MerijenMarmotte ... een impressie van Dirk.

Na maanden van voorbereiding was het eindelijk zover. Met 2 vrouwen en 10 mannen reisden we naar Rochetaillée. De reis verliep héél vlot, al had ik in het begin wel wat twijfels over ’s nachts rijden. Wat er die dagen voorafgaand op de marmotte gebeurde, kun je lezen in het andere verslag!

D-day!
Andy, Maarten, Jeroen, Eric, Steven, Pascal en ikzelf (Dirk) zouden om 4u45 opstaan en een flink ontbijt verorberen. Aan het heen en weer geloop was duidelijk te zien dat iedereen serieus nerveus was, zelfs David was opgestaan om ons bezig te zien en moed in te praten. We zouden om 6u30 vertrekken richting Bourg d’Oisans. Iedereen was op ruim op tijd klaar en met de nodige moed waren we weg, ons avontuur tegemoet….

Bij het binnenrijden van Bourg d’Oisans was het al een drukte van jewelste, we werden vakkundig naar ons startvak begeleid. De klok sloeg 7u30, langzaam trok ons vak zich op gang, de zenuwen gierden door mijn keel en ik denk dat ik niet alleen was. Eens de tijdsopname gepasseerd (piep piep), begon ons grote avontuur….

Aan een snelheid van rond de 40km/u, reden we naar de voet van de eerste col, de Glandon, met als opwarmertje het viaduct van het stuwmeer. Pascal zou zijn eigen tempo rijden. De rest reed samen naar de top. Want een uitzicht juist voor het kleine stukje afdaling! Iedereen had de eerste klim goed verteerd. Vlug de bidons gevuld, jasje aan en naar beneden. Nu versta ik waarom de afdaling geneutraliseerd was. Twas echt wel gevaarlijk op sommige stukken. Eventjes waren we Steven kwijt, we besloten niet te vlug te rijden zodat hij ons terug kon inhalen (wat ook gebeurde).

Het tussenstuk tot aan de Télégraphe was niet het meest aangename op te rijden, beetje vals plat en grote wegen. Juist voor de tweede klim nog even de bidons bijvullen. Wat me opviel, was dat iedereen toch haastig was. Zou dat iets te maken hebben met de lopende klok? Op de gewone cyclo’s zie je dit nooit. Zo begonnen we aan de Télégraphe, leuke klim die me goed lag, niet echt steil. De warmte liet zich al goed voelen. Steven reed op zijn sokken weg, gevolgd door mezelf en Jeroen, dan Andy en Eric. Na 11,8km klimmen waren we boven (oef). Tanken en terug weg, Steven was ondertussen al vertrokken. De anderen waren weer samen begonnen aan de kleine afdaling tot Valloire, op weg naar de volgende klim.

En wat voor één! De Galibier!
Nog eens 17km klimmen, ondertussen waren wij terug bij Steven en konden we samen de beklimming aanvatten. Hier en daar begonnen de eerste klachten te komen. Steven had last van krampen, zelf voelde ik al pijn in mijn kuiten, maar de gedachte deze col nog op te geraken, zou ons al dicht bij ons doel brengen. Maar wat een klim zeg!! Na 4 a 5 km reed ik stilletjes van ons groepje weg. Ik kreeg plots de ingeving dat ik rond de 6 uur boven zou kunnen zijn op de Galibier, wat me goud zou kunnen bezorgen. Ik vond het goede ritme en reed redelijk vlot naar boven, al begon ik hier en daar een kramp te voelen. Het uitzicht was echt prachtig, hoe nietig kan een mens toch zijn in dit ruwe landschap. Boven nog een ferme kramp gekregen, amai!! Vlug tanken en iets naar binnen steken, ook nog een glas of twee pepsi-cola gedronken, jasje aan en als de bliksem naar beneden. De anderen heb ik niet meer zien boven komen.

De afdaling was echt kicken, ik vond een goeie daler en het ging bij momenten echt vlug. In geen tijd stond ik aan de voet van Alpe d’Huez. Weer eens de bidons bijvullen en kort daarna stond David mij op te wachten met een frisse cola. Van een verfrissing gesproken!! Dan begon mijn echte lijdensweg. Bij het nemen van de eerste bocht zonk de moed me in mijn schoenen, “tanden bijten en duwen” pepte ik mezelf op. Langzaam maar zeker ging ik hoger en hoger, de bochten aftellen duurde alsmaar langer, brandende hitte op mijn rug en een opspelende maag speelden mij parten. Na bocht 12 besloot ik toch even te stoppen om de hartslag te laten dalen. Na een paar minuutjes kon ik terug wat snelheid maken, bocht per bocht, sleurend en trekkend, mij afvragend hoe het met de collega’s zou zijn…

Zouden ze nog rijden? Waar zitten ze? Mentaal had ik het heel zwaar, alleen is maar alleen hé! Ondertussen kwam de top in zicht, overal pijn, en dan moest ik ook nog eens overgeven! Het bleef doorrijden op karakter (wist niet dat ik er zoveel had), daar zag ik de boog en…. piep piep, ik had het overleefd!! 8u52 en goud! Nadat ik mijn chip had ingeleverd, hoorde ik mijn gsm. Het was Andy, daarna kwamen ook Steven en Eric. Dan was het nog even wachten op Jeroen en Pascal. Het weerzien was heel emotioneel, iedereen was heel diep geweest.

Maarten was een half uur later vertrokken en zou nog even op zich laten wachten. Samen zijn we dan terug naar beneden gereden, wetende dat Maarten ook op komst was, samen met zijn mental coach David. Van een luxe gesproken, hé Maarten! Nog even gestopt bij Peter aan bocht 16 (niet thuis), zo kan Pascal nog even zijn wielen laten koelen (wat ik best grappig vond, toch een kerel met veel humor).

Op weg naar de camping drong het echt door wat we gepresteerd hadden! 7 man aan de start en 7 man aangekomen, als dat geen succes is! Aangekomen op de parking zaten onze niet-marmotters (Eddy, Michael, Hilde, Corine) ons op te wachten. Aan hen ook een woord van dank voor alle moeite! Dit vergeten we nooit! Wat een ongelooflijk avontuur!!

Tot de volgende!
Dirk