Zon 27-03-2011: E3 prijs voor toeristen 2011

Zondag stond ook voor MRNZ de E3-prijs op het programma.  Om 8u stonden Andy, Dirk, Steven, Maarten, Frederiek, Pascal en ik aan de start voor 133km.  Dirk en Maarten waren al van thuis gekomen, dus hadden al flink wat kilometers in de benen.

Bij de start is het eigenlijk zo vlug mogelijk zoeken achter een goed groepke.  Al vlug vonden we een club uit Ieper.  Het was nog wat chillen, tot blijkbaar de a-groep van die club ons voorbij stak.  Wij in hun wiel, op weg naar de Edelare.  Draaien en keren was ons deel, bij momenten vond ik het zelf wat gevaarlijk. 

Aan de voet van de Edelare ben ik dan wat opgeschoven naar de rest van onze groep die vooraan reed, in groep reden we dan de Edelare naar boven.  We bleven de N8 volgen, tot we plots links omhoog moesten.  Gelukkig kregen er enkele een waarschuwing om de ketting vlug op de kleine plateau te leggen.  Boven viel Frederiek plat, dus moesten we de groep laten rijden…bedankt Fre;-)

Vlak voor de bevoorrading hadden we nog La Houppe.  Steven had hier een goeie opmerking: vorig jaar deze helling veel gedaan en nu was het voor vele nog maar de eerste keer dit jaar.  Boven vlug onze bidons bijvullen, wat eten en weer weg voor het zwaarste stuk van de rit.  Bijna alle hellingen volgden nu tot aan de volgende bevoorrading.

We reden nu bijna alleen, eerst Kaperij naar beneden om via Schorisse berg Te Stene aan te vatten.  Praktisch in groep reden we naar boven, de krachten nog wat sparen voor wat komen zou.  De volgende helling was de Boigneberg om daarna direct de Eikenberg te doen.  Op de Eikenberg viel het uit elkaar, Steven en Pascal waren vlug weg.  Maarten en ik sloten de gelederen.

De Ladeuze naar beneden, de kasseien van de Steenbeekdries en dan lag daar de Taaienberg.  Het gootje of niet het gootje.  Ikzelf koos voor het gootje, iets wat de meeste ook deden.  Boven gekomen was het nog een 10-tal kilometer tot aan de volgeden helling.  Tijd om te bekomen, neen, tijd om nog wat te versnellen.  Ikzelf wou me eens testen en reed dus een groot deel op kop, ik wou eigenlijk een renner voor ons inhalen, iets wat me maar lukte in de afdaling van de Hoogberg. 

De volgende 3 hellingen: Kapelberg, Paterberg en Kwaremont zouden elk op eigen tempo zijn, er zou gewacht worden aan de bevoorrading.  Dat dingen niet kunnen lopen gelijk sommige in hun gedachten hadden kan altijd, zelf zei ik: “Ik zie jullie wel bij de bevoorrading”, bedoelend dat ze daar op mij maar moesten wachten.  Mijn verbazing was groot dat ik boven op de Kapelberg niet zover achter lag en vlug weer bij de rest was.  Op de Paterberg ging ook vlot, door onvoorziene omstandigheden kwam ik eerst boven.  Dit gaf me een kick en ik besloot dan maar de afdaling vol te nemen.  Dirk en Andy kwamen terug aan de voet van Oude Kwaremont die we maar voor de helft zouden doen, de rest verliep via de Nieuwe Kwaremont.

Boven lag de tweede bevoorrading en beetje bij beetje werd de groep weer volledig om dan het laatste deel aan te vatten.  In de afdaling van de Karnemelkbeekstraat was Steven gaan vliegen, samen met iemand van de club van Ieper terug reden we gat meter per meter dicht.  Op de beklimming van de Kluisberg langs Waalse kant hadden we hem terug te pakken.  Na de afdaling was het even wachten op Maarten (die al de meeste kilometers op zijn teller staan had) om dan samen naar de Tiegemberg te rijden.  Dit was ook het sein om de laatste krachtten uit je lijf te persen, eens boven was het vlug naar beneden en op weg naar Harelbeke.  Dirk en Steven waren gaan vliegen, Scallie eerst, daarna Frederiek reden het gat dicht.  Mijn krachten waren op, want ik moest Frederiek laten rijden.  Bijna voor de finish werd ik ingehaald door Andy in het wiel van enkele leden van een wielerclub uit Deinze.

Ook Maarten haalde de finish, om dan nog eens naar Landegem te rijden.

Wederom een mooie editie met eens mooi weer.  De bevoorradingen waren iets minder dan het jaar ervoor denk ik, maar dit bederft het plezier van deze rit niet.

David