Een hele week was het spanning opbouwen. Wat zouden we gaan rijden ? Welk weer zal het zijn ? Je kent dat, zo in de aanloop van zo'n evenement stelt een mens al eens zo'n vragen.
Met drie zouden we zijn, maar ... Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat Franky het niet kon maken. Even later op vrijdagavond werd ook duidelijk dat Andy niet meekon. Daar stond ik dan. Geen compagnie en geen vervoer. Mijn motivatie zakte niet tot in mijn schoenen, maar eerlijk gezegd tot in mijn kelder. Een chat-je met David heeft me dan uiteindelijk doen beslissen toch te gaan.
Daar waar ik in de loop van de week aan het twijfelen was tussen de 114 km en de 145 km van de Peter Van Petegem Classic, diende ik in mijn mogelijke scenario's rekening te houden met de fietsrit tussen Deinze en Oudenaarde, zowel heen als terug.
Op zaterdagmorgen moest ik mij toch nog eens flink opladen. De gemakkelijkheids- oplossing kiezen en niet vertrekken lag zo voor het grijpen. Maar wat zou ik dan missen ? Een mooie tocht, een prima organisatie, goede bevoorradingen, ... en vooral de voldoening van nog maar eens een keertje de Peter Van Petegem Classic te hebben gereden. De kogel was door de kerk. Ik zou gaan. Klaarmaken en vertrekken was de boodschap.
Vertrokken in Deinze en op naar Oudenaarde met de fiets. Heuvelachtig was het daar al langs het traject Kruishoutem, Ooike en Bevere. Ik ben vergeten wanneer ik juist aan de startplaats ben aangekomen, maar het was zeker al na 10 uur. Ik ga ervan uit dat de grootste meute al weg was, want ik kon me heel vlotjes inschrijven. Stuurnummer en 2 plastiek strips maakten het mij mogelijk het stuurnummer duidelijk zichtbaar aan mijn stuur te bevestigen.
Daarna kon ik redelijk vlot vertrekken voor uiteindelijk de 73 km. Tja, ik heb op veilig gespeeld. Ik moest immers na aankomst nog een kleine 20 km terug naar huis fietsen.
Vooraf zei men mij zei: "zoekt u een groepje en dan kan je je af en toe een beetje wegsteken". Wel die groepjes heb ik niet gezien. Ik heb mijn Peter Van Petegem dit jaar zo goed als helemaal alleen gereden. Het eerste stuk van de rit was langs de schelde tot in Zingem, waar de markeringen ons over de brug leidden. Zo naar Nederzwalm en Sint-Denijs-Boekel om daar de eerste grote klim van de dag voor de wielen geschoven te krijgen, de Molenberg.
In tegenstelling tot vorige week tijdens de rit van de gouverneur lagen de kasseistenen van de Molenberg er dit keer mooi droog bij. En ik kan u verzekeren: dat scheelt een heel stuk in het beklimmen ervan. De manier waarop ik mijn beklimming van de Molenberg heb gedaan -direct
goed geschakeld en goed doorgegeven- heeft mij een zeer voldaan gevoel gegeven. Tegen dat ik helemaal boven was, heb ik wel een heel klein beetje geplafonneerd, maar het was eigenlijk heel goed gegaan.
Daarna onze weg verderzetten van uit Sint-Blasius-Boekel, over Elst naar Michelbeke om daar de Berendries te lijf te gaan. Of is het eerder andersom ? Is het de Berendries die zijn berijders te lijf gaat ? Mijn beklimming van de Berendries ging ook relatief goed.
Na de Berendries gaat het naar Sint-Maria-Oudenhove en zo naar Brakel, waa
r ter hoogte van de Top-bronnen de eerste bevoorrading plaatsvond. Kaartje bovenhalen om het te kunnen knippen, en de verse banaantjes, peperkoekjes, Meli-wafeltjes lagen daar in grote getallen te wachten om de monden van de wielertoeristen. Samen met een frisdrankje van Top kon zo de innerlijke mens versterkt worden om het volgende gedeelte van het traject aan te kunnen.
Kort na de eerste bevoorrading stond de beklimming "Veldeman" op het programma. Iets moeizamer naar boven gereden. Waarschijnlijk één limonadeke teveel gedronken, want daarna ging het weer beter. Verder golvend doorheen de streek kwam "Frunte" al vlug als volgende helling. Eerder lang dan steil zorgde "Frunte" op zijn beurt ook weer voor een verhoogde hartslag.
Relatief kort daarna bracht het traject ons naar de Brouwerij Roman te Mater, waar voor de 73-km rit van de Pvp de tweede en laatste bevoorrading was. Organisatorisch zat daar een klein probleemtje: er was te veel "file" om binnen te geraken. Waaraan dat ligt is zaak voor de organisatoren. Daar opnieuw genoten van -dit keer- een paar kwartjes sinaasappel en een paar sneetjes peperkoek. Een frisse cola in de tent op het binnenplein was ideaal om er even bij te gaan zitten. Aan het tafeltje daar in de tent op de binnenkoer van de brouwerij Roman kreeg ik het aangename gezelschap van een jongeman. Hij was aan de 114 km bezig. Na wat babbelen, oa over deze merijenniezere, mijn stoppen met roken, het beginnen fietsen, ... hoorde ik aan zijn uitspraak dat hij ook van 'ons kanten' moest zijn. Toen ik het hem vroeg, bleek hij van Schelderode te zijn. Bij Merelbeke is Schelderode te vinden, verduidelijkte hij mij. We hebben niet zo heel lang gebabbeld, maar ik vond het wel leuk. Aangenaam en vlot, wat mij betreft. Hoe dat toch gaat hé, kennismaken met een wildvreemd persoon. Tof ! (Mocht de man in kwestie, dit lezen, stuur eens een mailtje).
Na deze bevoorrading begon het laatste luik van de Classic. Via het dorp van Mater ging het naar Ename. Vanaf hier manifesteerden zich wel groepjes. Vanaf Ename reed ik naar een paar voorgangers toe, met de bedoeling om mij daar eventjes in het wiel te nesten. Daar echter bij gekomen, bleken ze nogal traag te rijden. Ik heb ze dan maar voorbij gestoken en opgetrokken tot 30 km/u - 32 km/u. Maar wat bleek ? Die gasten zaten in mijn wiel. Ik bleef mijn tempo rijden, maar ik kreeg geen assistentie. In tegendeel, bij het inhalen van andere rijders werd de groep achtervolgers groter. Enkel bij het klimmen konden sommigen profiteren van hun lichtere gewicht. Maar eens de heuvel voorbij zat ik vlug weer vooraan. Enfin, zo ging het verder naar Gavere.
De laatste klim was daar "De Rotse". Eerder kort maar zeer nijdig kwam de Rotse voor de dag, maar ook deze ging relatief goed. Daarna was het al vlak wat volgde in het parcours. Ik zat weer aan kop van het groepje en kon het gat dichten tov een drietal voor ons. Met deze mannen de scheldebrug over in Gavere en zo het jaagpad van de schelde gevonden.
Die drie man liet ik aan kop. In vierde positie ging ik goed mee, tot plots iemand van de drie koplopers plots last kreeg van krampen. Daardoor zat ik weer op kop en dat is zo ongeveer het geval gebleven tot in Oudenaarde. Ik heb zo nog een paar keer mijn tempo laten zakken om zo eens iemand anders de kop te laten doen, maar dat lukte niet zo erg. Als het al eens lukte was het niet voor zeer lang.
In ieder geval ben ik in Oudenaarde aan de evenementenhal De Qubus aangekomen met nog een behoorlijk goed gevoel. Misschien had ik toch voor de 114 km moeten gaan.
Daar in Oudenaarde was het meer commerciële karakter bij aankomst goed duidelijk. Stuurnummer werd vakkundig losgemaakt en dan kwam je op een soort pleintje. Het leek wel een markt. T-shirt, wielertrui, drinkbus, ... Alles kon je daar nog kopen. De vijf euro waarborg voor het stuurnummer werd je in eerste instantie aangeboden in de vorm van een plastiekzak met daarin een drinkbus, een verpakking Isostar-poeder en een Isostarreep. Op verzoek kon je toch je 5 euro terugkrijgen. Toch een mooie poging om niet te veel keer 5 euro te moeten teruggeven. Een heel klein beetje overmatig commercieel gedoe is naar mijn gevoel het enige smetje op deze vlekkeloze organisatie.
Een zeer dikke merci aan alle seingevers onderweg die overal waar nodig het verkeer ten voordele van ons fietsers stillegden. Een zeer dikke merci.
De relatief goede benen kon ik dan nog gebruiken voor mijn terugrit van Oudenaarde naar Deinze, langs hetzelfde heuvelende landschap van Ooike en Kruishoutem. Tijdens die terugrit nog een rijder van de Eccentric-WTC van Deinze. De man was van Waarschoot en had zijn camionnette in Deinze staan. Nog een aangename babbel aan het slot van zeer mooie dag.
Rond vier uur was ik terug thuis. 'k had in totaal 113,12 km gereden. En, belangrijk ... weer zo'n voldaan gevoel. Volgende week hopelijk nog een goede Davitamon en de super aprilmaand zal alweer goed gesmaakt hebben.
Tot slot enkele cijfertjes:
- Molenberg: 463 m lang ; 7% gemiddeld stijgingspercentage ; 14,2 % max.
- Berendries: 940 m lang ; 7% gemiddeld stijgingspercentage ; 12,3 % max.
- Veldeman: 1000 m lang ; 4,7% gemiddeld stijgingspercentage ; 13 % max.
- Frunte: 1700 m lang ; 3% gemiddeld stijgingspercentage ; 5 % max.
- Rotse: 350 m lang ; 7,2% gemiddeld stijgingspercentage ; 18 % max.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.