Na een goede nachtrust stonden we allemaal kwik en monter aan de start deze ochtend. Met de precisie van een Zwitsers horloge gaf Stefaan het startschot om 9u. Op het programma stond een rit met 4 beklimmingen én aankomst bergop.
Al bij de eerste helling werd duidelijk dat er sterke, heel sterke en buitengewoon sterke deelnemers mee zijn. Over die laatste categorie kan ik weinig zeggen, want die zag ik enkel aan de voet, en op de top, volledig gerecupereerd.
Het warme weer (het voelde aan als een temperatuurflirt met 40 graden) zorgde ervoor dat het water rijkelijk vloeide. De ene deelnemer had er al iets meer last van dan de andere, maar samen sleurden we elkaar erdoor.
Na een pasta-maaltijd rond de middag konden we beginnen aan de laatste 60 kilometer van de tocht, in deze 60 km lag nog een 45 km klimmen (alleen al de slotklim was 30 kilometer). Het tempo lag direct deftig, maar gelukkig was er afgesproken om tot halfweg niet à blok te rijden, gelukkig maar. Toen de grote kanonnen (categorie buitengewoon sterk) er van door gingen was het echter gedaan met het in de wielen zitten. Zelf reed ik van kramp tot kramp, tussendoor ging het nog behoorlijk goed.
Na 150 km kwamen we behoorlijk vermoeid aan. De meesten hadden serieus afgezien. Net na de aankomst van de laatste begon het te regenen, dus gelukkig was iedereen binnen. De Pas de la Case zullen we niet snel vergeten.
Morgen vertrekken we met een klim om uiteindelijk na 4 km af te dalen. In tegenstelling tot vandaag zijn er meer daalmeters dan klimmeters, en dat is wel welkom.
Spanje, here we come!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.