Zon 22-7-2012 : onverwachts naar de Vlaamse Ardennen

Zondagmorgen aan de start te Machelen stonden: Maarten, Tom, Dirk en ikzelf klaar.  Normaal stond een ritje richting Wetteren op het programma, echter het mooie weer en de goesting naar de Vlaamse Ardennen deden ons beslissen om nog eens ritje te rijden berg op berg af.

Zo vertrokken we dan ook via de kortste weg naar Oudenaarde, zijnde: via de Col du point vue en zo verder.  Ons allen wel bekend.  Toen we dan in Oudenaarde aankwamen reden we eerste de Edelare naar boven.  Dirk testte de benen eens, Tom en ik lieten begaan, Maarten aka Cadel sprong mee en ging samen met Dirk over de top.

Boven gekomen vlug besproken dat we naar het Foreest gingen rijden.  Wij dus de Ladeuze naar beneden, en zo verder richting Schorisse.  Toen we eigenlijk naar links moesten besloten Tom en Maarten naar rechts te gaan, geen probleem, dan rijden we maar de Parkstraat omhoog.  Deze onbekende helling is lang en zeker niet te onderschatten.  Maarten – Cadel sprong hier weg en kwam als eerste boven.  Ik moest zelf nog roepen of we waren terug “verkeerd” gereden.

De volgende helling die op het programma stond was de Steenberg, ooit nog enkele jaren in het parkoers van de Ronde van Vlaanderen.  Ooit was deze berg de zwanenzang van Dario Pieri dacht ik me ter herinneren terwijl we deze puist aan het beklimmen waren.  Eerst in groep tot er ons een andere toerist voorbij stak en ik me niet kon inhouden en mee sprong in zijn wiel.  We kwamen samen boven, hartslag ver boven mijn overslag.

Eens boven reden we terug richting Oudenaarde, Dirk en Tom waren terug kopmannen van dienst.  Maarten en ik keken eens naar ons horloge en besloten om toch nog een lus bij te doen.  Dirk had ondertussen het tempo enorm de hoogte ingejaagd, dus moest ik zelf de kop gaan nemen om zo richting Wolvenberg te rijden.  Voor Tom onbekend terrein.  Na de Wolvenberg had ik nog een verrassing in petto, de lage en hoge dumpel opzoeken om toch nog wat extra kilometers te hebben.

In de aanloop ernaartoe kregen we nog het gezelschap van een hond.  Enkele honderden meters liep de hond mooi naast Tom mee.  De lage en hoge dumpel werden vlot genomen.  Het was nu tijd om naar huis terug te keren.  Aan de brug in Zingem reden we de schelde op.  Zaterdag was de echte Cadel niet in form, ons Cadel trok het tempo omhoog, Dirk zou overnemen en we vlogen naar Oudenaarde.  Het was aangenaam vertoeven in hun wiel.

In Oudenaarde terug richting Kruishoutem, nog een lusje langs Ooike en Nokeren voor de extra kilometers tot we in Kruishoutem voor een gesloten poort stonden.  Gelukkig had de uitbaatster van “Het verloren gat” ons gezien en konden we nog genieten van een aperitief.  We kregen het gezelschap van een plaatselijke inwoner die toch wel iets wist van de “doasaarts” uit Ansbeke.  Meer info kan je verkrijgen bij Maarten aka Cadel


Uw schrijvende reporter van dienst,


David