Zondag 27 juli 2008: Mijn moment van glorie….

…kwam er zondag op de Berendries.  Zondag met Andy, Jeroen en Dirk het ritje gereden dat Andy en ik enkele weken geleden ook gereden hebben.  Terug een stuk van het oude parkoers van de Peter Van Petegem Classic.

 

Nadat we tot we 8.30u gewacht hadden of er nog iemand zou komen opdagen vertrokken we richting Machelen centrum om zo verder te rijden richting Marolle.  Onderweg al de eerste wegvergissing van de dag.  Iedereen wist de weg, is het niet Jeroen en Dirk??  Wij dus op weg richting Lozer.  Na een goeie 7km gereden te hebben moest Jeroen een " Testes Pissemdum" ofte plasstop. 

 

Op het moment dat we de eerste helling van de dag voor ons wielen kregen geschoven sloot Jeroen weer aan.  Deze helling hebben we allemaal te samen naar boven gereden om dat het nog maar de eerste was van de dag.  Voor dat we het centrum van Huise zouden binnen rijden reden we links weg om dan af te dalen richting N60.  Ook nog te vermelden, we reden hier al de derde vinkenzetting voorbij vandaag en ook een hoop collega fietsers die Dwars door Vlaanderen aan het rijden waren vertrokken vanuit Zottegem. 

 

Via enkele binnenbaantjes van Mullem, we reden voorbij het Kasteel van Mullem, reden we richting Zingem.  We reden hier blijkbaar in omgekeerde richting op het parkoers van Dwars door Vlaanderen waarbij enkele toeristen die plat stonden ons wezen op de vele kiezelsteentjes die in de bocht lagen, waarvoor onze dank. 

 

Na een goeie 25km op de teller kwamen we aan de voet van de Molenberg. Ik begon op kop, Andy stak mij langs links voorbij.  In het wiel van Andy reed ik naar boven.  Jeroen kwam als derde boven.  We reden verder om te wachten achter Dirk die maar niet kwam.  Op het moment dat Andy ging terugdraaien kwam hij toch uit de bocht.  Ik was bezig aan mijn plaspauze toen Dirk uit de bocht kwam en toeriep dat hij uit zijn klikpedalen geschoten was tot viermaal toe.  Na mijn plaspauze reed ik terug verder, het juiste parkoer gevolgd en niemand te zien.  Dan maar gebeld en ja, de tweede wegvergissing.  Uiteindelijk elkaar terug gevonden en wij op weg naar de Berendries. 

 

In de beklimming liggend tussen Molenberg en Berendries moest ik een 15-tal meters laten op de andere 3.  In de afdaling naar de Berendries kwam dan mijn moment…het viel wat stil en ik wou de snelheid erin houden, ben dan maar beginnen vol doorrijden en ik zag dat ik een gat had van een goeie 100meters.  Dan maar blijven doorgeven.  Mijn collega's lieten me rijden onder het motto van "die halen we nog wel".  Niet dus, het eerste deel van de Berendries op tempo naar boven, het steile stuk alles gegeven, dan op het kruispuntje omgekeken, gezien dat ze kort kwamen om dan een laatste spurt te trekken en als eerste boven te komen.  Ik  moet wel toegeven dat ik hier "a-block" zat en dat dit laatste spurtje alles of niets was. 

 

In de afdaling moeten bekomen van de inspanning, ik voelde het nog goed in volgende beklimming en moest de rest laten rijden.  We kwamen uiteindelijk aan de topbronnen uit waar Jeroen me vroeg of we niet Ten Bosse zouden bijnemen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Ik begon aan kop maar half weg kwamen Jeroen en Andy mij voorgereden gevolgd door Dirk.  Eens boven gekomen sloegen we linksaf, om zo een afdaling te pakken terug naar de topbronnen. 

 

De volgende helling was de Veldeman, een lange slechtlopende baan met een steil einde.  Te steil voor mij want ik moest de andere drie laten rijden; ik had misschien toch beter gewacht op de Berendries.  Boven gekomen was het wachten geblazen op mij, eens aangesloten ging ik terug naar kop en reden we richting de Frunte.  Eerst een gevaarlijke afdaling gevolgd door een mooie beklimming, perfect voor Dirk.  Zo was het ook, eens het steile stuk voorbij kwam Dirk zijn moment en ging gij vol door op "den groten plateau".  Wij reden er maar bij en keken ernaar. 

 

Nadat we de afdaling van Berg te Stene gedaan hadden lag de Varent op ons te wachten,  de lievelingshelling van Dirk, nieuw voor Jeroen en Andy.  Beneden het bordje van 16% gezien, en weg waren we.  Dirk en ik op kop, Jeroen en Andy in het wiel.  Op het steilste stuk tempo naar boven, bocht naar rechts en hup, Dirk was weg op zijn helling.  Bij mij was het parkeren.  Op het vals plat net voor de kasseien kwamen Andy en Jeroen terug op mijn wiel, samen reden we de kasseien over, waar Dirk al stond te wachten.  De afdaling van Edelare was een formaliteit, evenals de cola's op het terras op de markt van Oudenaarde en de cola's bij Jeroen.

 

David