Zon 31-05-2009: Tilff - Bastogne - Tilff

Zondag was het eindelijk zover, na weken van voorbereiding was het vandaag Tilf-Bastogne-Tilf, of Luik-Bastenaken-Luik in de wielertoeristen versie. Het was al vroeg in de morgen toen Dirk aan mijn deur stond, we zouden zijn broer Erik gaan ophalen om dan samen te komen met Andy, Eddy en Jeroen op de parking in Wetteren. Daar vertrokken we richting Luik, nog een korte tussenstop voor de innerlijke mens nog wat te versterken. Tegen half 8 waren we vertrekkensklaar aan de Country Hall in Luik.

Ik, Eddy, reed mee met de gasten naar de officiële startplaats. Dat was het centrum van Tilff. Ik, als minder geoefende wielrijder, wilde ondanks alles toch de TBT meemaken. Gewoon om kennis te maken met de Waalse Ardennen en met de heuvels daar. Nu, mijn mogelijkheden kennende, wilde ik enkel de korte afstand rijden. Maar daarvoor moest ik in principe tot 9:00 wachten om te starten. Zoniet kon ik natuurlijk wel starten, maar zou ik misschien wel voor een nog-niet-geopende bevoorradingspost staan.

Wij op weg naar de officiële start, een 5-tal km verder naar beneden. De bedenking dat we dit straks nog naar boven moesten rijden zonk in mijn schoenen, want de afdaling werd vlug genomen. Nog vlug een fotootje trekken voor de start en weg waren we, op weg naar de Côte d'Oneux.

Mijn 5 meer geoefende kompanen waren vertrokken. Ze wensten mij vanuit de grond van hun hart succes, wat ik zeer apprecieerde. David vroeg me nog wat ik zou gaan doen tot 9:00 uur. Ik zag wel, maak je maar om mij geen zorgen. En weg waren ze !

Na een rustig opwarming van een 17tal kilometers kwam de eerst officiële helling van de dag eraan, deze was een lange klim, met een steil stuk op het einde. Direct werden de mindere klimmers al onderscheiden van de betere. We namen deze klim samen, op het steile stuk was het ieder voor zich. Boven gekomen hadden we tijd voor te recupereren, want de volgende helling kwam er maar na kilometer 35.

Voor mij was deze Côte d'Onneux de eerste echte kennismaking met de echte Ardennen. Het aankondigingsbord zei me: "Côte d'Onneux, 2800 m lang, 6,8 % gemiddeld en 16% maximaal stijgingpercentage". Met die wetenschap begon ik eraan. In het begin dacht ik nog, geheel in de taal van de streek: "ça va nog". Maar toen kwamen die 16 % ! En dat was niet eventjes hé, dat duurde redelijk lang. Verscheidene zwoegende voorgangers zag ik stoppen en afstappen ... iets waar ik motivatie om door te zetten uithaalde ! Niet toevallig lagen daar wel tot 6 fotografen tot de tanden gewapend met tele-lenzen, statieven en dergelijke.
Stoempen, zwoegen en serieus ademhalen leverden mij het eerste gelukzalige gevoel op van geen voet aan grond te hebben moeten zetten. Ik was boven ! Hallelujah !

Côte de Werbomont, 4600m lang, gemiddeld 4%, een lopertje dus maar wel lang. Ik begon op kop en zou dit denk ik zo tot een km van de top volhouden om dan de rest moeten laten gaan. Boven gekomen werd er mooi gewacht op elkaar, Dirk stond al te wachten toen Andy , Jeroen, ik en Erik aankwamen. Na de top was hier de splitsing en later ook een extra bevoorrading.

De Côte de Werbomont heb ik niet voor mijn wielen gekregen, vlak voor die helling was de splitsing van het parcours. Ik moest links naar beneden. Naar beneden was eigenlijk, niet meer licht omhoog. Even verderop kreeg ik mijn tweede Ardennenklim te verwerken. Vanaf de afslag leek het wel alsof ik helemaal alleen onderweg was. Nog mocht ik niet vlug vooruitgaan of ik kwam te vroeg aan de bevoorrading. Die gedachte speelde de hele tijd door mijn hoofd.
Nu mijn tweede helling was de Côte de Havelange. Met 2900 meter aan gemiddeld 5,5% en maximaal 8% stijgingspercentage een lange maar veel matiger helling dan de vorige. Ik ga nu niet zeggen dat dit gemakkelijk was, maar het was minder moeilijk. Gemakkelijker om een tempotje te vinden en aan te houden. Maar woooow.... zo'n streek, wat een gezichten, wat een landschappen, ...

Op weg naar de volgende helling, L'Ancienne Barrière, weer een lange helling maar iets steiler dan de vorige, ideaal voor op te warmen. Ik zette me weer op kop, liever mijn eigen tempo dan in iemand zijn wiel te zitten. Op een moment in deze helling kom je op lang stuk weg rechtdoor…je doet er -zo lijkt het- uren over tegen dat je aan de volgende bocht bent. Ik had er niets beter opgevonden om alle lantarenpalen te tellen die we nog moesten doen, iedere keer als we er 1 voorbij reden telde ik dan terug af.

Na iedere helling heb je natuurlijk ook een afdaling, de ene al wat vlugger dan de andere, maar snelheden van 60km per uur waren geen uitzondering, Dirk vertelde mij zelf dat er een afdaling inzat waar hij en Andy 71 reden.

Ook ik had het plezier om in afdalingen lekker veel snelheid te nemen. Het feit dat dit mijn eerste keer was en ik zo goed als alleen was heb ik af en toe iets meer mijn remmen laten werken dan ik normaal in groep zou doen. Toch heeft mijn fietscomputerke een maximale snelheid van 61,9 km geregistreerd. Voorzichtigheid en behoedzaamheid waren dus de boodschap.

De volgende helling van die van Jacques, ofte Côte de Saint-Jacques, een steil kort stukje in het begin, maar dan een mooi stuk bergop. Ik voelde me stilaan beter worden en ik reed hier een rapper tempo, vooral op de steile stukken ging het goed. Even later kreeg ik het gezelschap van Erik die blijkbaar ook de goeie benen te pakken had. Naar mate de helling langer werd moest Erik toch afhaken en kwam Dirk zijn plaats innemen. Ikzelf moest Dirk ook laten rijden.

De volgende helling, de gevreesde Côte de Wanne, een bevreesde helling voor vele profrenners. Boven lag de eerste bevoorrading, dus eens diep gaan mocht hier wel. In het begin ging ik mee met enkele andere renners, maar ik had dit beter niet gedaan, na de korte afdaling kwam ik in het bos de man met de hamer tegen. Dirk reed me al vlug voorbij, Jeroen en Andy reden me ook voorbij. Mijn enigste doel was boven geraken zonder af te moeten stappen. De bevoorrading zou me er wel terug boven op helpen.

Na de afdaling van de Wanne, die toch wel gevaarlijk is reden we door Stavelot over zowaar een kasseistrook. Even later moesten we kort links draaien, direct schakelen was de boodschap want een korte nijdige klim lag voor ons wielen. De steilste helling van de dag, Côte d'Abermont is steil in het begin, maar ik vond het nog meevallen eens het steile stuk voor bij was.

De volgende hellingen op programma waren Côte de la Gleize en Côte du Rahier, 2 lange hellingen maar met een stijgingspercentage van rond de 5% viel dit wel mee. Dirk kwam hier telkens als eerst boven, ge mag gezegd worden, Dirk is de beste klimmer.

Na een mooie rappe afdaling waar dat Dirk en Andy heel snel gingen kwamen we op een mooi baantje terecht richting La Redoute. Van vorig jaar wist ik nog dat hier vlug werd gereden en ook deze keer was dit het geval. We reden eventjes van groepje naar groepje tot er een gaatje viel en ik het gat toereed, direct het sein om het tempo te doen stijgen. We waren met enkele die wouden rondrijden, snelheiden gingen tot 48km per uur zag ik op mijn metertje, maar toen er enkele keren overgenomen was viel het jammerlijk wat stil.

Ondertussen hadden de cyclo-pijltjes die ik moest volgen, brachten me na mijn Côte de Havelange, langs formidabele landschappen en via een vallei naar Sougné-Remouchamps. De plaats waar ik mijn geplande bevoorrading zou hebben. Ik was ondanks het feit dat ik mij hoegenaamd niet gehaast had een half uur te vroeg, maar ik had geluk. Ze stonden mij daar al met open armen te ontvangen. Isostar, Meli-peperkoek, sinaasappel en mueslibar lagen op het buffet. Je drinkfles bijvullen vormde niet het minste probleem. Alles voorhanden dus.
Niet te heel lang wachten op zo'n bevoorrading is wat ik al een tijdje geleerd had, anders bekoop je dat in je spieren en ... de Côte de la Redoute lag te wachten. Eerst de Amblève over, eventjes naar links en dan direct naar rechts ... en ge kunt hem niet meer missen bij wijze van spreken.

De Côte de la Redoute lag te wachten op ons, maar eerst nog een bevoorrading. Vlug nog wat extra drinken, een koekje en hup op weg naar…La Redoute. Voor Jeroen en Erik was dit de eerste kennismaking, een korte briefing: doseren, doseren en doserenJ Ik begon er samen met Jeroen en Dirk aan. Jeroen leek wat zenuwachtig dus rustig aan was de boodschap. We reden met zijn 3en naar het steile stuk. Dirk versnelde wat, sloeg een gat van 10m, ik reed er naartoe, maar moest Dirk op het volgende steile stuk weer laten rijden. Boven gekomen was ik tevreden van mijn beklimming, voor het eerst op een 39-26 en nog nooit zo rap naar boven. Dirk reed het tweede deel zelf op zijn 39-23 naar boven.

Het aankondigingsbordje vertelde mij dat 1650 meter lengte eigenlijk nog wel meeviel, maar ... een gemiddelde hellingsgraad van 9,7 % en daar nog stukken in met een maximaal stijgingspercentage van 20 % deden die waanzinnige gedachteflits dat het nog wel meeviel, smelten als sneeuw voor de zon. Amai mijn ratse, ... mijn dinges ... Tiedju ! Dat valt tegen zeg !
Niet echt wetende wat er komen gaat was er al een relatief steil deeltje net na het aankondigingsbordje, net onder die brug. Dan draai je rechts op en rijdt je zo ongeveer naast de autoweg. Daar staan de namen van de profs nog op de weg gekalkt en gaat het al omhoog. Maar ik dacht toen ik de bocht zag komen : "het kan toch nog niet gedaan zijn". En nee hoor, ... ik werd op mijn wenken bediend.
Het bordje (dat nu op mijn T-shirt staat afgebeeld) heb ik gezien. Alle grote kampioenen vestigden daar hun succes in Liège - Bastogne - Liège. Jaja, 'k heb tijd gehad om het goed te lezen. Maar daarna had ik nog meer tijd, maar er was niets meer te lezen. Die 20 % was er ! Man, man, man, ... miserie, miserie, miserie. Maar ook hier ben ik boven geraakt al fietsend ! Wat een overwinning ! Die roes die ik dan gevoeld heb is met geen woorden te beschrijven ! Jongens toch ! What a feeling ...
Boven op de Le Redoute, kennis gemaakt met een toffe kerel die ook zijn kledij heeft van bij Nicosport, onze nieuwe kledij-producent. Bleek dat hij David heette. ... Ja, David, nog een David ! Verwarrend hé ! Terwijl hij op zijn kompaan aan het wachten was, konden mooi kennis maken en wat keuvelen ... boven op de le Redoute. Vous vous rendez compte ?

Boven gekomen was het genieten van de overwinning op de La Redoute. Iedereen is bovengekomen zonder af te stappen. Na een laatste stukje afdaling lag de Côte du Hornay las helling te wachten. Ik wou dit samen naar boven rijden, maar de nog goeie benen beslisten er ander over. Met Dirk in mijn wiel versnelde ik, 1 voor 1 reden we andere renners voorbij. Dirk vond het welletjes en demarreerde, een opkomende kramp verhinderde dat ik meeging.

Ook voor mij zat deze Côte du Hornay in het traject. Met een lengte van 1100 m aan een gemiddelde stijgingspercentage van 6,2 % met een maximum van 8 %, mocht hij er wel wezen. Maar met Onneux en Redoute hadden we z'n allen al andere koek gehad hé.
Deze heb ik relatief vlot genomen, moet ik zeggen.

Na deze helling was het nog een 10-tal kilometer tot aan de finish, ik zag Dirk niet rijden, maar besliste toch de achtervolging in te zetten. Ik was fier dat ik nog 38 kon rijden, echter Dirk reed 48..oeps. Toen we aan de verkeerslichten kwamen was Dirk zeker gaan vliegen, want wij stonden voor het rood licht. Gelukkig voor ons stond Dirk aan de overkant te wachten op ons, wel sympathiek. We reden met zijn 5 naar de aankomst in Tilf.

Op de 10 km na de Hornay liet ik me eerst voorbijsteken door wat men al een geoefende toerist zou kunnen noemen. Maar eigenlijk ... viel even verderop de bedenking in mijn hoofd waarom ik die zou laten rijden. Ik derachter. Na de afdaling heb ik die gast bijgebeend en met een erop en erover ter plaatse gelaten. Mooi er van afgescheiden bereikte ik de officiële aankomst te Tilff. Restte mij nog die beklimming naar de Country Hall Ethias in Angleur waar de inschrijving was en waar we hadden afgesproken.

De laatste helling richting een Leffe was de Côte de Boncelles. Deze hadden we vanmorgen afgedaald. We begonnen samen aan de klim, maar weer Dirk wou zijn sterke benen nog eens tonen en ging versnellen. Omdat het de laatste klim was besliste ik mee te gaan. Een slechte keuze, want ik zag Dirk even later schakelen en ik moest lossen. Dan maar die 2e plaats vasthouden. Op het einde kon ik ook wat groter schakelen en zag ik dat ik een gat had op de rest. Ik voelde me zeker van de 2e plaats, maar Jeroen had nog een serieuze inspanning in de benen en ik moest nog alles uit mijn lichaam halen om ze toch vast te houden.

De Côte du Boncelles lag me helemaal. Ik heb daar vier man rustig bijgehaald, voorbijgestoken en achter me gelaten. We spreken over een beklimming van 2400 m lang met gemiddeld 5 % stijgingsgraad en 8 % maximale stijgingsgraad. Ik moet zeggen het een schitterend gevoel gaf.
Boven aangekomen ontmoette ik nogmaals David, de man van St. Truiden met wie ik boven de la Redoute al aan de klap geraakt was. Echt een toffe gast. Afgesproken dat hij deze site wel zou zoeken, and he dit it. Top !
Restte mij nu nog enkel te wachten achter mijn 5 andere Merijenniezere-musketiers

Toen we boven waren kregen we juist een sms'je van Eddy die vroeg of we nog lang onderweg gingen zijn. Eddy vertelde –terecht- fier als een pauw over zijn tocht bij een Leffe die we allemaal verdiend hadden. Erik, Andy, Dirk, Jeroen en Danny van de kust, bedankt door deze mooie tocht. Volgend jaar zijn we weer op post

David (lange tocht) en Eddy (korte tocht)

Voor foto's en parcours : zie in dit artikel