Don 31-03-2011: Verkenning van de Ronde Van Vlaanderen

Om 11.15 stonden we er, met zijn 3en, aan de Hotondemolen. Iedereen met de auto tot daar gekomen : Tom Schotte, Wim Demeester en ikzelf. Tegen iets voor 11.30 was iedereen fietsvertrekkensklaar en zo gingen we op pad langs het parcours van de ronde van vlaanderen, die komende zaterdag en zondag verreden wordt.

Klik op de kaart voor grotere weergave met meer mogelijkheden

De weergoden plaagden ons deze morgen wat, door fikse regenbuien los te laten, maar tegen het startuur waren de laatste druppelingen aan het vallen. Daartegenover stelde de weermeneer een heel stevige west tot zuidwestenwind.

Na de afdaling van de Nieuwe Kwaremont draaiden we rechtsaf, het eerste stuk met ons neus pal in de wind. Hoewel het een constante door de rit is geweest dat mijn neus niet veel wind heeft gezien… Enkele kilometer verder draaiden we rechtsaf, onze eerste helling van de dag (en nummer 6 op het ganse traject van de ronde) : de Knokteberg. De toom was direct gezet qua lastigheid. Boven terug afdalend naar Berchem om daar heel snel de Oude Kwaremont op te zjossen. De eerste kasseien voelde … kassei-achtig aan : dokkerend, handen geklemd op het stuur en volle concentratie  om de niet toegestoken voegen tussen de kasseien toch te proberen vermijden. Tom reed vandaag de rit op zijn mountainbike, op slicks weliswaar. Ondanks het fietsnadeel was hij toch met kop en schouder de sterkste deelnemer.

Na de Oude Kwaremont kwam dan in een sneltempo de Paterberg en de Koppenberg eraan. De VIP tenten op de hellingen zijn al zo goed als af. Naast de impressionante hellingen dwingen ook sommige van die tenten respect af. De kleine middenstander ziet volgens mij zijn jaar goedgemaakt als hij met een kraampke op het parcours kan staan, laat staan wat die grote luxe-tenten niet moeten opbrengen…

Iedereen kwam goed boven op de pater, maar op de Koppenberg was het andere koek.

Door de fikse wind waren de meeste wegen en vooral ook de kasseien heel snel opgedroogd. Echter, het stuk van de Paterberg dat verscholen zit tussen de bomen lag er nog wat halfnat bij. Voor iedereen die zaterdag op pad gaat : sowieso halverwege (in het steilste stuk van de klim) vooral vermijden om naar de rechterkant van de weg af te zakken : daar ligt namelijk fors wat aarde op de kasseien… Ik kwam daar ongewild wel op terecht, alsook Wim. Bijna op hetzelfde moment moesten we voet aan grond zetten, door het ter plaatse patineren… Ik zette wat meer dan voet aan grond (ook mijn elleboog en mijn kont kusten de Koppenbergse slijkbodem…).

Tom meldde achteraf dat zelfs met zijn kleine versnelling en zijn dikke slick banden dat het opletten was om niet te glijden. Men weze gewaarschuwd voor zaterdag!

De Koppenberg verteerd kregen we dan een serie kasseistroken onder de wielen geschoven, beginnend met de Steenbeekdries en via de Stationsberg richting Taaienberg. Wie op recuperatie had gehoopt kwam bedrogen uit, want direct hierna kwam de Eikenberg er al aan en op de top hiervan na slechts een paar honderd meter de serieuze pavé stroken van de Holleweg.

Op de Eikenberg was Wim al uitwijkend naar een stuk asfalt langs de zijkant plat gereden. Boven op de Eikenberg wachtten we hem op ; hij moet dat vlot hersteld hebben, want we kregen geen koud al wachten.

Terug vrij kort hierna kwamen al de kasseien van de Ruiterstraat, Kerkgate en de Jagerij. Hierna kom je op een grotere weg waar we allemaal efkes volop gas terugnamen om voldoende mondvoorraad binnen te steken.

Wat verder was het linksop afdraaien, de Molenberg bergop. Ramp o ramp, want dicht tegen het einde van de kasseien brak Wim zijn achterdérailleur. Niet in het wielgetrokken, maar gewoon rats kapot, met afbreken van een tandwieletje in de dérailleur.

We overlegden wat gedaan, probeerden familie te bereiken maar uiteindelijk werd afgesproken dat Wim een cafeetje zou zoeken en vandaaruit verder bellen naar huis. Desnoods kwamen wij hem achteraf nog oppikken.

En toen waren ze nog met twee…

Er kwam nu een gans stuk 'vlakke' wegen (toch als je de hellingen opzoekt in het roadbook). Echter, vooral de Meersestraat (waar Peter van Petegem zijn kleine stulp annex bed & breakfast heeft neergeplant) vind ik de vernoeming beklimming waardig!

Daar boven gekomen draaiden we linksaf, de Haaghoek naar beneden, en dan terug omhoog hé. Daar boven direct links de Leberg omhoog. Hierna toch terug wat wegen waarop je wat kan herstellen, vooral gezien de west-zuidwester eigenlijk de ganse finale voor 90% in het voordeel blaast. Ook in het aanlooptstuk die diegenen die de full option editie zaterdag zullen moeten afhaspelen, zal er fiks wat windmee zijn, indien de wind zit zoals vandaag. Het kan een voordeel zijn…

Als je eindelijk denkt Brakel binnen te komen rijden, zwenkt het parcours nog eens rechtsaf en kom je de Valkenberg tegen. Gelukkig kwamen we ondertussen nog steeds onszelf niet tegen.

Net na de top van de Valkenberg werden we voorbijgereden door … 3 vrouwelijke renners van HTC Columbia, geflankeerd door een teamwagen en nog een wagen met een fotograaf/camerman erin.

Hun snelheid lag een 2tal kilometer per uur hoger dan de onze, aldus haakte we ons wagentje aan.

Zodoende verteerden we de komende 15km in het zog van de wapperende haren van ons vrouwelijk drietal. Twee van hen reden naast elkaar vrolijk op kop, en de Duitse kampioene reed centraal tussen hen in  erachter. En dan wij achter haar. We maakte de Tenbosse straat alsook de niet officiële berg Parike mee in hun wiel. Vreemde bemerking was dat de twee koprijders zwegen op het vlakke maar begonnen te tetteren bergop. Terwijl ik stilaan toch naar adem zat te happen… Chapeau voor hen!!

Na Parike ging het via de grote weg naar Geraardsbergen. Ze haalden daar steeds snelheden van 35-36 km per uur.

In Geraardsbergen liet ik ons HTC locomotiefje rijden. Ik reed op eigen tempo omhoog. Boven kort naar beneden en direct afdraaiend, vooral dalend richting de voet van de Bosberg. Mens, wat komen die twee toch ook kort na elkaar! De bosberg is volgens mij met frisse benen een lacherke, maar met ondertussen 90km in de benen voelde hij toch al minder lachend aan. Soit, ik geraakte ook boven en daar wachtte Tom mij (zoals op iedere helling) 'collegiaal' op.

Hier stopte onze ronde van vlaanderen. We reden aldus 90km van het traject, vanaf de Hotondemolen tot op de top van de Bosberg.

Toen moest nog een lastig slot aan de rit worden gebreid… Terug naar de auto… Pal de wind tegen… Aldus de Bosberg terug afdalend richting Geraardsbergen en dan via binnenwegen stilaan terugkerend. Wat een geluk dat Tom meereed. Hij nam de volledige 35km durende terugrit de koppositie voor zijn rekening. DANK U WEL!

We reden nog La Houppe over in het terugkeren en staken wat verder de grote weg over, om zo via nog een paar kilometer wegen aan de lichten op de top van de Kruisberg uit te komen. Nog de Hotondeberg omhoog en we waren er, moe maar zeer voldaan…

Noteer het alvast in jullie agenda : ondergetekende rijdt volgend jaar op de donderdag voor de ronde terug een dergelijke opzet!!

Succes zaterdag aan diegene die nog moeten vertrekken voor Vlaanderens Mooiste.

Michael