De Marmotte: een ervaring uit de achterste gelederen van het peloton.

Een verkennend ritje zou het worden, de beklimming van les deux alpes op de dag van aankomst in Bourg d'oisans. Tijdens deze rit maakte ik vooral kennis met mijn eigen grenzen en beperkingen. Voor het einde van de top was ik dan ook tot het besluit gekomen dat de marmotte niets voor mij was.

 

Gelukkig was ik niet de enige die afgezien had en waren er genoeg vrienden van merijenniezere om me toch wat moed in te spreken. Alles even laten berusten en bij het slapengaan dan toch maar voor mezelf uitgemaakt het er toch op te wagen.

De volgende dag een lichte (is relatief) beklimming gedaan met David en Pascal om het verloren zelfvertrouwen weer wat op te krikken. En de klim lukte vrij goed met als gevolg dat ik me met een goed gevoel naar de start van de marmotte kon begeven.

 

Omdat ik me iets later inschreef dan de anderen werd ik verwezen naar het laatste startvak. Geen probleem, dan had ik nog alle tijd om me wat zenuwachtiger te maken.

En dan plots: klik klik klik (het geluid dat kikpedalen maken) we vertrokken met z'n allen voor 174 afzien/genieten *. Drie woorden had ik in mijn hoofd gegrift. DOSEREN, ETEN en DRINKEN.

Al van bij de aanloop vlogen ze me in horden voorbij. Maar ik dacht maar 1 ding: doseren (eten en drinken was nu nog niet aan de orde). Gelukkig kon ik me voldoende schuil houden in het langgerekte peloton. De beklimming van het stuwmeer reed ik met de groep naar boven om zo tot aan de voet van de Glandon te komen.

De beklimming van de Glandon eiste al zijn slachtoffers, de eerste opgevers kruisten mijn pad, anderen zager er al uit alsof ze de marmotte voor de tweede keer aan het doen waren vandaag. Ik bleef rustig en verplichte mezelf iets trager te rijden dan ik eigenlijk aankon.

Af en toe werden we getrakteerd op, zoals dit in het vakjargon noemt, een knikje.

Krak krak krak (het geluid van protesterende versnellingsapparaten). Sommigen hadden blijkbaar zoveel getraind dat ze vergeten waren om te leren dat je beter wat kan bijschakelen voor de beklimming dan in volle krachtinspanning. Game over, en dan was je net zo goed voorbereid.

 

Op de top van de Glandon werd ik aangemoedigd door enkele Hollandse deernes, en ik weet niet of dat de reden was, maar de tranen schoten me bijna (lees goed: bijna) in de ogen. Eén woord fantastisch.

Rap wat gegeten op de top van de Glandon. Tijdens deze pauze vond een snoodaard het blijkbaar een goed idee om zijnen 46 eens in mijn wiel te planten. Maar een voordeel aan mijn fiets is dat hij ten minste tegen een stootje kan.

Met volle moed en drankbidons de afdaling ingezet. Een vrij lang tussenstuk naar de Télégraphe diende zich aan. Van groepje naar groepje gesprongen om zo vrij goed de Télégraphe op te rijden. Ligt het aan de col of aan mezelf maar deze beklimming liep verbazend goed. Mentaal zat ik bijzonder sterk, vooral omdat ik eigenlijk van achteraan het peloton stilaan naar voor opschoof en er mij bijna niemand meer voorbij stak. Ook op de beklimming van de Galibier schoof ik gestaag op. De moraal zat goed en het uitzicht was prachtig, want dat stond ook nog ergens gekrabbeld in een hoekje. GENIETEN. De laatste kilometers van de Galibier zijn uiteraard niet van de poes, niet alleen is het er stijl, maar ook de lucht begint ijler te worden en dat voel je als je ademhaalt. Toch voelde ik dat ik nog niet stikkappot zat op de top en zo verliep alles volgens plan. Ik kon aan de afdaling richting Alpe d'huez beginnen. Ook hier zo economisch mogelijk gereden, want dit is een stuk waar je mede als gevolg van de wind toch wel wat krachten kan verspelen. Maar ik heb zeker niet meer kop gedaan dan nodig.

Bij de voet van Alpe d'huez stond hij daar, niet de man met de hamer, maar de man met een cola, David. Ik deed vlug een sanitaire stop (wat me deed vermoeden dat ik ook voldoende had gedronken) en David stelde me voor om me enkele bochten te vergezellen bij de beklimming van de laatste hindernis. Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen. Enkele bochten werden zo tot bocht 16 vervolgens tot de anderen ons zouden tegenkomen om uiteindelijk mee te rijden tot de top. David, ge weet niet hoe veel deugd dat gedaan heeft om met jou naar boven te kunnen rijden, en dan spreek ik niet allen over het feit om even uit de wind te kunnen zitten maar vooral over de aanmoedigingen en de morele steun. Merci…

 

Hoewel het zwaar was en de voeten enorm veel pijn deden moe maar voldaan de top bereikt.

 

Rest me alleen nog iedereen te bedanken die mee was op deze unieke ervaring. In het bijzonder Eddy voor de gastvrijheid bij mijn eerste trapjes met merijennniezere en de organisatie van de trip, Andy voor het steeds klaar staan met raad, en vooral met daad. Jeroen voor de niet aflatende bemoedigende woorden. Dirk en Eric voor het gezelschap bij de voorbereidende beklimmingen (en dan in de eerste plaats op het thuisfront), Michael voor de medische ondersteuning, Steven voor het feit dat hij in deze harde wereld die de wielersport is toch gewoon zichzelf blijft, Pascal voor het ondersteunen van een lotgenoot, Corine en Hilde voor de logistieke ondersteuning en last but not least David voor het loodsen van onderstaande naar ongekende toppen.

 

Maarten