Zat 26-04-2008: De Davitamon Classic

Zonder al te veel inleiding te willen neerpennen over hoe mijn fietsgezelschap is tot stand gekomen, over hoe de voorbereidingen op de rit verlopen zijn en dergelijke meer, wil ik elke lezer maar meteen confronteren met DE VASTSTELLING (aller tijden ?):

De DAVITAMON CLASSIC is een organisatie die méér dan af is. Deze organisatie staat gewoon op ongenaakbaar hoog niveau.

Je zal dat zelf uit het verslag zeer gemakkelijk kunnen afleiden. Alle professionele organisatiebureau's mogen nog al hun krachten bundelen, zo'n organisatie-niveau als dat van de Davitamon Classic zullen ze nooit behalen. Hier zit ziel achter, visie, strategie, tijd, inzet, werk ... Je voelt het gewoon dat alles, maar dan ook alles in het werk is gesteld om aandacht te besteden aan zelfs het kleinste detail om de wielerliefhebber een fantastische dag te laten beleven in een schitterende omgeving.

Zal ik het verhaal beginnen ?
Net zoals vorige week bleek ook nu weer pas laat op vrijdagavond dat mijn voorziene metgezellen afhaakten. Net op het ogenblik dat de laatste afbelde, kreeg ik prompt telefoon van David. "Eddy, rijdt ge morgen de Davitamon ? En zoja, hoeveel ?" Met nog wat heen en weer gebabbel kwamen David en ik tot de overeenkomst om op zaterdagmorgen om 7:30 bij mij thuis af te spreken om van daar uit naar Nazareth te fietsen. Bedoeling was om ons daar in te schrijven voor de rit van 100 km en er zo ongeveer rond 8 uur te kunnen starten.

Na een goede nachtrust maak ik me klaar en trek ik nadien de garagedeur open. Ik had het hekken al opengezet, en ja hoor, daar stond hij al. David met de fiets in de koffer. Fiets uit de wagen, wielen monteren, nog wat twijfelen over de kledij en ... Ik nog een goeiendag aan 't vrouwke en ... weg waren we.

Bijna windstil, een zon die niet al te veel moeite had om op te staan en waarvan je kon zien aan haar rood-oranje kleur dat ze de dag zou gaan overheersen en een schitterende hemel vormden samen het uitermate geschikte fietsweer waar we met zijn allen eigenlijk al een hele tijd naar uitgekeken hebben. Alsof het weer het harde werk van de organiserende club en al haar medewerkers in het zonnetje wilde zetten.

Op ons gemak naar Nazareth. Decor: het gemeenteschooltje met dit jaar ook -de spiksplinternieuwe- sporthal. De hele vloer van de sporthal was bedekt met tapijt en elke deelnemer moest met fiets en al de sporthal binnen. Daar waren verschillende tafels met formuliertjes en balpennen voorzien en diverse afrekenposten zodat de inschrijving zeer vlot verliep. Je kreeg zelfs de indruk (maar die zal fout geweest zijn) dat de inschrijving vlugger ging dan bij de inschrijving van de vooraf ingetekenden. Na de inschrijving en het om de pols krijgen van een bandje konden we vertrekken. Bij het buitengaan van de inschrijvingszaal ontvingen we nog een vitamientje van Davitamon hé.

Langs kalme wegen loodste het parcours ons naar de oevers van de Schelde langs de welke we de brug over de rivier namen ter hoogte van Zingem ongeveer. Daar de Schelde over richting het rond punt van Nederzwalm. Langs wederom kalme landwegen zochten we Sint-Denijs-Boekel op en kwamen we zo langzamerhand in gebied terecht waar men toch al eens een versnellingetje lager zou durven gaan schakelen, als je begrijpt wat ik bedoel.

De Davitamon Classic staat zeker niet bol van de gekende hellingen. Op een paar uitzonderingen na zijn het zelfs eerder onbekende hellingen. Op diezelfde uitzonderingen na zijn de hellingen niet al te steil, maar des te langer. En minder steil maar veel langer is zeker geen garantie dat de tocht op haar geheel minder zwaar zou zijn. Ik zou zelfs durven beweren dat de tocht zelfs iets zwaarder is. Maar los daarvan kom je langs het parcours de meest schitterende landschappen en vergezichten tegen. Adembenemend ! Meer valt daar echt niet over te zeggen.

De eerste helling is precies op grondgebied Sint-Denijs-Boekel. Ze kreeg de naam "Duisbeke - Tissenhove". Met haar 4% maximale hellingsgraad en haar 2500 meter lengte bevestigt ze helemaal mijn stelling omtrent de hellingen van de Davitamon van hierboven.

Kort na die helling krijgen in Sint-Kornelis-Horebeke de eerste bevoorrading. Pardon, het eerste buffet is een beschrijving die beter op haar plaats is. David en ik, net als alle andere deelnemers, konden ons te goed doen aan suikerwafels, cake, peperkoek, chocolade, water, sportdrank, banaan, rozijnen, druiven en appelsienen. Op het terrein stonden een overvloed aan vuilbakken met zeer duidelijke opschriften waarvoor ze bestemd waren: pmd-afval, restafval, fruitafval. Toiletten, ... Enfin, bedenk het en het is er.
Je moet natuurlijk als fietser een keuze maken. Van alles eten zou niet gezond zijn voor een vlot vervolg van je tocht. Een paar stukjes banaan, een beetje sportdrank en een plakje peperkoek vormden een stevige basis om het tweede luik van onze 100 km aan te vatten.

Kort na deze eerste bevoorrading was er een eerste splitsing in het parcours. De weg links inslaan leidde ons naar een mooie lange afdaling. David zei me "zijde mee ?" en ja ik was mee. Afdalen is bijlange zo geen probleem dat klimmen en met een rotvaart daalden we "Berg Ten Stene" af. Daar zal die maximum snelheid van 56,4 km/u wel door mijn fietscomputertje geregistreerd zijn. En heb ik nog mijn remmen goed gebruikt. Dat niet doen zou ...

Een beetje verder stond er weer zo'n schitterend bord dat door de organisatie was geplaatst aan de kant van de weg. Helling 2: Vijverbeek. Max. hellingsgraad 5% - lengte: 1500 m. Dat stond er op dat bord. En deze borden stonden aan de voet van elke helling. (Wat had ik in het begin gezegd over deze organisatie ?)
Voor David was dit nog allemaal kinderspel, voor mij was het -ondanks het goed ging- toch al iets moeizamer. Ik probeerde mij ook nog een beetje te sparen, want in Ronse moest ik zeker zien dat ik mijn gevreesde Hotondberg op kon.

Nu volgen de helling zich wat vlugger op. In Vloesberg (niemand weet waar dat is). Pardon, in Flobecq (iedereen weet waar dat is) was de côte du Hurdumont dit jaar uit het parcours gehaald. Toch reden we dezelfde kant op. Ah, maar daar was de nieuwe Geronhelling. Iets langer en iets minder steil dat die Hurdumont zorgde deze 650 m lange helling met haar max hellingsgraad van 7% voor menig geblaas en gezucht. Of die aangegeven maximale hellingsgraad van 7% klopt, durf ik zachtjes te betwijfelen maar toch ben ik hem redelijk goed bovengekomen. In de afzink van deze helling zagen we in een bocht een groepje staan en één daarvan was nogal over zijn benen aan het wrijven terwijl een ander twee fietsen vast had. Er moet daar een valpartij geweest zijn. Zo op het eerste zicht zonder veel erg, maar het doet je toch beseffen dat een ongeval snel gebeurd is.

We zitten echt in heuvelend landschap. Vlakke stukken zijn een grote zeldzaamheid. Bruyère en Le Mont volgden nog. Beide met een max hellingsgraad van 7 % en achtereenvolgens een lengte van 1300 m en 1500 m
Met vijf hellingen bedwongen komen we in de bedrijvenzone van Ronse waar op de terreinen van Lekkerland ons tweede buffet ons opwachtte. Zelfde aanbod aan eten en drinken. Daarbij nog een hersteldienst voor fietsen (die werk had toen wij er passeerden) en zeer interessant: een shuttledienst voor kledij. Ja hoor: daar kon je kledij die teveel had (omdat de zon de frisheid van de morgen helemaal verdreven had) achterlaten in een pakje met je naam erop en dat werd voor je naar de aankomstplaats te Nazareth gevoerd. Straf hé !

Na opnieuw een korte tussenpauze op deze tweede bevoorrading, vertrokken Daveken en ik voor een nieuwe episode van onze fantastische tocht. Richting 6de helling. Maar voor we daar waren hebben we enkele hellingen moeten beklimmen die niet als helling op de parcoursbeschrijving staan, maar die daar gerust zouden kunnen tussen staan. Eentje zelfs vlak voor de Kafhoek in Louise-Marie, waar er een splitsing was met het parcours van de 80 km. Na die splitsing nog twee van die niet in de parcours-beschrijving opgenomen hellingen en we konden ons opmaken voor die aartsmoeilijke Hotondberg.

Nog even in Ronse halt houden voor het rode licht en daarna links de Kruisstraat af te dalen tot ongeveer halfweg. Daar rechts weg en na wat laveren tussen de huizen ben je er : aan de voet van een helling waar een bordje staat: "Hotondberg - lengte 2100 m - max helling: 17%". Ik verzeker je: je twijfelt geen seconde aan de juistheid van dit percentage als je eraan bezig bent. Op het punt waar men die 17 heeft opgemeten staat nog een bordje. Een tekst in de zin van : "Fietsen: leuk, maar hier mag wandelen ook" doet je beseffen dat je echt wel grootse dingen aan het doen bent. Met veel zwoegen ben ik boven geraakt. Wie zegt dat hij vlot boven raakt, ga ik een raar bekijken, denk ik. Velen zullen ongetwijfeld sneller naar boven rijden, maar of dat dan vlot is, is nog een geheel ander verhaal.
David heeft zich op Hotond een beetje laten uitdagen en heeft dan maar getoond dat hij reeds in Frankrijk al eens op hellingen als L'alpe d'huez heeft bedwongen.

Naar boven rijden zorgt er voor dat je daarna vaak naar beneden mag. Dat was dit keer niet anders. Maar even verderop volgt dan meestal wel weer een ... -ja hoor- beklimming. De côte de Russignies met zijn 1500 m en 8% is niet zo spectaculair maar ook daar zijn er zeer bitter weinig die vlot naar boven rijden. Echt waar, heel weinig. Boven vond ik het intussen zo warm dat ook mijn armstukken uit moesten. Dat kleine stopje heeft me ook wat op adem laten komen. Zo konden David en ik onze weg vervolgen.

Ondertussen hebben we kunnen aanpikken bij een groepje. Het gaat vrij vlot. In Kluisbergen echter slaat het noodlot toe. Psjsjejsjjsjjsjsjsj. Bij elke draai van het achterwiel ontsnapt er plots zoveel lucht dat ik het voel aan mijn benen. Dju, mijn achterwiel. Plat. Een vloek volgt. David stopt en komt helpen. Relatief vlug hebben we de band eraf. Nieuwe band erop en ... dan zien we het heel goed. Het 2 weken nieuwe buitenbandje heeft een snee die loopt tot op de zijkant van het bandje. Oei, oei, oei, dat wordt gevaarlijk om thuis te geraken. Geen nood, want er is een shuttledienst. Maar, ik heb nog zelfklevend bandenstop-spul mee. Dat heb ik aan de binnenkant van de buitenband gekleegd. Dan de nieuwe binnenband er weer in, buitenband erop en met minder druk dan normaal gehoopt om zonder verder averij terug thuis te geraken. Eigenlijk was het ons eerder al opgevallen hoeveel mensen er met platte banden aan de kant stonden. Ik was er nu dus ook bij.
Wanneer men eens in elke gemeente die fietspaden gaat schoonvegen is mij een raadsel, maar wat daar allemaal opligt hou je niet voor mogelijk. Erg, heel erg.

In Kaster staat er plots een tentje van Grinta en Alpro. We kregen er een soort mini bevoorrading als complete verassing. Een beetje verderop passeren we het huis van een collega van mij. Eddy (ja, hij heet ook zo) was aan het brandhout bezig. Hem goeiendag toegeroepen vervolgde ik mijn weg. In achtervolging op David en met een eerder ongerust gevoel over de kansen of ik weg zou thuisgeraken met de beschadigde buitenband.

Even verder in Gijzelbrechtegem de laatste helling (900 m - 7%). Daar was de fotografe van www.wielernieuws.be aanwezig om een foto van elke voorbijkomende wielertoerist te maken. Leuk.

Daarna hebben we alle hellingen gehad. Nog juist in de Huise de 3 bevoorrading waar het buffet nog werd uitgebreid tov de andere met een kraampje waar je stukjes hesp kon verorberen. Een stukje banaan, wat rozijntjes, een plakje peperkoek en enkele bekers Extran, sterkten mij om het laatste stuk van deze 100 km aan te vatten. Vlak na de bevoorrading nog een afdaling met erop volgend een klimmeke dat ik -dankzij de lancé van de afdaling- op mijn grotere versnelling naar boven kon rijden.

Daar zo ongeveer hebben we twee Quick-steppers ingehaald die later naar het wiel van David zouden gaan springen. Daveke wilde eens een cartoucheke verschieten. En gelijk had hij. Ik keek de kat wat uit de boom. Eerst lieten ze hem gaan, maar net op het moment dat hij zat te overwegen hem terug te laten inlopen, springen die twee quick steppers er toch naar toe. Ik ga nog mee maar ik moet niet al te lang erna moeten inzien dat dit er een beetje over was. We waren zeer dicht bij de aankomst intussen.

Daveke heb ik alleen aan de aankomst nog terugzien. Van zijn metgezellen heeft niemand onze David in verlegenheid kunnen brengen. Sterk, David. Heel sterk.

Aan de aankomst, mochten we nog op een bewonderende wijze de prima organisatie ondergaan. Een nummertje aan de fiets vastgemaakt, en het dubbel van het nummertje kregen wij mee om zo straks de eigen fiets weer uit de bewaakte fietsenstalling op te halen.
Daarna kwamen onder een afdak van de nieuwe sporthal en kregen we een plastiek zakje in onze handen gestopt. De volgende medewerkers stopte er een brikje chocomelk in, nog een andere medewerker iets verder op stak er een waardebon in voor korting bij een tankbeurt, nog een mederwerker verder nog een bon, dit keer voor fitness sessies in Passage Fitness en nog een nieuwe gratis drinkbus plus een glaasje van Davitamon en een vitamientje.
Daarna kregen we nog een stukje boterham met speculoospasta en een potje pasta met hesp en tomatenblokjes. Man, man, man, ... geen miserie gelijk de Costermans in de Kampioenen soms eens zegt, maar gewoon schitterend, die organisatie.
Als je dan weet dat je voor dat alles (3 bevoorradingsbuffetten, alle bijstand onderweg, overal seingevers, een prima organisatie en zo'n welkom bij aankomst) slechts 10 € betaalt, dan weet je dat je hier gewoon met een fantastisch sterke organisatie te maken hebt.

Voorwaar, voorwaar, ik zeg u. Stel dat ik slechts één rit zou mogen rijden, wel ... ja hoor, het zou de Davitamon zijn. Maar gelukkig moet ik deze keuze niet maken.

David, zeer bedankt voor het aangenaam gezelschap. Dit smaakt naar meer hé, maat.

Zo, mijn beste bloggers, is de fantastisch maand april afgesloten geraakt. Deze maand staat al weer met stip genoteerd voor volgend jaar. Vanaf volgende week is merijenniezere weer actief op zondagvoormiddag. Op 4 mei zonder mij, want er is kommunie. Maar Andy en Jeroen zorgen op 4 mei voor rit en verslag.

Graag tot de volgende.