Zat 12-05-2008: de Rit van de Gouverneur

Al heel de week een beetje bezig geweest met het maken van afspraken met Franky enerzijds en Andy en Jeroen anderzijds, die ik slechts op vrijdagavond helemaal in een definitief jasje heb kunnen gieten. Bedoeling was om samen de Rit van de Gouverneur te kunnen rijden die zijn start en aankomst kent in Zulte.

En ja, hoor, het was gelukt. Het zodanig geregeld gekregen dat iedereen in Zulte verscheen om zijn inschrijvingsformaliteiten te vervullen, daar op mekaar te wachten om zo samen te kunnen vertrekken rond een uur of negen. De 150 km stond op het programma. Franky had daar zo nog
twijfels over, omdat hij niet al te veel op zijn fiets had gezeten de laatste tijd. Hij zou wel zien aan de splitsing tussen de 100 en de 150 km wat hij zou doen.

Ik van mijn kant, was zo zenuwachtig dat ik zelfs vergeten was om te kijken wanneer we nu exact aan ons exploot begonnen zijn. Het zal wel niet al te ver van negen uur zijn geweest. Ondanks het zonnig uitzicht van het weer, was het toch behoorlijk fris. Daarbij was er ook nog een zeer voornaam aanwezige en veel bepalende factor: de tegenwind.
Ahja, als de wind in je voordeel zit, dan heb je daar totaal geen last van en spreek je daar niet meer van. Maar zoals de wind zich op 12 april heeft gemanifesteerd, ben ik er zeker van dat hij zal aangehaald worden in om het even welk verslag van deze rit van de gouverneur.

Vanuit Zulte vertrokken voor 150 km, reden we richting Waregem uit. Zonder Waregem echt binnen te rijden trokken we over de brug van de E17 in een redelijk omvangrijk groepje aan een zeer aangenaam tempo-tje. Nokere wat links liggen latend (daar kwamen we aan het eind wel terug naartoe) trokken we verder richting Wortegem, Gijzelbrechtegem, Anzegem, Kaster om zo naar de klim naar het Vossenhol (enfin, Tiegemberg dat ze zeggen) te rijden. Tijdens de rit van Zulte tot Kaster hadden we reeds 2 beklimmingetjes gehad, die echt als opwarmers konden gezien worden.

Na Tiegemberg draaide het parcours zo dat we richting Ruien gingen. Even later krijgen we de beklimming van de Kluisberg voor de wielen geschoven. Gelukkig had ik die afgelopen woensdag met Andy al eens verkend en wist ik zo ongeveer waar ik mij kon aan verwachten. De Kluisberg, daar heb je niet zo direct mee gedaan. Telkens je denkt: 'dat is het", komt er een bocht en krijg je nog een paar graadjes meer hellingspercentage voor de voeten geworpen. Maar goed, uiteraard als laatste van ons viertal kwam ik hem ook boven gereden. Boven eventjes gestopt om iets te eten en te drinken. Daarna onze weg verdergezet.

In de afzink van de Kluisberg een gevaarlijke situatie gezien. Een inwoner aldaar - enfin, dat veronderstel ik - stond midden de afzink in een bocht met auto en aanhangwagen zo over de weg dat er ongetwijfeld ongelukken zouden gebeurd zijn mocht een tegenliggende automobilist ons
niet hebben proberen verwittigen door met zijn grootlichten te flitsen. Hartelijk dank, mijnheer of mevrouw.
Eens beneden draaiden we af naar Orroir, Amougies en Russeignies waar we de Karnemelkbeekstraat op moesten. Een helling die meer tot de verbeelding van menig wielertoerist spreekt in een ingekorte versie van haar franstalige benaming, "rue de Lait Battu". Lait Battu dus.Boven op Lait Battu was de eerste bevoorrading.

Dat Andy en Jeroen vorige week de Ronde gereden hadden was er wat aan te zien vond ik. Franky deed heel goed mee, en ik ... Ja, ik, ik heb het altijd wat moeilijk als het naar omhoog gaat hé. Maar tot nu toe verloopt alles goed. Ik ben zeer tevreden.

Die eerste bevoorrading was goed: water, sportdrank, banaan, appelsien, koekjes. Goed zonder meer. Het niveau van de bevoorradingen van de Peter Van Petegem Classic of de Davitamon Classic wordt hier niet gehaald. Dat van de Rvv zeker niet, volgens onze twee die vorige week
hun 140 tot een heel goed einde brachten. Maar de eerste bevoorrading was OK.

Van daaruit weer vertrokken. Al snel zaten we op de Ronse Baan om die af te dalen tot in Berchem. Daar rechts weg om zo een moordend (enfin, voor mij toch) drieluik aan te vatten. De Oude Kwaremont, Kalkhove en de Paterberg. Alle drie kasseihellingen. Van de Paterberg wist ik dat ik hem nog niet boven was geraakt. Van Kalkhove wist ik dat ik die al 2 keer boven was geraakt en van de Oude Kwaremont wist ik niets. Nog nooit eerder gedaan in mijn relatief korte wielercarrière. Uiteraard (het ging naar omhoog) moest ik mijn 3 metgezellen laten gaan. In mijn eigen tempo begon ik eraan. Achteraf bekeken kan ik redelijk tevreden zijn. De Oude Kwaremont heb ik relatief goed kunnen beklimmen. Boven hebben mijn metgezellen gewacht op mij. Samen verder. Kalkhove heb ik enorm gezwoegd, maar toch boven geraakt. En dan, mijne fameuze Pater. Ik heb hem opgedraaid en in het gootje ging het behoorlijk. Het moet gezegd. Maar aan het huis moest ik -net als iedereen- uit het gootje, en ... ging het niet meer. Ik keek achterom en zag dat ik niet beschaamd hoefde te zijn. Er waren er nog die er te voet stonden. Dan maar als wandelaar naar boven.

Door de snelle opeenvolging van deze drie -zeg maar- serieuze kleppers, was ik echt zo goed als begraven. Mijn metgezellen hebben zorg voor me gedragen. Ze hebben me uit de wind gezet en het tempo een ietsje gedrukt op de iets vlakkere stukken. En dat was nodig. Heel hard nodig.
Op een bepaald moment heb ik -heel eerlijk- gedacht : "wat kom jij hier nu al doen ?" Maar Andy coachte me en zei dat ik er weer zou doorkomen naarmate de kilometers zouden vorderen. En inderdaad. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik kwam er inderdaad weer door.

Het parcours verdergezet zouden we eerst wat "vlakke" kilometers gaan maken. Maar wat zijn vlakke kilometers in de omstreken van Ronse ? En dan vergeet ik nu al heel de tijd nog eens melding te maken van dé factor die de hele tocht zwaarder maakte: de wind. Echt ! Amai ! Da blaasde !De klim van "de Witte Muur" in Ronse was de volgende klim. Voor zover ik mij die goed herinner wat dat een klim in een eerder smal straatje waar je bijna boven een scherpe bocht naar rechts moest maken waar de helling nog eens een schepje straffer werd.

Daarna -zou ik het zeggen?- mijn favoriete helling. Zo ondervond ik toch. Het is nu niet dat ik er mijn 3 metgezellen achter mij zou hebben gelaten, maar "La houppe" ligt me wel. Het is lange eerder gelijkmatige klim. Van zodra je je tempo gevonden ... En ik had het gevonden !
Hallelujah. Na deze helling volgde de tweede bevoorrading.

Over die tweede bevoorrading kan ik zeer kort zijn. Ik ga er niet veel over zeggen, behalve dan dat je dit als organisatie niet mag tegenkomen wil je verder groeien. Daar aan de die tweede bevoorrading wel Wouter (Webbey van WT.be) ontmoet die met Esteban op pad was. Toen wij vier vertrokken, zei Wouter me nog: "rij maar rap dat gulder lang voor blijft".

We zouden stoppen aan de eerstvolgende bakkerij die zou open zijn en die op het parcours lag. Maar ik weet niet waaraan het lag, aan het parcours of aan de bakkerijen die gesloten waren, maar ... we bleven op onze honger zitten, hé Franky. Andy en Jeroen waren voor ons schitterende kopmannen. Ze namen ons constant op sleeptouw.
En dan volgde nog een verrassing van de organisatie. In Brakel draaiden we de -door Johan Museeuw berucht gemaakte- Ten Bossestraat op. Als beklimming die niet op het lijstje stond, kan ze wel tellen, die straat. Boven draaien we links weg op zoek naar Michelbeke.

De volgende helling op het programma was de Rekelberg (in Rozebeke). Ook een taaie brok hoor, zeker als je al al die kilometer in de benen hebt. Franky was intussen aan het worstelen met krampen en ik voelde dat ik ook met die grens aan het flirten was. Maar ook die helling kwam ik boven. Na de Rekelberg besloot het weer ons ook nog eens te bevochtigen. Ons lichtjes nat regenen was nog zo erg niet. Die Molenberg, die nog moest komen, nat maken was al veel erger.

Op de Molenberg was het duidelijk dat de bui er goed genoeg gewerkt had om alle kasseisteentje superglad te maken. Andy en Jeroen heb ik niet meer gezien. Franky bleef in mijn buurt of was het ik die in zijn buurt bleef ? In elk geval, de bokkensprongen die -vooral- mijn achterwiel heeft gemaakt zijn onbeschrijfelijk. Doorslippen, van de ene kassei diagonaal naar de andere slippen, evenwichtskunsten maken en toch niet afgeven ... Man, man, man, ... miserie, miserie, miserie zou Fernand Kostermans al lang zeggen.

Daarna was het recupereren en rustig fietsen naar de derde bevoorrading. Op het MPI dat het goede doel vormde waar de opbrengst van deze Rit van de gouverneur voor bestemd is. Daar was de bevoorrading weer in orde. Oef, het zwaarste was achter de rug; zo werd gezegd. Wat nog volgde was vlak met nog juist de Nokere berg als beklimming.

Jaja !

Gestorven heb ik op het traject tussen Zingem en Ooike. Heel de tijd licht klimmend en heel de tijd vol tegen de beukende wind in. Na 130 km. Miljaarde ! Ongelooflijk hoe ik daar heb afgezien. Maar ik was niet alleen ... Dankzij onze medemaats toch alles overleefd. Ook Nokereberg. Toen aan die begon reed ik op de kasseien. Ik zag Andy en Jeroen het voetpad en het gootje pakken. Ik deed dat dan ook maar, en heus dat scheelt hoor.

In het allerlaatste stuk naar de sporthal van Zulte toe draaiden we met een grotere groep het industrieterrein in. En, ja hoor, voor het eerst viel het ons op dat we eens wat wind in de rug hadden. Iedereen, maar dan ook iedereen zei : "waar gaan we dat schrijven ?". We konden er
niet zo heel lang van genieten, want even verder op moesten we links in draaien om de laatste lijn naar de aankomstplaats aan te snijden.

Al bij al ben ik vreed content dat ik 1) de 150 km heb aangedurfd en 2) dat ik hem heb uitgereden (met een kleine uitzondering hé). Zeer, zeer maar dan ook zeer bedankt aan mijn metgezellen.
Franky, Jeroen en Andy: zeer bedankt.

De Rit van de gouverneur was mooi, maar zwaar. Gelukkig smaakte na afloop de Grimbergen formidabel.
Tot volgend jaar.