Het is in de week wel even stressen om op tijd op de plaats van afspraak te zijn, maar eens dat is gelukt en we echt aan het trappen zijn overkomt je dat zaligmakend gevoel dat iedere fietser kent maar o zo moeilijk te beschrijven is.
Met drie man waren we. Jeroen was van de partij. Die heeft sedert vorige zondag de smaak opnieuw te pakken, lijkt me. Jeroen, dus, Andy -ja, onze parochianenheld van vorig zondag- en deze die dit hier aan het opstellen is.
Hoe we reden is relatief eenvoudig. Een heel groot stuk langs de Leie. Tot in Bevere-Leie aan de linkeroever. In Beveren-Leie, de brug over en terug rijden naar Sint-Eloois-Vijve aan de rechteroever.
Te Sint-Eloois-Vijve verlieten we de Leie en reden we naar Zulte. Van Zulte ging het naar Kruishoutem maar onderweg sneden we een flad Waregem aan.
Hoe meer we Kruishoutem naderden, hoe vaker we al eens een stukje naar omhoog moesten rijden. Niet dat we nu echte beklimmingen moesten doen, maar toch. Het was niet meer vlak.
Een beetje meer duwen is natuurlijk de oplossing en de spieren in de benen laten je direct weten dat je ze meer aansprak.
Jeroen hebben we thuis -bij wijze van spreken- afgezet. Daarna zijn Andy en ik naar Machelen gereden, maar niet zonder de fameuze col du Point du Vue aan te doen. Dit keer langs de Brugstraat en dat valt veel beter mee dan wanneer je komt van de brug van de E17. De afdaling van deze col hebben we zeer voorzichting aangepakt want het wegdek was wat vochtig. Je weet maar nooit.
Nog het beklimmingske over de brug van autostrade en daarop nog eens goed doorgegeven. Daarmee waren de verrichtingen van deze weekrit voltrokken. Tevreden gingen Andy en ik uiteen aan de Bokstraat. Andy naar Bellieke en ik naar Dotje in Deinze.
Jeroen en Andy, bedankt voor de rit hé.
We zullen van de weekritjes moeten beginnen profiteren. Straks zijn ze daar immers weer met hun winteruur en dan is het qua weekritjes gedaan met de leute.
Tot de volgende hé. Tot geneugte !