Het kan soms pijn doen als je op zaterdag om 6u moet opstaan, maar met een dag zoals deze had ik daar geen enkel probleem mee. Hup, uit het warme bed en naar beneden voor een stevig ontbijt. 4 boterhammen met confituur en een groot bord spaghetti stond er op het menu. En ja hoor, het is gelukt om alles op te eten, maar heb toch stevig moeten duwen.
Het was iets na 7u toen Andy aan mijn voordeur arriveerde om de koersfiets op te laden en naar Ninove te vertrekken. Na de fietsen goed vastgezet te hebben vertrokken we vol spanning (en met een volle maag)!
Eens in Ninove aangekomen bleek al snel dat er weer enorm veel volk kwam opdagen. Gelukkig wist Andy een goeie plaats om te parkeren om zo de drukte wat te vermijden. Snel de fietsen van het rek, koerskledij aan, genoeg voedsel in de rugzakjes duwen en zo naar de start.
Bij de inschrijving verliep alles heel vlot en konden we ons al snel begeven naar de boog van de officiële start. En zo waren we vertrokken voor 140km!
Na de benen wat losgereden te hebben, begonnen we toch uit te kijken naar groepjes die er een mooi tempo op hielden. En ja hoor, al snel hadden we een geschikt wiel gevonden. Achteraf bleek dat dan plots weer te traag, maar al snel nam Andy dan het initiatief om naar een ander groepje toe te rijden. Er waren ook van die zotten die veel te snel reden en die dan na 2 uur koers terug zichzelf tegenkwamen. Daar lieten wij ons niet aan vangen uiteraard!
En dan die fameuze eerste helling: de Molenberg! Kort opdraaien en baf! Iedereen stil! Een massa volk stond daar te voet aan te schuiven om boven te geraken. Andy slaagde er toch in om door die menigte naar boven te rijden, maar bij mij bleek dat niet goed te lukken. Offroad schoeisel en pedalen gingen een stuk handiger geweest zijn. Na die frustratie wat weggewerkt te hebben kwamen we al snel op de Wolvenberg, om zo naar de eerste bevoorrading toe te rijden.
Ondertussen hadden we al een goed uur regen op ons hoofd gekregen...
Wat een organisatie die bevoorrading. Weet niet meer goed in welke firma we daar terechtgekomen zijn. Met de fiets door de gangen van het magazijn om dan snel ons eten en drinken in ontvangst te nemen. Alles verliep vlot! Vlug wat eten, de drinkbus bijvullen en weer weg, richting Oude Kwaremont.
Kwaremont gemakkelijk op en dan de Patersberg. Goed vertrokken, tot ik op het steilste stuk gehinderd werd door wat slalom-geklungel van voorgangers en een val van iemand die het niet nodig vond om zijn voeten uit die pedalen te klikken. Lap, weer even voet aan de grond dus, maar toch snel weer kunnen vertrekken. Die Pater hadden we ook alweer overleefd!
En dan kwam die Koppenberg hé. Andy slaagde er opnieuw in te slalommen tussen die massa. Mits heel wat geroep en gevloek. Ik was even zijn spoor kwijt en ja... opnieuw verplicht te voet gezet door mensen die denken dat ze kunnen fietsen, maar die beter zouden thuisblijven. Na wat inwendig gevloek baande ik me al lopend een weg door het volk om zo toch het laatste stuk omhoog te kunnen rijden. Eens boven op de Koppenberg moest ik toch even mijn frustratie uiten aan Andy om dan toch weer snel verder te koersen naar de volgende helling van de dag.
Net voor de 100km hadden we nog een bevoorrading (die weer vlot verliep) aan de Berendries. Daar kwamen we al snel tot het besluit dat de regen bij velen al de tol begon te eisen. Mannen in korte broek en korte trui stonden letterlijk te klappertanden. Gelukkig hadden we er ons op voorzien. Maar even stilstaan was niet echt aan te raden. Dus maar snel weer op de fiets en zo verder naar dé fameuze Muur-Kapelmuur.
Andy wist ondertussen al na 3 vorige deelnames wat er te wachten stond, maar bij mij was de spanning toch te snijden. En dat was bij veel mensen zo. Veel werd er niet meer gepraat, iedereen was zich mentaal aan het voorbereiden. En toen begonnen we met die Kloosterstraat. Dat alleen al was een ferme beklimming! Dan begonnen die kasseien. Al snel zochten we elk ons eigen tempo en begonnen we aan de klim. En ja hoor, de Muur-Kapelmuur hebben we allebei zonder problemen overleefd en achteraf bekeken valt die eigenlijk nog wel mee. Bij de profs komt die na meer dan 200km, bij ons na meer dan 100. Dat maakt het wel wat harder. Maar de Koppenberg is toch nog altijd de dikste puist uit de Vlaamse Ardennen.
De Bosberg is best ook nog een lastige brok. Niet overdreven stijl, maar een kleine km lang op die kasseien kan wel even pijn veroorzaken in de benen. Maar als je weet dat dit de laatste is uit het rijtje, dan neem je er die nog gemakkelijk bij hé. Daarna volgde een race naar Meerbeke aan snelheden van bijna 40km/u. Dat was nog een ferme brok energie die daar verbruikt werd!
Zelfs wanneer er op enkele km voor de finish nog een fietser vlak voor mijn neus de grond wilde kussen, werd ik zelfs nog gedwongen om een jump te maken (zoals Sven Nijs graag doet) over zijn fiets. Sorry man, maar het was dit of zelf tegen de vlakte gaan.
En zo kwam mijn eerste deelname aan de Ronde van Vlaanderen (voor wielertoeristen) tot een goed einde. Eén ding is zeker, volgend jaar ben ik opnieuw van de partij om Vlaanderens mooiste weer te rijden!
(geschreven en ingestuurd door Jeroen)
(geschreven en ingestuurd door Jeroen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.