Zon 27-09-2009: Eric en David's koers in Lozer.

Zondag in de vooravond was er te Lozer koers. Eric en David namen er deel en reden beide behoorlijk hoor. Ik doe altijd mijn hoed af voor zo'n exploten, zeker weten.



Een verslag van de koers bekeken door de bril van David lees je hier:

Mijn eerst koerservaring…

Zondag geweest stond ik aan de start van mijn eerste wedstrijd. Een rit in de ronde van Nazareth voor wielertoeristen. Dirk en Erik hadden al eerder deelgenomen aan een rit ervan, iets wat nu alle “merijenniezeres” mogen doen. Ikzelf had me laten overhalen om toch nog eens alles op alles te zetten op het einde van het gevoel.

Ik had in de loop van de week maar 1 keer op de fiets gezeten, zaterdag een km of 40 voor wat los te rijden en Erik zijn nieuwe kleren bij hem te brengen. Onderweg eventjes het parkoer verkend, alle…toch het parkoer dat ik dacht, want zondag bleek het anders te zijn.

Ik had mezelf voorgenomen, op advies van Andy, om gewoon mee te rijden, en de laatste ronde alles op alles te zetten. Zo deed ik het ook. De start was genomen, ik poseerde me rond de 10e positie in de groep van de B-renners. De A-renners die achter ons gestart waren kwamen al vlug aansluiten, meteen ging het tempo fors naar boven.

De aankomst lag op een korte kasseistrook, telkens we die strook naderden ging fors de hoogte in, het was als het ware spurten naar de strook. De strook zelf verteerde ik redelijk goed. De koers verliep voor mij goed. Iemand die wegreed, dan stil viel en weer werd ingehaald. Stukken van recuperatie waren er af en toe bij, de voorlaatste ronde wou er niemand op kop rijden en zag ik zelf maar 30 staan op mijn metertje.

De laatste ronde zou ik kijken of de benen nog goed waren. Er reed een groepje weg van een 6-tal man, ik dacht de juiste ontsnapping weg was en wou toch nog eens iets proberen. Toen ik als eerste de bocht kwam uitgedraaid probeerde ik het gat te dichten, iets wat me nog tot mijn verbazing nog lukte ook. Echter op het moment ik erbij kwam, vielen ze stil, een minuutje later was ook het peloton terug. In mijn binnenste was het vloeken.

Er probeerde nog iemand te ontsnappen, niemand in het peloton wou hem gaan “halen”, daarom heb ik me maar op kop gezet en de renner –met Belgische driekleur aan zijn mouwen- terug gepakt. 100m verder zou de winnaar demarreren. Ikzelf had geen goesting meer in een spurt op de kasseien en liet ze maar rijden. Beter alleen over de streep komen dan in groep waar niemand je ziet

Ik wil ook nog de talrijke supporters bedanken voor de opkomst. Volgend jaar doe ik zeker nog eens mee, en gulder gasten, niet bang zijn, gulder kunt da ook!

David