Zat 18-04-2009: Peter van Petegem Classic 75km

Voor mij stond het al een tijdje vast: ik zou dit jaar opnieuw naar Oudenaarde fietsen, er de 75km doen en terug naar huis fietsen.
Voordien had ik nog getwijfeld om hetzelfde te doen maar dan met de 112km-versie van de PvP, maar na mijn 100 km in de Rit van de Gouverneur hadden me doen besluiten het toch op de 75km te houden.

Wie er zou meegaan of niet was me lang niet duidelijk, en als ik erop terugkijk heeft het aan een zijden draadje gehangen of ik was, nét als vorig jaar, alleen. De Merijenniezere-deelname aan de 145 was al in het water gevallen. Materniteit (Jeroen), antibiotica (David), oppas (Andy) en werken (Dirk) waren allemeel sleutelwoorden die onze sterke mannen van hun deelname hielden. Dat het zal gestoken hebben, moge duidelijk zijn.

Kodie, die is aan het pakken en aan het verhuizen. Dieter die was wat verkouden en Pascal had tot de vrijdagavond problemen om in kinderopvang te voorzien. Uiteindelijk had ik twee gezellen. Dieter kwam naar Deinze en van bij mij thuis vertrokken per fiets naar Oudenaarde. In Kruishoutem kwam Pascal ons al tegemoet gereden.

In het traject van Deinze naar Oudenaarde zit mijn favorietje helling, de klim naar Ooike.

Maar gelijk hoe, het was fris, de benen waren fris en dus kon dit nog geen probleem zijn hé. In ieder geval: in deinze had ik nog getwijfeld of ik mijn zonnebril zou aandoen of niet. Ik besloot toch voor de zonnebril te kiezen want in Deinze begon de zon al lichtjes te steken. Echter, naarmate we dichter bij Oudenaarde kwamen, hoe meer nevelig het was. Iets wat we tijdens het vervolg van de rit nog een paar keer zouden denken.

Aangekomen in Oudenaarde aan de evenementenhald de Qubus, gingen we binnen om ons in te schrijven. Daar troffen we een rare situatie aan. Er was geen licht in de hal en ik kan je verzekeren dat dit zeer ambetant is als je het inschrijvingsformuliertje moet invullen. In elk geval, we konden ons inschrijven en weg waren we voor een uitermate mooie tocht, die ten opzichte van vorig jaar toch enkele wijzigingen had ondergaan.

Klik voor een grotere weergave met meer mogelijkheden.

Beginnen deden we met enkele kilometers langs de Schelde om in Zingem de Schelde over te wippen en zo ongeveer evenwijdig met de rivier maar niet langs de rivieroevers naar Gavere te rijden. Daar stond de eerste helling op het programma: de rotse. Wat in de vorige edities van de Peter Van Petegem als laatste helling op het menu stond, kregen we nu als eerste helling voor de kiezen.

Naar goede gewoonte ging Pascal weer vlotjes naar boven, gevolgd door Dieter en ikzelf. Eens boven draaiden we rechtsaf om zo Dikkelvenne, Meilegem, Beerlegem, Paulatem, Sint-Maria-Latem en Zwalm aan te doen. In Zwalm volgde Makkegem als tweede beklimming. Niet te steil maar redelijk lang, en net daardoor eentje die op den duur begint te wegen voor velen.
Aan de voet van elke helling stond een bordje met de naam van de helling, het gemiddelde hellingspercentage en het maximum hellingspercentage. Boven op elke helling stond er weer één met erop hoeveel km het nog was tot aan de volgende helling met de specificatie van welke die dan was. Daarmee dat we boven op Makkegem konden lezen dat de volgende de naam "Pottenberg" droeg.

Toen we die opreden zaten we met ons drie-en en vele honderden collega's al op grondgebied Horebeke. Tussen de beklimmingen door kregen we natuurlijk redelijk wat hellingskes die niet als hellingskes op het rittenblad stonden, maar da's daar de streek hé. Mensen die daar wonen, kijken zich waarschijnlijk ziek op de vlakke biljartlakens die wij in onze streken hebben qua velden en wegen.

Ondanks dat hielden we er toch een mooi tempo-tje op na en reden we eigenlijk redelijk wat volk voorbij. Enfin, dat is me toch opgevallen.

In Michelbeke leidden ze ons af naar rechts, toen ik dacht : "nu zijn we weg naar de Berendries". Maar nee, eerst zouden we de Dorrebeekstraat omhoog rijden. Daarna naar beneden zodat we eens van een andere kant het ronde puntje aan de voet van de Berendries kwamen.

Tijdens de klim op de Berendries waren mijn 2 kompanen weer weg, natuurlijk. Maar ik had me laten insluiten door enkele fietscollega's die nog iets meer tijd zouden nodig hebben dan ik. Nu om de nog betere collega's niet te hinderen, heb ik wat gewacht tot bijna iedereen voorbij was vooraleer zelf mijn voorgangers in te halen om de klim van de Berendries. Ondanks dat, ben ik redelijk vlot de eerste serieuze helling die ik ooit heb opgereden, naar omhoog gereden. Ik dacht zelfs bijna boven te zijn voorbij gestoken door Webbey van WT.be, maar daar ben ik niet zeker van.

Even later stonden we aan de bevoorrading aan de Top Bronnen. Daar zag ik Erik, broer van Dirk. Hij was er voor de tweede keer terwijl hij aan de langste afstand van de PvP aan het doen was. Een kleine babbel met Erik (heel aangenaam) en dan ons tegoed doen aan water, banaantjes, meli-wafeltjes, suikerwafels, peperkoek, ...



Een paar foto's genomen daar. Zelfs voor de Cervélo van Dieter. Leuk !

Na de bevoorrading ging het weer verder, voor ons met al snel de volgende klim: Veldeman. Een eerder lange klim die in het begin zacht begint maar waar het venijn echt in de staart zit. Zo was ik aan het zwoegen op het laatste steile stuk toen een jongere en ook lichtere fietser naast mij kwam rijden (in een wit-groene uitrusting) en kortweg zei: "Chapeau zulle". En inderdaad boven ben ik geraakt.

Daarna ging het naar de Varent, waar Pascal en Dieter weer schoon naar boven gingen. Ik ook, eigenlijk. Ik ben er een paar voorbij gegaan terwijl er ook een paar mij voorbij gingen uiteraard. Maar toch een lastig ding, die Varent !

Kort daarna hadden we weer wat proviand opgeraapt aan de bevoorrading op de binnenkoer van de brouwerij van Roman te Mater. Binnen de zaal konden we een colatje drinken. Er waren er ook die meer schuimende bruine sportdrank nuttigden, maar tijdens een fietstocht zie ik dat toch niet zitten hoor.
Wij drie aan een tafeltje een beetje eten en drinken, en achter ons twee man die een hele tijd ons opschrift op onze uitrusting aan het ontcijferen waren. Toen we weg gingen was het ze gelukt en hoorde ik achter mij: "ah t'es merijenniezere !". Ja hoor, het is zo. Van waar zijde gulder ... en hoevele rijde gulder ... de zondag ? .... Alle vraagjes beantwoordt en gezegd dat ze wtvrienden moesten proberen te onthouden zodat ze zeker via Google onze site zouden vinden.

Wij weer weg ... op weg naar naar onze laatste beklimming. De eerste klim uit vorige edities werd in deze editie onze kers op de taart. Ik ben benieuwd naar de foto's. In elk geval had ik Dieter gezegd dat hij aan de voet van de Molenberg moest zorgen dat hij direct goed geschakeld had. Maar, man man man, schoot die daar weg. Hij liet Pascal en mij gewoon achter op de kasseihelling waar ik weer mijn achterwiel van kassei naar kassei voelde schuiven. Een paar fotografen en wandelende collega's verder bereikten we alledrie mooi de top en zagen we het bordje dat de volgende helling aankondigt. Ditmaal stond er echter op "Aankomst binnen 13,5 km" en dat doet deugd het te zien.

Nog een mooi stuk langs de Schelde om zogezegd uit te bollen, bracht ons opnieuw aan de evenementenhal de Qubus te Oudenaarde. Ons startnummer inruilen, één enameke (David) en de terugtocht naar Deinze bezorgde ons drie een zeer bijzonder goed gevoel.

Het was zéér goed geweest in een zeer mooie tocht. Toch niet besluiten zonder de vele vrijwillige seingevers die voor ons het verkeer stil legden aan de gevaarlijke punten van ganser harte te bedanken.

Het was super ! Volgend jaar opnieuw en opnieuw met de fiets er naartoe hé !