De omloop liep om naar een aangepast slot...

Deze morgen stralende zon... prachtig weer. Maar wel bijtende kouwelijke oostenwind, die bovendien nogal ferm aan het blazen was. Aan de start in Mechelen, voor de geplande zware rit van vandaag toch 8 man. David, Dirk, Tom en Koen, PJ, Maarten, Kevin en ikzelf. Alé ja, eigenlijk stonden er 9 man, want Joeri stond daar ook. Hij was gewoon efkes komen kijken naar de start. Meerijden lukte niet, vandaag stond verdieping 12 gepland in zijn huis om te lamineren... Met 8 man dus op pad richting het point de vue naar Kruishoutem. Langs binnen via Ooike richting Oudenaarde. Koen draaide ondertussen af : voorbije nacht gesukkeld met de schrijterij en op de fiets voelde hij zich ook maar shitty. Bij het afdraaien richting Ooike een leeglopen voor Kevin. Met het kouwelijke weer was iedereen tevreden dat dit euvel bliksemsnel verholpen geraakte ;-) Vanaf Oudenaarde voorts was het dan toch efkes knokken omhoog. Eerst de Edelaere, afzakken via Ladeuze en snel richting Taaienberg. Via een heel smal binnenwegje - nochtans onderdeel van het traject van de profs van gisteren ging het dan terug naar de grote weg, om direct de Eikenberg eraan te koppelen. Boven rechts en wat verder terug linksweg, afzakken om nog geen kilometer verder de Wolvenberg aan te vatten. Ondertussen was al gebleken dat iedereen de voorbije dagen al aardig wat getraind had ; iedereen had wat lomere benen. In groep werd een spoedoverleg gehouden op de top van de Wolvenberg : we zouden niet verder de kasseirijke rit verder doen, maar à l'improviste wat beginnen terugkeren, om via de Schelde nog een stuk wind op te rijden richting de regio van Zingen, zodat we het laatste halfuurtje van de rit met zijwind in de rug konden afsluiten. Zo gebeurde. Het werd uiteindelijk nog leuk ronddraaien langs de Schelde. David stak de lont van het versnellen wat in gang en voor de laatste paar kilometers langs de Schelde werd het een sluw taktisch spel van versnellingen tegen de wind. De terugtocht verliep rustig, op een plots kapot springende spaak in het voorwiel van Tom na... De hechte groep van vandaag bedacht meteen een oplossing : we zouden PJ loodsen tot bij hem thuis (toch op een handvol km verwijderd ondertussen), waar hij met de auto Tom zou komen ophalen. Achteraf te weten gekomen dat Tom dan in Deinze bij zijn moeder terechtkwam, waar moeder de vrouw Els hem kwam oppikken. Iedereen kwam content en tevreden maar met kriebelende beentjes terug thuis. Op naar volgende week, dan komen de Bellegemse hoogvlakten eraan ! Michael