Op zaterdag 3 juli was het dan eindelijk zover. La Marmotte!
Zolang naar toegeleefd, zoveel voor moeten doen en laten om dan hopelijk fit genoeg te zijn om die dag 175km af te leggen in de Alpen. Mét 4 cols dan nog wel! Dit alles samen zo'n 65km klimmen. Om dan nog maar te zwijgen van de wegen die ons naar de cols leiden!
De aanloop naar de eerste col, de Glandon, was zeer zenuwachtig. Iedereen reed een strak tempo op de grote weg. Wij reden 40km/u en sommigen stoven ons nog voorbij! Maar eens we bezig waren aan de Glandon ging dat plots allemaal zo snel niet meer. De snelheden zakten snel naar 12-13km/u. Wat best wel genoeg was voor stijgingspercentages die schommelen rond de 10%. En dat voor 21km lang!
Eens we op de top aangekomen waren was het een nerveuze boel (weeral). Iedereen was haastig, iedereen wilde zo snel mogelijk zijn bidons bijvullen en terug vertrekken. Maar waarom zo haasten, de tijd werd toch geneutraliseerd. Of was het uit angst dat dit niet waar was? Geen probleem voor mij, dan doe ik zoals die andere 7000 deelnemers, mij opjagen dus! 
De afdaling van de Glandon nam je best niet te snel. Korte haarspeldbochten zonder vangrail zorgden er wel voor dat je niet te snel reed. Gewoon uit schrik om uit de bocht te vliegen denk ik. Die afdaling goed verteerd en dan op weg naar Télégraphe.
De Télégraphe, een zeer mooie col vond ik. Niet té steil, niet té lang. Zo was het leuk. Maar die verschroeiende warmte daarentegen was verschrikkelijk. Veel drinken was dus de boodschap! Iets wat ik achteraf gezien veel te weinig gedaan had. (dat lees je sebiet nog wel)
Na de Télégraphe kwam een kort stukje afdaling en begonnen we direct al aan de Galibier.
De Galibier, een verschrikking voor iedereen denk ik. Ik begon er goed aan. Samen met Dirk, Steven, Andy en Eric in de buurt. We reden niet allemaal naast elkaar, maar we bleven toch in elkaars zicht. Dirk nam plots een strakker tempo aan en we moesten hem laten rijden. Eric was ook even achterop geraakt. Dus zaten Steven, Andy en ik daartussen. Na een korte regenbui van enkele minuten was het licht plots uit bij mij. De krampen begonnen te komen. Zo erg zelfs dat ik tot 3 maal toe moest stoppen om de kramp langzaam te laten verdwijnen. En zo moest ik Steven laten rijden, Andy laten passeren en ook Eric. Eens op de top aangekomen waren die zelfs al niet meer in zicht.
Van een zware mentale kaakslag gesproken! Duidelijk de eerste helft van de rit veel te weinig gedronken waar ik dan de tol moest voor betalen. Maar opgeven ging ik niet doen, zo zit ik niet in mekaar. Niemand denk ik van Merijenniezere!
Toch kon ik nog even tijd vrijmaken (heel even) en genieten van het uitzicht op de top. Ik was onder de indruk!
De afdaling van Galibier en de weg naar Alpe d'Huez verliep goed. Geen krampen, maar ik zat wel moederziel alleen. Heel af en toe zag ik iemand rijden, heel af en toe overstak mij iemand. Dan maar op eigen tempo verder, veel eten en drinken.
Aan de voet van Alpe d'Huez was er nog een bevoorrading. Kwam zeker van pas! Bidons bijvullen, nog snel wat eten en terug verder. En ja, daar stond David mij op te wachten. Van een redding gesproken! De moraal was er eigenlijk al een tijdje niet meer, maar hij kon mij terug motiveren, moed inspreken om die moordende Alpe d'Huez toch nog op te rijden en La Marmotte tot een goed einde te brengen. De cola die hij bij zich had was meer dan welkom. Zelfs een energiegelleke gaf mij nog die laatste extra energie!
En dan maar verder op de fiets, begon ik aan die eerste km van Alpe d'Huez. Man man... was me dat afzien. Mijn kopje was terug wat frisser door die cola, maar mijn benen niet. Ik begon aan 8-9km/u, maar dat zakte al snel naar 7km/u. Héél traag dus. Ik stak maar heel weinig mensen nog voorbij. Bijna niemand meer. Hier en daar nog een enkeling die het blijkbaar ook zo lastig of zelfs nog moeilijker had. Bocht 20, de eerste kramp was er al. Snel even stoppen om te bekomen en dan terug verder op de fiets. Met de kramp nog steeds in mijn been. Bocht 16, waterbevoorrading + kramp! Eerst opnieuw de kramp wat laten wegtrekken, water drinken, Peter even goeiedag zeggen en dan terug verder. Nu ging ik niet meer stoppen, maar gewoon doorrijden tot boven. Verstand op nul...
De bochten telden zich langzaam af, maar aan bocht 4 begon ik plots wat sneller te rijden (8-9km/u). Begon het einde in zicht te komen? Ja!!!!!!!!!
En dan kwam die ontlading aan de finish. Over de meet, nog de laatste keer biep biep van ons enkelbandje en het was voorbij.
Ja, eindelijk voorbij. Wat een lange lijdensweg geworden was, had ik het toch nog tot een goed einde gebracht. Dat een mens kan diep gaan om bepaalde zaken te bereiken is nog maar eens gebleken. Dirk & co waren net begonnen aan de afdaling, maar keerden snel terug om mij te feliciteren. Wat opnieuw voor een emotioneel moment zorgde. Ik stond daar, met mijn mond vol tanden, de tranen in de ogen. Dat een mens zo kan afzien... onvoorstelbaar.
Maar goed, nu een kleine week verder. De benen hersteld (na gebruik Flexium gel) denk ik alweer aan mijn/ons volgende deelname. Hoe sneller, hoe liever!
Bedankt aan iedereen van Merijenniezere en dank aan David voor de cola en motiverende woorden!
En proficiat aan Merijenniezere dat we La Marmotte allemaal uitgereden hebben! Waar gaan we dat schrijven!!!
grtz Jeroen
Dit pakt niemand ons nog af hé Jeroen! Denk dat de eerste keer altijd de speciaalste zal blijven!Je hebt nog tijd zat om hem nog 10 keer te rijden. Mss ga ik ooit nog eens mee .... wie weet .. Daaag
BeantwoordenVerwijderen