8:20 : ik kan Peter begroeten die mij gisteren tijdens de Davitamon was voorbijgezoefd (of reed ik zo traag, da kan ook ;-)). Samen rijden we naar Grammenebrug te Machelen. Daar staat Andy al te ijsberen voor zover dat kan als je op een fiets zit. Nog even wachten en daar waren Dirk en David ook. Een sms-je van Kodie liet ons weten dat hij weer aan het worstelen was met rubber, gaatjes, binnen- en buitenbanden, etc. We moesten niet op hem wachten. Jammer eigenlijk, maar het zij zo.
"We gaan de Leie volgen, misschien tot in Wervik" zei de ene. "Hoelang zijn we dan weg ?" vroeg de andere die het niet te heel lang wou trekken. "Ah maar we kunnen altijd iets vroeger draaien zonder echt door te rijden tot in Wervik, zodat we op een schappelijk uur terug zijn". Dat zijn serieus concrete debatten hé. Dat duurt geen 5 minuten en de besluitvorming is afgerond, en met succes. Misschien dat er in Brussel wel hier en daar, maar dan vooral in de Wetstraat, een paar zijn die daar een puntje kunnen aan zuigen :-).
Anyway, aan een gezapig onderhoudend tempo-tje vertrokken we richting Kortrijk. De koffieklets kon beginnen. Al snel pikten er collega-wielertoeristen aan, zodat we vlug busje aan het spelen waren.
Een dame en haar man (enfin, dat weten we eigenlijk niet) hadden ook een kaartje en reden lekker mee tot net voorbij het sluizencomplex te Ooigem. De dame had gisteren de 145 km van de Davitamon afgelegd. Straf hé. Chapeau mevrouw !
Er zaten nog enkele mannen op het busje, tot plots "Klak" gevolgd door "Ping, ping, ping, ping, ping, ..." te horen was. Ja, spaakbreuk voor één van onze volgers.
Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.Tussen de zachte regendruppels door vervolgden we onze weg. Nog steeds aan dat gezapige tempo-tje reden we langs Bavikhove, Harelbeke tot in Kortrijk.
Daar nam Peter van ons afscheid. Leuk je nog eens te hebben meegehad, Peter. Alle succes gewenst van de zomer !
Wij verder door langs de Leie tot in Wevelgem, om daar de brug over te steken en zo de tocht te kunnen vervolgen tot in Menen. Daar keerden we terug. Maar eigenlijk zaten we, zonder het eigenlijk écht te weten op een zuchtje van Frankrijk.
Aan de brug over de Leie te Menen en het pleintje namen we wat foto's.
De laatste foto's waren actiefoto's van op de fiets. Terwijl ik nog foto's aan het nemen was, riep David: "Eddy, trekken ..." Wat ik ook deed, ... en zo waren onze twee joggende dames in actie ook vereeuwigd.
We reden verder aan een deftig tempo, met uitzondering van het stuk tussen Wevelgem en Kortrijk waar onze kopman (en ge moogt slechts één keer raden wie dat was) stevig doortrok. Ik weet nog dat ik op een bepaald ogenblik 36 km/u zag staan om mijn tellertje.
Dat was ook wel eens leuk. De vaststelling dat ik, na mijn exploot van de dag voordien, dit nog redelijk goed verteerde, deed deugd.
Goed op tijd terug thuis, met een wel hele vuile fiets door de regen, konden we zelf ook de douche in.
Tot de volgende hé, mannen. Tot woensdag.
DAVID ZIET ER TOCH ALTIJD VERDACHT UIT HE !
BeantwoordenVerwijderen