Zon 01-06-2008 : Hoe het kan draaien ...

Voor vandaag regende het afzeggingen rond mijn oren. Andy was stijf van het voetballen en 's nachts piepte mijn gsm-ke de ontvangst van een berichtje van Jeroen, waarvan ik vanmorgen zag dat hij tot redelijk laat op de lappen was geweest en ook forfait gaf.

Gisterenavond had ik nog contact gehad met Sven, die al een zeer zwaar trainingswerk achter de rug had en zijn twijfels uitdrukte of hij wel zou meekomen. Maar indien hij niet meekwam zou hij me tegenkomen rijden. Ik had hem min of meer mijn rit gezegd die ik in mijn gedachten had.

Dus vertrok ik nadat ik het sms-je van Jeroen had gelezen, stiekem in de hoop dat Sven toch zou komen om niet helemaal alleen te zijn.
Maar alleen of niet, rijden zou ik !

Eens over de Kromme Brug in Deinze (rond kwart over acht) keek ik of er iemand zou komen opdagen, ... En ja hoor, Sven's bloed kruipt ook waar het niet gaan kan. Joepie, ik had een gezel.
Ik had de nummertjes van de knooppunten in het dubbel op mijn kader gekleefd om een exemplaartje aan een gezel te geven, kwestie van niet alleen te zijn om op de nummertjes te letten. Met Sven reed ik dan naar Grammenebrug om er toch ook nog te speuren naar eventuele liefhebbers. Terwijl ik daar de nummertje bij Sven kleefde, passeerde er een groepje fietsers. Sven riep: "Pa ?" Ja, het was het groepje van zijn pa. "Zullen we niet mee rijden met die mannen ?", vroeg Sven. Ik was direct akkoord. De nummertjes zouden later ook nog wel eens van pas komen.

Wij mee met dat bendeke. Aan een gezapig tempo kronkelden we doorheen de Vlaamse wegen richting Tielt. Tielt kan je genoeg bereiken zonder Poelberg, maar als je als fietser een beetje sportief wil zijn, kan je er niet omheen. Je moet erover, die Poelberg.

Het groepje van Marc Mallezie was een groepje van het Wielercomité Eeklo die de 105 km van de "Fietstocht Aalter Sportief" aan het rijden was. Zij konden er 10 punten mee verdienen. Wij verdienden er gewoon een leuke groep mee, was gespreksgenoten en een hele leuke en toffe sfeer.
Sven en ik hebben die mannen voor een groot deel vergezeld, tot we in de buurt van Doomkerke van elkaar afscheid namen. Zij door naar Aalter, wij twee naar Deinze.

Sven en ik hebben nog af en toe eens goed doorgegeven in de terugweg naar Deinze. We wilden toch nog rond de middag thuis geraken. En het is gelukt hé, kerel.

Hoe je het draait of keert, ik heb hier een formidabele herinnering aan. Leuke groep, leuke rit, tof tempo, ... Meer moet dat echt niet zijn. Mochten ze niet van zo ver zijn, ...

Bedankt he, Sven. Tot de volgende !