Zat 04-04-2009: Ronde van Vlaanderen 2009, up en downs…

…zo kan je het parkoers van de Ronde beschrijven, of kan je ook omschrijven hoe ik me voelde zaterdag.

Zaterdag stonden we in Ninove aan de start voor 140km langs het zwaarste deel van de Ronde van Vlaanderen. Samen met Andy, Jeroen en Erik zouden we het traject afleggen. Erik had nog wat kompanen opgetrommeld zodat we met een mooi groepje van ongeveer 10man waren. Ikzelf had wat vragen, omdat ik niet 100% in orde ben. Andy en Jeroen hadden al de E3prijs in de benen, Erik had een weekendje van meer dan 300km in de benen. We vertrokken al vroeg onder het motto: hoe vroeger hoe minder renners en hoe vlugger thuis. Dus wij om 7u15 al op de fiets richting de Vlaamse Ardennen.

Na een 20-tal km kwam de eerste "hindernis" van de dag eraan: de Lippenhovestraat gevold door de Paddestraat. Twee kasseistroken, samen goed voor 3,6km kassei. Na een goeie 100m kassei verloor ik een bidon en ben ik moeten stoppen, het was nog een beetje te vroeg om maar met 1 bidon verder te rijden. De achtervolging kon beginnen. Ik voel dat de benen goed waren en reed op een strak tempo over de kasseien, eens in Roburst kwam ik al terug aansluiten bij de groep.

De eerste helling kwam eraan na 30km: de Molenberg. Traditioneel staan er hier altijd veel te voet als je met een grote groep aan de voet komt. Erik wist dit ook en versnelde in de aanloop richting Molenberg om nog een groepje voor te zijn. Ik zette me in zijn wiel en gemakkelijk kwamen we boven. De anderen kwamen ook boven zonder voet aan de grond te zetten. Nu kwamen de kasseien van Mater, gevolgd door de Holleweg en de Wolvenberg. Hier was het ieder voor zich, boven op de Wolvenberg zou er gewacht worden.

Klik hier voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

We reden verder in groep richting de bevoorrading in Oudenaarde. Na de bevoorrading kwam er dan de steenweg richting Kwaremont, echter dit jaar werd de pas aangelegde fietsweg op de oude spoorwegbedding aangedaan. Als je het mij vraagt een enorme verbetering.

Vanaf nu zou de tocht openbreken, met het drieluik Kwaremont – Paterberg – Koppenberg.

Ik nam de kop op de Kwaremont, moest Jeroen een beetje intomen om nog niet te veel krachten te verspelen. We kwamen al bij al mooi in groep boven. Op naar de volgende helling, de Paterberg. In de afdaling er naartoe zagen we al dat er niet veel volk op zat. Ideaal want het gootje was afgedekt met hekkens zodat we op de kasseien moesten rijden. Iedereen reed hier vlot naar boven. De gevreesde Koppenberg kwam dichterbij. Op weg er naartoe had ik een gesprek met Jeroen over de Koppenberg waarna Jeroen me doodleuk vroeg: "Wat is de volgende helling".

De Koppenberg is…de koppenberg. Trappen, trappen, trappen….en zorgen dat je niet valt. Ook hier was er niet veel volk bezig met de beklimming, dus boven rijden zou dit jaar wel moeten lukken. Bij was dit niet het geval, ik zat de verkeerde kant, begon te slippen en kon kiezen tussen de boel op te houden of zelf af te stappen. Ik koos dus voor het laatste, bleef mijn kant houden zodat de andere allemaal naar boven konden rijden. Voorbij het steilste stuk dan weer op de fiets gekropen en verder gereden.

De volgende hellingen (Steenbeekdries, Taaienberg en Eikenberg) bleven we allemaal mooi samen. Ikzelf nam alle hellingen op het gemak want mijn verkoudheid kwam weer naar boven. Boven op de Eikenberg stond Sarah met een extra bevoorrading. Gelukkig voor mij, want hier zag ik het niet meer zitten. Jeroen kon mij overtuigen en ik besliste om de Varent te testen.

Op de Varent ging het goed, terug op het kleine verzet kwam ik boven met Erik. Erik zou de volgende hellingen mijn "klimcollega" worden. Op de kasseien van de Haaghoek kwam ik er volledig door en trok dan ook de kop van ons groepje. Na de Leberg kwam de Berendries eraan. Terug het kleine verzetje en vlot werd de Berendries genomen. Ik reed aan 15km per uur naar boven, Pozzato trok hier door dinsdag door aan 30!!!

We kregen tussen de Berendries en de Valkenberg de 2de bevoorrading. Op het juist moment, beter dan vorig jaar. De volgende helling was de Valkenberg, ook een taaie brok. We reden hier vlot in "gruppetto" naar boven. Op naar Tenbosse. Iedereen wil hier wel eens "een Museeuw" plaatsen, alleen lukt weinig bij de meeste wielertoeristen. Eens bovengekomen reden we rechts richting de Eikenmolen. We speelden na hoe Stijn Devolder in 2008 demarreerde, niet wetende dat Devolder dat in 2009 opnieuw zou doen.

Na de Eikenmolen begon het tempo te stijgen, we kwamen al niet meer onder de 30per uur, reden een bevoorrading van Red Bull voorbij op weg naar de Muur van Geraardsbergen. Deze beklimmen we langs de Kloosterstraat om zo naar de Muur te rijden. Ik koos hier ook voor het kleinste verzetje. Ik kwam samen met Erik boven zonder te moeten afstappen. Er viel mij op dat de meeste hier naar boven reden.

De laatste helling van de dag: de Bosberg diende zich al 4km verder aan. Persoonlijk vind ik dit een klote helling, met dan nog 2 auto's die tussen de wielertoeristen naar boven wouden rijden maakte het er niet gemakkelijk op. Toch namen we deze helling vlot en eens bovengekomen en ik weer aangesloten was bij ons groepje was het even wachten tot iedereen er was. Dit was meteen het sein op de gaspedaal in te drukken. Op deze licht dalende strook richting aankomst lag het tempo constant tussen de 42-45km per uur. Andy en Jeroen waren de motors van onze bende. Slalommen was het tussen andere wielertoeristen. Eens we in Denderwinke kwamen reden we het fietspad op, waarna het tempo wat stokte.


Het mooiste moment is telkens je rechts afdraait op de Hallebaan en je de aankomst voor je zien liggen. We reden samen over de finish waarna we nog een foto trokken. Na nog een colatje en een babbeltje met andere wielertoeristen reden we moe maar voldaan terug naar huis.


David.