Zon 20-09-2009: de Safety Jogger Classic -> Amai !

Vandaag heeft Merijenniezere deel genomen aan de Safety Jogger Classic.

Acht man sterk en aangevuld met enerzijds Erik en Maarten, en anderzijds Patrick en Philip hadden we een serieus schoon pelotonneke om deze prachtorganisatie aan te doen.

Man, man, man, een prachtorganisatie ! Ge moet aan die woorden écht geen seconde twijfelen. We deden de 110 km van een tocht die ons bracht in een streek die we anders maar zeer weinig of niet aandoen. Geheel onterecht, zo bleek vandaag.

Wat een streek ! Wat een organisatie !

Vanmorgen maakte de wekker reeds vroeg van zijn oren. We wilden om 8 uur de rit kunnen starten en dat lukte wonderwel goed. Aan de start vonden we al snel Dirk, David, Erik en Jeroen. Andy en ik gingen ook ons armbandje halen. Pascal volgde ons op de voet, die was zelfs al met de fiets van Kruishoutem naar Oudenaarde gekomen. Hoedje af maat ! Bij het verlaten van het gebouw vond ik Patrick en Philip. Dieter was er tot slot ook. Lang geleden hé maat.

Goed, nadat alle plichtplegingen mbt de inschrijving achter de rug waren, konden enkele minuutjes voor 8 uur vertrekken. Vertrekken met de aandacht gericht op de oranje pijlen die overal zeer netjes aangebracht waren en ons zeer efficient doorheen de prachtige landschappen dreven. Langs mooie rustige wegen stonden op een mum van tijd aan de voet van de Koppenberg, wat sommigen al deed dromen (hé, David) maar we lieten de meest tot de verbeelding sprekende helling van de Vlaamse Ardennen gewoon letterlijk links liggen om zo verder te rijden. We kwamen uit op de weg van Berchem naar Ronse. Zo reden we naar beneden om in de grote bocht naar links deze weg rechtsweg te verlaten richting Russeignies.

On pourrait alors sortir notre français, want we waren in Henegouwen. En eerlijk gezegd, dat voelden we. De kleine wegen waren niet meer wat ze ooit geweest waren. Al eens een putje links of rechts, wat uitgesleten asfalt, ... Maar dit werd ruim gecompenseerd door de meest schitterende landschappen die je je op zo'n zondagmorgen kunt dromen. Jammer dat de zon zo lang tijd nodig heeft gehad om het nevelig karakter van de lage wolken wat op te lossen.

Veel lichtklimmende wegen gaven je eigenlijk echt nooit de tijd en de ruimte om helemaal te recupereren. Eerlijk gezegd zat ik me af te vragen waarom een aantal van die dingen niet aangegeven waren als helling eigenlijk. Maar toen de Mont St Aubert eraan kwam wist ik wel wat een helling in deze streek was. Mijn gekende klimmerscapaciteiten kennende heb ik deze helling toch redelijk vlot genomen. Uiteraard niet zo vlot als de rest, maar het was oooo zo leuk vast te stellen dat het hele groepje (en dat waren er meer dan alleen onze merijenniezere's: er was een gast bij in uitrusting van de Belgische ploeg bij en onze vriend uit Zingem op zijn Pinarello) mij stond op te wachten. Tot 3 keer toe zelfs. Thanks guy's, het deed deugd.

Ergens had Erik nog de pech om lek te rijden, en ook daar wachten die anderen tot Merijenniezere er terug was. Mooi ! Andy, Jeroen, Dirk, David, Erik waren sterk en Steven deed enorm goed mee. Wat zeg ik : hij reed gewoon super. Hetzelfde kan gezegd worden van Maarten. Bij Pascal zag je totaal niets meer van het dipje van vorige week. Sterk gereden, Scallie. Zelf kon ik redelijk goed mee. In de buurt van Ellezelles kwamen de klimmen iets te snel voor Voadre en moest ik afhaken. Op dat ogenblik had ik het even heel hard zitten. Ik had voor mezelf besloten dat het goed was geweest en ik zou de rit wel alleen vol maken.

Maar, dat was buiten ons bende gerekend en vooral buiten Andy gerekend. Die keerde gewoon terug om Voadre op te halen en bij de groep te brengen. Nog wat eten en dan in Andy's wiel er nog eens een serieus tempo uit geperst (tot 40 per uur). In Saint-Sauveur stond ook Pascal nog te wachten. Met zijn drieën gingen we naar de Kanarieberg. Andy ging verder op zoek naar de rest en Pascal bleef bij den ouden. De Kanarieberg nam ik op een tempo waarbij ik zeker was dat ik hem zonder krampen boven zou komen, want ik had gevoeld dat de krampen niet zo ver af meer zaten.

Na de Kanarieberg stonden we boven in het Muziekbos en konden we onze weg vervolgen. Even verderop stond de groep ons twee op te wachten. Samen reden we dan naar de Eikenberg toe. Ook die deed ik weer op mijn manier. Het laatste zware stuk was genomen. Van de andere hoorde ik dat ze nog eens goed hadden doorgetrokken in de laatste kilometers; ik en Pascal maakten er nog een fijn einde van.

Zeer voldaan kwamen we aan. De fiets in de bewaakte fietsenstalling; een zakje met een flesja water kregen we als eerste in onze handen gestopt; wat folders van de aanwezige standhouders. Onze kousen en rugzak afhalen en we konden naar de bar. Een paar blonde Ename's konden er na zo'n schitterende maar lastige rit zeer gemakkelijk in.

Patrick en Philip waren er ook redelijk snel hoor. Ook zij konden het blonde gerstenat goed smaken. Dat zit allemaal goed snor.

Terwijl ik dit verslag zit te maken, zit ik met zeer voldane gevoelens terug te denken aan de rit en wens ik voluit alle Merijenniezere'rs te bedanken maar ook de anderen die met onze groep meereden. Zo ook die gast met de Pinarello-fiets van Zingem.

En als "eindeseizoen"-treffen kan dit wel tellen. Terugkijkend op 2009 kan ik samen met de andere Merijenniezere'rs terugkijken op zeer geslaagd fietsjaar. Zeer geslaagd ! Van harte dank en proficiat aan iedereen die er op één of andere manier aan meewerkte.

Nu, het is nog niet helemaal gedaan natuurlijk. Maar qua georganiseerde ritten is 2009 gedaan. Een paar weken wat rustig aan en dan stilaan weer beginnen bouwen naar 2010 toe zeker ? Doen jullie allemaal mee ?

Voadre !