Zon 17-05-2009: the day after de sponsortocht

The day after een fantastische sponsortocht stond onze volgende afspraak al op de kalender.

Na een klein momentje wachten totdat iedereen op de afspraakplaats kon aankomen, vertrokken we na een zeer kort overleg richting Ronse.
Bijna dezelfde rit van veertien dagen geleden, maar dit keer met minder nattigheid maar met véél wind. Wind, wind, wind. Die was van de partij. En die maakte de rit berelastig.

Van Machelen naar Kruishoutem en de Col du point de vue was de eerste beklimming die we voor de wielen geschoven kregen. We waren vandaag: Andy, Jeroen, Dirk, Dieter, Pascal en Eddy.

Vanuit Kruishoutem ging het naar Oudenaarde met alle klimmekes erin. De klim naar Ooike is een langere, ..., een lastigere.

In Bevere (Oudenaarde) rechts de N60 op en deze blijven volgen tot in Ronse en dan krijg je al een paar eerder lange beklimmingen. Met de wind van vandaag waren deze ferm lastig.

In Ronse de afdaling van de Kruisstraat en halweg die afdaling naar links om zo richting Ellezelle te kunnen volgen en op deze manier de klim van de Ellezellesesteenweg te kunnen doen. Of nog la monté du chaussée d'Ellezelle. Klinkt vree hé.

Vanuit Ellezelle gaat het richting Lessines om zo in Vloesberg te komen. Flobecq gelijk ze zeggen. Daar zochten we de voet van d'Hoppe op. Of de beklimming van La Houppe. Een mooie helling zonder al te veel kniks erin. Je tempo zoeken en gaan. Lastig ? Natuurlijk, maar wel heel mooi.

Bovengekomen draaien we links een grote steenweg op. Wat in Vlaanderen allemaal op het fietspad ligt, benadert de beschrijving van je normaal op containerparken vindt. Maar soit, het ging in dalende lijn. Ik zat zo net te bedenken: "Dit gaan we niet ongestraft doen, zolang afdalen". Want inderdaad, afdalen wordt zeer vaak gevolgd door klimmen. Om niet te zeggen altijd. Maar net nadat ik dat aan het denken was, slaakte ik een welgemeende "'t es godverd geen waar hé" (vraag maar aan Andy) toen we rechts weg draaiden richting Kanarieberg. Zo ongeveer 1 km klimmen is dat, en behoorlijk klimmen hoor. Aan het eind van de klim staan we in het Muziekbos.

Gelijk hoe, lastig was het. We hebben onszelf niet gespaard.

Soit van daar uit ging het naar Maarkedal. Plots was er sprake van de "Kokerelle". Ik, niet goed wetende waar we zaten, dacht dat we nog een helling aan het zoeken was, en een blik op de klok leerde me dat we beter de terugweg naar huis zouden aanvatten.

Maar we moesten die bult nog over om in Oudenaarde te geraken. En dus deden we de Kokerellestraat toch nog. Dieter vatte die nogal enthousiast aan, en ik hoorde Andy hem nog naroepen dat het nog lang was die beklimming.

Enfin ook deze beklimming namen we met zijn allen vlotjes. Eigenlijk was deze Ronse-rit redelijk door de wind en de extra beklimmingen een stuk lastiger dan de vorige.

Na de Kokerellestraat waren we al vlug, zeker ook dankzij de afdaling van de Edelareberg, in Oudenaarde. Vanuit Oudenaarde reden we naar Kruishouten, weer over de bulten.

Het was een mooie en lastige rit, zeker met die mooie herinneringen van de sponsortocht van de dag voordien. Thanks guy's !