11 november 2010: dwars door Kruishoutem

Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en  op  11 november afzakken naar Marolle voor de jaarlijkse vtt “dwars door Kruishoutem “ is er zo één.  En net zoals de traditie het wil waren ook dit jaar de weeromstandigheden verre van ideaal te noemen, maar dat nemen we er rond deze tijd van het jaar met plezier bij. 

Met een ganse meute van merijenniezere, versterkt met enkele vrienden van merijenniezere stonden we dan ook aan de start. Eddy, Steve, Steven, Eric, Andy, Jeroen, David, Dirk en ikzelf werden vergezeld door Wouter, Tim, en nog enkele anderen van wie ik de naam op dit moment schuldig moet blijven. 

Voorlopig hield het weer nog zijn manieren en konden we droog vertrekken voor 48 kilometer in en rond Kruishoutem. Tijdens de eerste kilometers viel het op hoe populair deze rit wel is. Filevorming op enkele moeilijkere passages was dan ook het resultaat. Om daar met onze grote groep door te raken was dan ook geen eenvoudige opdracht. Af en toe eens inhouden om alle schapen weer bij elkaar te krijgen was dan ook het devies. 

En zo reden we op en neer langs boerenwegels, single tracks en van die paadjes met betontegels tot de eerste bevoorrading. Ondertussen werden de weergoden ons steeds minder gunstig gezind. Het werd natter en ook de koude liet zich voelen. De bevoorrading was in orde, maar vooral gericht op mensen zonder tanden (veel yoghurt, maar weinig koeken). Tot de bevoorrading bleven we allemaal samen, na de bevoorrading werd het tempo er stevig ingehouden wat leidde tot een onvermijdelijke versplintering van het peloton. Wachten was gezien de koude en de regen ook geen verstandige optie. Iedereen reed dan ook op eigen tempo het vervolg van de rit uit. 

Onder andere pech en de weersomstandigheden noodzaakten een aantal van onze rijders om te opteren voor de kortere afstand. Bij de tweede bevoorrading sloten enkele overgebleven mannen van het peloton weer aan en vertrokken we voor de laatste 10 kilometer. Gaandeweg drong tot me door dat we de lastige passage door de boomhaarden niet voor de voeten geschoven kregen, maar dat was te vroeg victorie gekraaid. 

Op het einde van de rit konden we toch nog “genieten” van deze doortocht. En hier werd meteen ook duidelijk wie sterk zat. Steve nam resoluut de kop en enkel Eric kon de achtervolging met succes afronden. 

Moe, nat en voldaan kwamen we aan op de aankomstplaats en al even traditioneel sloot ik deze rit af met een douche in de tent (kwestie van het flandrien-gehalte een beetje op pijl te houden). Sinds de uitbreiding van het gezin heb ik helaas onvoldoende tijd voor nazorg, zoals met dat pleegt te noemen in het vakjargon). Want hoewel ik met drie kinderen recht heb op 3 drankjes van de sponsor moest ik het noodgedwongen houden bij één ename om met weer snel te begeven naar het thuisfront, waar alweer een andere uitdaging op me lag te wachten. Hopelijk komt het er voor mij weer vlug van om eens na te genieten met merijenniezere zoals het een lid van merijenniezere betaamt.

Tot de volgende keer maar weer.

Maarten