Transpyreneeën dag 3

Naar de derde dag werd er door velen met enig argwaan gekeken. De koniginnerit stond namelijk op het programma, met 4 zware beklimmingen die bij het wielerminnend volk een belletje deed rinkelen.

De eerste kilometers begonnen nog rustig en werden dus ook in groep afgewerkt, maar eens we aan de Port de Bonaigua begonnen lag het al snel uiteen. De Bonaigua is een prachtige klim, met een heel pak haarspeldbochten. Officieel 22 km klimmen, maar als we de licht hellende aanloop erbij rekenen, dan zat er al 35 kilometer op de teller.

Voordeel van hoog te klimmen: je mag dalen. In dit geval 43 kilometer waarna we de Col de Pontillion, een klim van 8 kilometer tussen de bomen. Eindelijk vonden we de schaduw die al een paar dagen beloofd werd. Op de top was het zelfs mistig, wat het ook wat frisser maakte.

Na een afdaling met steentjes (waar we hier al veel van gehad hebben) vond de middagstop in Bagnères de Luchon plaats. Stephan had voor een lekkere salade met tonijn gezorgd, die zivh vlot liet verorberen. We waren toen nog maar halfweg in aantal cols.

Met de ‘tragere’ rijders vertrokken we iets vroeger richting Peyresourde. De temperatuur lag intussen al dicht bij de 40 graden, en het voelde zelfs warmer. De klim op zich mocht er ook wel zijn, al had je veel lange rechte stukken die eindeloos leken en waren.

Nu ook de Peyresourde op ons palmares stond konden we terug afdalen om de laatste hindernis van de dag aan te vallen: Col d’Aspin. Een col in volle zon met gelukkig al iets meer bochten. Het uitzicht was hier ook erg mooi, en daarvoor zijn we hier toch ook wel een beetje (veel).

Iedereen reed naar boven, de één al wat meer vloekend dan de andere, maar zoals het hoort werd er in groep gewacht op de top. Samen daalden we nog 20 kilometer af tot ons hotel in Bagnères de Bigorre. Vanaf hier lacht de Tourmalet ons reeds toe.

Maar goed, dat is voor morgen. Een korter ritje, wat ook eens deugd zal doen!