Zat 25-04-2009: de perfectie : de Davitamon Classic (100km)

Hier heb ik weer al een tijdje naar uitgekeken. Dé absolute TOP-organisatie uit onze streek, of misschien zelfs uit Vlaanderen : de Davitamon Classic. Op hun site staat of stond een filmke waarop iemand zegt: "dit is de enige rit in Vlaanderen waar ge zwaarder weegt als ge toekomt dan als ge vertrekt", en da's heel terecht.

De 100km stonden op het programma. Jammer van Jeroen en ook van Andy en David, want anders waren we weer met mini-pelotonnetje. Nu waren we met vier, en we hebben ons geamuseerd.

We hebben ons tegoed gedaan aan de organisatie, aan de bevoorradingsbuffetten, aan de fantastische landschappen, aan de beklimmingen (raar hé, dat een mens zich daar tegoed kan doen hé), ... aan alles.

Ik was op weg met Pascal, Dieter en Kodie. Met ons vier vertrokken we om 8:00 vanop mijn oprit. Zo konden die die al van verder moesten komen toch nog op een schappelijk uur starten. Niet lang daarna kwamen we aan de gemeenteschool en zagen er dat we niet alleen waren. Ons kaartje van de VWB heeft echter wonderen gedaan. Niets moesten we invullen; alleen betalen en dan nog 2 euro minder dan vele anderen. Alleen ons VWB-kaartje laten inscannen en zeggen welke afstand we zouden doen. Twee beepjes later van de barcode-lezer was alles geregeld zonder één balpen ter hand te nemen.
Op een mum van tijd waren we dus vertrokken. Nog een vitamineke naar binnen gewerkt en vertrokken waren we.

Ik ben er redelijk van dat mijn gezellen toen al een beetje onder de indruk waren. ... and we ain't seen nothing yet hé. Het eerste luik van de tocht brengt ons via binnenwegen naar Asper om daar langs de boorden van de Schelde naar Zingem te fietsen. Samen met Pascal trok ik daar kop, en blijkbaar was ons tempo goed genoeg voor onze bus. Had ik kaartjes verkocht, ik had er een stuiver aan verdiend. Wat curieus was, was dat niemand zin had de kop over te pakken. En ook dat we met onze groep een paar andere groepkes inhaalden.

Enfin, eens in Zingem kwam de eerste splitsing. Wij door, want het bordje waar 100 op stond was onze leidraad voor de rest van de dag. Nederzwalm door en zo naar St Denijs Boekel waar de eerste helling op het programma stond: Duisbeke-Tissenhove. Geen al te steile helling maar een eerder een lange die je een paar keer de indruk geeft dat je er bent, maar dan toch nog een stukje in petto heeft. Kortom geen steile maar eerder lange smeerlap. Kort daarna staan we in St. Kornelis Horebeke en kunnen we aanschuiven aan het eerste buffet.

Water, sportdrank, chocolade (melk en fondant), banaan, sinaasappel, druiven, rozijntjes, cake, wafels, peperkoek, ... en misschien vergeet ik nog wel iets. Maar dit menu stond op het buffet in elke bevoorrading. En je mocht nemen wat je maar wilde. Wilde je nog je drankbidons laten bijvullen ... geen probleem.

Na deze bevoorrading was er weer een splitsing. Weer met het bordje van de 100 voor ogen stoomden de 4 merijenniezere musketiers door naar Schorisse waar de Ganzeberg stond te wachten. Ik schakelde verkeerd en verloor zo direct enorm veel terrein.
Vooraleer echter deze beklimming aan te vatten moet ik wel zeggen dat ondanks de bordjes "Gevaarlijke afdaling" (van de Korteberg) er toch een ongeluk moet zijn gebeurd even voor wij eraan kwamen. Er stond iemand recht, er lag iemand in de graskant en net na de bocht stonden een aantal mensen aan de binnenkant van de bocht waarvan er minstens één met bloedende bovenkant van de neus (waarschijnlijk van de fietsbril) aan de kant. Je kunt er natuurlijk niet over oordelen maar zo zie je maar dat die bordjes er niet voor niets staan en dat een ongeluk snel gebeurd is.

Soit, uiteindelijk, ondanks de schakelproblemen is de Ganzenberg toch redelijk goed overwonnen geweest. Mijn 3 andere kompanen gingen uiteraard vlotter naar boven. Na de Ganzenberg ging het naar Flobecq (Vloesberg) waar we de Géronhelling op moesten. De kortste helling van de dag, maar toch een stevig dingetje hoor. Zuchtend en puffend overwonnen we de hoogtemeters. Kodie bleef eerst in mijn buurt. Dieter en Pascal waren ook niet ver weg, maar tegen we boven zijn, hebben zij uiteraard wat voorsprong hé. Na de afdaling van de Géronhelling volgden redelijk snel Bruyère en Le Mont.

Van Bruyère weet ik nog dat Pascal een welgemeende "Jawadde" slaakte toen het steile stuk plots zichtbaar was. Daar zag ik al iemand te voet, de fiets aan de hand, naar boven wandelen. Helemaal boven de Bruyère staat dan het bordje "Hier kom je niet al te vaak hé. Kijk maar goed rond", je aanmanende om ook van het adembenemende landschap te genieten.

Kort na deze vierde helling kwam Le Mont aan. Een eerder lange aanloop om dan bijna recht op een grote bult te rijden. Er boven zagen Dieter en ik nog een met rode trui gekleedde fietser rijden. Toen Dieter die zag rijden zie die tegen mij: "Daar moeten wij niet zijn hé". Waarop ik moest antwoorden: "Toet toet" zonder hem te willen ontmoedigen. Want effectief, we draaien eerst redelijk fel naar links om daarna een soort haarspeldbochtje te nemen met redelijk hoogteverschil ... en hoeps we reden waar die "rode" reed. Schitterend hé.

Daarna waren we echt niet ver meer van de tweede bevoorrading, waar opnieuw zo'n buffet op ons en de vele anderen stonden te wachten. Daar zag Geert, een collega van op mijn werk mij. Hoe hij het deed, mij eruit halen, uit zo'n bende is mij een raadsel. Maar hij deed het. Aangenaam, die begroeting, Geert !

Na die tweede bevoorrading ging het verder naar Ronse. Aan de lichten die uitgeven op de N60, draaien we links de Kruisberg naar beneden om bijna beneden rechts weg te gaan, richting mijn grote uitdager. Dieter, Kodie en Pascal nog verwittigt van wat komen gaat, vertelde ik hen van mijn grote uitdager: de Hotondberg met zijn lengte van 2100 meter en maximaal hellingspercentage van 17% (precies 2 keer, lijkt mij). Geblazen, geduwd, getrokken, gezucht en vooral veel gezoegd ... dat heb ik gedaan om hem (de Hotond), ondanks een 5-tal afgestapte fietsers, toch weer boven te rijden. Enorm veel zin om een luide Yes te slaken, had ik toen ik boven was. Maar ik heb het maar niet gedaan, kwestie van geen geluidsoverlast te veroorzaken voor de buurt.

Na de Hotond heb ik toch een redelijk tijdje moeten recupereren hoor. Daarna wordt je geloodst naar de grote steenweg van Berchem naar Ronse, die we richting Ronse afdalen om even verderop rechts weg te draaien, op zoek naar de voorlaatste helling van de dag: de côte de russignies.
Dieter was van plan om hier eens te vliegen. Ik heb hem echter gezegd dat hij zich niet mocht mispakken aan deze. Je denkt immers aan het boompje waar je links mag afdraaien en waar het een beetje afdaalt, dat het gehad hebt. Maar niets is minder waar. Even verderop moet je naar rechts en kan je beginnen aan luik twee van de côte de russignies. Boven op de russignies even op adem gekomen en dan weer verder.

Op zoek naar Berchem (Kluisbergen), een nieuwe stukje langs de Schelde, een stukje blauwe loper en verder op zoek naar Kaster. Snel daarna volgt de laatste helling: de helling naar Gijzelbrechtegem (900m - 7%).

Eens we die hadden gehad reden we naar al over Wortegem-Petegem en Ooike naar Huise waar we konden snoepen van de derde bevoorrading, met wéér zo'n buffet. Maar bijkomend in vergelijking met de overige bevoorradingen konden we hier zeer lekkeren hesp eten.

Daarna was het nog een kilometer of 10 om terug in Nazareth te zijn. Samen met Pascal bepaalde ik daar ook het tempo, en al weer hadden we snel een busje in ons kielzog. Toegekomen wordt er direct een nummerke aan onze fiets bevestigd. Je krijgt dan vervolgens een zak in je handen gestopt en daar wordt van alles in gestopt: een balpen, een pet, een bidon, een drankje, waardebons, ... En als klap op de vuurpijl even verderop krijg je dan een potje spirelli's met hesp erin. Zeer lekker en fris.

De speaker van dienst interviewde mij dan nog. Hij vroeg of het mijn eerste keer was, waarop in zijn micro en bijgevolg uit alles speaker kon laten schallen dat het voor Merijenniezere al het vierde jaar was...

Eén leffe verder (thanks Kodie) reden we naar huis. De davitamon heeft zijn reputatie van best georganiseerde toertocht in mijn ogen weer bevestigd.
Guy, thanks voor het gezelschap. Het was echt leuk. Echt waar.