donderdag 31 maart 2011

Don 31-03-2011: Verkenning van de Ronde Van Vlaanderen

Om 11.15 stonden we er, met zijn 3en, aan de Hotondemolen. Iedereen met de auto tot daar gekomen : Tom Schotte, Wim Demeester en ikzelf. Tegen iets voor 11.30 was iedereen fietsvertrekkensklaar en zo gingen we op pad langs het parcours van de ronde van vlaanderen, die komende zaterdag en zondag verreden wordt.

Klik op de kaart voor grotere weergave met meer mogelijkheden
De weergoden plaagden ons deze morgen wat, door fikse regenbuien los te laten, maar tegen het startuur waren de laatste druppelingen aan het vallen. Daartegenover stelde de weermeneer een heel stevige west tot zuidwestenwind.
Na de afdaling van de Nieuwe Kwaremont draaiden we rechtsaf, het eerste stuk met ons neus pal in de wind. Hoewel het een constante door de rit is geweest dat mijn neus niet veel wind heeft gezien… Enkele kilometer verder draaiden we rechtsaf, onze eerste helling van de dag (en nummer 6 op het ganse traject van de ronde) : de Knokteberg. De toom was direct gezet qua lastigheid. Boven terug afdalend naar Berchem om daar heel snel de Oude Kwaremont op te zjossen. De eerste kasseien voelde … kassei-achtig aan : dokkerend, handen geklemd op het stuur en volle concentratie  om de niet toegestoken voegen tussen de kasseien toch te proberen vermijden. Tom reed vandaag de rit op zijn mountainbike, op slicks weliswaar. Ondanks het fietsnadeel was hij toch met kop en schouder de sterkste deelnemer.

Na de Oude Kwaremont kwam dan in een sneltempo de Paterberg en de Koppenberg eraan. De VIP tenten op de hellingen zijn al zo goed als af. Naast de impressionante hellingen dwingen ook sommige van die tenten respect af. De kleine middenstander ziet volgens mij zijn jaar goedgemaakt als hij met een kraampke op het parcours kan staan, laat staan wat die grote luxe-tenten niet moeten opbrengen…

Iedereen kwam goed boven op de pater, maar op de Koppenberg was het andere koek.
Door de fikse wind waren de meeste wegen en vooral ook de kasseien heel snel opgedroogd. Echter, het stuk van de Paterberg dat verscholen zit tussen de bomen lag er nog wat halfnat bij. Voor iedereen die zaterdag op pad gaat : sowieso halverwege (in het steilste stuk van de klim) vooral vermijden om naar de rechterkant van de weg af te zakken : daar ligt namelijk fors wat aarde op de kasseien… Ik kwam daar ongewild wel op terecht, alsook Wim. Bijna op hetzelfde moment moesten we voet aan grond zetten, door het ter plaatse patineren… Ik zette wat meer dan voet aan grond (ook mijn elleboog en mijn kont kusten de Koppenbergse slijkbodem…).

Tom meldde achteraf dat zelfs met zijn kleine versnelling en zijn dikke slick banden dat het opletten was om niet te glijden. Men weze gewaarschuwd voor zaterdag!
De Koppenberg verteerd kregen we dan een serie kasseistroken onder de wielen geschoven, beginnend met de Steenbeekdries en via de Stationsberg richting Taaienberg. Wie op recuperatie had gehoopt kwam bedrogen uit, want direct hierna kwam de Eikenberg er al aan en op de top hiervan na slechts een paar honderd meter de serieuze pavé stroken van de Holleweg.
Op de Eikenberg was Wim al uitwijkend naar een stuk asfalt langs de zijkant plat gereden. Boven op de Eikenberg wachtten we hem op ; hij moet dat vlot hersteld hebben, want we kregen geen koud al wachten.

Terug vrij kort hierna kwamen al de kasseien van de Ruiterstraat, Kerkgate en de Jagerij. Hierna kom je op een grotere weg waar we allemaal efkes volop gas terugnamen om voldoende mondvoorraad binnen te steken.
Wat verder was het linksop afdraaien, de Molenberg bergop. Ramp o ramp, want dicht tegen het einde van de kasseien brak Wim zijn achterdérailleur. Niet in het wielgetrokken, maar gewoon rats kapot, met afbreken van een tandwieletje in de dérailleur.
We overlegden wat gedaan, probeerden familie te bereiken maar uiteindelijk werd afgesproken dat Wim een cafeetje zou zoeken en vandaaruit verder bellen naar huis. Desnoods kwamen wij hem achteraf nog oppikken.

En toen waren ze nog met twee…
Er kwam nu een gans stuk 'vlakke' wegen (toch als je de hellingen opzoekt in het roadbook). Echter, vooral de Meersestraat (waar Peter van Petegem zijn kleine stulp annex bed & breakfast heeft neergeplant) vind ik de vernoeming beklimming waardig!
Daar boven gekomen draaiden we linksaf, de Haaghoek naar beneden, en dan terug omhoog hé. Daar boven direct links de Leberg omhoog. Hierna toch terug wat wegen waarop je wat kan herstellen, vooral gezien de west-zuidwester eigenlijk de ganse finale voor 90% in het voordeel blaast. Ook in het aanlooptstuk die diegenen die de full option editie zaterdag zullen moeten afhaspelen, zal er fiks wat windmee zijn, indien de wind zit zoals vandaag. Het kan een voordeel zijn…

Als je eindelijk denkt Brakel binnen te komen rijden, zwenkt het parcours nog eens rechtsaf en kom je de Valkenberg tegen. Gelukkig kwamen we ondertussen nog steeds onszelf niet tegen.
Net na de top van de Valkenberg werden we voorbijgereden door … 3 vrouwelijke renners van HTC Columbia, geflankeerd door een teamwagen en nog een wagen met een fotograaf/camerman erin.

Hun snelheid lag een 2tal kilometer per uur hoger dan de onze, aldus haakte we ons wagentje aan.
Zodoende verteerden we de komende 15km in het zog van de wapperende haren van ons vrouwelijk drietal. Twee van hen reden naast elkaar vrolijk op kop, en de Duitse kampioene reed centraal tussen hen in  erachter. En dan wij achter haar. We maakte de Tenbosse straat alsook de niet officiële berg Parike mee in hun wiel. Vreemde bemerking was dat de twee koprijders zwegen op het vlakke maar begonnen te tetteren bergop. Terwijl ik stilaan toch naar adem zat te happen… Chapeau voor hen!!

Na Parike ging het via de grote weg naar Geraardsbergen. Ze haalden daar steeds snelheden van 35-36 km per uur.
In Geraardsbergen liet ik ons HTC locomotiefje rijden. Ik reed op eigen tempo omhoog. Boven kort naar beneden en direct afdraaiend, vooral dalend richting de voet van de Bosberg. Mens, wat komen die twee toch ook kort na elkaar! De bosberg is volgens mij met frisse benen een lacherke, maar met ondertussen 90km in de benen voelde hij toch al minder lachend aan. Soit, ik geraakte ook boven en daar wachtte Tom mij (zoals op iedere helling) 'collegiaal' op.

Hier stopte onze ronde van vlaanderen. We reden aldus 90km van het traject, vanaf de Hotondemolen tot op de top van de Bosberg.

Toen moest nog een lastig slot aan de rit worden gebreid… Terug naar de auto… Pal de wind tegen… Aldus de Bosberg terug afdalend richting Geraardsbergen en dan via binnenwegen stilaan terugkerend. Wat een geluk dat Tom meereed. Hij nam de volledige 35km durende terugrit de koppositie voor zijn rekening. DANK U WEL!

We reden nog La Houppe over in het terugkeren en staken wat verder de grote weg over, om zo via nog een paar kilometer wegen aan de lichten op de top van de Kruisberg uit te komen. Nog de Hotondeberg omhoog en we waren er, moe maar zeer voldaan…
Noteer het alvast in jullie agenda : ondergetekende rijdt volgend jaar op de donderdag voor de ronde terug een dergelijke opzet!!
Succes zaterdag aan diegene die nog moeten vertrekken voor Vlaanderens Mooiste.

Michael

Zon 27-03-2011: E3 prijs voor toeristen 2011

Zondag stond ook voor MRNZ de E3-prijs op het programma.  Om 8u stonden Andy, Dirk, Steven, Maarten, Frederiek, Pascal en ik aan de start voor 133km.  Dirk en Maarten waren al van thuis gekomen, dus hadden al flink wat kilometers in de benen.
Bij de start is het eigenlijk zo vlug mogelijk zoeken achter een goed groepke.  Al vlug vonden we een club uit Ieper.  Het was nog wat chillen, tot blijkbaar de a-groep van die club ons voorbij stak.  Wij in hun wiel, op weg naar de Edelare.  Draaien en keren was ons deel, bij momenten vond ik het zelf wat gevaarlijk. 
Aan de voet van de Edelare ben ik dan wat opgeschoven naar de rest van onze groep die vooraan reed, in groep reden we dan de Edelare naar boven.  We bleven de N8 volgen, tot we plots links omhoog moesten.  Gelukkig kregen er enkele een waarschuwing om de ketting vlug op de kleine plateau te leggen.  Boven viel Frederiek plat, dus moesten we de groep laten rijden…bedankt Fre;-)
Vlak voor de bevoorrading hadden we nog La Houppe.  Steven had hier een goeie opmerking: vorig jaar deze helling veel gedaan en nu was het voor vele nog maar de eerste keer dit jaar.  Boven vlug onze bidons bijvullen, wat eten en weer weg voor het zwaarste stuk van de rit.  Bijna alle hellingen volgden nu tot aan de volgende bevoorrading.
We reden nu bijna alleen, eerst Kaperij naar beneden om via Schorisse berg Te Stene aan te vatten.  Praktisch in groep reden we naar boven, de krachten nog wat sparen voor wat komen zou.  De volgende helling was de Boigneberg om daarna direct de Eikenberg te doen.  Op de Eikenberg viel het uit elkaar, Steven en Pascal waren vlug weg.  Maarten en ik sloten de gelederen.
De Ladeuze naar beneden, de kasseien van de Steenbeekdries en dan lag daar de Taaienberg.  Het gootje of niet het gootje.  Ikzelf koos voor het gootje, iets wat de meeste ook deden.  Boven gekomen was het nog een 10-tal kilometer tot aan de volgeden helling.  Tijd om te bekomen, neen, tijd om nog wat te versnellen.  Ikzelf wou me eens testen en reed dus een groot deel op kop, ik wou eigenlijk een renner voor ons inhalen, iets wat me maar lukte in de afdaling van de Hoogberg. 
De volgende 3 hellingen: Kapelberg, Paterberg en Kwaremont zouden elk op eigen tempo zijn, er zou gewacht worden aan de bevoorrading.  Dat dingen niet kunnen lopen gelijk sommige in hun gedachten hadden kan altijd, zelf zei ik: “Ik zie jullie wel bij de bevoorrading”, bedoelend dat ze daar op mij maar moesten wachten.  Mijn verbazing was groot dat ik boven op de Kapelberg niet zover achter lag en vlug weer bij de rest was.  Op de Paterberg ging ook vlot, door onvoorziene omstandigheden kwam ik eerst boven.  Dit gaf me een kick en ik besloot dan maar de afdaling vol te nemen.  Dirk en Andy kwamen terug aan de voet van Oude Kwaremont die we maar voor de helft zouden doen, de rest verliep via de Nieuwe Kwaremont.
Boven lag de tweede bevoorrading en beetje bij beetje werd de groep weer volledig om dan het laatste deel aan te vatten.  In de afdaling van de Karnemelkbeekstraat was Steven gaan vliegen, samen met iemand van de club van Ieper terug reden we gat meter per meter dicht.  Op de beklimming van de Kluisberg langs Waalse kant hadden we hem terug te pakken.  Na de afdaling was het even wachten op Maarten (die al de meeste kilometers op zijn teller staan had) om dan samen naar de Tiegemberg te rijden.  Dit was ook het sein om de laatste krachtten uit je lijf te persen, eens boven was het vlug naar beneden en op weg naar Harelbeke.  Dirk en Steven waren gaan vliegen, Scallie eerst, daarna Frederiek reden het gat dicht.  Mijn krachten waren op, want ik moest Frederiek laten rijden.  Bijna voor de finish werd ik ingehaald door Andy in het wiel van enkele leden van een wielerclub uit Deinze.
Ook Maarten haalde de finish, om dan nog eens naar Landegem te rijden.
Wederom een mooie editie met eens mooi weer.  De bevoorradingen waren iets minder dan het jaar ervoor denk ik, maar dit bederft het plezier van deze rit niet.

David

woensdag 30 maart 2011

Oevelerijenme 2011

Hoeveel rijden we ? Da's de vertaling van de titel.
Wel dat zie je in onderstaande tabel.

maandag 28 maart 2011

Zon 27-03-2011: Abloc in de geest van E3 ...

Première van a bloc bij merijenniezere

Met de ingang van het zomeruur splitste merijenniezere als groep uiteen in een tweeledig aanbod, zoals al een tijd te lezen viel op de website.

De nieuwe groep draagt de naam a bloc, die zijn oorsprong vond een 3tal jaar terug uit mezelf, domi (aka domi), frederik (aka frik) en dieter (aka dedece). We waren toen 4 jonge gasten die de
zondagvoormiddag een gezondmakend, ontspannend maar toch serieus fietstochtje wilden maken.

We wilden stelselmatig onze mini-formatie toch wat meer officialiseren, onder andere onder de vorm van een wieleruitrusting. Aldus wat background bij het uiteindelijk opgaan van a bloc in merijenniezere als de tweede groep.

Met de prille zomeruurzon en weinig slaapuurtjes op de teller startten we aldus om 7h45 aan Machelen brug richting Harelbeke. We zijnde eddy en ikzelf. Tegen 8h20 hadden we afgesproken met de rest van ons eerste a bloc fietsleger in Harelbeke, thv het Forestier stadion, start van de E3 prijs.

Eddy was een viertal minuten te laat aan Machelen brug en wilde in de 21km richting Harelbeke wat tijd goedmaken. Aan 31-32 per uur aldus langs de Leie tot Harelbeke gesjeest…

Klik op het kaartje voor een grotere afbeelding met meer mogelijkheden
Daar pikten we Domi, Frik en Frik zijn vader op. De eerste a bloc rit gaat aldus de geschiedenis in met 5 deelnemers. We reden aan een gezapig doch niet al te traag tempo het eerste uur, met snelheden genre 26-27 per uur.

Aldus kwamen we stilaan in de heuvelzone, eenmaal we dicht tegen Oudenaarde afdraaiden. Op de hellingen ging het rustig aan en boven werd stelselmatig gewacht op de laatste. We reden ondertussen een tijd samen met 2 andere mannen met Foronex-tenue. Ook op hen werd gewacht.  De Paterberg en de Oude Kwaremont verteerde iedereen vrij goed. We waren nogmaals onder de  indruk van de enorme knuist die de Pater toch wel is.





Vanaf de top van de Kwaremont moesten we dan via een stuk van de Nieuwe Kwaremont richting de Ronde van Vlaanderenstraat om aldaar de gevaarlijke afdaling te nemen van de Karnemelkbeekstraat. We werden bij het aanvangen ervan nog in een lokaal dialect door een vriendelijke mevrouw op het gevaar gewezen. Een andere man had dat advies blijkbaar in de wind geslagen, want halverwege zagen we een blanke man zo bruin als wat van de dijkmodder terug uit de gracht klauteren…

Hierna ging het vrij snel via Russignies naar de voet van de Kluisberg, de kant van Orroir beklimmend.  Ook daar ging iedereen op eigen ritme vlot omhoog.

Daarna via lastige binnenwegen en terug veel stukken tegen de wind op richting Tiegem, alwaar we net voor het binnenrijden van het dorp nog een man overstaken met als reclame op zijn koerstrui : “O’dorney“.  Denk westvlaams en je zal ontdekken wat deze letters samengezet betekenen…

Op de top van Tiegemberg splitsten onze wegen : eddy en michael reden terug rechtstreeks naar waregem en de andere drie vervolgden hun weg richting Harelbeke.

Volgende week zondag is het nationale feestdag van het wielrennen in Vlaanderen met de Ronde.  Die voormiddag wordt er een gezamenlijke a bloc – merijenniezere rit gepland. 

Be there!!

Michael

zondag 20 maart 2011

Zon 20-03-2011: recht naar de Muur

Uitzonderlijk zouden we om 8 uur starten vandaag, want we hadden een eerder lastig en lang ritje voor de boeg naar Geraardsbergen.  Het mooie weer van de dag ervoor beloofde veel goeds, maar het had gevroren 's nachts en dat maakte het bijzonder fris zolang de zon niet voldoende hoog stond om het boeltje op te warmen.

Andy, Gunther, Vincent, Steve, Dirk, David, ikzelf, Michael, Steven en Frederik vormden het tien man sterke pelotonnetje dat de eerste kilometers van de rit voor zijn rekening nam.  Met de Kruishoutemse Col du Point de vue als eerste hindernis, die we schoon samen in groep namen, kwamen we in Kruishoutem city waar Pascal en Jeroen ons aan het rond punt stonden op te wachten.

Klik op de kaart voor een grotere weergaven met meer mogelijkheden.
Vanuit Kruishoutem reden we langs de meest rechte weg (daarom niet geheel vlak hé) naar Oudenaarde.  De helling naar Ooike misschien ook efkes vermelden ;)  In Oudenaarde de markt over, het Centrum Ronde van Vlaanderen voorbij en de brug over om zo aan de voet van de Edelare te komen.  Michaël zette zich daar achter een brommerke en nam zo voorsprong.  Wij nog voor het rode licht en hij nog door het groen.  Zo kwam het dat Michael met redelijk wat voorsprong de Edelare helling kon verorberen.  Ook ik geraakte boven.  Ik denk écht dat er vandaag een paar zijn geweest die boven op mij aan t wachten waren, die zullen gedacht hebben : "is hij er al". ;-)

Gelijk hoe, langs die N8 vervolgden we onze trektocht richting Geraardsbergen.  Na enige tijd konden we ons al tegoed doen aan de afdaling richting Brakel.  Het rond punt over en even verderop linksweg.  We zouden immers Ten Bosse meepikken.  Toch ook een lastig straatje hé.  Eens boven vervolgden we onze weg naar Geraardsbergen langs de N468.  Ik hoor Andy nog zeggen : "Eddy, opletten hé, want straks krijgen we een steil stukske met een paar haardspeldbochten".   Ik zou opletten ... het was Parikeberg.

En zo naderden we het doel van de dag.  Geraardsbergen en de muur.  Voor het eerst in mijn fietsloopbaan zou ik die oprijden.  Bij het starten in Machelen had ik al licht zenuwen, maar toen ik hem aan het bovenkruipen was, waren die helemaal weg.  Het viel me op dat de kasseien er niet slecht liggen.  Ik had me een beetje laten in de luren leggen door het eerste steile stuk maar halfweg, als je naar links draait, komt eigenlijk nog het steilste stuk.  Het was een écht genot om boven te kunnen staan uitpuffen !

Een fototje, genomen door een paar leuke kerels, van wie we ook een foto hebben.  "Nog een stapke achteruit hé" ;-)  En daarna weer weg.



We waren goed op tijd en op de terugweg hebben we nog een beetje geimproviseerd.  David vroeg me regelmatig: "Eddy, hoe is het" en zolang ik mijn duim omhoog stak, zocht hij nog een aantal hellingen.  Zo deden we nog de Valkenberg, de Leberg en de Molenberg erbij, als toemaatje.

Na de Molenberg gingen we dan toch naar Machelen.  Nederzwalm, Zingem, Ouwegem en Lozer brachten ons aan de Marolle in Kruishoutem, waar Jeroen en Pascal ons al verlieten.  Aan de Marolle draaiden Dirk en Eric ook af richting Deinze.  Wij verder.  Dikke pech voor Gunther nog wel die zijn kader brak aan het zadelgedeelte.  "Pang" was het geluid dat we hoorden en heel zijn zitpost scheurde af van zijn kader.  Allemaal dingen dat een mens niet moet hebben hé. Succes, Gunther, bij de oplossing van dat probleem.

Ondanks dat was dit een schitterende tocht, echt waar.  De afwezigen hadden dus weer maar eens ongelijk hé.

Graag tot de volgende hoor.

Eddy

donderdag 17 maart 2011

Merijenniezere = Merijenniezere + A bloc

Met deze wiskundig ruikende formule willen we een nieuw tijdperk voor Merijenniezere inluiden. Merijenniezere groeit stelselmatig, en net daardoor lijkt het aangewezen om in het zomerseizoen ons in twee sausen te presenteren.

Vanaf dit werkingsjaar (2011) is het bedoeling dat er in twee groepen zal worden gereden.  Beide groepen hanteren hetzelfde "samen uit, samen thuis" principe.  Men wacht mekaar op, bvb bovenop een helling, of wanneer iemand uit de groep het al eens een keertje iets lastiger heeft.
In de winterperiode rijdt er slechts één verzamelde groep, naar vermogen van alle deelnemers..  Hoe het verschil exact gesitueerd zal zijn, zal enkel de toekomst kunnen uitwijzen.

Merijenniezere rijdt normaal iets rapper. Soms al eens aan snelheden boven de 30 km/u, gaat meer naar de hellingen. Er zal als eens vlugger ne keer "gekoerst" worden, zonder daarbij de veiligheid, het verkeersreglement en mekaar uit het oog te verliezen.

A bloc rijdt iets minder snel, doet zeer zeker ook hellingen, maar wisselt die ook af met vlakkere passages en/of ritten.  De nadruk ligt hier meer op het gezelligere, het meer zien van de streek, het genieten ...  Ook hier wordt uiteraard de veiligheid, het respect voor het verkeersreglement en het respect voor mekaar hoog in het vaandel gedragen.

Beide groepen rijden met dezelfde uitrusting waarin verwijzingen naar de beide groepen in het ontwerp is opgenomen. Vandaar ook dat iemand die gewoon is van met de ene groep mee te gaan, dat wanneer hij dat wil ook eens kan meegaan met de andere groep, en omgekeerd.

Op de site zullen van beide groepen normaliter een ritverslag gepubliceerd worden. Tegelijk wordt de deur voor nieuwe mensen wagenwijd opengezet. Via de ritverslagen en een rubriek “Oevelerijenme” kan de aangetrokken nieuweling ergens beoordelen of een van beide groepen iets voor hem/haar is.
Voor meer informatie, neem gerust contact op met de voorzitter via merijenniezere@gmail.com

Welkom en veel fietsgenot.

zondag 13 maart 2011

Zon 13-03-2011: langs de Schelde naar een taaie beklimming ...

Aan het weer kon het zeker niet gelegen hebben, maar we waren met niet al te veel vandaag.  Misschien zal het de datum zijn: de dertiende ...  Ook het einde van het carnavalverlof zal een element zijn geweest.  Gelijk hoe, zij die er wel waren, vormden een mooie Merijenniezere-keurgroep: Dirk, Andy, Maarten, Vincent, Steve, ikzelf en "nieuwkomer" Tim, die uiteraard zeer welkom is.

Klik op de kaart voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.
Met toch aardig wat wind vertrokken we door Machelen en Petegem naar Nazareth om in Eke de Schelde op te gaan richting Oudenaarde.  Tot aan de Schelde namen Maarten en ik het kopwerk voor onze rekening. Eens langs de Schelde nam Andy de kop en meteen ging het treintje wat vlugger rijden.

Eens bijna in Oudenaarde verlieten we de Scheldeboorden om via Nederename door Ename te rijden.  De Wolvenberg van vorige week lieten we dit keer letterlijk links liggen en draaiden wat verderop naar rechts om langs Dolage en Boembeke in Kerzelare zo goed als boven aan de Edelare boven te komen.

Daar ontmoetten we Eric die vroeger vertrokken was om de simpele reden dat hij vroeger thuis moest zijn ;)
We door langs het parcoers dat David voor ons had uitgezocht.  Sterk hé, zelf afwezig zijn en toch 6 man naar uw pijpen doen dansen ;)   Na een kort intermezzotje van spijs en drank vervolgden we de weg.

De verantwoordelijkheid voor mij was groot, want ik was de enige in het groepje die wist aan de hand van de gps langs waar we moesten.  Langs de Ladeuze naar beneden om zo langs Etikhove verder te rijden op zoek naar ... die taaie beklimming.  En hoe konden ze beter noemen dan de Taaienberg.  Voor mij was het de eerste keer dat ik deze kasseihelling nam.  Bovenop de Taaienberg hebben we dan wel even verkeerd gereden, maar zo toch een mooie molen nog zien staan.

Efkes waren we het parcours kwijt maar we wisten dat we nog naar de Eikenberg moesten en die gps is toch niet slecht hoor (als je tenminste instelt dat hij NIET zijn routes moet herberekenen).  Na een tijdje zaten we weer mooi op parcours en konden we niet snel daarna aan de Eikenberg beginnen.  "Da's nog enen da'k haat", vertrouwde Andy me toe.

Na de Eikenberg stonden we snel weer beneden na de afdaling van Edelareberg en daar stond ... Bietje ons op te wachten.
Samen naar huis met een voldaan gevoel van een taai ritje,  dat zal nog de beste samenvatting zijn van de rit.  En ééns te meer geldt voluit dat de afwezigen ongelijk hadden hé.

Tot de volgende

zondag 6 maart 2011

Zondag 06-03-2011: Al over Kaster, langs de spoorweg naar de hellingen...

In navolging van vorige week was het terug trainen voor de Ronde van Vlaanderen, hoe doe je dat het best: door te gaan rijden in de Vlaamse Ardennen. Eddy had me deze week gevraagd om eens de Ladeuze te doen. Geen probleem, de Ladeuze zou ik in het parkoer opnemen. Welke hellingen we nog deden kom je verder in het verslag te weten!

Met 11 merijenniezeres waren we aanwezig om 9u in Machelen. De opsomming: David, Steven, Steve, Andy, Jeroen, Dirk, Eric, Eddy, Michael, Maarten en Vincent. We vertrokken richting Olsene, zo verder naar Zulte om zo de eerste korte klimmetjes van de dag voor ons te zien opduiken. Toch is de Holstraat in Nokere altijd een taaie klant. Nokereberg naar beneden, om via het hinterland naar Wortegem te rijden. In die andere Holstraat (die we nog wel eens naar boven zullen rijden) reden we nu naar beneden, de spoorweg over, eventjes de wegkwijt aan het rondpunt in Kerkhove en al vlug zaten we op de spoorwegbedding richting Oudenaarde.
Klik op kaart voor grotere afbeelding met meer mogelijk
Het moet gezegd worden: dank u Steve en Eric voor het op kop rijden. De wind blies hard op kop, jullie waren de ideale kopmannen. Naarmate we dichter bij Oudenaarde kwamen begon de spanning wat toe te nemen, de eerste echte helling: de Ladeuze lag voor ons wielen. Al bij al reed iedereen vlot naar boven, de een wat rapper dan de anderen. Steven en Steve waren hier de rappere. Boven gekomen nog een korte uitleg over het parkoers en de veiligheid daaromtrent en weg waren we terug.

De Eikenberg naar beneden om dan links de Kokkerele verder af te dalen, vlug kleiner schakelen want het gevaar om stil te vallen op de korte knik in het begin van de Kapelleberg is groot als je hier op een te groot “mes” zit. Na het steile stuk draai je even verder naar links tussen de huizen om dan in open vlakte te komen waar de wind vrij kan waaien. Boven op de Kappelleberg was het even wachten op Eddy, verkeerd gereden met een gps moet je toch maar doen (er zijn er nog zo in ons pelotonnetje).
De laatste bekende helling van de dag was de Wolvenberg, een korte helling met steile knik in het begin. Eentje voor alles te geven in het begin en dan hopen om niet stil te vallen. Boven reden we via een nieuw stukje richting het rondpunt van Nederzwalm, maar niet alvorens eens de Hoge Dumpel te beklimmen. Ook een venijnig stuk in het begin, maar voor de rest niet echt de moeite om over een echte helling te spreken.

We reden verder richting Zingem toen een leegloper bij Eddy voor enige zenuwen zorgde. Na enige moeite was dit euvel toch verholpen en konden we terug op weg. Echter niet meer het gewenste parkoers want rond 12uur thuis komen zat er al niet meer in. Elk ging dan ook vlug zijn eigen weg naar huis.

Iemand suggesties voor een beklimming van volgende week? Zet gerust in de reacties!

David

dinsdag 1 maart 2011

Zon 27-02-2011: Deel 2 voorbereiding Ronde van Vlaanderen

Zondag jongstleden reden we onze tweede rit richting Vlaamse Ardennen. Met nog 6 weken te gaan voor De Ronde van Vlaanderen moeten we toch beginnen klimmen. Deze keer de andere kant uit, met de iets langere hellingen op het programma.

Klik voor grote weergave
Wie was er zoal aanwezig: Eddy, Dirk, Jeroen, Michael, Gunther, Pascal, Maarten, Eric, Steven en ikzelf stonden om 9u vertrekkenklaar in Machelen, op weg naar de Nieuwe Kwaremont, de Côte du Trieu, Paterberg en Kortekeer.

Ik had de week ervoor het parkoers uitgetekend, vertrok dus op kop met Jeroen met in mijn gedacht het parkoers, alleen…na 2 straten was ik al mis. Het overkomt met niet veel, maar nu dus wel!! Gelukkig waren er enkele met een gps en even later zaten we alweer op het parkoers.

Langs Olsene, ging het naar Kruishoutem. Eens niet de grote baan tussen Kruishoutem en Oudenaarde, maar evenwijdig lopen er ook baantjes met minder auto’s en veel minder gevaarlijk. Even een ommetje in Ooike om zo naar Wortegem te rijden. Langs het domein De Ghellinck waar ooit nog de Grote Prijs Mario De Clercq zijn aankomst kende.

We kwamen dan uiteindelijk na een goeie opwarming aan de voet van de Nieuwe Kwaremont. Elk op zijn tempo, boven de Ronde van Vlaanderen straat in om daar te wachten op elkaar. Zo ging het ook, Steven en Scallie waren vlug weg van de groep. Ikzelf bleef mijn tempo rijden. Achter mij verzamelde zich een groot peloton. Boven besloten we om de Côte du Trieu te doen.
Als er een helling is die ik niet graag doe is het wel deze. Omdat het Eddy zijn eerste kennismaking was besloot ik dan maar gids te spelen voor Eddy. Ik zag in de verte weer Steven, Scallie en Dirk onder elkaar uitmaken wie als eerste zou boven komen. Sorry, ik weet het niet meer.

Iemand goesting in de Paterberg? Alleen Scallie had er goesting in, tot ook Dirk goesting kreeg. Toch waren ze met 4 de Paterbergbeklimmers want ook Steven en Maarten waagden zich aan de zware klim. De rest reed verder en zou aan de top wachten. We moesten ons zelf haasten want als ik aan de top kwam waren ze al bijna boven.

Niet veel later stond al de laatste helling van de dag op het programma. Een helling die jammer genoeg niet meer in het parkoers van de Ronde zit maar daar wel gerust mag inhoren: de Kortekeer. Enkele malen een scherpe bocht met een hoge hellingsgraad. Weer waren Scallie en Steven er vlug bij naar boven te vliegen. De rest reed op zijn tempo naar boven, elk op zijn ritme, elk op zijn hartslag.

Eens boven gekomen reden we de N60 naar beneden richting Oudenaarde. Na het vele klimmen was een lange afdaling welgekomen. Vlug een ommetje in Oudenaarde om via ons Delilah-helling de weg naar huis in te zetten. In Kruishoutem gingen de meeste hun weg naar huis.

Bedankt voor de rit en de complimenten over het parkoers gasten, maar de Karnemelkbeekstraat staat nog wel eens op het programma ze!


David