Zo 17-06-07: Gelukt, de Berenroute gereden

Het is gelukt. We hebben de berenroute gereden.

Je moet weten dat ik geen kaartje heb kunnen tekenen van deze route. Veel te veel bochten zorgden ervoor dat mijn interne gps wat in de war was. Nu zoekwerk op internet levert ook niet al te veel kaartwerk op.

Wel vond ik dat onze Berenroute pas op 17 april 2005 in Meulebeke werd ingereden. De nieuwe fietsroute kreeg de naam “Berenroute”, verwijzend naar de familie De Beer, het geslacht dat vanaf het einde van de 15e eeuw tot het einde van de 18e eeuw de heerlijkheid Meulebeke in bezit had. De bewegwijzerde fietsroute, een initiatief van de sportraad, is 48 km lang en loopt door en rond Meulebeeks grondgebied.

Wij waren vandaag met zevenen: Andy, Patrick, Marc, Frederik, ikzelf, (terug van even niet bij geweest) Jeroen en (helemaal nieuw in het groepje) Geert.

Zo vertrokken we samen vanop Grammenebrug langs Grammene, Wontergem naar Dentergem. Onze Patrick voelde zich helemaal niet goed in zijn nopjes, en wilde ondanks aandringen dat de groep verder reed; hij zou het rustiger aan doen. Waarvan akte en dus met zes verder.

De witte horizontale strepen op het wegdek verraden dat we op de "périférique" van Dentergem zaten. Nu was het nog bij het buitenrijden van Dentergem. We waren immers op weg naar Markegem en Ginste om het eerste bordje van de Berenroute aan te treffen.

Met zo'n kleine 20 km op de teller konden we ons gaan onderwerpen aan de "beren"-wetten. De bordjes van de Berenroute waren onze enige houvast voor een thuiskomst tijdens de eerstvolgende stonden. Zoals eerder reeds gezegd is de Berenroute 48 km lang, hoofdzakelijk een vlak parcours. Op het eerste zicht niets om zich ongerust over te maken. Ons tempo werd weer redelijk strak gehouden, hé Andy.

De berenroute onderwerpt iedere fietser aan een soort berentest. De route test het berengehalte van haar berijders door zich slingerend rond Meulebeke te krullen. Vlak, met hier en daar een stukje vlas plat, dat wel. Maar met vooral héél véél bochten op hoofdzakelijk binnenwegen.

Zoveel bochten dat ik geen kaart durf te tekenen zoals je dat tot nu toe gewend bent. Maar net die bochten maken de tocht zwaar.

In het eerste gedeelte van de tocht hadden we wind tegen. Je zag dat ook aan de manier waarop het groepje reed. Mooi op een rijtje, de één achter de ander.

Optrekken, efkes rijden, in de remmen gaan, een bocht nemen en uit het zadel gaan en optrekken, ... Alsmaar dezelfde routine, keer op keer. Na 50 keer dezelfde routine beginnen je spieren je te laten weten dat ze er zijn.

Maar, intussen kun je wel genieten van de meest prachtige landschappen die er te bewonderen zijn. Je doorkruist ook nog landerijen waar nog vlas geteelt wordt. Vandaag hebben we daar niet zoveel van gezien om het de moment van het vlas niet is, maar als het dat wel is en je doet deze route dan zie je formidabele landschappen die ook de typische vlasgeur in je neusgaten proppen.
En rijden deden we. Af en toe eens woord wisselen, maar niet veel.

Toen we over halfweg van de route waren begonnen velen al te dromen van de Poelberg in het Tieltse die in deze route is opgenomen.

Nu zou het niet lang meer duren of we zouden de Poelberg voor de wielen krijgen. Maar op het gebied van inschattingen maken kunnen we nog veel leren. Dat bleef maar duren eer die Poelberg er aan kwam.

En toen we hem dan echt naderden, knalde onze Andy zijn achterband en loste hij met een zucht al zijn lucht. Alalala, weer had er iemand pech. Na het wisselen van de band konden we dan echt richting Poelberg.

Een korte nijdige klim en voor je 't weet ben je boven en zie je dit beeld

Na de Poelberg zaten alle zware noten van deze tocht erop en konden we rustig huiswaarts kronkelen.

Op een gegeven ogenblik moesten we natuurlijk het parcours verlaten, want anders waren we opnieuw vertrokken voor een tweede berenroute-tour, en dat was nu net niet de bedoeling.

Zo reden we terug naar Dentergem en voor we het wisten waren daar die witte strepen van de périférique van Dentergem terug.

In Dentergem draaide onze Jeroen af om een kortere weg richting Kruishoutem te vinden. Bedankt voor het gezelschap, Jeroen en tot volgende week hé.

Wij met zijn vijven verder naar huis. Langs Wontergem en Gottem terug in Grammene gekomen. Andy, Fre en Geert moesten nog eens hun pijp uitkuisen, en gelijk hadden ze. Merijenniezere was voor hen even niet van toepassing.
Gezien we al even voorbij de middag waren besloot ik in Grammene ook maar af te draaien om langs de vaartoever met rugwind naar Deinze te rijden. Nog een groet aan Marc (of was het nu weer André) en tot volgende week.

Achteraf blijkt dat onze Patrick ook zijn hele berenroute heeft gereden. Straffe kost zulle, Patje. Zo doorzetten op een mindere dag. Chapeau maatje. Tot dinsdag hé, kerel.

Bedankt voor het gezelschap gasten. Geert, gij ook hé kerel. Zo rijden dat gij doet ! Amai.
Enfin, bedankt voor de rit hé, mannen.

En rara, er was er eentje jarig vandaag. Wie was het ? (post maar een reactie)
Trouwens, een reactie posten moet je ook doen als je aan dit verslag iets wenst toe te voegen.