé helling die ik niet snel zal vergeten is Les Hauts. We draaiden de weg op en zagen het bord dat deze helling aankondigde. Erop stond: 2200m, max hellingsgraad: 12%, gemiddelde hellingsgraad .... Dat laatste cijfer had ik al niet meer gezien aangezien ik daar kasseien zag aankomen. En hoe meer ik naderde en omhoog kon kijken, hoe meer kasseien ik zag. De moed zakte me niet in de schoenen, maar gewoonweg er dwars door. Ik dacht bij mezelf "het zal toch niet waar zijn hé, 2km 200 m kasseien aan 12% ???"
En nee, het was niet waar. Na een behoorlijke afstand zeer steile kasseien waar iedereen moesten trekken en sleuren was er plots verademing te zien: het einde van de kasseien. Oef, zou je denken... maar oef, betekende hier een zowaar nog steiler stuk betonweg. Niks op adem komen dus; doortrekken nondedju (merk je het; voor het eerst in een verslag vloek ik ;-) ).

Net na de top van Les Hauts was er de tweede bevoorrading. Ik denk dat deze de minst goed georganiseerde was. Wachten was de boodschap. En we hadden dan nog geluk, want toen wij met zijn vieren wegreden zei Philip me nog dat ik eens achterom moest kijken. Man, man, man, ... wat een file. Niet echt goed voor zo'n organisatiebureau die hier achter steekt dat ze hier niet op voorbereid waren.
Met zijn vieren ? Ja, bij het aanschuiven waren we aan de praat geslagen met iemand uit het Waasland in tenu van het Nieuwsblad (zie foto). Best een aangename kennismaking ! Samen tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk niet meer moesten gaan werken om nog meer te kunnen fietsen hé ;-)

Van daaruit was het op naar de derde bevoorrading in Brouwerij Roman. Maar niets zonder arbeid te verrichten natuurlijk. Eerst dienden we nog La Houppe, Steenbeekdries en de Varent te bedwingen. Aan La Houppe waren we onze vierde man kwijt want hij zou de 141 doen. Wij verder op zoek naar die zeer scherpe Steenbeekdries, waar we met zijn allen aan onze Kris H. dachten die ons deze eens op een zondagmorgen liet bewonderen. Dank je, Kris, zo waren we voorbereid.

Nog de Varent waar we nog eens volop gefotografeerd werden, iets wat zich later nog eens zou herhalen op de Molenberg. De opeenvolging van de hellingen zorgden ervoor dat de op zich al lastige Varent nog een beetje extra pijn deed. De brouwerij Roman kwam als welkome verpozing. Een cola-tje, een koekje en we konden de apotheose aanvatten.

In het laatste stuk van een kleine 17 km zat nog de Molenberg waar ze aan de linkerkant van de beklimming aan wegenwerken bezig waren. Een geluk dat het droog was, want anders zou dat er zeer modderig en glibberig zijn geweest. Na deze laatste beklimming zochten we de oevers van de Schelde op om een groepje aan behoorlijke mooie snelheid naar de Qubus te fietsen. Ook aan dat eindpunt was er wéer file.

Onze kompanen die de 141 hadden gevlamd waren er dan al. Ze kwamen ons begroeten. We genoten nog van een Enameke en Dieter en ik konden nog naar huis fietsen, wat we dan ook nog relatief goed deden. Onderweg nog fel aangemoedigd door David; Steven liet iets meer bescheiden een kleine signaaltje van zijn autoclaxon horen.

In elke geval, de Peter Van Petegem Classic is en blijft een fantastische tocht. Organisatorisch is er bijschaafwerk. Misschien bij de inschrijving meer en beter samenwerken met de 2 grote federaties zodat de lidkaarten van die bonden kunnen worden ingelezen, wat het vele schrijfwerk zou gaan vermijden en de zaak vlotter zou laten verlopen. Maar ze zullen zelf wel hun evaluatie maken, denk ik.

Op naar de volgende zou ik durven zeggen.

donderdag 15 april 2010

Zat 10-04-2010: Rit van de Gouverneur (105 km)

Ik moet me reppen om alsnog een verslag te schrijven van een zonder meer fantatische rit in een puike organisatie.  Zonder meer !
Onze Gouverneur mag zeer terecht fier zijn op de rit die zijn titel draagt.

Voor mij persoonlijk was het dit jaar mijn eerste georganiseerde tocht waaraan ik deelnam.  Merijenniezere ging in twee groepen deelnemen aan deze tocht: een eerste groep zou de 150 km versie van deze tocht doen en startte een uur eerder dan wij die de 105 km versie deden.  Onze afspraak was om 8u30 aan de inschrijving.  Afspraak was dat iedereen ervoor zou zorgen dat er om 8u30 zou kunnen gestart worden (en hij/zij dus de inschrijvingsverplichtingen tegen die tijd achter de rug zou hebben).  Dit lukte wonderwel.

Pascal en zijn collega Kurt, Dieter en Kris vonden me vlot aan de inschrijving.  Even later zagen we Michael ook, die voor de gelegenheid zijn Wevelgemse kompanen mee had. Frederik en nog 2 mannen, wiens namen door de gaatjes van mijn hersengruyère zijn geglipt.  Zij zouden met ons meerijden tot aan de splitsing van de 65 km. Ook Philip en zijn vrouwtje zagen we daar.  Zij namen afscheid van mekaar (hetgeen hen merkelijk zwaar viel) en Philip reed met ons mee.

In een toch mooi groepje vatten we onze tocht aan.  Van Zulte ging het naar Kruishoutem, zo naar Lozer en Huise.  Via Zingem en Heurne raakten we langzaam maar zeker in de uitermate mooie Zwalmstreek.  De beklimmingen die op de routebeschrijving staan zijn eerder onbekend en de stijgingspercentages die erbij vermeld staan doen je denken dat dit een eerder gemakkelijke tocht zal zijn.  Maar zij die dat denken, worden aardig bij de neus genomen.  Laat me duidelijk zijn: de stijgingspercentages zijn gemiddeldes en je wordt heus serieuze stijgingspercentage voor de wielen geschoven.

Na de eerste bevoorrading kwam snel de splitsing waar de Wevelgemse guy's hun 65-km afslag namen.  Wij verder door voor het parkoers van de 105 km.  Hoe verder we reden hoe meer klimwerk we kregen uiteraard.  Maar mooi was de tocht.  Bijzonder mooi.

Het weer viel ook goed mee, zeker wanneer het zonnetje meer door de wolken piepte.  Wat minder meeviel is de enorme hoeveelheid mensen met lekke banden die we tegenkwamen.  Dat was zeer opvallend.  Zou er dan toch iets zijn met de staat van ons wegennet ?  Zelf werden we daar evenmin van gespaard.  Pascal zelfs in zo'n mate dat in de flank van zijn buitenband ook een serieuze snee was.  Zonder de Eddy-plakkerkes was het bijna afgelopen voor Pascal.  Een andere pechvogel was Michael.  Pssssssssssst was ook daar het enge geluid dat je noopt te stoppen en je band te vervangen.  Toegegeven, Kurt was daar best wel beslagen in, al kon hij die enkele goede tips van Kris naar waarde schatten.

Ohja, 'k was het bijna vergeten maar aan de bevoorrading aan la Houppe hadden we Bernard ontmoet.  De begroeting was hartelijk.  Na die bevoorrading reden we naar Nukerke, Zulzeke , ... om verderop in Berchem onze weg verder te zetten.  Daar stonden plots veel seingevers en politiemensen.  Zoveel zelfs dat ik bijna zeker was dat dit niet voor ons kon zijn.  En inderdaad, er bleek daar een wedstrijd aan te gang te zijn.
Daar in de buurt van Kerkhove leidde het parcours ons op een deftige kasseistrook.  Altijd sterven er wel een paar





Even verderop passeerden we Andy die met een ... jawel hoor: lekke band aan de kant stond.  Gestopt en een handje toegestoken zodat hij ook weer zijn weg kon verderzetten.  Ongeveer samen reden we het laatste stukje van deze tocht, die ons nog de kasseien van Nokere berg als dessert reserveerde.   Iedereen reed die laatste helling ook nog zo goed en zo kwaad als het kon naar boven.  Zo, klaar was kees van wat dan nog restte naar Zulte was ideaal als "cooling down" hé.

Hoewel met Grimbergen van t vat tegen 1 euro het stuk velen de cooling down in de Zultse sporthal hebben gedaan.

De Rit van de Gouverneur: op het eerste zicht niet lastig, ... maar laat u niets wijsmaken !  Mede door de schitterende organisatie hebben de Leierenners een hele dikke klassieker gemaakt.  Wees maar zeker, beste Leierenners, dat we er volgend jaar opnieuw zullen zijn.

Eddy

woensdag 14 april 2010

Zat 10-04-2010: Rit van de Gouverneur (150 km)

Ik werk bij de provincie Oost-Vlaanderen. Aan het hoofd van de provincie staat een gouverneur. Deze gouverneur is toevallig ook een fervent fietsliefhebber. Ontbreken op de rit die zijn naam draagt en georganiseerd wordt door de bevriende club waarvan hij lid is was bij gevolg voor mij geen optie.

De rit van de gouverneur stond in mijn geheugen geboekt als een minder lastige maar desalniettemin prachtige voorjaarklassieker. Vol goede moed dan ook richting Zulte vertrokken voor 150 kilometer genieten van de prachtige Vlaamse hellingen met een excursie naar een mooie maar minder bekende streek: pays de colliles. Aan de start kwam ik al vlug Andy en Peter tegen en ook andere vroege vogels van Merijenniezere strompelden, de ene al wat beter uitgeslapen dan de andere, binnen. Jeroen, Dirk, Sven en niet te vergeten David waren van de partij. Ook Antoon en enkele andere vrienden, van wie de namen mij op dit moment niet direct te binnen schieten vervolledigden het peloton. En weg waren we. Vrij vlug merkte ik dat ik één van de mannen was die wat minder goed uitgeslapen was want ik had blijkbaar mijn wiel omgekeerd gestoken. Gelukkig was het maar mijn voorwiel zodat rijden geen probleem vormde. We sloten snel aan bij een groepje dat net ietsje veel sneller reed dan ons en het tempo werd al vlug de hoogte in gejaagd richting heuvelzone. Voorlopig werden we ondanks de nog altijd slechte staat van de wegen gespaard van platte banden. Mijn idee van een minder lastige rit werd langzaamaan bijgeschaafd. De hellingen volgden elkaar vrij vlug op. Na cleve en duisbeke werden we getrakteerd op een eerste bevoorrading en dan kwam ook het zwaardere werk aan de beurt met de boskant, de abeelhoek, de foreest, les hauts, grandrieu, bas foreest en de knokteberg.

Ondertussen hadden we ook la de tweede bevoorrading achter de kiezen. Na deze bevoorrading gaf de band van Peter er de brui aan. Peter en Andy stopten vakkundig de band en zetten hun weg verder voor de 105 kilometer (zij hadden in de namiddag nog andere verplichtingen, iets met een spelleken en kijken). Persoonlijk vind ik pays de colliles nog altijd één van de meest adembenemende (zowel letterlijk als figuurlijk) streken om te doorkruisen. Weidse landschappen overgoten door de zon die stilaan haar weg wist te banen door de mist. Prachtig, meer woorden zijn daar niet voor nodig.

Hoewel de ziektekiemen nog helemaal niet uit mijn lichaam verbannen waren lukte het mij nog allemaal vrij goed tot aan de laatste bevoorrading. De groep wachtte dan ook altijd mooi de achtergelaten schapen op. Waarvoor mijn oprechte dank. Na de derde bevoorrading was het voor mij heel wat minder. Nog voor we goed aan wel de kasseien van de oude kwaremont begonnen voelde ik dat de tank aan het leeglopen was. Gelukkig werd er na het drieluik kwaremont; kalhove en paterberg voldoende gewacht zodat ik opnieuw de aansluiting vond bij de groep. Na de kasseinen van Varent werd het tempo er stevig ingehouden en voor mij betekende dit het begin van het definitieve einde. Krampen maakten zich meester over mijn benen en ik moest de rol, of beter gezegd het wiel lossen. Andy kreeg op zijn beurt nog af te rekenen met een platte band. Uiteindelijk op mijn eigen tempo het dessert (de blaarhoek) en het digestief (nokereberg) verorberd. Leeg, maar voldaan de aankomst bereikt, waar ook de mannen van de 105 kilometer het gezelschap vervoegden. Mij hoor je alvast niet meer zeggen dat de rit van de gouverneur niet zo lastig is. 
 
Maarten

zondag 11 april 2010

Steve

Voornaam: Steve
Naam: Reys
Woonplaats: Petegem-aan-de-Leie
geboortejaar : 01/12/1980

beroep: opvoeder

De sportmicrobe werd me met de paplepel ingegeven. Mijn voadre was een fervent loper en fietser, mijn broer en ikzelf zwommen jarenlang competitie. Toen hier in de zomer van 2002 verplicht een eind aan kwam, deed ik mezelf een koersfiets cadeau. Maar elk jaar kwamen er wat kilootjes bij, de conditie nam dan weer af.... Sindsdien gaan mijn sportactiviteiten met zijn ups en downs! Ik hoop, mede door de wekelijkse groepsritten, het jaar eens door te fietsen.

Ik ben een fiere Westfluut (Bruggeling), die zijn Oostvlaamse schone (Sarah) volgde tot Petegem-aan-de-Leie. Samen hebben we een flinke dochter Leonie (°2007).

vrijdag 9 april 2010

Zat 03-04-2010: Vlaanderens mooiste...

Op zondag 4 april werd de Ronde Van Vlaanderen gereden door de profs. Hier zagen we een zéér sterke Cancellara en Boonen. Maar op de Muur reed Spartacus te snel voor Boonen en nam snel enkele meters. En in een mum van tijd had hij een voorsprong van 50 seconden! Ja, de wereldkampioen tijdrijden bewees hier nog maar eens zijn kunnen! Geen Belg, maar een Zwitser die Vlaanderens mooiste wint! Een zeer mooie overwinning!

De dag ervoor was het aan ons, de wielertoeristen. Uiteraard mocht Merijenniezere niet ontbreken op dit evenement en dat was daar duidelijk aan te zien! De aanwezigen waren: Dirk, Eric, Andy, Steven, Maarten, Sven, Kristof, Koen, Chris, Antoon en zijn vriend waarvan ik zijn naam niet meer weet en mezelf ook natuurlijk!

Mooi weer voorspelden ze niet en dat hebben we ondervonden. We zijn droog gestart en aangekomen, maar tussen start en aankomst hebben we heel wat regen, wind en hagel mogen verwerken! Wie de RVV wil rijden, moet soms een beetje flandriėn zijn, dus dat hield ons niet tegen!



Bij de aanloop had Eric een lekke band. Dat bracht ons de gelegenheid om wat te drinken en een plasje te doen. Snelle depannage en terug verder! Voor we aan de Kluisberg mochten beginnen hadden we ons eerste bevoorrading. We mochten niet te lang stil staan, want met de eerste regen dat we toen al gekregen hadden begonnen we al snel koud te krijgen.
Dan maar op naar de Kluisberg die voor iedereen zonder problemen verliep.

Volgende helling was de Knokteberg. Best wel pittig!
Daarop volgden de Oude Kwaremont, de Paterberg en Koppenberg elkaar snel op. Voor de Koppenberg was er toch even twijfel of we hem zouden naar boven rijden met dit weer. Maar al snel stond vast dat we ons poging gingen wagen. Als bij wonder viel dat eigenlijk heel goed mee. Niet té veel volk, dus hadden we de plaats om ons ding te doen. We zijn allemaal boven geraakt zonder al te veel problemen. Enkelen moesten even voet aan de grond zetten, maar konden snel weer verder.

Dan maar op naar de Steenbeekdries. Niet mijn favoriet, maar soms moet je die ook wel eens ondergaan hé.
Vlak voor de Taaienberg hadden we de tweede bevoorrading. Een heel ongelukkige plaats vond ik toch. Drank en eten was er in overvloed, maar zoiets doe je best na een helling en er niet net voor! Nuja, veel konden we hier niet aan veranderen.

Ondertussen hadden we al zo'n 90km in de benen en ondervonden dat samen in groep blijven rijden niet zo evident was vandaag. De hellingen en kasseistroken volgden elkaar gewoon te snel op. Er werden veel pogingen gedaan om elkaar op te wachten tussen één van die stroken, maar voor we het wisten zaten we al op de volgende! Daardoor zocht iedereen zo wat zijn eigen tempo.

Boven op de Eikenberg werd er even gestopt om wat te eten en te drinken en een babbeltje te slaan met David die ons kwam aanmoedigen!

Op de voorbije edities was de Molenberg de eerste test van de dag, maar nu kwam die een stuk later. Dat het al goed geregend had was er duidelijk te zien, want de kasseien waren bedekt onder de modder en dat was niet altijd even simpel. Maar goed... wat techniek uit ons mouw schudden kan nooit geen kwaad.

Welke kasseistroken we ondertussen al onder de wielen gekregen hadden, kan ik niet allemaal opnoemen wegens te weinig terreinkennis. Ben wel zeker van Lippenshovestraat, Paddestraat, Mater en de Haaghoek. Die andere ken ik niet bij naam, maar dat het kasseien waren, daar is geen twijfel over!

Na de Haaghoek volgt direct de Leberg om zo verder te rijden naar de Berendries. Daar moest ik toch wel even een lichte kramp in mijn bil verwerken. Gelukkig was die even snel voorbij zoals ze gekomen was!
Daarna zat ik plots helemaal alleen richting Tenbosse. Niemand van Merijenniezere voor mij, niemand achter... Dan maar alleen begonnen aan Tenbosse. De straat waar Museeuw altijd graag eens uitpakte, en de straat waar ik het deze keer toch wel rustig hield! :-) Daarop volgde nog een extra stop bij de Red Bull stand en dat zorgde ervoor dat we terug samen kwamen.

De Muur en Bosberg moesten nog gedaan worden. Iedereen deed dit op eigen tempo en genoot toch wel even van de belangstelling langs de weg. Het deed ons toch even voelen dat we prof waren!

Na de Bosberg is het in volle vaart naar de aankomst. Enkel Steven, Andy en ik waren nog samen. De rest zat voor of achter ons. Dat het snel ging was duidelijk. Bijna 60km/u op de teller en niemand die ons nog volgde. Al gauw zagen we in de verte Eric, Antoon en die andere fietsvriend (waarvan ik de naam nog altijd vergeten ben) rijden. Van Dirk geen spoor! Achteraf gehoord was die vogel al gaan vliegen!
Een stuk glas deed de band van Andy sneuvelen en was een depannage terug nodig. Niet te hard opblazen die nieuwe binnenband, want die kwam piepen langs een scheurtje door de buitenband! Gelukkig waren we aan de aankomst!

Aan de aankomst had iedereen een voldaan gevoel en ook al was het slecht weer, we hebben ons allemaal geamuseerd! Of niet soms?!
Volgend jaar zijn we zeker opnieuw van de partij!

Jeroen

zondag 4 april 2010

Zon 28-3-2010: de E3-prijs voor wielertoeristen (130 km)

De recuperatietijd moet redelijk wat langer geduurd hebben. Vrijdag kwam het verslag van Merijenwelzere ook binnen. Beschikbaarheidsproblemen zorgden bovendien op nog 2 extra dagen vertraging bij het publiceren, maar het zal wel daar niet meer op aankomen hé. Ziehier het verslag van Merijenwelzere:

Zondag jongstleden stonden we met enkele Merijenniezeres aan de start voor de E3 prijs voor wielertoeristen. Deze rit die we de voorbije jaren reden als laatste voorbereiding op de Ronde van Vlaanderen, dit jaar zou het een gewone trainingstocht worden.

Zoals je al kon lezen waren er enkele die een kleiner tochtje gingen doen, hun verhaal moet je maar lezen in het verslag van Dieter. De rest, zijnde: Dirk, Jeroen, Steven, Maarten, Sven, Andy, Peter en ik reden de 130km.

Om te beginnen kregen we een vlakke aanloop richting de eerste beklimming van de dag, de Edelare. In de aanloop was Dirk al eens plat gevallen, na een jaar zonder platte band was het nu na 7km prijs. We reden een beetje van groep naar groep, met steeds onze hartslag in de gaten te houden, want de groep waarmee we aan de voet van de Edelare stonden lieten we rijden wegens te rap.

We reden verder langs de N8 richting Brakel, op weg naar La Houppe. We kregen nog enkele korte steile hellingen voor de wielen geschoven om zo aan de voet van La Houppe te komen die we elk op zijn tempo omhoog reden. Boven was de bevoorrading wel gekomen. De bidons werden bijgevuld, de muesli repen waren lekker.

Nu zouden de hellingen elkaar vlug opvolgen, te beginnen met Berg te Stene. Eerst kregen we nog een klein stukje kassei. Nog nooit reden we zo snel over deze kasseien, wat wind in de rug en de afdaling voor de kasseien die we vlug namen zullen hier wel iets mee te maken gehad hebben. Op de Berg te Stene reden we samen op hartslag naar boven. De Varent naar beneden is eens iets anders, Dirk nam hier het voortouw…de Varent blijft zijn helling.

De Boigneberg werd overwonnen of de Eikenberg stond al te wachten. Steven was hier outstanding en reed vlot naar boven. Ons bende was door de kasseien van de Eikenberg volledig uit elkaar geslagen. Het duurde toch een tijdje voor we weer allemaal samen waren, maar wachten op elkaar deden we allemaal na de beklimming.

De Taaienberg oprijden is altijd een uitdaging, elkaar een beetje de loef afsteken om hem omhoog te rijden op de kasseien of toch in het gootje. Ik begon in het gootje, wipte na een tijdje op de kasseien om voorliggers voorbij te rijden, boven gekomen terug in het gootje. Steven was weer gaan vliegen, de hazepaté ‘s morgens deed zijn werk.



Na deze klim hadden we een 10-tal km voor te recupereren. Voor sommigen onder ons was dit welgekomen, op de licht glooiende weg richting Kapelberg was het lekker rijden. De Kapelberg is het begin van de het zware drieluik met ook nog Paterberg en Oude Kwaremont.

De Kapelberg op zich is een “gemakkelijke” helling, maar na 90km kan dit toch al wat pijn doen aan de spieren. We reden terug in groep naar boven, op weg naar de Paterberg. Iedereen reed de Pater naar boven, alleen Peter bleef achter. Spaakbreuk op de Paterberg was deel, de pechdienst bellen was de enigste oplossing. Wij zouden verder rijden, Peter ging alleen verder rijden nadat de pechdienst hem geholpen had.

Ik was blijven wachten op Peter dus heb zo de Oude Kwaremont niet gedaan, hoe het daar verlopen is kan ik jullie dus niet vertellen. Ik zag de rest terug op de bevoorrading in de Ronde Van Vlaanderenstraat.

Na de bevoorrading hadden we nog twee hellingen voor de boeg: de Kluisberg en Tiegemberg. Eerst nog een lange afdaling richting Russiegnies, die we in de regen moesten doen. Gelukkig was het maar vijf minuten regenen en was het daarna terug droog. De Kluisberg langs de Waalse kant is toch een stuk lastiger dan de kant die we normaal doen langs de Vlaamse kant. De afdaling was voorbij, terug groeperen en Dirk begon aan zijn tijdritje. Wind in de rug nam Dirk iedereen op sleeptouw, we reden iemand voorbij, die pikte aan maar moest er later weer af…Dirk Cancellara.

De laatste helling lag 10km verder, Tiegemberg, ons allen bekend. Ikzelf trok alles op een lint in de aanloop, gaf de voorzet in het begin van de klim en hup, weg waren ze. Steven als eerste, Dirk en Sven volgden gezwind. Sven klopte uiteindelijk Dirk in een sprintje, ikzelf kwam nog redelijk vlot naar boven, trok nog een tijdje door en besloot dan ook op de rest te wachten.

Samen reden we naar de aankomst in Harelbeke. Nog wat losrijden op het einde en achteraf nog een Leffe. Weer een mooi ritje, volgend jaar zijn we er terug bij.

David