Zon 13-09-09: Innergetic Pijl te Tielt

Vandaag stond de wekker iets vroeger dan anders. We zouden immers de Innergetic Pijl rijden te Tielt en er naartoe gaan met de fiets. Alles is naar wens verlopen en er waren 8 profs van QSI. Hieronder de foto's ; het verslag volgt iets later.

Voadre zegt: "Mijn bende is er één om fier op te zijn !"

Het parcours van de tocht zie je op de kaart, waar je als je de grote versie bekijkt ook een klimprofiel kunt zien. De tocht is op papier 90 km ; in de praktijk zijn het er zo goed als 100 km.

Klik je hier op het kaartje, dan wordt een kaart in groter formaat geopend, waarin u zelfs stap voor stap de rit kunt volgen. Bovenaan links vind je bij "Show" de opdracht "Elevation profile". Klik je daarop, dan krijg je het klimprofiel van de weergegeven rit.
Probeer maar eens uit.

Het verslag van de voorpost:

Net als vorig jaar nam Merijenniezere ook dit jaar deel aan Innergetic Pijl. Een leuke tocht, onder begeleiding van een renners van Quickstep-Innergetic en een 10-tal motards. Merijenniezere stond sterk vandaag. Andy, Dirk, Eddy, Jeroen, Steven, Pascal, Eric en ikzelf namen de start. We waren eerst naar Tielt gereden en kregen daarbij het gezelschap van Peter, terug van weggeweest…of was het toch dat andere!

Later dan gepland, ze moeten er toch keer iets aan doen, namen we de start. De QSI-renners op kop, met in hun wiel een grote meute toeristen. De start was dit jaar niet veranderd, al vlug stonden we Zulte waar ons 2 supporters stonden op te wachten. In Zulte heb ik dan een “kortere” weg gepakt die me meteen vooraan het peloton bracht, een betere positie dan achteraan. Het industriegebied door om richting Nokere te rijden, deze keer niet Holstraat naar boven maar een nieuw parkoers dat we ook soms wel eens nemen.

Een beetje keren, wat draaien, omhoog, omlaag en zonder we het beseften stonden we al in Wortegem. De eerste echte helling van de dag lag kortbij, echter een onverwacht obstakel op het parkoers, de kasseien van de Varent, kregen we eerst voor ons wielen geschoven. Een kassei nemen in peloton is veel gemakkelijker dan dat je deze alleen moet nemen. Eens deze overwonnen ging het richting de nieuwe Kwaremont.

De eerste helling werd in groep genomen…het babbelen was plots niet meer aan de orde. Halverwege ging het dan naar Kwaremont dorp om verder te rijden richting Kalkhoveberg. Een korte kassiehelling, met een steil einde. Ik zat niet goed op de kassei, moest een beetje zoeken naar mijn plaats en verloor hier enkele plaatsen. Toch kwam ik vlot boven en zag ook dat Jeroen en Steven vlot meewaren. Op weg naar de Kortekeer werd het tempo wat lager gelegd om achtergebleven te laten terug komen. De Kortekeer werd ook vlot genomen en het deed deugd om de bordjes van bevoorrading te zien.

De bevoorrading was goed, maar een beetje weinig. Ik hoorde iemand van de organisatie zeggen dat ze niet verwacht hadden dat er al dat volk ging zijn. Na de bevoorrading ging het richting Etikhove. Op een kasseistraat naar beneden zagen we een val, hopelijk viel het nog mee want stoppen was onmogelijk zonder zelf ook te vallen. Een korte kasseistrook in Etikhove en daar was de Kappelleberg al. Kort maar nijdig in het begin. Het tempo werd strak onderhouden door de QSI-renners. Boven gekomen was het zo vlug mogelijk de hartslag laten zakken want de kasseien van de Holleweg kwamen eraan.

Op de kasseien was het alle remmen los zonder echt diep te moeten te gaan, je werd als het ware meegezogen door de renners voor u. Merijenniezere was al vlug bij de voorste gelederen van het peloton te vinden. Dit bleef nog een tijdje zo. Langs binnen wegen kwamen we aan Zingem brug uit. Voorbij de brug richting Heurne, Mullem en daar was de Lange Ast. Een kasseihelling, maar een fietspad in macadam. Ik was de eerste die voor het fietspad koos, gevolgd door Facci van QSI en Jeroen van MRNZ!! Ik reed hier rapper dan de kasseirijders. Boven gekomen hadden we met ons 3 een kleine voorsprong, meteen het sein om min of meer beginnen te koersen. Het centrum van Huise lag vlug achter ons, nog even kwamen er 2 QSI renners op kop maar Steven De Jongh vond het genoeg en besloot weg te rijden. Samen met een renner van Foronex, Facci en Jeroen reed ik het gat toe, Facci vond er niets beter op om zich even letterlijk op sleep te laten nemen door mij. Dit moest ik even later op weg naar de Zandvlooi bekopen. Een gat van 5 meter werd er 10. 10 meter werd even later 50meter. Tegen de wind alleen opboksen tegen profrenners en nog een hoop goed getrainde was onbegonnen werk. Ik keer achterom en zag niemand achter mij. Ik bleef uit beter weten in maar rijden. Toen ik in Machelen een motard tekens deed en vroeg hoever het achterliggende peloton was kreeg ik het antwoord: 1km achter u. M*ljaar dacht ik, de benen voelden nog goed en Tielt was toch zo ver niet meer. Rijden was de boodschap met het doel mij niet te laten inhalen door het peloton. De straat werd nog voor mij afgezet, iets wat wel een fijn gevoel gaf de straat voor u alleen te hebben. Op de laatste helling, een zijkant van de Poelberg zag ik het peloton naderen. Echter mij inhalen zou hen niet meer lukken, mijn doel was geluk.

Achteraf nog een gift pack gaan halen op de stand van Grinta, een lekker massage had. Dank u dames, waar kunnen we jullie inhuren ;). Met de bende genoten we nog na van de fantastische rit samen met een lekkere blonde Leffe.

David

Verslag van nog een paar schavuiten:

Samen met die 8 profs, twee volgwagens en een hele bende motards stoven we weg uit Tielt voor de 90 km. Lekker plezant is het dat men zo voor je de wegen afzet en het verkeer stil legt.

Ik kon relatief goed stand houden vooraan in de groep. Veel verder dan vorig jaar. Naar Gijzelbrechtegem toe begon ik het relatief moeilijk te krijgen om die profs te blijven volgen en hing ik aan de rekker. Toch kon ik na de kasseistrook daar nog aansluiten met het achterste stuk van de groep. Scallie zat dan in mijn buurt.

Op de brug over de Schelde te Berchem (Kluisbergen) hebben we de bende dan helemaal moeten laten gaan. De nieuwe kwaremont kwam eraan en het zou -gelet op mijn klimmerskwaliteiten :( - slechts uitstel van executie geweest zijn.

Daarna volgde de klim van de nieuwe kwaremont, waar Scallie mij toevertrouwde dat hij niet goed zat. Maar ik zei hem dat we het samen wel zouden maken. Bovenop de nieuwe kwaremont kruisten we het Kwaremontse dorpsplein om zo rechtdoor te gaan richting Rampe, wat wij de Kalkhovehelling noemen: een zeer steile, korte kasseihelling. Daarna wat afdalen. Mooie betonwegen voerden ons naar de Korte keer. Alles ging relatief vlot, vond ik. Na de Korte Keer kwamen we aan de bevoorrading. Toen wij zo ongeveer 1 minuutje daar waren aangekomen vertrok de grote groep met de profs opnieuw.

Na onze bevoorrading reden wij twee ook verder. Wat volgde was een stukje Kokkerelle om zo de Kapelleberg op te rijden. Wat verderop wéér een kasseistuk ; een heel lang en slecht stuk (de Holleweg in Mater / Volkegem). Ik h a a t ze, die vlaamse kasseistenen, bang als ik ben om er mijn materiaal naar de sjokkedeizen te rijden en ... drinkbussen te verliezen. Mijn vrees bleek ook vandaag weer terecht te zijn.

Samen vervolgden we onze weg. Het zwaarste hadden we gehad. Mijn gezel zag het niet zitten om nog naar Tielt te rijden en reed toen we in Lozer waren rechtdoor en is daarmee goed thuis gekomen met meer dan 100 km op zijn tellertje. Toen ik dan in Lozer opdraaide richting Zandvlooi, nestelde er zich een andere collega fietser in mijn wiel. Ik had hem aan de Marolle al niet meer mee. Zo heb ik nog redelijk gereden richting Tielt, waar zoals David zei, een goed massageke deugd deed. De blonde sportdrank natuurlijk ook.

The pleasure was all mine !