Zat 16-04-2011: Peter van Petegem Classic

Vorig jaar begon ik mijn verslag zo: Zoals al enkele jaren stond ook dit jaar de Peter van Petegem Classic op mijn agenda. Ik denk dat ik nog niet veel edities gemist heb… Wel ook dit jaar stond ik terug aan de start van toch wel één van mijn favoriete tochten over het jaar.

Ik stond er niet alleen voor vandaag, samen met nog 5000 andere waaronder Jeroen, Eric, Maarten, Vincent en Antoon. Eric had voor 2 kopmannen gezorgd die toch wel een groot deel het kopwerk zouden doen: Geoffrey Maes (ex wereldkampioen Mountainbike bij de Masters) en een collega mountainbiker van hem.

Om 7u30 vertrokken we traditioneel richting Zingem langs de Schelde. De scheldebrug over om dan via enkele “gem”-en, zijnde Hermelgem, Meilegem, Beerlegem naar Munkzwalm te rijden. De eerste helling, Makkegem was voor ons geen onbekende. In groep naar boven, rustig de hartslag in het oog te houden.

Wat wel al begon op te vallen was dat er enkele stukken bergop, die soms lastigere waren dan de officiële hellingen, niet op het parkoers stonden. Zo moesten we Meersestraat doen, om daarna de Pottenberg te beklimmen. Een stukje richting Berendries om dan wat draaien en keren, berg op berg af. Na de Dorrebeekstraat kwamen we op een bekend stuk de Elverenberg. Het vroege startuur gaf ons het voordeel dat op de eerste bevoorrading op de topbronnen bijna geen volk stond.

Het volgende deel was het lastigste deel. 50 kilometer tot aan de volgende bevoorrading, met 9 hellingen, toch 9 officiele. De eerste helling was de klotigste (excuses voor mijn taalgebruik) van de dag: de Veldeman. Deze zijkant van de Valkenberg loopt voor geen meter, je stampt en stampt om dan op het einde nog een steil stuk voor je wielen geschoven te krijgen. Pfffffff, gelukkig lag deze in het begin van het parkoer en waren we er vlug van af. Op naar de volgende, de Steenbeek: kort maar het steilste van de dag.

Dat dachten we toch, want hierna kwamen nog Berg Ten Houte en Fortuinberg, beide maximum 21%. Gelukkig mochten we tussen beide eens de Kanarieberg naar beneden. Hier was het elk op eigen tempo, bij de een ging dit al vlugger dan de andere, telkens werd er boven gewacht of op een trager tempo verder gereden.

We moesten nog even vol in de remmen, omdat we een bordje naar link niet hadden gezien, ikzelf dacht ook dat het rechtdoor was, echter de route die we nu moesten volgen was voor mij nieuw. Merijenniezere’s die er niet bijwaren: dit doen we nog wel eens. De helling waar ik het over heb noemt men Ten Abele, of een zijkant van de Spichtenberg.

Op weg naar de Taaienberg begon het parkoer hier en daar toch al wat door te wegen, ook omdat er hier weer enkele niet officiële hellingen in het parkoer zaten. We werden bijna nooit voorbij gereden, maar raapten wel af en toe andere wielertoeristen op. Na de Taaienberg was de volgende helling de Bovenstraat. Aan de voet hiervan had Jeroen een platte band, dit euvel was vlug verholpen zodanig we op weg konden naar de Kappelleberg. Af en toe doen we deze ook op zondag dus voor niemand had deze geheimen.

Ik zat boven al klaar want op het gps bestandje sturen ze ons de Holleweg op. Kijk maar,

Klik op het kaartje voor een grotere weergave met meer mogelijkheden

Echter moesten we ze niet doen, misschien maar beter ook, een lusje richting de Wolvenberg. Ik wou eens vol gaan, maar moest mijn meerdere erkennen in Geoffrey. Boven lag een bevoorrading, Jeroen die zich wat ziekjes voelde besloot hier om naar huis te rijden.

Wij dan nog verder met 7 verder, voor het laatste deel van het parkoer. Het zwaarste lag achter de rug, enkele nog de Varent als zware helling. Eerst kregen we nog de Tempelstraat, een helling maar geen al te zware. De Volgende was de Korsele, of de Poggio di Fiandre. Echter reden we niet de Korsele naar boven maar een zijkant, toch ook even lastig en het tempo dat Geoffrey onderhield maakte het nog meer lastig.

Het ging nog enkele malen op en naar om zo aan de voet van de Varent te komen. Deze maal op het gemak, toch kon ik me moeilijk inhouden op de kasseien en moest toch nog iets rechtzetten tegenover een andere toerist die me op de beklimming zelf voorbij was gereden, je weet wel: haantjesgedrag. Boven terug een bevoorrading en tijd voor de groep om zich weer samen te zetten.

We hadden nog een helling op de agenda, de Caildenberg. Niemand die een idee had waar deze helling lag, tot we Poggio naar beneden reden een zijkant van de Molenberg naar bovenreden. Dit was hem dus. De afdaling genomen, ons gegroepeerd om dan richting Schelde te stomen. We moesten nu nog een lus doen richting Gavere, Asper, Zingem voor bij om dan terug naar de Schelde te komen. Kwestie van toch nog aan de gewenste kilometers te komen.

Mede door we hier enkele andere groepen voorbij reden werd het tempo omhoog gedreven. Elk ging zijn eigen gang. Plots zag ik ook een bevriende twitteraar Johan Devroe mij voor stuiven, ik heb er nog een verkoudheid van.

Uiteindelijk kwamen we elk op ons tempo toe in Oudenaarde, elk ging met zijn nummer om zijn waarborg terug. We kregen nog een Adriaan Brouwer (sorry Jeroen, mijn moeder vond hem lekker) van de organisatoren, maar toch volstond een frisse cola om te bekomen van de rit.

Met het mooie weer en het gezelschap was dit terug een geslaagde editie. Wat ik wel minder vond waren de vele kleine wegen met veel zand en steengruis op de weg. Niet altijd even veilig om met een groep over te rijden, maar toch…tot volgend jaar!

David De Bie