Zat 04-04-2009: Ronde van Vlaanderen 2009 : Merijenniezere in de 75 km

Kodie, Pacal en ikzelf dachten dat de ronde begon in Ninove, maar dat hadden we blijkbaar mis. De E 40 werd vanaf Gent reeds overspoeld met nerveuze wielertoeristen. Even werd met de gedachte gespeeld om het inschrijvingsgeld € 21 x 3 = € 63 een paar terrasjes en een snack te gaan eten, om zo rond 11 u terug te keren en te zeggen tegen de vrouw dat het zwaar was en platte rust noodzakelijk was. Nee echte Flandriens zitten zo niet in elkaar en we zouden de uitdaging aangaan.

De inschrijving verliep, gezien het vele volk, zeer vlot. Het weer was droog en er was bijna geen wind. De eerste 25 km was er enorm veel volk tot aan de splitsing in de Zwalmstreek. Toen verliep het heel wat gemoedelijker. De schreeuwende Neandertalers: “ga toch getverderrie een beetje opzij man” waren verdwenen en zo konden wij ons concentreren op de 940 m lange klim van de Berendries.

Klik hier voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Kodie en Pascal waren net losgeslagen stieren op den berendries en al gauw waren zij uit mijn zicht verdwenen. De benen van Pascal en Kodie waren beresterk dat merkte ik toen al. Kodie had vooral de power, Pascal de finesse en klimtechniek en ik, tja de mental coach zeker.


Na de helling was onze eerste bevoorrading. Een appelsientje, muesli en een drankje kunnen toch deugd doen. Veel tijd hadden we blijkbaar niet, want Kodie gaf ons de raad de benen niet koud te laten worden. (ter info : Kodie en Pascal zijn wildplassers !)

De valkenberg was de volgende helling en ook die werd vlot opgereden. Wat we niet wisten, was de bevoorradingvan ’ RED BULL’. De foto’s spreken voor zich. Na de Red Bulls werden Tenbosse en Eikenmolen in geen tijd overwonnen en onze gedachten waren reeds bij de Muur. Ik moet toegeven dat ik na ieder bergje op achtervolgen aangewezen was. Zowel Kodie als Pascal waren bezeten door snelheid en de ‘Red Bulls’ hadden er voor gezorgd dat er geen grens meer was: ‘the sky is the limit’.

‘De Muur’ blijft toch iets speciaals. Kodie en ik probeerde deze helling 2 jaar geleden op te geraken tijdens de Ronde, maar toen zag het er zwart van het volk. Het was toen een lange teleurstellende file… maar nu zou het anders zijn. We schakelden een tandje hoger en het team Merijenniezere was vertrokken. Het was een mooie beklimming en gaf ons bij het bovenkomen een gevoel van voldoening. Wat is het daar toch prachtig boven op de Muur… .. Kodie bepaalde het tempo bij de afdaling en ook op de vlakke stukken nam hij de kop. We reden toen beresterk door naar de Bosberg, waar Pascal nogmaals zijn klimfinesse bewees. Zo reden we met een mooi tempo naar de eindstreep. In het laatste stuk is Kodie nog een Wielertoerist tegengekomen van Los Angeles. Hij zei : ‘You’re all crazy fools….’ Tja het wielrennen zit in ons bloed en dat zijn ze in Amerika blijkbaar niet gewend.

Bij de aankomst was iedereen voldaan, maar er zat meer in. Ik bedoel, misschien moeten we volgend jaar onze zinnen zetten op de 140 km. Het was een leuke rit en hebben terug wat ervaring opgedaan. Volgend jaar doen we het opnieuw.

Reporter van dienst (en in primeur !),

Dieter.